ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 3

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-3-

Mark Tuan

          “อย่าบอกนะว่าจำพี่ไม่ได้” นั่นไง... หน้าเบะๆแบบนั้นหมายความว่าไง น้ำตาคลอๆนั่นหมายความว่าไง... เห้ย หรือกูเคยไปฆ่าบุพการีเค้าหรอวะ พ่องงง หรือกูเคยแกล้งเค้าตอนเด็กๆ นี่กูเคยทำอะไรดีๆมั้ยเนี่ย กูโตมาได้ยังไงวะกับความเลวระดับพระกาฬกระทั่งทุกวันนี้ พ่องงงง ด่าตัวเองเพื่อ? กูมั่นใจว่ากูไม่น่าจะเคยแกล้งพี่มันนะ... มั่นใจอยู่สิบเปอร์เซ็นต์

          ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มแห้งๆส่งไปให้ พี่มันทำหน้างอนๆใส่แล้วลุกเดินมานั่งตักผม... ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆที่มองมาอย่างตกใจ เห้ย!! มึงไม่ต้องตกใจแทนกูเลย กูเนี่ยสมควรต้องตกใจถึงจะถูก...

          แหม่ นั่งตักกูเลยนะมึง!

          “เอ่อ...พี่... หนัก” ผมเอ่ยด้วยความกวนตีน จริงๆมันก็ไม่ได้หนักอะไรมากมาย แต่ด้วยความที่ผมมีอิมเมจกวนอวัยวะเบื้องล่างมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เลยขอสักหน่อยล้ะกัน ไม่งั้นมันคันปาก

          “อะไรแค่นี้ก็บ่นหนักแล้ว ทีเมื่อก่อนพี่ให้แบมขี่หลังยังไม่บ่นสักคำ” พี่แกบ่นกระปอดกระแปดใส่ผม... 

          เดี๋ยวนะ... ขี่หลัง?... เมื่อก่อนหรอ?

          “โห่พี่ ไอ่แบมมันโง่จะตาย” ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้ยูคที่ย้ายไปนั่งแทนที่พี่คนนี้ที่ลุกออกมา 

          “มันจำใครได้ที่ไหนล่ะ สงสัยต้องซื้อโอเมก้าสามมาให้มันกินล้ะ”

          ผมทำท่าจะลุกขึ้นไปทึ้งหัวไอ้เพื่อนชั่ว แต่พี่คนที่ยังนั่งบนตักผมอยู่ก็คว้าเอาหัวผมไปกอด...

          เห้ยยยย!!! หน้ากูเหวอมากอ่ะตอนนี้ และรวมถึงหน้าทุกคนด้วย เหวอสัส... คนโดนกอดนี่กูวววว ไม่ใช่พวกเมิงงงงงงง

          “เฮ้ยพี่! ผมกับพี่เราไม่ได้เคยคบกันใช่อ้ะ?” ผมถามออกไปอย่างประหม่า... 

          มาทำงี้จะให้กูคิดไงวะ คือแบบ... แต่กูก็จำไม่ได้ไงว่ากูเคยไปคบกับพี่นี่ตอนไหน... กูจะลืมกระทั่งแฟนกูเลยหรอวะ นี่กูต้องไปหาโอเมก้าสามมากินแบบที่เชี่ยยูคบอกสินะ

          “ย่าห์! นี่ใจคอจะจำกันไม่ได้เลยใช่อ้ะ นุ้งแบม!” แล้วพี่แกก็ลุกจากตักผมเปลี่ยนมายืนเท้าสะเอวด้วยท่าทางเอาเรื่องอยู่ข้างหน้าผม... นะ...น่ากลัวชิบ

          “นุ้งแบม?” ผมเอ่ยเบาๆ นุ้งแบมนี่ไม่ได้ยินนานนนนนนมากแล้ว ตั้งแต่พี่ข้างบ้านคนนั้นย้ายไป... เห้ยยยย

          “พี่จินยองงงงงงงง” ผมว่าแล้วหน้าคุ้นๆ ผมกระโดดออกจากเก้าอี้ทันทีที่พี่แกยิ้มกว้างๆแล้วอ้าแขนรอรับ

          “คิดถึงงงงงงงง” ตอนนี้ผมกับพี่จินยองกอดกันกลม เอาแก้มแนบกันจนแทบจะกลืนหายลงไปในตัวกันและกัน

