ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 28

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-28-
Jessica Koh

แล้ววันนี้พวกมันก็ออกไปกินข้าวกัน… ไปกันแค่สองคนด้วยนะที่สำคัญ… ทำไมกูรู้น่ะหรอ? เพราะเลิกเรียนแล้วกูเจอแค่พี่เจบี พี่จินยอง พี่แจ็คสัน และพี่ยองแจแค่นั้นน่ะสิ… อีพี่มาร์คมันหายไป พอถามก็ได้ความว่าพาเธอไปหาอะไรแดก.. อุ้ย! พาไปหาอะไรกินรองท้อง เห็นว่าเพิ่งกลับมาถึงเกาหลี ยังไม่ได้กินอะไรเลย

“ไม่หึงหรอ?” พี่จินยองมันถามผมเมื่อผมเฉยๆหลังจากรู้ว่าพวกมันออกไปกินข้าวกัน… ที่เฉยเพราะกูรู้ไง ว่ามันต้องมีการพาไปโน่นนี่อยู่แล้ว… ไม่ได้เจอกันนาน มีเหรอจะปฏิเสธได้

“หึงทำไม ไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย” ผมไหวไหล่แบบไม่ได้ใส่ใจ… แต่ในใจกูนี่แบบ... ก่นด่า สาปแช่งไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่… ก็อีเหี้ย! สายตานางที่มองพี่มาร์คมันไม่ได้แสดงออกชัดเจนหรอว่าความต้องการของมันคืออะไรอ่ะ กูมองปร๊าดเดียวกูก็ดูออกแล้ว… กูไม่โง่!

“แหม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย... รอยที่คอมึงวันนั้น ของหมาที่ไหน?” เชี่ยยูคล้อเลียนผม

“เออ ของหมา!” ผมบอก…

“อย่าคิดมากเลยแบมแบม เจสแค่กลับมาเยี่ยมมาร์คเฉยๆ” พี่ยองแจบอก

“พี่คิดงั้นจริงหรอ?” ผมถามแล้วมองหน้ามัน…

อีสัส ในบรรดาพวกมึงเนี่ย… มึงคิดอะไรลึกที่สุดแล้วนะ กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงคิดแค่นี้ กูไม่เชื่อ... มึงฉลาดออก มองอะไรแค่แว้บเดียวมึงก็เข้าใจแล้ว.. รู้ถึงแก่นอ่ะ...

“ก็ควรจะคิดแค่นั้นมั้ย? หรือแบมแบมไม่เชื่อใจมาร์ค” พอมันพูดแบบนี้ออกมาทำให้ผมฉุกคิดได้บางอย่าง… อีเหี้ย… กูควรเชื่อใจมันมั้ยวะ?

แต่กูเองก็หวั่นๆอยู่นะมึง… คือจะพูดยังไงดี... แฟนเก่าอ่ะ… ถ้ากลับมาแบบนี้มันถือว่าไม่ปกติถูกมั้ย?  มันไม่ใช่ว่าบังเอิญมาเจอกันหรืออะไร... มันเหมือนตั้งใจมาหา… แล้วอำนาจมืดของแฟนเก่ามันมีอยู่นะเว้ย! คือไม่ว่าจะเลิกกันไปนานเท่าไหร่… จากกันยังไง... พอกลับมาเจอหน้ากันอีกทีคือไม่ต้องเสียเวลาจูนเลยอ่ะ… ความรู้สึกบางอย่างที่มันเคยมีมันจะกลับมาอีกครั้งโดยไม่มีข้อสงสัย

ถ้าแฟนเก่ากูกลับมา… กูก็เป็น

แต่กูควรเชื่อมันมั้ย? กูควรใช่มั้ย?

“คิดอะไรเยอะแยะ” พี่จินยองเขกเข้าที่หัวผมทีนึงทำให้ผมเลิกคิดอะไรฟุ้งซ่าน

“เรื่องมันยังไม่เกิด ก็ไม่ต้องคิดไปก่อนล่วงหน้า… เสียสุขภาพจิต” พี่จินยองบอก ผมเลยได้แต่ถอนหายใจ… โอเค กูไม่คิดแล้วก็ได้ กูยอมล้ะ ดีนะมีพวกมึง... ไม่งั้นกูต้องคิดมากอยู่คนเดียว ร้อยแปดสิบตลบคิดยังไงก็คิดไม่ตก

“โอเค ผมไม่คิดแล้วก็ได้… แต่ถ้าสมมุติว่าเรื่องมันเกิด... ผมควรทำยังไง?”

“.....”

“ถ้าเป็นพี่... พี่จะทำยังไง? ถ้าแฟนเก่าพี่เจบีกลับมา... พี่จะทำยังไงอ่ะพี่จินยอง?”

“ฆ่าให้ตาย!” พี่จินยองบอกแล้วจ้องเขม็งไปที่พี่บีคนชิค... ทำเอาผมขำพรืดออกมาทันที แล้วมึงดูหน้าอีพี่บีคนชิคตอนนี้นะ… คือหน้าถอดสีไปแล้วอ่ะ ซีดเป็นไก่ต้ม

“เนียร์อ่ะ... บีไม่ทำหรอก” พี่เจบีง๊องแง๊ง งุ้งงิ้งใส่เมียมันทันที... อีสัส คิดว่าน่ารักหรอที่ทำ...

แล้วบีเนียร์ก็ยังคงเป็นบีเนียร์ หวานใส่กันเสียหยดย้อยไม่อายพวกกูอีกตามเคย ผมเลยหันไปหาคู่แจ็คแจบ้าง... เอาดีๆคู่นี้ไม่ค่อยหวานใส่กันนะ ตีกันมากกว่าอีก... แต่ในการตีกันของมันนั้น... มันก็แฝงความน่ารักเอาไว้อยู่ด้วย

“ไม่ต้องมองทางนี้เลยแบมแบม ไอ้แจ็คมันไม่มีหรอกแฟนเก่าอ่ะ เตี้ยขนาดนี้ใครจะเอา!” พี่ยองแจบอก พี่แจ็คเลยเอาแขนมาล็อคคอพี่ยองแจไว้แล้วดึงเข้าหาตัวเอง

“โอ้ยไอ้แจ็ค!!!” พี่ยองแจร้องโวยวาย

“ก็มีมึงนี่ไง” พี่แจ็คบอกแล้วฟัดพี่ยองแจนัวเนียเลย ทั้งกอด ทั้งเหวี่ยง ทั้งหอม… โอ้ย! แม่งเล่นกับแฟน เหมือนเล่นกับเด็กข้างบ้าน... กูรู้ว่าพี่ยองแจมันน่ารักน่าแกล้ง แต่มึงควรไปเล่นกันที่บ้านมึงมั้ย? เกรงใจกูหน่อย

แล้วกูก็ต้องส่ายหัวให้กับพวกมันไปอีกคู่…

RRrrrrrr

ผมสะดุ้งกับแรงสั่นของโทรศัพท์ตัวเองที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง พอหยิบออกมาดูก็พบว่าอีพี่หัวแดงแม่งโทรมา…

“ฮัลโหลครับ?” ผมเอ่ยทักมันด้วยคำทักทายที่แปลกไป… คือปกติผมจะทักมันว่า ครับพี่มาร์ค หรือไม่ก็ ว่าไงพี่มาร์ค… คือคำทักทายกูต้องมีชื่อพี่มันด้วยอ่ะ แต่คราวนี้ไม่มี…

(กินข้าวกัน) มันบอก... ผมนี่แทบจะหลุดปากด่ามันไปทันทีที่ได้ยินเลย… อีห่า มึงไปแดกข้าวกับแฟนเก่ามึงแล้วมาชวนกูกินข้าวอีกเพื่อ?

“อิ่มแล้วไม่ใช่หรอพี่มาร์ค? เดี๋ยวผมไปกินกับพวกพี่จินยองก็ได้” ผมบอก… พอชื่ออีพี่มาร์คหลุดออกจากปากผมเท่านั้นแหละ ทุกคนก็หยุดการกระทำทุกอย่างแล้วนั่งมองกูคุยโทรศัพท์... แหมไม่ค่อยเสือกเลย

(อยากกินกับแบมแบม) มันบอก… อีสัส อยากกินกับกูแล้วไปกับคนอื่นเนี่ยนะ สลัด!

