วันเสาร์ที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 20

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน
-20-
An absolute joke





แม่งเอ้ยยยย หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ
“ขอโทษครับ แต่ผมคงช่วยไม่ได้”
“ทำไมล่ะ... ช่วยเราหน่อยนะ…”
ทำไมใครต่อใครถึงอยากให้กูไปเป็นนางเอกให้นักวะ?.. คือทำไมไม่บอกว่าจะให้เป็นพระเอก กูจะรีบตอบตกลงทันทีเลย
“นะๆๆ”
โห อีเควี่ยยยย ตื๊อกูเหมือนตอนอยู่โรงหนังอีกแล้วนะ..
นี่กูต้องเลือกสินะ… อีสลัด(ผัก)
“คือผมรับเล่นให้เรื่องสั้นของพี่จินยองแล้วอ่ะครับ”
“เย้!!!!” สิ้นประโยคผม… เสียงอีพวกพี่แก๊งจังไรแมนดังขึ้นแบบประสานเสียง… ท่าทางมึงคงดีใจกันมากสินะ… อีเลววว พวกมึงกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของกู มึงรู้ไว้ด้วย
“เล่นเป็นอะไรหรอ?” อีพี่บีไอมันถาม…


ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะอ้าปากเตรียมจะบอก… คือกูต้องพูดใช่มั้ย? กูไม่ได้มีความรู้สึกภูมิใจอะไรเลยกับการที่ได้มาเล่นให้อีพวกพี่จังไรพวกนี้ ให้กูเป็นนางเอกแม่งคือความอัปยศที่สุดในชีวิตกูล้ะ #ร้องเหี้ยหนักมาก
หมับ

ผมหันไปมองหน้าอีคนข้างๆที่เดินมาโอบไหล่ผมไว้…
มันคือ อีเชี่ยพี่ต้วนนี่หว่า…
“แบมแบมเล่นเป็นนางเอก… ส่วนฉันเป็นพระเอก… ทั้งในเรื่องและนอกเรื่อง”
โหยยยย จ๊าดหง้าวววว มึงน้ำเน่ามากถึงมากที่สุด วลีนี้ท่านได้แต่ใดมา?
“หมายความว่า...”
“ในฐานะที่นายเป็นพี่เทคแบมแบม ฉันอนุญาตให้นายเทคแบมแบมได้ตามสมควร แต่ถ้ามากไป… อย่าหาว่าฉันไม่เตือน เพราะนายกำลังมายุ่มย่ามกับคนของฉัน”


อีเหี้ยยย 

 นี่มึงท่องบทอยู่ป้ะเนี่ย อินเนอร์มาเต็ม… ละครไทยยังอายอ่ะมึง!


พี่บีไอมันมองหน้าผม เหมือนต้องการให้ผมพูดอะไรสักอย่างกับมันก็ได้… 

 คือกูจะพูดอะไรได้ล่ะมึง อีเชี่ยพี่ต้วนเล่นพูดมัดมือชกกูขนาดนั้นแล้ว คือกูกับอีเชี่ยพี่หัวแดงนี่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันก็จริง… แต่ถ้าขืนกูปฎิเสธสิ่งที่มันพูดไป… แล้วกูจะเป็นยังไงต่อไปล่ะมึง คิดดู!


ฮืออ กูแกล้งตายได้มั้ยอ่ะ?
“เอ่อ… ผมว่าผมกลับเลยดีกว่า นี่มันก็เย็นมากแล้วด้วย” ผมบอก
“เดี๋ยวไปส่ง/เราไปส่งเอง”


เอิบบบบบบ อีเชี่ยพี่มาร์คกับอีเชี่ยพี่บีไอพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย และผมก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่มันสองคนปล่อยใส่กัน…


ชิบหาย อันตรายแล้วกู มาคุทั้งสองคนเลย… เหยดแหม่
“ผมว่าผมกลับเองดีกว่าเนอะ” ผมพูด… นี่เป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับกูล้ะ กูกลับเองสบายใจ...
“เดี๋ยวฉันไปส่งแบมแบมเอง… หิวพอดีเลย เดี๋ยวขากลับจะแวะซื้อของกินเข้ามาเผื่อนะ” พี่ยองแจเดินมาลากผมออกจากพี่มาร์ค และผ่านหน้าพี่บีไอไป.. ผมซึ่งยังงงๆอยู่ก็ได้แต่งงต่อไป แต่ก็ขอบคุณที่มึงช่วยให้กูหลุดจากตรงนั้นมาได้นะ


“ไปด้วย” อีพีแจ็คตะโกนตามหลังมา
“ไม่ต้อง!” พี่ยองแจหันไปบอกเสียงเฉียบขาด โอ้มายก็อด อีพี่แจ็คมันไม่ตามมาจริงๆด้วย

.
.
.


“ทำไมถึงช่วยผมอ่ะ?” ผมถามหลังจากลงลิฟท์มาถึงที่จอดรถแล้ว พี่ยองแจมันเดินนำไปที่รถก่อนจะบอกให้ผมขึ้นรถ
“ก็แบมช่วยเล่นเป็นนางเอกให้ไง” มันยักไหล่


โถวววว


“งั้น...” ผมส่งสมุดลายเซ็นไปที่มัน มันหันมาเลิกคิ้วใส่ผมทันที
“รู้แล้วหรอ?”


“แน่ล่ะสิ… พี่เซ็นให้ผมเลย แล้วผมจะยอมเล่นให้แต่โดยดี” มันหัวเราะก่อนจะหยิบเอาปากกาเน้นข้อความที่อยู่บนรถมาขีดๆเขียนๆลงไปบนสมุด
“ทำไมพี่ถึงฉายาเศรษฐีบ้านนาอ่ะ?”
“ก็เป็นคนมีเงินที่อยู่ต่างจังหวัดไง ยูโน๊ว?” มันบอกด้วยความภาคภูมิใจก่อนจะสตาร์ทรถ


พี่เทคกูนี่… มีตังทุกคนเลยมึงว่ามั้ย? กูคงโชคดีสินะที่อยู่เทคนี้ มั่นใจได้เลยว่าพี่เทคกูต้องเลี้ยงดูปูเสื่อกูเป็นอย่างดี และอิ่มหนำสำราญมากอ่ะ…


แต่อีกนิดนึงจะดีล้ะ ถ้ามันไม่ใช่มึงอ่ะ! กูยังไม่ชินกับมึงจริงๆนะ บอกเลย! อีพี่ยองแจ
แต่... ไหนๆก็อยู่กันแค่สองคนแล้ว… ได้โอกาสกูล่ะ…


ก่อนอื่นก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ สำหรับคนที่สนใจอยากเผือกเรื่องคนอื่น… หลักของการเผือกก็คือ… มึงต้องเผือกให้ถูกที่ถูกเวลา… และที่สำคัญ ต้องเรียนรู้วิธีการ… ว่าเผือกยังไงให้เนียน
“แล้วนี่ทำไมพี่ถึงไม่ให้พี่แจ็คมาด้วยกันอ่ะพี่ยองแจ” ผมถามด้วยท่าทางชิวๆ แบบไม่ได้สนใจอยากจะได้คำตอบมากนัก… แค่อยากดูปฎิกิริยาของอีพี่แตงมันเท่านั้นเอง
“มันบ้า น่ารำคาญ”


เดี๋ยวๆ ที่มึงพูดมันเป็นคำด่า แต่ทำไมมึงกลับยิ้มอ่ะ?