          “คิดถึงแล้วทำไมลืม” พี่แกผละออกแล้วเอามือมาหยิกจมูกผมแทน

          “ผมก็คุ้นๆไง แต่ไม่เจอนานแล้ว และก็ไม่คิดว่าจะได้เจอ” พี่แกยิ้มให้จนตีนกาขึ้น 

          จริงๆผมน่าจะจำได้ตั้งแต่ตีนกาพี่แกแล้วนะ... เป็นงี้มาตั้งแต่เด็กล้ะ เวลาผมไปเล่นบ้านพี่แกทีไรพี่แกชอบออกมาต้อนรับด้วยรอยตีนกา เอ้ย! รอยยิ้มแบบนี้ทุกที จะว่าไปก็ผ่านมาได้กี่ปีแล้ววะ... พี่แกย้ายบ้านไปตั้งแต่ผมอายุได้ประมาณสิบขวบ... เกือบสิบปีแล้วป้ะ?

          “นี่ตกลงจะสร้างโลกส่วนตัวกันสองคนใช่ป้ะ?” พี่หัวเงิน เอ้ย! พี่แกมีชื่อแล้วนี่หว่า พี่เจบี ขัดขวางความสุขที่ผมได้เจอพี่คนสนิทเมื่อตอนเด็กๆ... ขัดขวางด้วยคำพูดไม่พอ ลุกมาลากแขนพี่จินยองออกจากผมไปอีก... 

          คือไร?

          หลังจากที่พี่แกจัดการไล่ไอ้ยูคให้ลุกไปและจับพี่จินยองยัดลงเก้าอี้แบบที่ไอ้ยูคมันทำกับผมแล้ว พี่จินยองฮึดฮัดหน่อยๆแต่ก็ยอมนั่งลงโดยดี แล้วพี่เจบีก็ตวัดมือไล่พี่แจ็คสัน นามสกุลหวัง อะไรไปนั่งแทนที่พี่แกแทน สรุปตอนนี้พี่เจบีนั่งคุมพี่จินยองอยู่...

          เฮ่นโล่วววว มันหมายความว่ายังไงนะยูววววว

          ไอ้ยูคที่ไม่มีที่นั่งก็มานั่งที่ผมแล้วมันก็ดึงผมลงไปนั่งตักมัน... ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรก็มันไม่มีเก้าอี้ แล้วผมก็ไม่ถือหรอก นั่งประจำแหละ...

          หืมมมม.. อย่าเพิ่งคิดไปถึงไหน ก็เวลาที่นั่งมันจำกัดจะให้มันนั่งตักผมแทนหรอครับ ตัวยังกับควาย... จบปิ๊ง

          “แหม แค่พี่จินยองแนะนำตัวคนเดียวนานจนกูจะหลับและ” ไอ้ยูคบ่นงุ้งงิ้งอยู่ข้างหลังผมก่อนจะชี้มือไปที่พี่หน้าเต้าหู้ยี้... เอ่อ ผมไม่รู้จะเปรียบกับอะไร พี่หน้าจืดจริงๆนะ *กระโดดหลบรองเท้า!*

          “พี่ชื่อยองแจ ชเวยองแจ มายเนมอีส ชเวยองแจ” โปรดใส่สำเนียงอเมริกันตามฉบับชเวยองแจ เอ่อ... พี่เป็นแม้ว หรือกระเหรี่ยง เอ้ยยย พี่เป็นลูกครึ่งป้ะครับ?

          “ไนซ์ทูมีทยู” ผมพ่นอิงลิชฟอฟันใส่กลับทันที ก่อนจะเอื้อมมือออกมาเช็คแฮนด์ พี่แกยิ้มให้แหยๆ จนลูกตาหาย ก่อนจะยกมือขึ้นสองข้างเตรียมไฮไฟว์ ซึ่งผมก็แปะมือตอบไป... เออ สนุกดีว่ะ

          ระหว่างที่ผมหัวเราะชอบใจจนกรามเกือบค้าง ก็ต้องกรามค้างจริงๆเมื่อหันไปเห็นสายตานิ่งๆจากพี่หัวแดงคนสุดท้าย... เอ่อ กูจะโดนแดกหัวมั้ย?

          “....”