“ตลก คนบ้าอะไรกินข้าวสองรอบ”

(ก็คนบ้าไง... เดี๋ยวไปรับนะ ยังอยู่หน้าตึกกันใช่มั้ย?) มันบอก... ผมเลยหันหน้าไปมองไอ้เชี่ยยูคทันที… นี่มึงไลน์ไปบอกอีเชี่ยพี่มาร์คใช่มั้ยเนี่ย! ไม่งั้นมันจะรู้ได้ไงว่ากูอยู่ไหน... เชี่ยยูคไหวไหล่เบาๆ เหมือนรู้ว่ากูมองมันทำไม... อีดอกกูก็ว่าอยู่... ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ไม่พูดไม่จา ทั้งๆที่ปกติเวลากูพูดอะไรนี่ขัดกูตลอด ไม่ก็ด่ากูโง่บ้าง ดื้อบ้าง… อีห่าเพื่อนเลว

“ก็แล้วแต่…” ผมบอกก่อนจะเบะปากใส่โทรศัพท์แล้วกดวางสาย

“พวกพี่จะไปกินข้าวด้วยกันเลยมั้ย?” ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วหันมาถามอีพวกที่เหลือ

“ไปสิ แต่รอรถจากไอ้มาร์คก่อน” พี่เจบีบอก ผมเลยขมวดคิ้วอย่างงงๆ

“รอรถจากพี่มาร์คคือไร? พี่ก็มีรถไม่ใช่หรอพี่เจบี”

“ก็ใช่ไง… แต่ไอ้มาร์คมันยืมรถพี่ไป... ส่วนรถมันจอดอยู่โน่น” พี่เจบีชี้ไปทางลานจอดรถหน้าตึก

“อ้าว... ทำไมพี่มาร์คไม่เอารถตัวเองไปอ่ะ รถเสียหรอ?” พี่เจบีส่ายหน้าแล้วยิ้มๆ

“เห็นมันบอกว่า… ซื้อมาขับให้แบมนั่งคนเดียว” พอพี่เจบีมันพูดจบ ผมนี่กัดกระพุ้งแก้มแทบไม่ทัน… อีเหี้ยย พี่มาร์คแม่ง!

“ดีใจแรง... ยิ้มออกมาเถอะถ้าดีใจอ่ะ” พี่ยองแจบอก… ผมนี่กลั้นยิ้มไม่ได้อีกต่อไปเหลย…

โอ้ยมึง! มันไม่ได้เอารถมันไปกับแฟนเก่า… ที่มันบอกว่าซื้อมาขับให้กูนั่ง… มันไม่ขับให้คนอื่นนั่งนอกจากกูอ่ะมึง… มันพูดจริงมันทำจริงด้วยเว้ย… มัน... อีเชี่ยพี่มาร์คแม่ง… เป็นคนแบบนี้อยู่เรื่อย ไม่พูดๆ แต่ทำเลย…

กูว่ากูชอบมันตรงนี้แหละ… อีห่า

พอพี่มันมาถึงพวกผมก็ออกไปหาอะไรกินกัน… ผมถามพี่มาร์คว่าแฟนเก่าไปไหนซะแล้วล่ะ มันบอกว่าไปส่งที่โรงแรมแล้ว… ผมเลยพยักหน้าส่งๆไปให้มัน... แบบ... อีเหี้ย… มีไปส่งด้วยหรอวะ? ตอนมายังมาเอง ตอนกลับเสือกกลับเองไม่ได้หรอ? แต่ก็ช่างเหอะ พี่มาร์คแม่งก็ต้องไปส่งอยู่แล้ว มันเป็นผู้ชาย... กูโอเค...

“หึงหรอ?” มันถามเมื่อเห็นว่าผมนั่งเงียบๆอยู่บนรถระหว่างทางอยู่นาน

“หึงอะไร? ใครหึง?” ผมยักไหล่ประกอบคำพูด

“ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ?” มันถาม

“ไม่” ผมตอบแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากอีพี่หัวแดงมันดังตามมา... อีสัส หัวเราะห่าอะไร ผมเลยหันไปมองค้อนมัน

“มองทำไม? อยากขับรถหรอ?” มันทำท่าจะจอดรถข้างทาง... อีเหี้ยเหตุการณ์คุ้นๆ

“เฮ้ยพี่มาร์ค อย่าจอดนะเว้ย! ผมไม่ขับ ผมหิวข้าว!” ผมร้องโวยวายจนมันหัวเราะออกมาดังๆ

“อยากขับเมื่อไหร่ก็บอกนะ” มันว่าก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วขับรถต่อไป... อีสัสแกล้งกูได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

เออ.. แม่ง กูเลิกนอยด์มึงกับอีชะนีแฟนเก่ามึงก็ได้… เห็นว่าความดีมึงยังคงมีอยู่… และท่าทีมึงก็ไม่ได้เปลี่ยนไป… อีห่า ยังหน้าด้านเหมือนเดิม เย้ดเข้

.

.

.

บางทีผมก็คิดนะ… ว่าอีแฟนเก่าพี่มาร์คมันจะไม่มามีบทบาทอะไรมากมายกับชีวิตกู… แต่คือ... นี่มันเหี้ยอะไรครับ? วันนี้แม่งก็มาอีก… มาทำไม? มาทำอะไรนัก? จะมาดูที่เปิดร้านขายกล้วยแขกในม.หรอม?

“เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมบอก… หลังจากที่นางมานั่งร่วมโต๊ะได้ประมาณห้านาที... อีห่ามาถึงก็หอมแก้มอีพี่มาร์คเลยนะ... กูรู้ว่ามึงไปเรียนอเมริกามา… แต่จะติดทักทายแบบฝรั่งก็หัดเกรงใจคนอื่นเค้าหน่อย… ผมลุกออกจากโต๊ะแล้วกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างที่พูด

“ไปด้วยสิ... พี่ไปด้วยนะ” ผมหันไปมองนางที่ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเตรียมจะเดินตามผมมา…

เห้ยมึง… นางไม่รู้จักกูไม่ใช่หรอ? แต่แทนตัวเองว่าพี่ไปแล้ว? กูรู้ว่านางอายุเท่าพี่มาร์ค… แต่กูกับนางยังไม่เคยคุยกัน ไม่รู้จักกัน แต่เรียกแทนตัวเองซะเหมือนสนิทกับกูขนาดนี้เลยหรอวะ? ยอมใจ

“พอดีอยากไปเข้าห้องน้ำ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ทางไหน พาพี่ไปหน่อยนะ” เธอยิ้มอย่างอายๆส่งมาให้ผม… ผมเลยได้แต่พยักหน้าแล้วเดินนำเธอไป…

คือตอนนี้ทั้งโต๊ะคงจะกำลังสวดภาวนาให้ทุกอย่างมันโอเค และไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทางไปห้องน้ำ… กูก็เช่นกัน… อีห่า!

ผมชี้ห้องน้ำหญิงให้เธอซึ่งมันอยู่ห่างจากห้องน้ำชายไปอีกฝั่งนึง เธอพยักหน้ารับ ส่วนผมก็เดินเข้าห้องน้ำชายไป…

คือกูไม่ได้มาเยี่ยวหรอกนะเผื่อใครยังไม่รู้ กูแค่หาทางปลีกตัวเองออกมา กูไม่ชอบนั่งปั้นหน้า… กูเบื่อ แต่ไม่คิดว่าแม่งจะตามกูออกมาด้วยแบบนี้... อีสัสเอ้ย

ผมยืนอยู่หน้าซิงค์สักพักเพราะคิดว่าเดี๋ยวพอนางเข้าห้องน้ำเสร็จนางคงเดินกลับไปที่โต๊ะก่อน… คือนางคงเดินกลับถูกอยู่หรอกเพราะทางมันไม่ได้จำยากเลย… แล้วอีกอย่างคือกูไม่อยากเดินกลับกับนางว่ะ…

กระทั่งเวลามันผ่านไปพอสมควรแล้วผมถึงได้เดินออกมาจากห้องน้ำ… แต่ อีเชี่ย! นางมายืนรอกูอยู่หน้าห้องน้ำจย้า กูนี่เฟลสัสสหรัฐอเมริกาเหลย…

“ทำไมไม่กลับไปก่อน... ผมเข้าห้องน้ำนาน” ผมบอกด้วยท่าทางเก้ๆกังๆอย่างรู้สึกเกรงใจมันอยู่นิดๆ หรือบางทีมึงอาจจะเป็นคนดีก็ได้นะ… กูอคติกับมึงเกินไปป้ะ? อุตส่าห์ยืนรอกูด้วย...