“พวกพี่แลสนิทกันจัง เหมือนผมกับไอ้ยูคเลย” ผมพูดเปรยๆขึ้นมา
“ไม่เหมือนหรอก เพราะแบมไม่ได้ชอบยูคยอมนี่”
“มันก็จริง...”


ห๊ะ!! พูดงี้หมายความว่า...
“เฮ้ย!! งั้นแปลว่าพี่ก็ชอบพี่แจ็คอ่ะดิ”


“อ้าวยูคยอมไม่ได้เล่าให้ฟังหรอ?” พี่มันเลิกคิ้วแล้วเลี้ยวรถมาที่ซุปเปอร์มาเก็ต ผมส่ายหน้า


ไอ้เชี่ยยูคมึงรู้อะไรมาแล้วไม่เล่าให้กูฟังอีกแล้วนะ สัสเอ้ย!
“ไม่ได้เล่าอ่ะ ผมตกข่าวอะไรไปเนี่ย?” พี่ยองแจมันจอดรถ ปลดเบลท์แล้วบอกให้ผมลงจากรถ
“ไปช่วยซื้อของกินหน่อย” ผมลงจากรถแล้วเดินตามมันเข้าซุปเปอร์ฯไป
“พี่ยองแจเล่าให้ฟังหน่อยดิ เรื่องพี่กับพี่แจ็คอ่ะ” ผมบอกอ้อนๆ
“มันไม่ค่อยน่ารู้นักหรอก ยูโนว แมน!?”
“ไอด๊อนโนว์ บัทไอว๊อนทูโนว์ เทลมีพลีสสสส”
“งั้นเดินซื้อของไป เล่าไป แล้วกัน โอเค๊?”
“โอเคเลย” ผมยิ้มให้พี่มัน ก่อนที่มันจะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“เมื่อวานแจ็คมันมาหาพี่ที่บ้าน ยูคยอมมาส่ง… สภาพมันดูแย่มากเลย”
               



“กูแค่อยากบอกว่ากูชอบมึง แต่ถ้ามึงจะโกรธจะเกลียดกู กูก็ขอโทษ… กูคงไม่ห้ามไม่ให้มึงรู้สึกแบบนั้น แต่กูจะไปเอง”
“.....” ยองแจยืนเงียบมองไปที่แจ็คสันด้วยสีหน้านิ่งๆ
“กูจะไม่ทำให้มึงลำบากใจ...” แจ็คสันบอก
“มึงกำลังทำให้กูลำบากใจอยู่ไอ้แจ็ค” ยองแจถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันหลังให้
“กูขอโทษ...”


“มึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นน่ะแหละ... กูจะให้มึงไปก็ต่อเมื่อมึงไม่ได้ชอบกูแล้ว โอเคนะ...” ยองแจหันกลับมามองแจ็คสันด้วยสีหน้าจริงจังอีกครั้ง
“มึงหมายความว่ายังไง?” 
“กูหมายความตามที่พูด… ถ้ามึงไม่เข้าใจ ก็กลับไปนอนนึกสิ่งที่กูพูดไปเมื่อกี้ก็แล้วกัน”
“ถ้ากูอยู่… มึงจะไม่ลำบากใจหรอ?”
“ไม่นี่… แต่กูจะลำบากใจกว่า… ถ้ามึงไป…”
“.....” แจ็คสันยังคงขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่ยองแจพูด
“ทำไรกูไว้รับผิดชอบหน่อย” 
“รับผิดชอบ?” แจ็คสันถามด้วยสีหน้ามึนงงเข้าไปอีก
“เชี่ย! จำไม่ได้ไงมึงจูบกูอ่ะ ไอ้เตี้ย!” ยองแจหน้าขึ้นสี ไม่รู้ว่าเพราะโมโหหรือเพราะเขิน แจ็คสันถึงกับยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้…


“กูจำไม่ได้ว่ะ… สงสัยต้องลองอีกสักที” แจ็คสันเดินตรงเข้าไปล็อคยองแจไว้แน่นและทำท่าจะจูบ ก่อนจะโดนยองแจเอามือผลักหน้าออกมา
“เชี่ยมึงตัวเหม็น! ไปอาบน้ำอาบท่าให้สภาพมึงดีกว่านี้แล้วค่อยมาทำแบบนี้กับกู กลับไปได้แล้ว!” ยองแจยืนหน้าแดงก่ำ ส่วนแจ็คสันก็ยืนยิ้มแฉ่ง ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเดียวกัน



“อี๋… ขนลุกอ่ะพี่” หลังจากฟังอีพี่ยองแจมันเล่าจบ ผมนี่... เบ้ปากรัวๆเลยครัช…


โอ้ยเชี่ยยย กูบอกไม่ถูกว่ากูจะเขินดี หรือหมั่นไส้ดี กูจั๊กกะเดียม แค่นึกภาพตามกูก็สยิวกิ้วแล้วอ่ะมึง นิ้วกูหงิกมากตอนนี้...
“พี่ก็รู้สึกแบบนี้ตอนที่เห็นนายกับมาร์คเป็นแบบนี้เหมือนกันนั่นแหละ”