          กริบ

          คือไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคน... ใครก็ได้ช่วยแนะนำไอ้พี่หัวแดงนี่แทนตัวมันเองหน่อย.. คือจะให้ผมเอ่ยปากถามเองก็ไม่กล้าอ่ะ... ไอ้ความกวนตีนมันหายลงไปอยู่ที่นิ้วหัวแม่โป้งตีนหมดล้ะ พอเจอสายตาดุๆแบบนั้น ผมเลยหันไปขอความช่วยเหลือกับไอ้ยูคที่มองมาอย่างกวนๆ

          “มึง... แล้วพี่คนนี้อ่ะ” ผมกระซิบถามเชี่ยยูคมันเบาๆ แต่ก็พอจะได้ยินกันทั้งหมดตรงนั้น... 

          เชี่ย แล้วกูจะกระซิบเพื่อ?

          “มาร์ค” ผมหันไปทางพี่มันทันที

          มาร์คช้ะ? เมื่อกี้กูได้ยินว่ามาร์คช้ะ? มาร์คซักเกอร์เบิร์กป้ะ หรือมาร์คึ แจ็คสัน... เห้ย ผิดงาน... นั่นไมเคิลแจ็คสันป้ะว้ะ! กูเล่นเองคนเดียวอยู่ในใจ พี่มันก็มองผมนิ่งๆเหมือนเดิม คือใจนี่อยากกวนตีนไปและระดับสิบ แต่พอเห็นสายตาพี่มัน...ปากกูก็ใบ้แดกทันที

          “เอ่อ... พี่ไม่ใช่คนเกาหลีอ่อ?” ดูจากหน้าตาแล้วเหมือนไม่ใช่ ชื่อนี่แม่งโคตรฝรั่ง หรือเป็นลูกครึ่งวะ... 

          แล้วทำไมกูถึงไม่สงสัยอีพี่แจ็คสัน หวัง เลยล่ะครับ คือไม่ต้อง งงไง... มันก็บอกกูอยู่ป้ะว่ามันนามสกุลหวัง... แถมยังชวนกูไปใช้นามสกุลเดียวกับมันอีก... ไอ้นามสกุลหวังเนี่ย คนฟิลิปปินส์เค้าใช้กันล่ะมั้งครับ ถุ้ย! ฟังดูก็รู้ว่าคนจีนป้ะวะ... อีกอย่าง...เห็นหน้าแม่งก็บอกสัญชาติและ

          “ต้วน” พ่องงงงงงง ปากเกือบไปแล้วกู ถ้าไม่ได้ยินไอ้ยูคมันกระซิบข้างหลัง

          “นามสกุลพี่แก” แล้วกูก็ต้องนึกเอาเองสินะว่าต้วนมันเป็นภาษาเหี้ยอะไรรรรรรรรร แล้วตอนมันพูดห้วนๆมาคำเดียวกูจะรู้มึงมั้ยว่าที่มึงพูดอ่ะ คือนามมสกุลมึง... 

          โอเค... ตอนนี้กูรู้ล้ะ ไม่ไกลจากสัญชาติอิหวังเท่าไหร่... พ่องงงงงงง เอาเถอะ เอาที่มึงสบายใจนะ บายยส์

          ผมเม้มปากตัวเองแน่นแล้วมองไปที่พี่มันอีกครั้ง พ่องงงงง หน้าดุๆแบบนี้กูขอซื้อต่อได้อ้ะ? ยิ้มให้กูววว....สักนิดเถอะพ่อมึงเอ้ยยยย...

          แล้วอยู่ๆผมก็ช็อคกลางอากาศไปเมื่อพี่มันยิ้มมุมปากมาให้

          เห้ยยยยยยยย

          เหี้ยยยยยแล้ววว!

          หล่อเ หี้ ยๆ

.

.

.

          อะไรเอ่ยไม่เข้าพวก...

          ก็กูนี่ไง เชี่ยเอ้ยยย

          หลังจากที่ไอ้เชี่ยยูคมันแนะนำผมให้พวกพี่แม่งรู้จักแล้ว พวกพี่มันก็ลากผมไปที่หอมันกัน คืออัลไลลลลลล้ ไอ้พี่ว้ากที่กูเห็นโหดๆนามว่า แจบอม มันหายไปไหนวะ เหลือแค่มนุษย์ฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้ง อ้อนมือ อ้อนตีน กำลังอ้อนเมีย(?) คุณฟังไม่ผิดหรอก... อ้อนเมียจริงๆ