แต่… บางทีกูก็ว่ากูอคติกับมึงน่ะมันก็ถูกแล้ว… มันไม่ยิ้มให้กูแล้วอ่ะมึง… ไม่ยิ้มหวานๆเหมือนตอนอยู่ที่โต๊ะเลย… ทำไม? ยืนรอกูนานไปหรอ?

“แบมแบมใช่มั้ย?” เธอถาม… อีสัส พี่จินยองมันก็แนะนำชื่อกูกับเชี่ยยูคที่โต๊ะแล้วป้ะ? มึงนี่เป็นไฮเปอร์หรอ?

“ได้ยินเรื่องนายกับมาร์คเยอะเลยนะตั้งแต่ที่ฉันกลับมา” เจสสิก้าบอก...

เชี่ย สรรพนามก็เปลี่ยนไปด้วยอ่ะมึง… เมื่อกี้ยังเรียกแทนตัวเองว่าพี่อยู่เลย… ไม่อยากสนิทกับกูแล้วหรอม?

แต่… หืม? ได้ยินเยอะเลยนี่ได้ยินจากไหน? มีคนเล่าให้ฟังเองหรือขี้เสือก? ไหนพูดซิ

“ทำไมหรอครับ?” ผมถามกลับอย่างสุภาพ เพราะผมเพิ่งเคยคุยกับเธอครั้งแรก และไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากผม มึงจะมาไม้ไหน กูจะได้ตั้งรับถูก…

“นายรู้จักฉันมั้ย?” เธอถาม

มึงไม่รู้จักตัวมึงเองจนต้องมาถามกูเลยหรอ? ดีออก! มึงก็แฟนเก่าอีพี่มาร์คไง ต้องให้กูสืบอีกหรอ? มาถึงก็มาทำถึงเนื้อถึงตัว ใกล้ชิด สนิทสนมจนแทบจะขึ้นขี่กันอยู่แล้ว.. แต่ถ้าคาดหวังให้กูบอกว่ากูรู้แล้วว่ามึงเป็นใคร มันก็ไม่ใช่ทางกูอีกนั่นแหละ

“ผมไม่รู้หรอกครับ แล้วก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น” ผมบอก...

ขอยืมประโยคน้องไอรีนมาสักหน่อย ไอดอลกูเหลย…. เธอทำหน้านิ่งใส่ผมก่อนจะส่งยิ้มเย็นๆมาให้

“นายคงเห็นแล้วนะว่าฉันกับมาร์ค… เราลึกซึ้งกันขนาดไหน” ผมแค่นหัวเราะกับสิ่งที่ได้ยิน… มาแบบนี้ กูเดาทางออกเลย มึงช่องไหนเนี่ย?… ช่องเจ็ดหรือช่องสาม เอาให้แน่!

ถ้าจะเอาที่หอมแก้มกัน กอดกันมาอวดกู… กูบอกเลย เด็กๆ ขี้เล็บกูยังเยอะกว่าโมเมนต์ของพวกมึงเลย ถุ้ย!

“ก็เอาที่สบายใจนะครับ” ผมยิ้มให้เจสสิก้า ดีออก! ละครไทยได้อีก! นี่กูต้องเล่นเป็นอารยาคว้าเปลือกทุเรียนมั้ยดีดี้... สลิดดกมาก อีด้อน!

“นายไม่รู้หรอกว่าฉันกับมาร์คเรารักกันขนาดไหน มาร์คเค้ารักฉันมาก เทคแคร์ฉันทุกอย่าง ตามใจฉันตลอด… แล้วเค้าก็ไม่เคยโกรธหรือไม่พอใจในสิ่งที่ฉันทำเลย... เค้าไม่โกรธ ไม่เกลียดฉันแม้กระทั่งตอนที่เลิกกัน เราจากกันด้วยดีรู้มั้ย... จากกันด้วยความรัก” เธอบอก

“ผมไม่เข้าใจว่าคุณจะมาเล่าเรื่องเก่าให้ผมฟังทำไม? แต่คุณพูดถูก… ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องระหว่างคุณกับพี่มาร์คเคยเป็นยังไงกันมาก่อน เพราะผมไม่อยากรู้... แต่ที่ผมรู้คือ… ไม่มีใครจากกันด้วยความรักหรอก…” ผมบอก... เธอหุบยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น

“ใช่… ฉันยอมรับ ว่าฉันเป็นฝ่ายไปจากเขาเอง... ถึงฉันจะทิ้งเขาเพื่อไปเรียนต่อ แต่มาร์คเขาก็เข้าใจ…”

“.....” ผมยกยิ้มมุมปาก…

หืม? ทิ้งไปเพื่อไปเรียนต่อ? กล้าพูด... ไปเรียนต่อกับใครล่ะบอกกูด้วยสิ อีช่อ…  

“แล้วรู้อะไรมั้ย… เขาบอกว่าเขาจะรอฉันล่ะ...” เธอยกมือขึ้นกอดอก

“แล้วยังไง?” ผมเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอานิ้วก้อยแคะหูตัวเองด้วยท่าทางไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เธอพูด... มึงพูดมาซะเยอะ… นี่ยังไม่เข้าถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของมึงเลยนะกูรู้

“ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว...” ผมมองหน้าเธอแล้วเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเอง... คือพูดแบบนี้ หมายความว่าจะกลับมาเอาพี่มาร์คคืนหรอ? ไม่อายตัวเองบ้างหรอวะกับสิ่งที่มึงทำกับพี่มาร์คไปอ่ะ…

“กลับมาทำไมอ่ะ? อุ๊ย ขอโทษผมถามผิด… คุณแน่ใจหรอว่าเขายังรอคุณอยู่?” คำถามแรกนั่นกูไม่ได้ถามผิดหรอก กูอยากรู้จริงๆว่าแม่งกลับมาทำไม? แต่กูก็มั่นใจนะ... ว่าที่กูถามไป... มันไปกระตุ้นต่อมโมโหนางได้ในระดับหนึ่งล่ะ

“ฉันรู้นิสัยมาร์คดี… มาร์คใจอ่อนกับฉันเสมอ!” ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ กูล่ะเพลียกับนาง...

“แล้วคุณมาบอกผมทำไม?”

“บอกให้นายเตรียมตัวเป็นหมาหัวเน่าไง... เพราะไม่ว่ายังไง ฉันก็จะเอามาร์คคืน!”

โอ้ยยย อีสัส ฟัคยู

“คิดว่าทำได้ก็ลองดู... แต่เผื่อใจไว้หน่อยก็ดีนะคุณ เพราะพอคนมันได้ลองเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายแล้ว มันคงยากถ้าจะให้กลับไปชอบผู้หญิงอีก... แล้วผู้หญิงก็เหลวแหลกขนาดนี้ ใครจะอยากได้...” ผมบอกแล้วจ้องหน้าเธอกลับอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว

เพียะ!!

หน้าผมหันไปตามแรงตบที่เจสสิก้าฟาดลงมาที่หน้า.. เธอตบผมเต็มแรงอย่างไม่คิดจะยั้งมือตัวเองเอาไว้บ้าง.. ถ้าให้เดาตอนนี้หน้าผมคงแดงแบบมีเลือดฝาดไปครึ่งหน้าเต็มๆ แถมมีเลือดฝาดเป็นแนวๆด้วย ยังจะมีเวลามาเล่นอีกนะกู...

“งั้นลองดูหน่อยเป็นไง” เจสสิก้าว่าแล้วถอดรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วของตัวเองออกข้างหนึ่ง… เหี้ย อย่าบอกนะว่าจะเอาส้นเข็มมาตบหน้ากูอ่ะ…

เปล่า... มันใช้มือหักส้นเข็มทิ้งไป แล้วหันมาเหยียดยิ้มใส่กูแทน...

“แบมแบม... ทำไมมาเข้าห้องน้ำกันนานจัง” เสียงพี่จินยองดังมาจากทางเดินและกำลังเดินเข้ามาหา... แม่งคงคิดว่าพวกกูตกส้วมตายไปแล้วแน่ๆเลยเดินมาตาม...

“โอ้ย!” เจสสิก้าร้องเสียงดังแล้วล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น... ผมยืนมองนางแบบงงๆ แต่พี่จินยองที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงเห็นนางล้มลงไปก็เข้าไปพยุงนางให้ลุกขึ้นทันที

“พอดีส้นรองเท้าหักน่ะค่ะ ขาเลยแพลง” เธอบอกแล้วเกาะไหล่พี่จินยองเพื่อพยุงตัวเอง...