เอิบบ.. เชี่ยแม่ง มึงยิ้มแบบนี้ให้กูอีกแล้ว กูพลาดอีกแล้วสินะ… ดีออก
“ผมไม่เคยทำไรแบบนี้สักหน่อย พี่มั่วแล้วพี่ยองแจ”
“หรอ” มันพูดออกมาคำเดียว ถ้าฟังแค่เสียงอาจไม่คิดอะไร แต่ถ้ามึงฟังเสียงมันไปด้วยแล้วมองหน้ามันไปด้วย มึงจะคิดว่ามันน่าถีบมากอ่ะ กูนี่อยากกระโดดขาคู่เสยใต้คางแม่งจริงๆให้ตายเถอะ!
“แต่ยังไงก็ดีใจด้วยนะพี่ยองแจ… สมหวังกันสักทีเนอะ”
“มันดูเหมือนว่าทุกอย่างลงเอยด้วยดีใช่มั้ย?” ผมเลิกคิ้วใส่พี่มัน… มันก็ต้องดีดิ… ไม่ได้มีใครสักคนผิดหวังสักหน่อย
“ก็ลงเอยด้วยดีไม่ใช่หรอพี่… พี่แฮปปี้ พี่แจ็คแฮปปี้ ทุกคนแฮปปี้ เอฟวะรี่บอดี้อิสแฮปปี้”
“ไอติ๊งค์โซ… แต่จำคำพี่ไว้นะแบมแบม… ความรักมันไม่ใช่ทุกอย่าง วันนึงเราก็ต้องทิ้งความรักไว้ เพื่ออะไรสักอย่าง… แม้จะรักมากก็ตาม” ผมขมวดคิ้วให้กับท่าทางจริงจังของมัน แล้วไหนจะคำพูดมันอีก...
“ถ้าเรารักมาก… แล้วเราจะทิ้งมันไปเพื่ออะไรอ่ะพี่?”
“พี่ก็ตอบไม่ได้หรอก… เมื่อถึงเวลาเราก็จะรู้เอง” ผมเงียบไป…






คนที่ทิ้งความรักไป… ก็คือคนที่หมดรักแล้ว…
มันไม่มีเหตุผลที่จะยกมาอ้างได้อีกหรอก…


ทิ้งไป ทั้งๆที่รักมาก…


ทิ้งไป เพราะรักมาก…


เหตุผลมันตลกสิ้นดี...




ยองแจลอบมองแบมแบมที่นิ่งไปอย่างจับสังเกต… แบมแบมเหมือนจมดิ่งลงไปในความคิดของตัวเองแล้วในตอนนี้… นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอีกด้านหนึ่งของแบมแบม ที่ภายนอกดูจะเป็นคนกวนๆ เกรียนๆ ไม่สนใจสิ่งใดๆ…


เห็นทีว่าเรื่องนี้… มันจะต้องมีอะไรซะแล้วสิ ยูคยอมน่าจะเป็นผู้อธิบายให้ยองแจเข้าใจได้ทั้งหมด
จะเผือกเรื่องเค้า… ต้องแน่ใจนะ ว่าจะไม่แสดงอะไรออกไปให้เค้าเป็นฝ่ายกลับมาเผือกเรื่องของตัวเองแทน… ยองแจได้กล่าวไว้
.
.
.

“พี่โทรเรียกผมมาทำไมเนี่ย?” ยูคยอมที่พอมาถึงห้องจินยองก็บ่นแล้วบ่นอีก
“ทำไม? พี่เทคสุดที่รักเรียกมาไม่ได้รึไงยูคยอม” แจ็คสันเอ่ยพร้อมกับเดินมาเขย่งขาแล้วล็อคคอยูคยอม
“ถ้ามันลำบากพี่… ให้ผมย่อให้มั้ย?” ยูคยอมเอ่ยกวนตีนแจ็คสันจนโดนเบิ๊ดกะโหลกไปหนึ่งทีเบาๆ
“เล่าเรื่องนุ้งแบมให้ฟังหน่อยสิ” จินยองเอ่ย
“เรื่องอะไรหรอพี่จินยอง?” ยูคยอมเลิกคิ้วถาม…
“หลักจากที่พี่ย้ายบ้านไป...กระทั่งถึงตอนนี้ มีเรื่องใหญ่ๆอะไรเกิดขึ้นกับแบมแบมบ้าง” ยูคยอมหลุบตาลงต่ำก่อนจะเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง
“พี่ถามทำไมอ่ะ ไปรู้อะไรมาหรอ?”
“พูดงี้แสดงว่ามีอะไรสินะ...” เจบีบอก ยูคยอมเลยตบปากตัวเองไปหนึ่งทีเป็นการลงโทษที่เผลอหลุดพูดอะไรออกไป
“เล่ามาเถอะยูคยอม คนกันเองทั้งนั้น… ตอนนี้เราเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ” ยองแจบอก ยูคยอมได้แต่ถอนหายใจ
“มันไม่ใช่เรื่องของผมอ่ะพี่… ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากพูด...”
“เล่ามาเถอะยูคยอม… พี่อยากรู้” มาร์คบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
“งั้นผมเล่าคร่าวๆนะ…” ยูคยอมถอนหายใจ
“แต่ผมบอกไว้ก่อน ทางที่ดีพี่อย่าไปถามหรือพูดอะไรกับมันเรื่องนี้เด็ดขาด… ทุกวันที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ ผมว่ามันดีมากแล้วนะ… ถ้าพี่รับปากผม ว่าจะฟัง… เพื่อรู้เอาไว้เฉยๆ ผมก็จะเล่า” ทุกคนพยักหน้า
“โอเค… ” ยูคยอมหายใจเข้าจนเต็มปอด
“เมื่อตอนม.4 ไอ้แบมมันเคยมีแฟนคนนึง เป็นผู้หญิง มันรักแฟนคนนี้มาก คบกันได้ปีกว่า อยู่มาวันนึง แฟนมันเดินมาบอกเลิกมันพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงที่มันชอบ… วันนั้นผมก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย”

“ถึงเราจะเลิกกัน... แต่เราก็ยังรักแบมอยู่นะ” แบมแบมปาดอกกุหลาบในมือลงบนพื้น
“ถ้ายังรัก… แล้วจะเลิกทำไม?” แบมแบมขมวดคิ้วแน่นเป็นปม
“เราต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น”


“มันไม่ใช่เหตุผลที่ต้องเลิก ฉันไม่เลิก” แบมแบมหันหลังให้แฟนตัวเอง เพื่อสงบสติอารมณ์
“เราไม่ได้รักแบมแล้ว..” แบมแบมนิ่งไป... ก่อนที่จะหันกลับไปมองหน้าเธอ... เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากคนที่ตัวเองรัก... 
“อะไร… เมื่อกี้บอกยังรัก ตอนนี้บอกไม่รัก เล่นอะไรอยู่...”
“เราคบคนอื่นแล้ว ขอโทษ”