          กูก็ว่าอยู๊... พี่เจบีกับพี่จินยองแม่งต้องมีซัมติง... แหม่... ทำไมกูฉลาดงี้วะ เห็นปร้าดดดดเดียวก็ดูออกเลย

          ตอนนี้ผมกำลังนั่งเท้าคางดูไอ้พวกเชี่ยพี่นี่แม่งแดกเหล้ากันอยู่... เออ... แดกกันเข้าไป แต่ที่ไม่เข้าใจคือมึงจะลากกูมากันเพื่อ? มาแล้วมึงก็ไม่ให้กูกิน บอกเดี๋ยวกูเมา เอ้า! กินเหล้าก็ต้องเมาป่าวว้ะ? อีหอยหลอด

          ไอ้พี่หวัง ขอเรียกนามสกุลเพราะมันสั้นดี เข้ากันกับขาสั้นๆของมัน... จนตอนนี้มันก็ยังไม่เลิกม่อผมนะ ขนาดเมาเหมือนหมาจนแทบจะเลียพื้นอยู่และ ยังกล้ามาม่อกูอีก... หมั่นไส้! ผมเลยแอบเอาตีนสะกิดถีบมันไปหลายทีเวลาไม่มีคนเห็น... สมควรละ

          ส่วนไอ้ยูค รายนั้นไม่ต้องพูดถึง... คอแข็งจะตาย แดกได้เป็นลังๆก็ไม่เมา...

          แต่บอกก่อนเลย... เลิกกินเมื่อไหร่แม่งหลับเมื่อนั้น... อย่างตอนนี้เป็นต้น คือที่เลิกกินเพราะเหล้ามันหมดไง ไอ้สัส! เดือดร้อนใครถ้าไม่ใช่กูวววววว พ่องเอ้ยยยย กูมาทำอะไรที่นี่วะ?

          ตอนนี้ผมถูกวาน... เรียกว่าถูกบังคับใช้ให้ออกมาซื้อเหล้าหน้าปากซอยให้พวกพี่แม่ง พี่เจบีมันก็ไม่มาเองหรอกนะบอกจะอยู่กับเมีย ถุ้ยยย เลยส่งผมมากับไอ้พี่หัวแดงนี่แทน... เพราะมันเป็นคนเดียวที่ยังไม่เมาเมื่อเทียบกับไอ้ยูคและอิพี่หวัง แต่กูว่ามึงก็กึ่มๆนะ เดินไม่ไหวกูไม่แบกนะ บอกไว้ก่อน!

          พอเดินลงมาจากหอเรื่อยๆก็มีเพียงความเงียบปกคลุม มีเพียงเสียงรองเท้าและเสียงลมหายใจที่พ่นออกมาจากคนข้างๆ... คือกูก็ไม่ได้โง่นะที่จะฟังไม่ออกว่ามึงกำลังถอนหายใจอยู่... ไอ้สัส มาเป็นเพื่อนกูแค่นี้ถึงกับต้องเครียด ต้องกลุ้มใจขนาดนั้นเลย?

          “พี่รอตรงนี้ก็ได้นะ” ผมหันไปบอกอีพี่หัวแดงที่เดินตามอยู่ข้างหลัง ตรงที่หยุดยืนกันอยู่เนี่ยมันก็ไม่ไกลจากหอพี่แจ็คสันมันเท่าไหร่ (คือมาแดกเหล้าหอมันไง) ผมกะจะให้มันนั่งรอตรงนี้แล้วผมจะได้รีบไปซื้อ รีบเอามาให้พวกขี้เมาข้างบนนั่น แล้วจะได้รีบกลับหอตัวเอง นี่มันก็สี่ทุ่มแล้วป้ะ ถึงจะบอกว่าพรุ่งนี้วันเสาร์ก็เหอะ แต่กูควรจะได้กลับหอไปนอนสิ... ไม่ใช่มาเป็นเจเนอรอลเบ๊อยู่ตรงนี้!