หืมมม ขาแพลง…

หืมมมม ส้นรองเท้าหัก...

ใช่... ส้นรองเท้ามึงหัก... ก็มึงหักเองกับมือป้ะ? ดีออก!

แม่ง ละครน้ำเน่า! มึงนี่นะ… ละครไทยยังต้องอายอ่ะ เสลดเป็ด... ดูน้ำตากามเทพมาหรอม? ถุ้ย!

“ช่วยพากลับไปที่โต๊ะหน่อยได้มั้ยคะ?” เธอร้องขอ... ผมนี่กรอกตาเป็นรูปตีนเหลย... โอ้ยย ออดอ้อนขนาดนี้ นี่ขนาดเป็นพี่จินยองไม่ใช่พี่มาร์คนะมึง... ผมยืนมองดูเธออย่างไม่คิดจะเข้าไปช่วยพยุง...

พี่จินยองหันมามองหน้าผมแล้วตกใจ... คือมันคงเห็นรอยบนหน้ากูนี่แหละ อีสัส ฝ่ามืออรหันต์... แต่ผมก็ส่ายหน้าส่งไปให้มันเพื่อบอกว่าผมไม่เป็นไร... พี่จินยองเลยประคองนางเดินกลับไปที่โต๊ะ

ส่วนกูน่ะเหรอ… ยืนหน้าชาอยู่ที่เดิม… ที่ชาเพราะโดนตบเมื่อกี้... แล้วพอนึกถึงที่นางพูดนะ... 

หล่อนไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหนวะอยากจะถามออกไปจริงๆ… แต่ไม่รู้ทำไมในใจลึกๆแล้วกูกลับรู้สึกกลัว... ว่าความมั่นใจของหล่อนจะสัมฤทธิ์ผล

ผมถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจแล้วว่าจะกลับหอ… เพราะถ้ากลับไปที่โต๊ะตอนนี้ผมว่าคงจะมีแต่คนสงสัยเรื่องรอยนิ้วมือบนใบหน้า… ถ้ากูบอกคนอื่นไปว่าโดนนางตบ นางคงจะไม่ยอมรับหรอกจริงมั้ย? แล้วกูก็จะไม่เอาเรื่องที่โดนตบมาเรียกคะแนนสงสารอะไรหรอก มันไม่ใช่แนวกูอ่ะ…   

ผมส่งข้อความไปบอกเชี่ยยูคว่าจะกลับก่อน แต่พี่มาร์คมันก็โทรมาหาแล้วบอกให้ผมกลับมาที่โต๊ะเดี๋ยวนี้… ผมเลยจำเป็นต้องกลับไปที่โต๊ะอีกรอบ… แต่พอเดินกลับมาถึงโต๊ะก็เจอพี่มาร์คมันนั่งอยู่คนเดียว…

“เป็นอะไร?” มันเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับจับที่ใบหน้า… อีเชี่ยย รอยมันขึ้นชัดขนาดนั้นเลยหรอวะ? แสดงว่าที่กูหน้าชามันก็สมกับแรงควายของมือนางแล้วล่ะ อีสัส แม่มึงเป็นแชมป์วอลเล่ย์บอลหญิงแห่งอัฟกานิสถานรึไง? ฟรวย

“คนอื่นไปไหนกันหมดอ่ะ?” ผมถามมันแทนที่จะตอบคำถามมัน… ก็จะให้กูตอบอะไรมึงล่ะ... ถามกูว่าเป็นอะไร กูต้องบอกหรอว่าโดนตบมา... คือดูไม่ออกว่าเป็นรอยมือหรอวะ? ปานแดงขึ้นที่หน้ากูล่ะมั้ง ถุ้ย!

“จินยองกับเจบีไปส่งเจสที่โรงแรม ส่วนที่เหลือไปรอที่ร้านข้าว” มันบอกแล้วยังไม่เลิกสงสัยรอยที่หน้ากูอยู่อย่างนั้นแหละ

“ทำไมพี่ไม่ไปส่งเจสสิก้าเองอ่ะ?” ผมถามออกไป... เอาดีๆกูก็พอจะเดาออกแหละ ว่าพอนางกลับมาถึงโต๊ะนางจะออดอ้อนอะไรอีเชี่ยพี่หัวแดงมันบ้าง... แต่กูก็สงสัยว่าทำไมอีพี่มาร์คมันยังอยู่นี่... ในเมื่อนางดูมั่นใจนักมั่นใจหนาขนาดนั้น

“จินยองอาสาไปส่ง” พี่มันบอก ผมนี่ถึงบางอ้อเลย... พี่จินยองคนงามของกูนี่เอง มันก็อยู่ข้างกูอยู่วันยังค่ำ... อีสัส รักมันว่ะ แต่มึงอ่ะอีพี่มาร์ค! ถ้าพี่จินยองไม่อาสาไปส่ง มึงก็จะไปส่งมันเองช้ะ? อีหอยหลอด!

“ผมไม่ไปกินข้าวด้วยนะ ขอตัว... อยากกลับหอ” ผมบอกก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“เดี๋ยวไปส่ง” มันบอกแล้วจูงมือผมเดินไปที่รถมัน… ผมเดินตามมันมาขึ้นรถแต่โดยดี และระหว่างทางที่นั่งรถกลับหอผมก็นั่งเงียบๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี… จนในที่สุดพี่มันก็ขับรถพาผมมาส่งถึงหอ... แต่พอผมลงจากรถมันก็ดับเครื่องแล้วลงจากรถตามมาด้วย ผมขมวดคิ้วมองมันอย่างสงสัย…

“พี่ไม่ไปกินข้าวกับพวกเพื่อนพี่หรอ?” ผมถาม แต่มันส่ายหน้าส่งมาให้เป็นคำตอบ...

 “อยากอยู่กับแบมแบม” มันบอก… ผมยิ้มให้มันน้อยๆแล้วเดินนำขึ้นห้องตัวเองไป… อีห่าวันนี้นึกครึ้มอะไรอยากอยู่กับกู?

พอขึ้นมาถึงห้องผมก็เดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง… กูเหนื่อยว่ะ ขอชาร์จพลังก่อน หมดแรงทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะวันนี้…

กูรู้สึกได้ว่ากูต้องใช้พลังงานในการรับศึกของนางอีกมหาศาลแน่ๆ... แค่วันแรกกูยังโดนตบเลยมึง... มึงเป็นคนแรกที่ตบกูเลยนะ ไม่เคยมีใครตบหน้ากูมาก่อนในชีวิต... เพราะฉะนั้น... กูคิดว่ากูต้องเอาคืน

แต่ไม่ใช่ตบนะ... กูบอกแล้วว่ากูไม่ทำร้ายผู้หญิง

ผมลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าพื้นที่เตียงข้างๆผมมันยุบตัวลงไป… พี่มาร์คมันนอนลงมาที่เตียงอ่ะ… ไม่นอนเปล่า มันเขยิบเข้ามากอดผมแล้วเอาแขนสอดเข้ามาให้ผมหนุนแทนหมอนด้วย… พี่มันนอนกอดผมเงียบๆไม่พูดไม่จาอะไรเลย… ผมแปลกใจนะ แต่ผมก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปเพราะผมก็ไม่อยากพูดอะไรตอนนี้… เลยได้แต่นอนให้มันกอดแล้วก็เผลอหลับไป

#ฟิคกระเรียน

ปล. ทั้งรูปทั้งชื่อ จสก มาขนาดนี้ รักนางให้มากๆนะยูวว์
กลับไปเม้น จิ้ม

อย่าลืมมาร่วมกิจกรรมแจกฟิคกับเรานะ
รายละเอียด คลิก

สอบถามได้ที่ ask.fm/Syncrain

ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 27

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-27-

Ex-girlfriend

                 หลังจากที่ผมหายป่วยเพราะมีคนเฝ้าไข้ดี(?) อาหารก็อร่อย(?) ถูกปาก(?) เดี๋ยวๆ อะไรถูกปากกูกันแน่วะ อาหารหรือปากอีพี่ต้วน… อีสัส พูดแล้วไม่อยากจะสาธยายถึงความหน้าด้านของมัน อีเลว! มันหน้าด้านหอบเสื้อผ้ามานอนหอกูด้วย! บอกจะมาอยู่เฝ้ากูห้ามกูกินน้ำเย็น... คือมึงจำเป็นต้องทำขนาดนั้นมั้ย? ถามใจตัวเองดูนะ.. แค่มึงเดินไปดึงปลั๊กตู้เย็นออกโดยไม่บอกกู กูก็ไม่มีน้ำเย็นแดกแล้วป้ะ? อีช่อ!