“ไอ้แบมมันกลับมาที่บ้าน มันก็เอามือดึงต้นกุหลาบที่ปลูกไว้ทั่วบ้านทิ้งหมด... ถึงหนามจะตำเลือดออกแค่ไหนมันก็ไม่สน”
“นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้แบมแบมไม่ชอบกุหลาบสีแดงใช่มั้ย?” ยองแจถาม ยูคยอมพยักหน้า
“หลังจากเกิดเรื่องมันก็กลายเป็นอีกคนเลย… ผมแทบไม่รู้จักมันด้วยซ้ำ มันเปลี่ยนไปมาก ผมถึงบอก… ว่าที่มันเป็นอย่างทุกวันนี้ มันดีแล้ว...”
“แล้วทำไมน้องแบมแบมถึงกลับมาเป็นคนเดิมเหมือนตอนนี้ได้ล่ะ ไม่ใช่ว่าลืมเรื่องนั้นไปแล้วหรอ?” แจ็คสันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ผมว่าพี่ไม่ควรถามคำถามนี้นะ… เพราะถ้าพี่คิดว่ามันลืมได้แล้ว พี่คงไม่เรียกผมมาถามหรอก… การที่พี่เรียกผมมา… แปลว่าพี่ต้องรู้ต้องเห็นอะไรมา และแน่นอนว่าไม่ใช่ไอ้แบมที่เป็นฝ่ายเล่าให้ฟังแน่” พอยูคยอมพูดจบทุกคนก็เงียบ…


“ส่วนที่พี่ถามว่าทำไมมันถึงกลับมาเหมือนเดิมแบบทุกวันนี้ คงต้องขอบคุณพี่คุณ… ลูกพี่ลูกน้องของมันที่ย้ายมาอยู่ด้วยนั่นแหละ ผมก็ไม่รู้ว่าพี่คุณทำยังไง… แต่ผมก็รู้สึกขอบคุณ...ที่พี่คุณมา”
“โถ ทำไมนุ้งแบมน่าสงสารขนาดนี้” จินยองเบะปากและน้ำตาคลอที่นัยน์ตาเหมือนจะร้องไห้
“นิสัยมันจริงๆแล้ว ผมจะบอกให้..” ยูคยอมมองไปที่มาร์ค เหมือนเป็นการเจาะจงคนที่อยากจะบอก
“ไอ่แบมคนที่พี่เห็นว่ามันดูเกรียนๆอ่ะ เหมือนมันไม่คิดอะไร… อะไรยอมได้ก็ยอม อะไรทำได้ก็ทำ… จริงๆแล้วมันโคตรจะอ่อนนอกแข็งในอ่ะพี่… เห็นมันยอมๆ ในใจมันด่าพี่ไฟแล่บอ่ะ” ยูคยอมหัวเราะเบาๆ
“เออ ก็คิดอยู่ว่ามันต้องด่ากูในใจแน่เลย” เจบีเอ่ย
“จริงๆมันเป็นคนคิดมากนะพี่… แต่บางครั้งมันก็ไม่แสดงออกมาหรอก… มันเป็นพวกเก็บความรู้สึกตัวเองเก่งมาก ตั้งแต่คบกันมาผมยังไม่เคยเห็นน้ำตามันสักหยด… นอกจากเวลามันป่วยแล้วเพ้ออ่ะ นั่นเป็นจุดพีคของมันเลย… ความรู้สึกที่เก็บไว้ในใจทุกอย่างมันจะระบายออกมา…”


“ไม่เคยร้องไห้เลยหรอ?” แจ็คสันถามเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ผมก็บอกอยู่ว่ามันเคยร้องตอนมันป่วย พี่นี่ฟังไม่เข้าใจหรอพี่แจ็ค”
“ไอ้ยูคยอม!!”


“มันเคยป่วยอยู่ครั้งเดียว ตอนพี่คุณมาไม่กี่อาทิตย์... พี่คุณคอยดูแลมัน... ตอนผมไปเยี่ยม พี่คุณบอกว่าแบมแบมร้องไห้ใหญ่เลย ผมนี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง... แต่มันเป็นเรื่องจริง”
“แบมแบมนี่น่ากลัวเหมือนกันนะ… เห็นหน้าหวานๆแบบนั้น เอาเรื่องน่าดู”
“แบมแบมที่พี่ควรระวังคือแบมแบมโหมดเก็บความรู้สึก… เพราะพี่จะไม่มีวันรู้เลยว่ามันคิดอะไรอยู่… และที่สำคัญมันจะเปลี่ยนไปจากตอนนี้ที่เป็นอยู่มาก…  มากจนพี่กลัวใจมันเลย”
“เปลี่ยนไปเหมือนตอนที่โดนบอกเลิกน่ะหรอ?”


            “ก็ประมาณนั้นมั้ง… ผมไม่อยากนึกถึงตอนนั้นเลย…”
#ฟิคกระเรียน

 เม้นได้นะไม่ว่า 5555
เขียนโดย ที่ 3 ความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:

วันอาทิตย์ที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 19

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน
-19-
Why me?




          แกร๊ก


          เสียงดังก๊อกแก๊กๆ แปปนึงมันก็เปิดประตูกว้างๆออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มันใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีมทับในกางเกงแสล็คสีดำอีกที ถุงเท้าสีดำ… ดูสะอาดสะอ้าน และเรียบร้อยเหี้ยๆ เห้ย! แตกต่างจากที่กูจินตานาการไว้เมื่อกี้มากอ่ะ


          “ไงน้องแบม!!” มันเน้นเสียงไปที่ชื่อผม


          “สวัสดีครับพี่” ผมก้มหัวให้มัน... มันโบกไม้โบกมือใหญ่


          “ไม่ต้องๆ คนกันเอง”


          อ้าว งั้นกูเรียกไอ้สัสจีได้ใช่อ้ะ?