          “.....” เงียบกริ๊บ นอกจากเสียงจิ้งหรีด ตอนนี้ก็ไม่มีเสียงถอนหายใจของพี่มันล้ะ

          “เดี๋ยวผมรีบไปรีบมา” ผมทำท่าจะหันหลังกลับไปทางเดิม ไอ้พี่นี่มันก็คว้าข้อมือผมไปจับไว้แล้วฉุดให้ผมเข้าหาตัวมัน ผมที่ไม่ทันได้ตั้งหลักดีก็เสียหลักเซไปกระแทกกับอกพี่มัน... เชี่ยยยยยย

          “มีไรพี่มาร์ค?” ผมเงยหน้าขึ้นจากอกมัน... เสียดายแม่ง อยากซุกต่อ พ่องงงง ป่าวเลยเมื่อกี้กูไม่ได้พูดดดด

          พี่มันไม่ตอบแต่ยืนจ้องหน้าผมอยู่งั้น แถมมือก็ยังไม่ปล่อยจากข้อมือผมด้วยนะ... คือหิวเหล้าใช่ป้ะ? คือกูไม่ใช่เหล้าไง... มองเหมือนจะแดกหัวกูอยู่ล้ะ

          “กลับหอ หออยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง” หน้าผมตอนนี้ไม่บอกก็รู้ว่ามันเหวอขนาดไหน... เช้ดดดดดดด

          “เฮ้ยพี่... เดี๋ยวผมไปซื้อเหล้าให้พี่เจบีก่อนแปปดิ” ผมทำท่าจะเดินออกมา คือเอาดีๆกูแทบจะวิ่งออกมาจากตรงนั้นเลย กูเขินแปป... อยู่ดีๆบอกจะไปส่งที่หอ ไอ่เหี้ยยยยยยยยยย คิดไรกะกูป่าววววววว

          “พอแล้ว... แค่นี้มันก็เมากันหมดแล้ว” พี่มันกระชับมือมันจับข้อมือผมแน่นขึ้นไปอีก กูสัมผัสได้แม้กูจะไม่ใช่ริว... มึงมีซัมติงอะไรกะกูป้ะ?

          “พี่ก็เมาแล้วด้วยใช่ป้ะ?” ผมช้อนตามองพี่มันที่ก็ยังคงมองผมนิ่งๆ สารภาพมาเถอะว่าพี่มันอ่อน.. เอ่อ... หมายถึงคออ่อนน่ะ! แดกไปไม่ถึงสองกระป๋องเมาแล้วหรอว้ะ? อ่อนนนนนนน แล้วคือทำไมถึงรู้น่ะหรอว่าพี่มันแดกไปกี่กระป๋อง ก็เพราะมันใช้กูเปิดกระป๋องให้มันน่ะสิ พ่องเถอะ! ใช้กูเปิดแต่ไม่ให้กูแดก งกสัส!

          “อืม” เชี่ยยยยยย กูว่าตลกและ คนเมาที่ไหนแม่งบอกว่าตัวเองเมาว้ะ? อย่ามาหลอกกูซะให้ยาก อีหอยยยย

          “พี่เมาแล้วจริงหรอ?” ผมเขยิบหน้าเข้าไปใกล้มันอีกหน่อยแล้วเลิกคิ้วถามด้วยความกวนตีนตามสไตล์

          “อยากรู้จริงป้ะล่ะ?” อยู่ๆมันก็ดึงตัวผมเข้าไปหามันใกล้กว่าเดิม... ตอนนี้อวัยวะทั้งร่างกายผม.. มีแค่หน้าเนี่ยแหละที่ห่างกันกับหน้าพี่มันที่สุดและ เพราะตัวผม...มันกอดไว้อยู่... 

          โอ้ยยยยยย อีเหี้ยยยยย หน้ามึงหล่อมาก ใกล้แค่คืบแบบนี้กูเขินนนนนนน

          “คิดว่ารู้แล้วนะ” ผมเบะปากใส่พี่มันไป แกล้งกูอ่ะดิ๊ ชิ! กูจะแกล้งกลับบ้าง หมั่นไส้มาตั้งแต่ตอนนั้นล้ะ คนห่าไรดุกูอยู่ได้...

          “กลับหอ...เดี๋ยวไปส่ง” พี่มันพูดไม่พูดเปล่าเลื่อนหน้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆด้วย เฮ้ยยย!!! คือไรรรรร มึงจะรุกกูช้ะ?