                มานอนหอกูไม่พอ นอนกอดกูอีก… อีห่าราก กูเขินมั้ยให้ทาย? กูยังไม่ชินอ่ะ ขนาดเคยนอนโดยมีมันกอดไว้เมื่อตอนที่ไปทะเลแล้วนะ… อุ้ปส์ นี่กูพูดอะไรออกไป ไม่เอาๆเปลี่ยนเรื่องๆ

                ผมหายป่วยแล้วก็มาเรียนตามปกติในวันต่อมา… ซึ่งก็คือวันนี้ผมกับเชี่ยยูคเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็นและกำลังจะไปหาอะไรกินกัน.. เพราะวันนี้อีพวกพี่แก๊งค์จังไรแมนมันมีเรียนเลิกทุ่มนึง เลยเหลือผมกับมันแค่สองคน พอเดินลงมาจากอาคารเรียน ผมก็เห็นเด็กนักเรียนหญิงสองคนในชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาติ… อีกแล้ว

                “เห้ยไอ้แบมกูลืมที่ชาร์จแบตไว้ในห้องเรียนว่ะ เดี๋ยวกูมานะ รอแปป” เชี่ยยูคที่ไม่ทันได้เห็นสองนาง มันวิ่งหายเข้าอาคารเรียนไปอีกครั้ง… ทิ้งให้กูยืนโหวงเหวง โดดเดี่ยวอยู่คนเดียว.. ผมทำเป็นไม่เห็นพวกเธอสองคนแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่อยู่ถัดไปแทน เชี่ยยูค มึงนะมึง! ทิ้งกูอยู่ได้ อยู่คนเดียวกูเหงา...

                ฮือ กูขอถอนคำพูด กูไม่เหงาแล้ว ไม่ต้องมานั่งเป็นเพื่อนกูกันก็ได้มั้งพวกยูวว... คืออีเหี้ยยย น้องพี่มาร์คกับเพื่อนมันเดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่ม้าหินอ่อนที่กูนั่งอยู่...

                “สวัสดีค่ะพี่แบมแบม” เวนดี้เอ่ยทักทายผม.. ผมกระพริบตาปริบๆใส่เธอแล้วทักกลับ

                “อ้าวว่าไง มาหาพี่มาร์คหรอ?” ผมถาม

                “มาหาพี่นั่นแหละค่ะ” ไอรีนบอกเสียงเรียบ.. ผมนี่สะดุ้งขึ้นมาทันทีเหลยย มึงจะมาหากูเพื่ออะไร? มีธุระอะไรฝากผ่านอีพี่ต้วนมาก็ได้ กูไม่ถือ..

                อยู่ดีๆเวนดี้ก็สะดุ้งแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดรับสาย แล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์อีกทางนึง ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมกับไอรีนเท่านั้น… เธอมองหน้าผมแล้วก็เชิ่ดใส่

                เดี๋ยว! อีเหี้ย เป็นไรกับกูมากป้ะ?

                “ไม่ชอบอะไรพี่รึเปล่า?” ผมเอ่ยถามไอรีน

                “เปล่าค่ะ” เธอตอบห้วนๆ หางเสียงประชดประชันนิดหน่อย

                เปล่าเลยเนอะ… มึงเปล่าเลย…

                “พูดมาตรงๆเถอะ” ผมบอก.. เธอเงียบแล้วมองมาที่ผม

                “หนูชอบพี่มาร์ค และหนูไม่ชอบที่พี่มาอยู่ใกล้ๆพี่มาร์ค” อีเหี้ยยย ตรงมาก มึงตรงประเด็น ตรงจุดเกิดเหตุมาก

                “งั้นพี่ถามหน่อยว่า ชอบพี่มาร์คเพราะอะไร?” เธอยกมือขึ้นกอดอกแล้วเชิ่ดหน้าใส่ผม

                “พี่มาร์คใจดี อ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษ และที่สำคัญ หล่อ” จ้ะ… อันนี้กูรู้

                “น้องไอรีนว่า… พี่มาร์คเป็นแบบนี้กับทุกคนมั้ย?”

                “เท่าที่รู้มา พี่มาร์คนิสัยดีแบบนี้กับทุกคนค่ะ”

                “แล้วรู้อะไรมั้ย? พี่อ่ะ... ไม่ค่อยได้รับอะไรแบบนี้จากพี่มาร์คนักหรอก วันๆเจอหน้ากันก็ดุ ทำหน้ายักษ์หน้ามารใส่ตลอด” ผมหัวเราะเบาๆ

                “จริงหรอคะ?” เธอถามอย่างไม่เชื่อที่ผมพูด… ผมพยักหน้ายืนยัน

                “ไม่จริงหรอก… พี่มาร์คออกจะนิสัยดีขนาดนั้น” ไอรีนบอก

                “แล้วพี่จะโกหกทำไมล่ะ?” ไอรีนมองหน้าผมอย่างพินิจพิจารณา

                “พี่แน่ใจนะว่าพี่ไม่ได้โกหก” ผมพยักหน้าตอบกลับเธอไป

อีเหี้ย กูจะโกหกมึงเพื่อ? นี่ถ้าเป็นไอ้ปลัดขิกนะ กูเกทับแม่งไปแล้ว แต่นี่เห็นเป็นมึงไง กูเลยไม่คิดจะทำอะไร ยังไงมึงก็ผู้หญิง… กูเจนเทิลแมนพอมะ?

                “เชื่อก็ได้..” เธอบอกแล้วลดมือที่กอดอกลงมาวางไว้ที่โต๊ะ… ท่าทีดูอ่อนลงไป

                เดี๋ยว.. เกิดไรขึ้นวะ?

                “หนูยอมแล้วก็ได้”

    เฮ้ย คือไร? ยอมอะไรของมึงวะ กูไม่เก็ท ยอมนี่คือ.. ยอมเป็นของกูงี้อ่อ? *หลบเกิบพี่มาร์ค*

                “ยอมนี่คือ?” ผมถาม

                “ก็ยอมหลีกทางให้พี่คบกับพี่มาร์คก็ได้” เธอยักไหล่… เห้ยเดี๋ยว ทำไมมันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนขนาดนี้ อีเด็กนี่เป็นอะไร?

                “อ้าว… แล้วไม่ได้เกลียดพี่แล้วหรอ?”

                “ไม่ได้เกลียดสักหน่อย ตอนแรกก็แค่ไม่ชอบ แต่ตอนนี้ชอบแล้ว”

                “ห้ะ?”

                “หนูรู้จักพี่มาร์คมานานแล้ว หนูเลยค่อนข้างจะหวงทั้งๆที่พี่มาร์คก็ไม่ได้เป็นพี่ชายหนูนะ แต่หนูหวง” เธอบอก

    “อ่า.. แล้วตอนนี้ไม่หวงแล้วหรอ?”

    “ถ้าเป็นพี่… หนูก็ไม่หวง”

    “ทำไมอ่ะ?”

    “ก็หนูไม่เคยเห็นพี่มาร์คเป็นแบบนี้กับใครนี่… พี่มาร์คเนี่ยนะดุ!? ไม่เคยเห็นอ่ะ.. แปลว่าคนๆนั้นต้องพิเศษมากแน่ๆ” ผมอึ้งแล้วชี้นิ้วมือเข้าหาตัวเองแบบประมาณว่า… กูเนี่ยนะ?

                “หนูเป็นสาววายนะพี่... หนูเชียร์พวกพี่เต็มที่เลย” ไอรีนยิ้มให้ผม

                เช้ดดดดด กูควรดีใจมั้ยมึง? บอกไม่ถูกจริงๆ

                “คุยอะไรกันอยู่คะ ดูสนุกสนานดีจัง” เวนดี้เดินเข้ามานั่งลงข้างๆไอรีนแล้วมองผมกับไอรีนสลับกันไปมา…

                “ตกลงพี่แบมเป็นพี่สะใภ้นะเวนดี้” ไอรีนหันไปบอกเพื่อนตัวเอง ก่อนที่เวนดี้จะยิ้มอย่างกระดี๊กระด๊า

                “ยินดีต้อนรับนะคะพี่แบมแบม” เธอว่า

    “จ้ะ..” ต้อนรับกูเข้าสู่ตระกูลพวกมึงหรือต้อนรับกูเข้าสู่โลกวายของพวกมึงวะ กูไม่แน่ใจ...