          “ผมพามาขอลายเซ็นพี่อ่ะครับ”
          “เฮ้ย! ขอกันง่ายๆงี้เลย?”
          อ้าว มึงพูดงี้… กูได้กลิ่นความวุ่นวายขึ้นมาทันทีทันใด อย่าบอกนะว่ามึงจะให้กูไปแจกฟรีฮักเหมือนที่อีพี่พีเนียลมันพูด
          “เซ็นให้ผมเถอะน้าพี่จีดี...” ผมอ้อนไปเบาๆ พี่มันหรี่ตามองก่อนจะส่ายหน้า
          ไอ้เชี่ยยย มุกอ้อนใช้ไม่ได้ผล
          “โห่พี่อ่ะ ไหนบอกคนกันเองไง” ผมทำหน้าหงิกใส่มัน
          “โอเค คนกันเอง… มาเซ็นเลยมา” พี่มันหยิบสมุดจากมือผมไป แล้วเอื้อมมือไปหยิบปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆประตูห้องก่อนจะกางสมุดออก แล้วใช้ปากกัดปลอกปากกาค้างไว้ และสุดท้ายก็บรรจงเซ็นให้ผมอย่างดี
          โห อีเหี้ย! ทุกอย่างมันดูขัดกันยังไงไม่รู้ มึงให้ความรู้สึกว่ามึง swag แต่ลุคมึงดูเหมือนนักธุรกิจ หรือคนขายประกันวะ? อันนี้กูไม่แน่ใจ...
          มันยิ้มมุมปากเท่ๆมาให้ผมแล้วส่งสมุดคืน
          “เปิดเทคค่อยว่ากัน” มันยักคิ้วให้ ผมเลยพยักหน้าหงึกๆใส่มัน แล้วมันก็โบกมือให้ก่อนจะปิดประตู 
          จบแล้วเหรอ? การพบปะพี่เทคกูจบแค่นี้หรอ?
          โอเค... จบก็ได้วะ!
          “จะให้พี่เซ็นให้เลยหรือว่ายังไงดี?” พี่บีไอมันถามหลังจากเดินเข้าลิฟท์มาแล้ว และพี่มันก็กดลิฟท์ไปที่ชั้น 7
          “เซ็นต์เลยก็ได้ครับ” ผมบอกก่อนจะส่งปากกาให้ แต่พี่มันไม่รับ ผมเลยเลิกคิ้วใส่
          หรือมึงมีปากกาแล้ว? หรือจะกัดนิ้วเอาเลือดเขียน? หรือยังไง? กูงงนะไอ้สัส -*-
          “เดี๋ยวพี่เอาปากกาพี่เซ็นดีกว่า” ผมพยักหน้าเออๆออๆไปกับมัน
          ไอ้เชี่ยเอ้ย เรื่องมากชิบหาย ปากกามึงกับปากกากูมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันนักหรอก หรือปากกามึงทำมาจากน้ำหมึกปลาทะเลน้ำลึกหรือยังไง ไอ้ส้นตีน!
          “เอ่อ… แล้วพี่เทคอีกสามคนล่ะครับ?” ผมถาม
          คือตอนนี้ได้มา 4 คนล้ะ มีพี่จินยอง พี่พีเนียล พี่จีดี และกำลังจะได้จากอีพี่บีไอเนี่ยอีกคน... เหลืออีก 3 หน่อ เศรษฐีบ้านนา อำพัน และสวยสังหาร
          “อืม… สวยสังหาร เนี่ยเป็นผู้หญิงไม่ได้อยู่หอนี้ ลองถามจินยองดูนะครับ” ผมพยักหน้า คือ… ไม่บอกกูก็รู้ป้ะวะว่าเป็นผู้หญิง…
          “ส่วนอำพันนี่ พี่ไม่ค่อยสนิท… ลองถามแจ็คสันหรือไม่ก็แจบอมดูจะง่ายกว่า เห็นว่าอยู่สโมสรนิสิตด้วยกัน”
          อ่า… อีพวกพี่เหี้ยนี่เอง แม่ง! แล้วเสือกไม่ยอมบอกกูสักคนเลยนะ อีสลิดดกเอ้ย!
          “ส่วนเศรษฐีบ้านนา ก็ลองถามยองแจดูนะ” มันว่า…
          หืมม พี่ยองแจ?
          “ถามคนอื่นไม่ได้หรอครับ? พูดตรงๆผมกลัวใจพี่ยองแจจริงๆ คนนี้ไม่ใช่หยอกๆเลย” ผมหัวเราะเบาๆ หรือมึงว่าไม่จริง ไอ้ยองแจใสๆเนี่ย
          “พี่ว่าถามกับเจ้าตัวเค้าเลยน่าจะดีกว่านะ”




          ถะ… ถามกับเจ้าตัว?
          หืมมมม มึงพูดงี้มันก็หมายความว่า…
          “เศรษฐีบ้านนา...” คือพี่ยองแจ…
          ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!
          อีเหี้ยยยย เกลียดอะไรได้อย่างนั้นจริงๆกู ฮืออออออ ร้องไห้หนักมาก
          กูบอกแล้ว กูเกลียดรอยยิ้มมัน เวลามันยิ้มทีไรจะต้องมีเรื่องชิบหายเกิดกับกู และส่วนใหญ่… มันก็เกี่ยวกับอีพี่มาร์คด้วย
          อีเหี้ย! มึงคือผู้กุมความลับมาร์คแบมแบบที่เค้าบอกกันจริงๆสินะ
          “เดี๋ยวพี่เอาไปให้ที่ห้องจินยองนะ พี่ก็อยู่หอชั้นนี้เหมือนกัน” มันว่าหลังเดินออกจากลิฟท์ที่ชั้น 7 แล้ว
          “ขอบคุณครับพี่… เอ่อ ผมขอโทษ มันติดเรียกพี่ไปแล้วอ่ะ ขอบคุณมากนะครับ ที่พาผมมาล่าลายเซ็น ได้พี่เทคเพิ่มมาตั้งสองคน…”
          “กินข้าวกับพี่สักมื้อสิ” อยู่ๆมันก็โพล่งขึ้นมา...
          “ห้ะ?” 
          เอ่อ… มึงก็ไม่ให้กูตั้งตัวอีกคนล้ะ…. แต่เห็นแก่ที่มึงอุตส่าห์พากูมาหาพี่เทคหรอกนะ
          “ก็ได้ครับ แต่ผมขอชวนเพื่อนผมไปด้วยนะ” พี่มันหุบยิ้มไปทันทีเลย
          “ที่ชื่อยูคยอมน่ะเหรอ?” มันยิ้มเจื่อนๆมาให้ผม
          “ครับ… พอดีมันชอบบ่นว่าไปไหนไม่ค่อยชวนมัน”
          เปล่าหรอก มันเป็นข้ออ้างเฉยๆ มึงก็รู้กูไปไหนมาไหนกับเชี่ยยูคมันบ่อยที่สุดในสามโลกล้ะ ที่จะเอามันไปด้วยเพื่อเป็นไม้กันหมา… อย่างน้อยกูคงไม่ต้องมานั่งง้ออีเชี่ยพี่ต้วนมันอีก เห้อ…
          “เป็นแฟนกันจริงๆใช่มั้ย?”
          “หมายถึงผมกับมันอ่ะหรอ?” ผมส่ายหน้า
          “เพื่อนกันเฉยๆ… พักนี้คนเข้าใจผิดกันหลายคนเลย”
          กูก็ยังอยากคิดว่ามีคนเข้าใจผิดมากกว่ามีคนปล่อยข่าวอยู่ดี…
          คือกูไม่เข้าใจไง...ว่าจะมีคนทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?
          “ไม่ใช่แฟนจริงๆหรอ?” ผมพยักหน้ายืนยัน… มันยิ้มอย่างดีใจ
          เอิบบ… กูไม่ใช่แฟนเชี่ยยูค มันไม่ได้หมายความว่ากูจะเป็นแฟนมึงนะ ใจเย็นพี่น้อง…
          “งั้นผมว่าผมไปหาพี่จินยองก่อนดีกว่าเนอะ... เค้าคงรอนานแล้ว”
          เปล่าหรอก กูจะชิ่งล้ะ...
          มันเดินมาส่งผมที่หน้าห้องพี่จินยองแล้วเดินไปอีกทาง สงสัยคงกลับห้องตัวเอง ผมกดออดหน้าห้องพี่จินยองก่อนจะมองไปที่พี่บีไอมันอีกครั้ง…
          กูว่ามึงก็แลเป็นคนดีศรีสังคมมากเลยนะ… แต่กูบอกเลย คนดีๆอยู่กับกูไม่ได้นานหรอก มันต้องมีความเลวสูสีกันหรือไม่ก็มีความเลวอะไรติดตัวในระดับหนึ่ง…
          แต่ตรรกะนี้ใช้ไม่ได้กับพี่คุณหรอกนะ… ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่เคยแสดงด้านเลวๆให้พี่คุณเห็น… ส่วนไอ้พวกที่มหาลัยที่กูต้องเจอทุกวันเนี่ย… ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความเลวอยู่เลเวลไหน...
          แต่ถ้าถามว่าอีพี่มาร์คมันเลวมั้ย?
          ตอบเลย! มันเลวมาก!!!
          ชอบรุกกูอยู่เรื่อย อีสันขวาน!


