L A S T
“อืม อ๊ะ อ้า..”
ผมกับเขารู้จักกันครั้งแรกตอนที่มาเที่ยวคลับ… วันนั้นเขามากับเพื่อน และผมเองก็มากับเพื่อน
“อ้ะ อ้ะ”
ทั้งผมและเขาเมาจนแทบไม่เหลือสติ…
“อือ อา...”
ผมรู้เพียงแค่ว่า… พวกเราถูกพาขึ้นมาพักยังชั้นสองของคลับ… ซึ่งเป็นห้องพักค้างคืน สำหรับใครที่ไม่สามารถขับรถกลับบ้านได้… หรือสำหรับใครที่ต้องการหาความสุขต่อจากการสังสรรค์
“อืมมม”
และบังเอิญที่ผมกับเขา… ถูกพาเข้ามาพักที่ห้องเดียวกัน
“อืมม อีกนิด.. อ้า” เสียงครางดังระงมไปจนทั่วห้อง
ผมรู้สึกถึงแก่นกายที่กระแทกเข้ามาในตัวผม.. ผมรับรู้ได้ทุกอย่างที่เขาทำ.. สัมผัส ริมฝีปากที่เขาพรมจูบและดูดดุนไปจนทั่วร่างกายของผม…
ผมรู้ตัวว่าตัวเองกำลังถลำ.. ทั้งๆที่ผมสามารถปฎิเสธเขาได้..
แต่ผมก็ไม่ได้ทำ.. เพียงเพราะผมเองก็ชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น…
“เมื่อคืนฉันเมามาก..” มือหนายกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง ก่อนจะมองไปยังอีกคนที่นั่งทำหน้าไม่ถูกอยู่ข้างๆเขาบนเตียงที่เต็มไปด้วยรอยเปรอะเปื้อนของเลือดและคราบน้ำรัก
“ผมก็เมา..” อีกคนตอบไม่เต็มเสียงนัก.. ถึงแม้จะบอกว่าเมาแต่เขามีสติดีทุกอย่าง
“นาย...ชื่ออะไร?” ร่างสูงเอ่ยถามก่อนจะหันไปมองหน้าอีกคนตรงๆ
“แบมแบม.. ผมชื่อแบมแบม” เขาบอกก่อนทำท่าจะลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่กองเรี่ยราดอยู่ที่พื้นห้อง
แต่อีกคนกลับรั้งเขาเอาไว้ด้วยมือหนา แบมแบมมองดูมือของอีกคนที่จับแขนเขาอยู่ก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลานั่น..
“ฉันมาร์ค” เขาเอ่ย
แบมแบมเหมือนถูกสะกด.. เขาไม่สามารถละสายตาไปจากมาร์คได้เลย..
ไม่ทันให้แบมแบมได้พูดอะไรออกไป.. มาร์คขยับตัวเลื่อนเข้าหาอีกคน ก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าหาคนตัวเล็กทันที.. แบมแบมดูเหมือนจะตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ทว่าการจูบของมาร์คทำให้เขาเคลิ้มไปในที่สุด
มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่าของแบมแบม ก่อนจะเริ่มบีบคลึงยอดอกขาว..
“อือ..” แบมแบมครางออกมาเมื่อมาร์คเลื่อนริมฝีปากลงมาดูดดุนยอดอกของเขา
“มันจะดีหรอ? ผม...” แบมแบมพยายามตั้งสติตัวเอง แล้วยกเรื่องความถูกต้องขึ้นมาพูด…
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้มันกำลังจะดำเนินต่อไปยังไง… แต่ที่ต้องพูดตอนนี้.. เพราะทั้งเขาและมาร์ค
เราสองคนไม่ได้เมา…
“อืม” มาร์คครางตอบ แล้วเลื่อนมือหนาลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของแบมแบมเอาไว้จนอีกคนหน้าเหยเกเพราะความเสียว
แล้วมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง...
ความผิดพลาด ที่ดูเหมือนจะเป็นความตั้งใจให้เกิดขึ้น
ของทั้งเขาและมาร์ค...