                “พี่แบมรู้ป้ะ ตอนแรกหนูคิดว่าชื่อแบมแบมคือผู้หญิง” อยู่ๆเธอก็พูดเปิดประเด็นขึ้นมา ทำเอากูตั้งตัวแทบไม่ทัน

                “เอ่อ...แล้วไปรู้ชื่อพี่มาจากไหนอ่ะ?”

                “แอบส่องโทรศัพท์พี่มาร์คค่ะ”

                “ส่อง?”

    ส่องอะไรวะ? … ถ้าส่องพวกเบอร์โทรไรงี้… ส่องไปก็ไม่เจอชื่อกูนี่… เพราะกูจำได้ว่าอีเชี่ยพี่มาร์คแม่งไม่ได้เมมชื่อกูว่าแบมแบมนี่มึง…

                “ใช่ค่ะ… หนูสงสัยว่าทำไมพี่มาร์คต้องนั่งมองโทรศัพท์แล้วเดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็ทำหน้าเครียดจนหนูงง… ตอนแรกหนูเกือบคิดว่าพี่ชายตัวเองเป็นโรคจิตแล้วนะ” ผมหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้ แม่ง! ขนาดน้องมึงยังคิดกะมึงแบบนี้เลย ชีวิตมึงดูรันทดพิกลว่ะอีเชี่ยพี่ต้วน

                “หนูเลยแอบเอาโทรศัพท์พี่มาร์คมาเปิดดู แล้วก็เจอเบอร์โทรออกเป็นร้อยๆสายเลย โทรหาคนชื่อ แบมแบม”

                ห้ะ? ร้อยสาย? โทรหากูเหรอ?

                ไม่ใช่และมึง… ผิดแบมแบมป้ะว้ะ บางทีมันอาจโทรหาแบมแบมเดอะว๊อยซ์ก็ได้ ถุ้ย!

                “คนละแบมรึเปล่าเวนดี้? พี่มาร์คไม่เคยโทรหาพี่เยอะขนาดนั้นเลยนะ”

                “เหมือนโทรแล้วก็ตัดสินใจวางสายอ่ะพี่แบม…เพราะมันขึ้นว่ายกเลิก”

    คือยังไง? เหมือนจะโทรหากูแล้วป๊อด กดวางสายก่อนจะได้ยินเสียงสัญญาณไรงี้อ่อ? อีเหี้ยยยย พี่มาร์คมึงมีมุมนี้ด้วยหรอ มีมุมป๊อดกะกูด้วยหรอม? โอ้มายก็อดดดดดดด กูขอจดใส่บันทึกหนังหมาหน่อยนะ

    “หนูก็แอบจดเบอร์แล้วลองเอามาโทรดู… แต่พอไอรีนคุย มันบอกหนูว่าเป็นผู้ชาย หนูยิ่งงงเข้าไปใหญ่”

                เดี๋ยวนะ… กูคุ้นๆเหตุการณ์นี้ยังไงชอบกล…

    อ๋ออออออ!!!!!! หรือพวกมึงคืออีชะนี เอ้ย! ผู้หญิงที่โทรหากูแล้วทำเสียงวี้ดว้ายใส่กูเหมือนรังเกียจกูตอนนั้นใช่มั้ยวะ? อีเหี้ยยยยยยยย กูเจอล้ะ อีสัส อุ๊ย! ลืม เราไม่ด่าผู้หญิง

                “ว่าแต่… เวนดี้รู้รหัสมือถือพี่มาร์คด้วยหรอ?”

                “ตอนนั้นพี่มาร์คยังไม่ล็อคโทรศัพท์เลย… เพิ่งมาล็อคเพราะพี่มาร์คเห็นพอดีว่าหนูแอบเอามากดเล่น...”

                อ๋อ…. มึงนี่เอง….

                “แล้วตกใจมั้ยที่แบมแบมคือพี่?”

                “ตกใจมากๆๆๆๆๆๆ หนูเกือบช็อคแน่ะพี่”

                เว่อไปมั้ยคะน้องชะนี? เดี๋ยวกูเสย…. #ท่ดๆ บอกแล้วเราไม่ทำร้ายผู้หญิง

                ผม เวนดี้ และไอรีนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน.. #น้องเชื่ออย่างนั้นหรอครับ

                อีเหี้ย!!! กูเชื่อแล้วว่ามันเป็นสาววายจริงๆ ถามกูแต่ละอย่างคือแบบ.. เรื่องอย่างว่าทั้งนั้นเลย ดีออก! ยอมใจพวกมึง!

                “หัวเราะหน้าระรื่นขนาดนี้ พี่มาร์คเค้าจะรู้มั้ยนะว่ามีคนกำลังนอกใจ” ผมหยุดหัวเราะทันทีที่ไอ้แทยองเดินเข้ามาแล้วพูดแบบนี้ที่โต๊ะ... ผมและสองนางมองหน้าไอ้แทยองพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ด้วยสายตาของแต่ละคนเหมือนนัดหมายกันมาแล้วว่า.. ไม่เป็นมิตร

                “นอกใจอะไรเหรอคะ?” เวนดี้ถาม ไอ้แทยองหันมองหน้าเธอ

                “น้องมาคบกับแบมแบมไม่รู้เหรอว่าแบมแบมเค้าไม่ได้ชอบผู้หญิง” เวนดี้กับไอรีนหันมามองหน้าผม… ผมเลยถอนหายใจเบาๆ

                อีเหี้ย! กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเลยนะเรื่องรูปในรถที่ส่งให้อีพี่มาร์คอ่ะ.. แม่ง มึงเกือบทำได้ล้ะ สร้างความร้าวฉานระหว่างกูกับอีพี่มาร์ค มึงเกือบทำได้ล้ะ แต่ดีนะที่พี่มาร์คมันกลับมาอ่ะ… เพราะถ้ามันไม่กลับมากูก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

                “เราว่านายเข้าใจผิดนะ นี่น้องสาวพี่มาร์ค... ถึงนายจะพูดแบบนี้เพราะไม่รู้… แต่คราวหน้าเราแนะนำว่า ต่อไปถ้าไม่รู้อะไรควรถามก่อน จะได้ไม่โชว์โง่.. เราหวังดีนะ” ผมบอกแล้วยิ้มอ่อนส่งไปให้มัน.. จะว่าไปทุกทีมึงต้องถามคำถามนอนเซนส์ไม่ใช่หรอวะ? ทำไมเดี๋ยวนี้มึงไม่เห็นถามคำถามแบบนั้นใส่กูเลย… หรือเพราะตรงนี้ไม่มีพี่มาร์ค

                มันเงิบไป… ตอนนี้คงจะทำตัวไม่ถูก ระหว่างจะโกรธที่ถูกกูหลอกด่า หรือ จะปรับสีหน้าให้เป็นคนดีเวลาอยู่ต่อหน้าน้องพี่มาร์ค

                “อ้าว นี่น้องของพี่มาร์คหรอครับ น่ารักจังเลย” ไอ้แทยองบอกแล้วยิ้มให้เวนดี้… อีเชี่ย ใครก็ดูออกว่ามึงตอแหล.. มันไม่ทันแล้วมั้งมึงกับการเล่นบทคนดี

                “ก็พอรู้ตัวอยู่ค่ะ… ว่าแต่พี่เป็นใคร? ทำไมต้องพูดถึงพี่มาร์ค?” เวนดี้ถาม

                “อ๋อ.. พี่ชื่อ..” ไอ้แทยองกำลังจะอ้าปากแนะนำตัวเอง แต่ไอรีนก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

                “ช่างเถอะค่ะพี่ หนูก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น… แล้วที่นี่ก็ไม่ต้องการคนเพิ่มหรอกนะคะ มีแค่พวกหนูแล้วก็พี่แบม แฟนพี่มาร์ค ก็พอแล้ว เราไม่ต้องการคนอื่น!” ไอรีนบอกไอ้แทยองแล้วหันมาหาผม

                โอ้ย! เย้ดเป็ด! กูจุกแทน! ไอ้ปลัดขิกแทยองมันอึ้งไปเลย วาจาชะนีนี่มันร้ายนัก ไอดอลกูเลยอ่ะ… เชี่ย สมน้ำหน้าแม่ง!