          “กลับก็กลับดิ” ผมชิงเอาหน้าผากตัวเองไปโขกกับหน้าผากมันแรงๆทีนึงแล้วรีบผลักมันออก เห็นพี่มันเอามือลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ กูววววขรรรรรรมมมมมมมแพพ! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก รู้จักแบมแบมน้อยไปแล้วว

          ผมหัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว อยู่ๆพี่มันก็เงยหน้ามองผมแล้วยิ้มให้ เหี้ยยยย มีเขี้ยวด้วยยย... เออ ยิ้มแล้วแม่งก็น่ารักดี... ดีกว่าทำหน้าดุๆตั้งเยอะ หรือเพราะพี่มันเมาว้ะ?... งี้กูคงต้องมอมเหล้ามันบ่อยๆช้ะ? อยากให้พี่มาร์คกลับมามีโหมดน่ารัก ครุคริแบบนี้อีก

          “ยิ้มบ่อยๆดิ่พี่มาร์ค” ผมยิ้มกลับไปให้มันบ้าง ทีนี้มันหุบยิ้มเลยจ้าาาา หน้าบึ้งเหมือนเดิม  พ่องงงง เอาที่มึงสบายใจแล้วกันนะ บายยยยส์ 

          ผมหันหลังให้มันแล้วอออกเดิน... เชอะ กูยิ้มให้ก็ทำหน้าดุใส่กูอีก โลกแม่งอยู่ยากเพราะมีคนอย่างพี่เนี่ยแหละ...

          หมับ

          ผมหันไปมองมือที่ถูกจับไว้โดยคนข้างๆทันที เชรี่ยยยยยย จับกูกี่รอบล้ะ... ให้แม่มาขอเลยมั้ยยย? พี่แม่งต้องการไรจากสังคมป้ะว้ะ? คือเอาดีๆ มึงต้องการไรจากกูวววว???

          “ถามจริงพี่ไม่ได้คิดจะจีบผมช้ะ?” ผมหันหน้าไปถามพี่แม่งตรงๆ 

          เอาจริงๆผมก็สมควรเขินอยู่ใช่ป้ะ ที่มีผู้ชายหน้าตาดีๆแบบนี้มาจับมงจับมือ... บอกจะพาไปส่งหอไรงี้... แต่คือความกวนตีนมันมีมากกว่าไง... นี่ถ้าพี่แม่งจะทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ไรงี้ นี่ก็จะได้หยอกกลับ... บอกไว้ก่อน แบมแบมไม่ใช่ขี้ๆ

          “ทำไม?” พี่มันเลิกคิ้วใส่ผมน้อยๆ มึงยังมีหน้ามาถามอีกเนอะว่าทำไม?.. คือมันน่าคิดป้ะล่ะ คนเพิ่งเจอกันวันนี้... แล้วคือไร มาจับมงจับมือ กอดกูด้วยเอ้าเมื่อกี้นี้... คนที่มันไม่ได้คิดจะจีบมันจะทำอะไรเหี้ยๆแบบนี้หรอครับ?

          “หืมมมม ทำขนาดนี้... ผมไม่ได้โง่นะที่จะดูไม่ออก”

          “ ‘ทำไม?’ ที่ถามเมื่อกี้น่ะ... ไม่ได้ถามว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น... แต่ถามว่า ‘ทำไม?’ จีบไม่ได้หรอ?” 

          เช้ดดดดดดดดดด พี่มันแดกเบียร์ยี่ห้อไรวะ ขอวิ่งขึ้นไปดูแปป... ฮึ่ยยยย คนห่าไรหน้าด้านชิบหาย

          “พี่แม่งเมาจริงว่ะ” ผมส่ายหน้าน้อยๆ ไอ้ห่ากูกะจะแซะต่อสักหน่อย เจอมุกนี้กูงิ่ดแดก... ไปไงต่อดีวะกู

          “ก็บอกแล้วว่าเมา” 

          เอออออ!

          “งั้นพี่ไม่ควรไปส่งผมนะ...เดี๋ยวผมไปส่งพี่เอง เพราะพี่เมา!” แล้วมันก็ส่งสายตาดุๆมาให้ผมอีก 

          ฮึ่ยยย 

          “เออ... พี่ไปส่งผมกะด้าย” แล้วผมก็บอกทางไปหอกับพี่มันไป

          เอ้า! อยากจับมือช้ะ? จับโลดดดด!

          อยากไปส่งช้ะ? ไปโลดดดด!

          เอาที่มึงสบายใจเลยนะอิพี่มาร์คคค

          ฮือออออออ ทำไมต้องดุกูทุกทีเลยว้ะแม่ง เสียใจ...

.

.

.

#ฟิคกระเรียน