          แกร๊ก
          ผมหันไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตู แล้วก็พบว่า…
          “พี่มาร์ค!!!”
          ไอ้เหี้ย! มึงนี่อยู่ทุกที่ที่กูไปเลยมั้ย? กูกำลังนินทามึงอยู่ในใจซะด้วยสิ ช็อคไปเลยกู!
          พี่มันเดินออกมาจากห้องแล้วมองไปทางที่พี่บีไอมันเดินไป กระทั่งพี่บีไอมันหันหลังกลับมามองที่ผมอีกรอบ พี่มาร์คมันก็เอาแขนมาล็อคคอผมแล้วลากเข้าห้องทันทีเลย…
          เชี่ย อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ… ทำตัวประหนึ่งเป็นเจ้าของกูเลย หวงก้างชิบหาย!
          พอเข้ามาในห้องผมก็พบว่าอีพวกแก๊งจังไรแมนแม่งอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยอ่ะ…
          โอ้โหเฮะ นี่มาทอดผ้าป่าสามัคคีกันหรอครัช?
          “ทำไมพวกพี่มารวมตัวกันแบบนี้อ่ะ?” ผมที่ยังคงถูกไอ้เชี่ยพี่มาร์คล็อคคออยู่เอ่ยถามด้วยความยากลำบาก
          “ก็คิดถึงน้องแบมแบมไงครับ”
          เฮ้ยยย อีพี่หวัง! มึงดูลั้ลลาขนาดนี้! มึงหายดีล้ะหรอวะ? แล้วแถมนั่งข้างพี่ยองแจอีก นี่มันอะไรกันเนี่ย?
          “ไอ้แจ็ค! พอเลยมึง” พี่ยองแจใสๆ เอ่ยพร้อมกับใช้มืออวบๆฟาดเข้าที่ไหล่อีพี่หวังคนแมนอย่างแรง...
          เฮ้ยยย นี่มันอัลไล๊… ไอ้สัส กูงง ตกลงแล้วสองคนนี้กลับมาสนิทกันแล้วจริงหรอ?...
          ถ้าใช่… แตกได้เป็นสองประเด็น
          หนึ่งคือ… อีพี่แจ็คมันเปลี่ยนรหัส เอ้ย! ไม่ใช่ๆ มันเก็บความรู้สึกมันไม่ให้พี่ยองแจรู้ได้สำเร็จ… แต่กรณีนี้ พี่ยองแจคงจะสนิทกับอีเชี่ยพี่หวังเหมือนเดิมไม่ได้หรอกตามความคิดกูนะ…  เพราะมันก็รู้อยู่แก่ใจว่าวันนั้นที่ห้องครัวของกู เกิดอะไรขึ้นบ้าง!
          ถ้างั้นประเด็นที่สองคือ… คู่แจ็คแจลงเอยด้วยดี… พี่ยองแจอาจจะรับรักอีพี่หวังไปแล้วหรืออย่างไร…

          โอ้ย ปวดหัวตายห่า! 
          พอแล้ว กูจะไม่ยุ่งเรื่องของพวกมึงแล้ว…



          ….ซะที่ไหนล่ะ!
          ไม่ยุ่งไม่ได้จริงๆ กูคาใจ… เดี๋ยวกูต้องสังเกตุการณ์ไปเรื่อยๆ… ด้วยสกิลการเสือกของกูมันแอดวานซ์อยู่แล้ว… เดี๋ยวรู้เลย!
          “มาทำงานกันน่ะนุ้งแบม งานกลุ่ม” ผมเลิกคิดแผนการเสือกไปชั่วขณะ เมื่อพี่จินยองมันบอก… ผมเลยหันไปพยักหน้าหงึกๆให้พี่มันแทน…
          “พี่มาร์คจะล็อคคอผมอีกนานมั้ยอ่ะ?” ผมบอก
          อีเชี่ยแม่ง.. ทำขนาดนี้มึงลงไปซื้อปลอกคอมาใส่ให้กูเลยไป! อีสลัดเอ้ย!
          “ไอ้มาร์ค ปล่อยแบมแล้วมาช่วยคิดงานเร็ว วันนี้จะได้งานมั้ยเนี่ย!” พี่บีคนชิคเอ่ยประโยคช่วยชีวิตผมจากการโดนรัดคอ(?)
          พี่มาร์คมันยอมปล่อยผมแต่โดยดี แต่ก็เงียบไม่ยอมพูดยอมจา… ลักษณะนี้แปลว่า…
          กูโดนมันงอนสินะ
          พี่มันเดินไปนั่งลงที่พื้น ตรงหน้าโต๊ะเตี้ยๆที่พวกมันกางกระดาษทำงานกันอยู่ ผมเลยเดินไปนั่งลงที่พื้นข้างๆพี่มัน…
          ก็ไม่ได้อะไร… กูจำเป็นต้องนั่งตรงนี้เว้ย! ไม่ได้แก้ตัวเลย… กูไม่ได้กำลังง้อพี่อีพี่ต้วนมันเลย... ก็กูไม่เห็นว่ามันจะมีที่นั่งอื่นให้กูแล้ว… โซฟาถูกยึดครองโดยพี่เจบี พี่จินยอง และพี่ยองแจ ส่วนพี่แจ็คนั้นนั่งที่เก้าอี้เสริมข้างพี่ยองแจ มันก็เหลือแค่ที่พื้นถูกมั้ย?
          “นุ้งแบมมานั่งบนโซฟามั้ย?” พี่จินยองทำท่าจะลุกให้ผมนั่ง แต่ผมโบกมือปฎิเสธไปด้วยความรวดเร็ว…
          ก็ไม่ได้อะไร… ไม่ได้อยากนั่งพื้นหรอกนะ… แล้วก็ไม่ได้อยากนั่งข้างอีพี่มาร์คมันนักหรอก… ก็แค่เกรงใจพี่จินยองมัน เป็นเจ้าของห้องแท้ๆให้มานั่งพื้นได้ไง