                “พี่แบมคะ เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ?” เวนดี้หันมาถามผม แล้วพวกเราก็เริ่มบทสนทนากันต่อโดยที่ไม่ได้สนใจไอ้ ‘ส่วนเกิน’ มันอีกเลย

                หึหึ ตอนนี้กูมีพันธมิตรเพิ่มขึ้นมาอีกสองคนและ… มึงตายแน่ไอ้ปลัดขิก ถ้าคิดจะเล่นงานกูนี่ลำบากหน่อยนะ บอกเลย! กองหนุนกูเยอะ!

                โอ้ยย อีเหี้ยย!! พูดก็พูดเถอะ กูชอบน้องพี่มาร์คกับเพื่อนมันว่ะ เวลามองมันสองคนแล้วกูรู้สึกเหมือนกำลังมองตัวกูเองกับไอ้เชี่ยยูคเลย แสบพอกัน

    พูดถึงเชี่ยยูค…  นี่มันไปเอาที่ชาร์จแบตถึงสุไหงโกลกรึไงวะ ทำไมช้าอย่างนี้ นี่มึงขี่เต่าหรือขี่หอยทากไปเอา อีดอก! ปล่อยกูไว้กับสองนางจนกูเริ่มคิดว่ากูกำลังถูกพวกนางคุกคามทางเพศอยู่นะ… อีหอยหลอด เลิกถามกูเรื่องใต้สะดือสักทีเถอะ! อีสัส!

                ต้องให้กูพูดมั้ยว่ายังไม่เคยได้กัน!! หรือกูต้องเล่าให้ฟังว่าเกือบได้กันที่ไหน อะไร ยังไง ถุ้ย! ปล่อยกูไปเถอะ กูยอมแล้ว!

.

.

.

                ไอ้เชี่ยยูคเดินกลับมาพร้อมที่ชาร์จแบต แม่งหายไปนานจนกูคิดว่ามึงโดนกระเทยลากไปตุ๋ยอยู่แถวห้องน้ำแล้วนะสัส!

                “อ้าว น้องพี่มาร์คนี่!” มันมาถึงก็ตกใจใหญ่… มึงนั่งเลยเพื่อนรัก มีเรื่องให้มึงตกใจกว่านี้อีก

                “จริงๆแล้วหนูก็ชอบนะ... ตัวโตกับตัวเล็ก” ไอรีนชี้มือมาที่ผมกับเชี่ยยูค… คือไอ้ยูคมันยังงงอยู่ แต่กูนี่เข้าใจเลย.. กูนั่งอยู่ตรงนี้มาก่อนมึง กูรู้หมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร

                “แต่พี่แบมเป็นของพี่มาร์คอ่ะ เพราะงั้นห้ามพี่ตัวโตคิดอะไรกับพี่ตัวเล็กนะ” เธอบอก โหยอีเหี้ย เรียกพวกกูซะมุ้งมิ้งขนาดนี้… มึงไม่รู้สินะว่าพวกกูนี่ที่สุดของความจังไร

                “อะไรกันวะมึง?” เชี่ยยูคกระซิบถามผม แต่ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ผลักหัวมันออกไปแทน… อีห่า! มากระซิบอะไรตอนนี้ มึงไม่รู้ฤทธิ์สาววายซะแล้ว

                “หนูบอกแล้วไง! ต่อไปห้ามพี่ใกล้กับพี่แบมเกิน1เมตร” โอ้ยย มึง เป็นเรื่อง!

                “เดี๋ยวๆนะครับน้องไอรีน คือพี่กับยูคยอมเราเป็นเพื่อนกันมานานมากแล้ว สนิทกันมากจริงๆ ไม่ต้องคิดมากนะครับ” ผมอธิบาย

                “ใช่ๆ หล่อๆอย่างพี่ไม่เอาไอ้แบมหรอก หน้าเหมือนไก่บ้าน หนังคงเหนียว” อีสัส! แม่งหลอกด่ากู เชี่ยยูค หนังเหนียวพ่อง!!

                “ก็ดีค่ะ หนูแค่อยากให้พี่แบมคบกับพี่มาร์คนานๆ อย่าให้เหมือน...” ไอรีนหยุดพูดเพราะเวนดี้เอามือมาปิดปากเธอไว้เสียก่อน…

                “เหมือนอะไรหรอ?” ผมถาม ก็มันน่าสงสัยมั้ยล่ะ…

                “ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่แบม ไอรีนก็พูดไปเรื่อย” เวนดี้แก้ต่างแล้วเอามือออกจากปากเพื่อนตัวเอง

                “ถ้าไม่บอกพี่ไม่คุยด้วยแล้วนะ” ผมบอก… อีห่า เกลียดจริงๆเวลากูรู้เรื่องอะไรไม่หมดเนี่ย คือกูอยากรู้ไง…

                “พี่แบมอ่า… ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เวนดี้บอก เธอยิ้มแหยๆส่งมาให้ผมลูกเดียว

                “ไม่เห็นเป็นไรเลยเวนดี้ เรื่องมันก็ตั้งสองปีแล้ว” ไอรีนหันไปบอกเพื่อนตัวเอง ทำกูหูผึ่งทันที… สาส อะไรวะสองปี

                “พูดออกมาขนาดนี้แล้ว… ต้องเล่าแล้วล่ะ” ไอ้เชี่ยยูคบอกสองสาว… เวนดี้เลยถอนหายใจเบาๆแล้วตัดสินใจพูด

                “คือต้องขอบอกก่อนว่าหนูอยากให้พี่แบมคบกับพี่มาร์คนานๆ ไม่อยากให้เลิกกัน ยิ่งถ้าเลิกกันแล้วมันทำให้พี่มาร์คดูโง่ หนูจะยิ่งโกรธ หนูถึงไม่อยากให้พี่แบมกับพี่ยูคยอมคิดอะไรกันเกินเพื่อน”

                “เรื่องนั้นสบายใจได้ พี่กับยูคยอมเราไม่มีทางเป็นมากกว่านั้นแน่ๆ” ผมบอก เวนดี้ยิ้มให้แล้วพยักหน้ารับ

    “แล้วอะไรที่ว่าสองปี?” ผมถาม

    “พี่มาร์คเลิกกับแฟนค่ะ”

    “อ่า...” ผมพยักหน้าน้อยๆ ‘เลิกกับแฟน’ คำนี้กูฟังกี่ทีกูก็จุกนะ…

    “แฟนเก่าพี่มาร์คเป็นผู้หญิงนะ… นางชื่อเจสสิก้า นิสัยก็ผู้หญิงทั่วไป แต่หนูว่าออกจะดัดจริต ขี้สำออยด้วยซ้ำ” ไอรีนบอกพลางเบะปากประกอบคำพูดไปด้วย.. เดี๋ยว มึงว่าแฟนเก่าอีพี่มาร์คขนาดนี้ มึงมีสตอรี่กันมาก่อนป้ะเนี่ย?

    “หนูโกรธนางมากเลยรู้มั้ยคะพี่แบม.. นางคบกับพี่มาร์คอยู่แท้ๆ แต่นางก็แอบไปคบชู้กับเพื่อนพี่มาร์คอ่ะ แล้วที่ทำให้หนูเกลียดนางมากก็คือ นางขอเลิกกับพี่มาร์คแล้วไปคบกับเพื่อนพี่มาร์คแทน นางบอกจะไปเรียนต่อที่อเมริกาด้วยกัน แล้วพี่มาร์คก็ยอมให้นางไป ไม่โกรธไม่ว่านางสักคำ พี่มาร์คดีมากจนหนูอยากจะเกลียดพี่ชายตัวเองเลย” เวนดี้ระบาย..

    “นางไปนางก็ไม่เคยติดต่อกลับมานะ… ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว หนูไม่อยากให้นางมายุ่งกับพี่มาร์คอีก” ไอรีนเสริม…

    หรือว่าที่อีพี่มาร์คมันดูโกรธกูมากตอนเห็นรูปนั้น จะเป็นเพราะสาเหตุนี้วะ? มันคงคิดว่ามันโง่… เหมือนวนลูปเดิมอีกครั้งรึเปล่าวะ?