แล้วมันก็ยังคงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก… เป็นแบบนี้มานานหลายเดือน…
โดยทุกครั้งมาร์คจะมาหาผมที่ห้อง.. โดยที่ผมไม่ได้มีโอกาสไปหาเขาเลยสักครั้ง… มาร์คไม่บอกว่าตัวเองพักที่ไหน… แต่ถึงบอก ผมก็ไม่คิดจะไปอยู่แล้วล่ะ…
เพราะมาร์คมีคนรักอยู่แล้วน่ะสิ…
เรื่องระหว่างผมกับมาร์คมันเป็นความผิด…
ทั้งๆที่ผมน่าจะหยุดมันตั้งแต่รู้ว่า หัวใจของมาร์คไม่ว่างอีกต่อไปแล้ว
แต่ผมก็ยังหวัง… หวังว่าเขาจะรู้สึกอะไรกับผมขึ้นมาบ้าง นอกจากเซ็กส์บนเตียง…
“อืมม” มาร์คครางเมื่อตัวเองปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้ามายังช่องทางของผม เขาถอนแก่นกายออกแล้วทิ้งตัวลงที่เตียงข้างๆผม แผ่นอกขยับขึ้นลงตามอัตราการหอบหายใจ… ผมเองก็หอบไม่แพ้เขาหรอก แม้จะเคยมีอะไรกันแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม.. แต่แบมแบมก็ยังคงไม่ชินเสียที
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันมั้ยครับ?” แบมแบมเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงหอบหายใจ มาร์คไม่ตอบแต่ขยับตัวสวมกอดแบมแบมไว้ก่อนจะจูบที่ขมับเบาๆ
“พรุ่งนี้ไม่ว่าง… มีนัดกับมินะ” มาร์คบอก หัวใจของแบมแบมกระตุกตอนได้ยินชื่ออีกคน…
มาร์คเหมือนรู้ว่าแบมแบมรู้สึกยังไง เขากระชับอ้อมกอดมากขึ้น
“แต่หลังหกโมงเย็นว่างนะ.. แล้วจะมารับ” มาร์คบอก ทำเอาแบมแบมใจชื้นขึ้นมาหน่อย… แต่ก็ยังคงรู้สึกผิดหวังอยู่ดี..
ที่มาร์คจะมารับเขา ก็เพราะมาร์คว่างจากการนัดกับแฟนแล้ว..
ยังไงผมก็เป็นได้แค่ที่สอง…
ผมมาทีหลังก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไร…
ผมไม่มีสิทธิ์
แบมแบมนั่งรอมาร์คอยู่หน้าหอตั้งแต่หกโมงเย็น… เขาคิดเอาไว้บ้างว่าบางทีมาร์คอาจจะมาเลทหน่อย
ไม่เป็นไร.. เขารอได้…
แต่แบมแบมนั่งรอมาร์คจนเวลาเลยเถิดมาจนถึงสองทุ่ม.. เขาก็ปลงตก และคิดว่ามาร์คคงไม่มาแล้วล่ะ แต่ที่มันน่าน้อยใจคือ… มาร์คไม่โทรมาบอกเขาสักคำ…
แบมแบมตัดสินใจเดินขึ้นห้องแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวนอน แต่พอออกจากห้องน้ำมาเขาก็เจอมาร์คนอนเล่นอยู่บนเตียงก่อนแล้ว…
“อาบน้ำจะนอนแล้วหรอ?” มาร์คเอ่ยถาม
“อืม ผมจะนอนแล้ว” แบมแบมบอกก่อนจะเดินหนีมาร์คไปที่ห้องครัว.. จะให้พูดยังไงดี เขาก็โกรธมาร์คอยู่ลึกๆเหมือนกันนะ.. แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์พูดมันออกไป
มาร์คเดินตามแบมแบมมาแล้วสวมกอดอีกคนจากทางด้านหลังทันที
“ไม่ออกไปเที่ยวกันแล้วหรอ?” มาร์คถาม..