          เชื่อกูเถอะ พลีสส กูแถจนสีข้างกูถลอกปอกเปิกหมดแล้วเนี่ย!!!
          “พวกพี่ทำงานไรกันอยู่หรอ?”
          “ของอาจารย์ฮีชอลอ่ะ แกสั่งให้ทำเรื่องสั้น” ผมพยักหน้า…
          อาจารย์ฮีชอลนี่ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามแกมาตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่แล้ว… แกเป็นประเภทที่เป็นตัวของตัวเองสูงปรี๊ดดดดด กฎเกณฑ์อะไรแกไม่สน แกสนแค่กฎที่แกตั้งเท่านั้น… แล้วงานที่แกสั่งนี่โจทย์มหาหินเลยนะ… รุ่นพี่มาสปอยล์ให้ฟังหลายคนล้ะ
          ดีเลย… วันนี้จะได้ศึกษาไว้ เพราะพอขึ้นปีสองกูต้องเรียนกับอาจารย์ฮีชอล
          “มีไรให้ผมช่วยมั้ยอ่ะ?” ผมเอ่ยพลางมองสำรวจไปที่กระดาษเอสี่มากมายหลายแผ่นที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ
          คือแทบหาไม่เจอว่าไหนงานพวกมึงวะ? บางแผ่นพวกมันก็วาดรูปเล่นกัน บางแผ่นมันก็เล่นไลน์กระดาษกัน…
          งงมั้ยไลน์กระดาษ? มันก็เหมือนเล่นไลน์ในมือถือนั่นแหละ แต่อันนี้แม่งใช้เขียนดินสอเขียนเอา แบบเขียนส่งกันไปมาอ่ะ… ทุเรศชิบหาย พวกมึงโตเป็นควายล้ะนะ เล่นห่าไรไม่ดูสภาพสังขารและอายุเลย
          ผมหัวเราะเบาๆเพราะตลกพวกพี่แม่ง… แต่อยู่ๆก็รู้สึกได้ถึงความเงียบ… ผมเลยเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองพวกพี่มัน
          ไอ้เหี้ย! นี่คืออัลไล? พวกมึงมองกูทำไมหรอ? กูทำอะไรผิดไปรึเปล่า?... หรือกูขำพวกมึงไม่ได้?
          เป๊าะ!
          อยู่ๆอีพี่เจบีมันก็ดีดนิ้วเสียงดังจนกูตกใจ อะไรของมึงอีกอ่ะ?
          “พวกพี่เป็นอะไรกันอ่ะ? ทำท่าทางแปลกๆ” ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย...ก่อนที่สายตาจะไปป๊ะกับอีกพี่ยองแจจังๆ…. และกูก็รู้สึกถึงความหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้นกับกู… ซึ่งมันมักจะมาพร้อมรอยยิ้มของอีพี่แตงใสๆนั่น
          แต่ที่ทำให้กูรู้สึกถึงความหายนะมากเข้าไปอีกก็คือ… ทุกครั้งที่มันยิ้ม… กูบอกแล้วใช่มั้ย? ว่ามันต้องเกี่ยวกับอีพี่ต้วน ชัวร์ป้าบ!!!
          “ไม่เอา!!” ผมพูดเสียงดังลั่นห้อง หลังจากที่ฟังเรื่องที่อีพี่เจบีมันขอความช่วยเหลือจากผม…
          โอ้ยอีเหี้ยยยย กูไม่น่าเล้ยยยย กูจะไปถามพวกแม่งทำไมวะ ว่ามีอะไรให้ช่วยรึเปล่า? ทำไมกูถึงพูดไปแบบน้านนนนน
          กูอยากย้อนเวลา อาเมน!
          “นะนุ้งแบม” อีพี่จินยองทำมือประนมแล้วทำสีหน้าอ้อนวอนเต็มสตรีม…
          “ทำไมต้องเป็นผมอ่ะ?”
          “ก็เมื่อกี้ถามเองว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย?” อีพี่แตงบอก…. อีสัส กูก็เกลียดตัวเองอยู่เนี่ย! พูดออกไปได้ยังไง?
          “คือผมหมายถึงช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆ ไม่ใช่อะไรแบบนี้อ่ะ”
          อีเหี้ย พวกมึงจะทำเรื่องสั้นกันใช่มั้ย ต้องคิดบท ต้องหาโลเคชั่น ต้องถ่ายวิดีโอ บลาๆ คือให้กูไปเป็นเด็กในกองขนาดย่อมๆของพวกมึงก็ได้ กูช่วยยกของ กวาดพื้น แบกขากล้อง อะไรกูทำได้หมดอ่ะ
          แต่นี่อะไร… จะให้กูเป็นนักแสดงหลักเลย
          พวกมึงบ้ากันรึเปล่า!!
          แล้วให้กูเล่นก็ไม่ได้ให้กูเป็นพระเอกหรอกนะ…
          เสือกจะให้กูเป็นนางเอก!
          พ่อมึงเถอะ! หล่อๆ มาดแมน แฮนซั่มกาย อย่างกูเนี่ยนะ!!! จะให้กูเป็นนางเอก… โถ่ววว มึงคงติด F วิชานี้อ่ะ อีพวกพี่เลว!
          “นี่แหละ... งานง่ายๆ” อีพี่เจบีบอก
          “ง่ายแล้วไมไม่เล่นเองอ่ะ?” ผมตอกกลับจนมันหน้าหงาย…
          อีเหี้ย ของกูขึ้น…
          ไอ่แบมใจเย็น… นั่นรุ่นพี่มึงนะ ไม่ใช่เชี่ยยูค ใจเย็นดิมึงใจเย็น…
          “ถ้าพี่เล่นแล้วใครจะกำกับ” พี่เจบีมันบอก
          “พี่จินยองไง”
          “เนียร์ดูแลเรื่องเสื้อผ้า”
          “งั้นก็พี่แจ็คสัน”
          “แจ็คดูโลเคชั่น”
          “งั้นพี่ยองแจก็ได้”
          “ยองแจเขียนบท”
          “แล้วพี่มาร์ค… ห้ะ!!! พี่ยองแจเขียนบท!”
          อีเชี่ยยย งั้นกูยิ่งไม่สมควรเล่นใหญ่เลย… กูไม่ไว้ใจมันเลยให้ตายเถอะโรบิ้น
          “มาร์คก็เป็นพระเอกไง” ผมนี่เงิบอีกรอบ… ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่มาร์คที่นั่งนิ่งๆไม่พูดไม่จา…
          มึงยังไม่หายงอนกูอีกหรอเนี่ย?...
          จะหายได้ไง กูยังไม่ได้ง้อเลย… แล้วคือกูผิดอัลไล? กูไปทำไรให้ม๊านนนนนน ก็พอจะรู้อยู่ว่าคงหึงกูกะพี่บีไอ แต่… เรื่องอีพีบีไอนี่ยังไม่เคลียร์อีกหรอ? กูบอกแล้วไงมันเป็นพี่เทคกู กูไม่ยุ่งกับมันไม่ได้หรอก… แล้วนี่….กูจำเป็นต้องง้ออีเชี่ยพี่มาร์คมั้ยถามจริง! เห้อมมม กูควรเคลียร์เรื่องไหนก่อนกันวะเนี่ย!
          “พวกพี่ต้องบ้ากันไปแล้วแน่ๆ ผมเป็นผู้ชายนะเฮ้ย! ให้มาเล่นเป็นนางเอกได้ไง พี่อยากโดนอาจารย์ฮีชอลด่าเปิงรึไง”
          “อาจารย์ไม่ด่าหรอก… เราต้องทำเรื่องที่มันแหวกแนวไง”
          “จะแหวกไปเพื่อ? แล้วทำไมพี่ไม่หาผู้หญิงมาเล่นอ่ะ”
          “ไม่ได้ เรื่องนี้นางเอกต้องเป็นผู้ชาย”
          “ทำไม? นางเอกมันต้องผู้หญิงดิ” ผมทำหน้าเหมือนหมาสงสัย…
          “ก็นางเอกมันต้องเป็นผู้ชายที่ปลอมตัวเป็นผู้หญิง และพระเอกก็มาชอบนางเอก เป็นเรื่องสั้นแนวรักโรแมนติก” พี่ยองแจอธิบาย…
          โอ้ยมึง!!!! พล็อตมึงละครไทยมาก… แต่มันต่างตรงที่กูเนี่ย...ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องปลอมตัวเป็นผู้ชาย แต่กูต้องเป็นผู้ชายที่ปลอมตัวเป็นผู้หญิงอีกที แล้วสรุปสุดท้าย พระเอกแม่งก็ผู้ชาย... นางเอกแม่งก็ผู้ชาย...
          อีเหี้ย นี่มันหนังเกย์ชัดๆ
          “แล้วพี่ยองแจทำไมไม่เล่นอ่ะ พี่เขียนบทเองด้วย ต้องเข้าถึงบทบาทแน่ๆ” พี่ยองแจมันกำลังจะพูดไรต่อนี่แหละ แต่พี่มาร์คมันก็โพล่งขึ้นมาเสียก่อน
          “เค้าไม่อยากทำจะไปบังคับเค้าทำไม?” เป็นประโยคแรกที่มันพูดหลังจากที่เงียบมานาน… ผมหันขวับไปมองมันที่ยังคงทำหน้านิ่งๆอยู่อย่างเดิม
          “หรือว่าน้องแบมแบมไม่อยากเล่นกับไอ้มาร์ค?” พี่แจ็คถาม..
          ไอ้เชี่ยย ไม่เกี่ยวเลย เล่นกับใครกูก็ไม่อยากทั้งนั้นแหละ จะให้กูแต่งหญิงหรอ? ไม่เด็ดขาด! เมื่อไหร่ที่ให้กูเป็นพระเอกกูถึงจะยอมเล่น
          “มันไม่ใช่อย่างนั้น...” ผมยกมือขึ้นวางบนแขนพี่มาร์คมันก่อนจะเขย่าเบาๆ พี่มันหันหน้าไปอีกทาง… โอ้ย เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ดีออก!
          ติ๊ง ต่อง
          เสียงออดดังขึ้น.. พี่จินยองเลยเดินไปเปิดประตู
          “อ้าว… ว่าไงฮันบิน” เสียงพี่จินยองดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง แล้วพวกพี่ที่เหลือที่นั่งอยู่ตรงนี้นอกจากพี่มาร์ค มันก็หันหน้ามามองผมกันหมดทุกคนเลย… 