    “เรื่องมันผ่านมาตั้งสองปีแล้ว อย่าคิดมากเลยเนอะ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า เดี๋ยวมื้อนี้ยูคยอมเลี้ยงเอง” ผมบอกแล้วเอามือตบบ่าไอ้ยักษ์ปุๆ เชี่ยยูคเลยฟาดมือลงมาที่หัวผมเบาๆ

    “กูตลอด..” มันว่า แล้วพวกเราสี่คนก็หัวเราะใส่กัน

    คืออีเหี้ย อยู่ด้วยกันจะพาร้านเค้าแตกมั้ยถาม! ในเมื่อมีแบมแบมและยูคยอมเวอร์ชั่นผู้หญิงด้วยแบบนี้

.

.

.

    “มึงว่าพี่มาร์คมันจะรู้สึกยังไงวะตอนที่รู้ว่าแฟนตัวเองเป็นชู้กับเพื่อนตัวเอง” ผมเอ่ยถามเชี่ยยูคระหว่างทางที่จะเดินข้ามตึกไปเรียนอีกตึกนึง...

    อีสัส! ทำไมวันนึงเรียนสองวิชาต้องให้กูเรียนคนละตึกด้วย ฟรวยย! ขับรถไปก็ไม่ได้ ตึกมันอยู่ใกล้กันเกินไป... แถมอีกตึกนึงแม่งก็ไม่มีที่จอดรถอีกสาส! กูเลยต้องเดิน… เห้อม

    “คงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นควายมั้งมึง… โง่อยู่ได้ตั้งนานไม่รู้ว่าคนใกล้ชิดจะทำกันได้ลง… คนนึงก็เพื่อน คนนึงก็แฟน…” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกันสิ่งที่มันพูด.. แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นพวกกลุ่มอีพี่แก๊งค์จังไรแมนมันนั่งอยู่หน้าตึกที่พวกกูกำลังเดินไปเพื่อจะไปเรียน พวกมันยังไม่เห็นผมกับเชี่ยยูคหรอกเพราะมัวแต่คุยกันเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย

    “ไปหาหน่อยมั้ย?” เชี่ยยูคสะกิดถาม ผมพยักหน้ารับ... แล้วก็ต้องชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดินไปเพราะเกือบเดินชนผู้หญิงคนนึงเข้า

    “ขอโทษครับ” ผมเอ่ยตามมารยาท ก็กูไม่ได้มองทางอ่ะ มัวแต่มองอีพวกนั้น… แต่เธอก็เหมือนไม่ได้ยินและไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมพูดเลย เธอก้าวขาฉับๆเดินผ่านหน้าผมไปทันที…

    ผมมองตามหลังไปเธอไป… แต่งตัวก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นนักศึกษาที่นี่เลยนะ แต่เดินไปทางตึกเรียน… แต่ผมก็เลิกมองเธอเพียงเพราะตาขวาตัวเองกระตุก ผมยกมือขึ้นจับที่ตาตัวเอง

    “เป็นไรวะไอ่แบม?” เชี่ยยูคหันมาถาม มันคงคิดว่าผมเจ็บตารึเปล่าอยู่ดีๆก็เอามือมาจับตา...

                “บางทีแม็กก็คิดนะ...” ผมพูดพึมพำคนเดียว เพราะกำลังรู้สึกไม่ค่อยดีกับตาที่กระตุก… ขวาร้ายซ้ายดี โบราณเค้าว่ามาแบบนั้นอ่ะ ร้อยวันพันปีตากูไม่เคยกระตุก แต่เพิ่งมากระตุกเอาวันนี้ไม่ให้กูคิดมากได้ไงล่ะ...

                “แม็กเป็นใครวะ? ลูกเพื่อนพ่อมึงหรอ?” ผมจิ๊ปากใส่เชี่ยยูคที่มาขัดอารมณ์ตอนกำลังนึกถึงความเชื่อคนโบราณ

                “แม็กบอกว่าอย่าเสือกไง” ไอ้เชี่ยยูคไหวไหล่ แล้วคว่ำปาก พ่องง หน้าตาน่าถีบสัส!

                ผมเลิกคิดแล้วหันไปมองทางที่จะไปอีกครั้ง แต่สิ่งที่เห็นมันทำผมแทบช็อคกลางอากาศ… ผู้หญิงคนนั้นที่ผมเกือบชนเมื่อกี้ เธอเดินเข้าไปหากลุ่มพี่เจบี แล้วก็เข้าไปกอดพี่มาร์คทันที... แถมด้วยหอมแก้มเข้าที่แก้มทั้งสองข้างและกำลังจะจูบปากด้วยซ้ำ… แต่พี่มาร์คมันก็หลบก่อน… แต่ก็กอดตอบเธอไป

                “มึง.. นั่นแฟนเก่าพี่มาร์คป้ะวะ?” เชี่ยยูคเอ่ยเมื่อเห็นภาพเดียวกันกับผม

    ผมยืนนิ่งมองภาพที่เห็น… กูไม่ได้โดนสต๊าฟไว้หรอกนะ กูแค่กำลังอึ้ง… อีเหี้ยยยย กูว่าใช่…

    ผมยังคงมองทั้งสองคนที่ตัวยังไม่ห่างออกจากกันเลยแม้จะนั่งลงแล้วก็ตาม… ก่อนจะแค่นหัวเราะ… กูควรเชื่อคนโบราณ… ที่เค้าบอกเข้าป่าอย่าพูดถึงเสือ กลางค่ำกลางคืนอย่าพูดถึงผี… อีเหี้ย!!!!

                พูดถึงแแฟนเก่า… แฟนเก่าก็มา ดีออก!

                “ไปเรียนเหอะมึง” ผมบอกแล้วตั้งใจเดินเข้าไปที่กลุ่มพี่เจบี ไอ้เชี่ยยูคเดินตามผมแทบไม่ทัน

                พอเดินเข้าไปใกล้ๆ อีพี่ยองแจมันเห็นผมก่อนมันก็เอ่ยทัก… ทีนี้ทั้งโต๊ะมองมาที่กูเป็นตาเดียวเลยจ้ะ

                “ดูพวกพี่ว่างกันจังเลยเนอะ” ผมบอกเมื่อเดินมาถึงโดยมีไอ้ยูคเดินตามมาติดๆ

                “ไม่มีอะไรที่เป็นประโยชน์ทำกันหรอครับ?” ผมถามก่อนจะปรายตาไปมองทุกคนแล้วมาจบลงที่พี่มาร์ค

                “งั้นผมขอตัวไปเรียนก่อนนะ” ผมบอกแล้วทำท่าจะเดินออกมาแต่อีพี่ต้วนมันก็เอื้อมมือมาจับแขนผมไว้ตอนผมกำลังจะเดินผ่านมันไป

                ผมมองแขนตัวเองที่ถูกจับ.. ก่อนจะมองแขนพี่มาร์คที่ถูกกอดไว้โดยคนข้างๆ แล้วหัวเราะเบาๆ

                “จับผมทำไมเนี่ยพี่มาร์ค ผมมีกระดูกสันหลัง ยืนเองได้ไม่ต้องห่วง”

    มึงไปห่วงอีคนข้างๆมึงมั้ย? กูว่ามันคงไม่มีback boneเป็นของตัวเองอ่ะ ต้องยึดเกาะคนอื่นเค้าแล้วเลื้อยไปทั่ว

                “แบมแบม..” พี่มันเรียกชื่อผมเหมือนอยากพูดอะไรต่อ..

                “ผมจะไปเรียนแล้ว” ผมสะบัดแขนออกจากมือพี่มาร์คแล้วเดินขึ้นตึกด้วยความรวดเร็ว… อยู่นานกว่านี้กูต้องได้ด่าคน หึ! ก็กูไม่ได้เป็นคนดีศรีสังคมขนาดนั้นไง?

                แต่คิดอีกที… คือกูจะไปมีสิทธิ์ด่าอะไรใครได้วะ… กูไม่ได้เป็นอะไรกับพี่มันเลย.. นั่นใครมึงดูสิ… แฟนเก่ามันไง อย่างน้อยก็เคยเป็นแฟนกันมาก่อนไง… แล้วกูเป็นใคร?

    คนไม่มีสถานะไงมึง...



                หรือบางทีสถานะกูอาจจะเป็น 'อากาศ' ก็ได้นะ...

#ฟิคกระเรียน

เอารูปเจสสิก้ามาฝาก

ใครไม่รู้จักบ้าง... ถามจริงๆ

กลับไปเม้นเด็กดี > จิ้ม

เปิดจองฟิคและเปิดโอนวันนี้ ถึง 16 พ.ค.
จิ้ม