          ทำไมล่ะ? กูทำอะไรผิดอีก? อยากจะร้องไห้ TT

          “ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย?” เสียงพี่บีไอมันดังขึ้นก่อนที่พี่จินยองจะอนุญาตให้มันเข้ามา… พี่บีไอมันเดินตรงมายังที่พวกผมนั่งอยู่
          “แบมแบม”  มันเรียก ก่อนจะมองมาที่ผมและพี่มาร์คสลับกัน… ผมเลยลุกขึ้นแล้วเดินไปหามัน… 
          ก็มันจะเอาสมุดมาคืนไง กูเลยต้องเดินไปเอาคืนมา
          “เราเซ็นให้แล้วนะ”
          หืมมม? สรรพนามมันแปลกไปมั้ย? 


           มึงเรียกแทนตัวเองว่า ‘เรา’ หรอม? ก่อนหน้านี้มึงยังแทนตัวเองว่า ‘พี่’ อยู่เลย กูจำได้…
          “ขอบคุณครับ...” ผมเก็บชื่อมันกลืนลงไปกับน้ำลายอึกเมื่อกี้แทบไม่ทัน… ก็เมื่อกี้จะเรียกมันว่า ฮันบิน แบบที่มันอยากให้เรียกไง… แต่มันจะดูแปลกๆสำหรับอีพี่พวกนี้เพราะมันไม่รู้… ถ้าผมเรียกเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก
          “นี่นั่งทำงานอาจารย์ฮีชอลกันอยู่เหรอ?” พี่บีไอมันถามแล้วมองไปทางอีพวกพี่ที่โซฟา
          “อืม… กลุ่มนายทำถึงไหนแล้วล่ะ” พี่จินยองบอกก่อนจะเดินกลับไปนั่งข้างพี่เจบีที่โซฟาเหมือนเดิม
          “ก็เริ่มทำบ้างแล้วล่ะ… อ้อ...เรามีเรื่องให้แบมแบมช่วยพอดีเลย” ประโยคแรกบอกพี่จินยอง ส่วนประโยคหลังบอกกู...
          “ช่วย? ช่วยอะไรหรอครับ?” 
          บางทีกูอาจมีข้ออ้างให้ไม่ต้องเล่นเป็นนางเอกให้อีพวกพี่เชี่ยนี่







          “มาเป็นนางเอกให้หน่อยนะ” 




          ไอ้เหี้ยยย ว๊อทเดอะฟัค!!!!

#ฟิคกระเรียน


เขียนโดย ที่ 3 ความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:
สมัครสมาชิก: บทความ (Atom)