แบมแบมดูเวลาที่นาฬิกาที่ติดอยู่ที่ผนังห้องก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
มาร์คขับรถมารับแบมแบมจริงอย่างที่ว่า แต่ไม่ใช่เวลาหกโมงเย็นที่นัดกัน… มาร์คมาหาเขาตอนสามทุ่ม
“มันดึกแล้ว จะไปเที่ยวไหนได้ล่ะครับ?” มาร์คไม่ตอบแต่ซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวก่อนจะกดจูบย้ำๆลงไป
“ไปเที่ยวกัน” เขาบอกแล้วเปลี่ยนจากกอดมาเป็นจูงมือแบมแบมแล้วพาเดินไปที่ประตูห้อง
“ไปเที่ยวไหนพี่มาร์ค ผมอาบน้ำแล้วนะ” แบมแบมขืนตัวไว้แต่มาร์คกลับหยิบรองเท้าแตะมาวางไว้ตรงหน้าเขาแล้วตัวเองก็จัดการสวมรองเท้าของตัวเองทันที
“เดี๋ยวก็รู้” มาร์คบอกแล้วให้แบมแบมใส่รองเท้า ก่อนจะพาคนตัวเล็กลงมายังชั้นล่าง แล้วพาขึ้นรถขับออกมาจริงๆ
“พี่จะไปไหนหรอพี่มาร์ค?” แบมแบมเอ่ยถามแล้วมองไปนอกรถ
“ที่เงียบๆ” มาร์คตอบก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้ามายังสถานที่นึง ที่โล่งๆกว้างๆ… ที่ๆเขาคิดว่ามันเงียบจริงๆ
มาร์คจอดรถแต่ไม่ดับเครื่อง.. เขาหันมาหาแบมแบมที่ตอนนี้มองหน้าเขาอยู่เช่นกัน.. แบมแบมสบตากับมาร์คเขาก็รู้ได้ทันทีว่ามาร์คต้องการอะไร
มาร์คปลดเบลท์ออกแล้วเลื่อนตัวเองเข้าหาแบมแบม.. เขาข้ามมายังฝั่งข้างคนขับแล้วปลดเบลท์แบมแบมออกเช่นเดียวกัน
“ผมอาบน้ำแล้วนะ” แบมแบมบอกขณะที่ลมหายใจอุ่นร้อนของมาร์ครดอยู่ตรงข้างแก้มเขา
“เดี๋ยวกลับไปอาบให้ใหม่” มาร์คว่าก่อนจะกดริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากนุ่มของแบมแบมทันที
บางทีแบมแบมก็คิดว่า… มาร์คต้องการเขา แค่เฉพาะตอนที่มาร์คอยากมีเซ็กส์เท่านั้น
แต่ถึงยังไง… คนที่มาร์คมาหา ก็คือแบมแบม…
มือหนาสอดเข้าใต้เสื้อนอนตัวบางแล้วถกเสื้อออกจากตัวอีกคนอย่างง่ายดาย ก่อนจะจู่โจมที่ยอดอกขาวเนียนทันที ลิ้นร้อนเลียเล็ม ดูดดึงเม็ดสีชมพูราวกับกำลังลิ้มชิมรสขนมหวาน เขาเลื่อนริมฝีปากต่ำลงไปเรื่อยๆ แบมแบมแขม่วท้องเมื่อมาร์คใช้ลิ้นเลียเข้ามาที่สะดือของตัวเอง
แบมแบมหอบหายใจถี่ๆเมื่อมาร์คกำลังใช้ลิ้นร้อนเล่นกับส่วนนั้นของตน… ขณะที่โพรงปากของมาร์คยังคงทำหน้าที่ได้ดีกับแก่นกายของแบมแบมมือหนาของมาร์คก็เลื่อนลงไปปลดกางเกงตัวเองออก แล้วถดมันลงไปที่ต้นขา..
ไม่นานแบมแบมก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้ามาเต็มโพรงปากของมาร์ค… เขากลืนมันลงไปจนหมด ก่อนจะยกสะโพกและช่วงขาของแบมแบมขึ้น เผยให้เห็นปากทางที่เขากำลังจะสอดใส่แก่นกายของตัวเองลงไปได้อย่างชัดเจน
มาร์คขยับตัวขึ้นแล้วสอดแก่นกายของตัวเองเข้ามายังช่องทางสีสวยช้าๆ
“อือ อ๊ะ” แบมแบมครางเมื่อตัวเองรู้สึกกระสัน เขาจิกเล็บลงบนเบาะรถด้วยความเสียวซ่าน ไม่นานมาร์คก็สอดใส่แก่นกายจนมิด… แรงตอดรัดจากช่องทางของแบมแบมทำเอาเขาแทบคลั่ง
มาร์คจูบที่ขมับแบมแบมก่อนจะเริ่มขยับส่วนนั้นของตัวเองอย่างช้าๆ แล้วเริ่มขยับเร็วขึ้นอย่างชำนาญ
เสียงครางดังระงมไปจนทั่วรถ แอร์เย็นฉ่ำไม่ได้ช่วยทำให้อุณหภูมิในร่างกายของพวกเขาลดลงเลยแม้แต่น้อย มาร์คกระแทกแก่นกายเข้าหาแบมแบมถี่ๆจนตอนนี้รถทั้งคันกำลังขย่มไปตามแรงและจังหวะที่มาร์คกระแทกเข้าหาอีกคน
“อือ อ้ะ อ้ะ” แบมแบมร้องครางเหมือนจะขาดใจขณะที่มาร์คเร่งจังหวะตอนใกล้จะปลดปล่อย
“อาา” มาร์คหอบหายใจถี่ๆเมื่อตัวเองปลดปล่อยได้สำเร็จ…
“มาเที่ยวสนุกมั้ย?” มาร์คถาม
แบมแบมหอบจนตัวโยน แต่เขาก็พยักหน้าตอบกลับไป…
ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก ว่ามาร์คไม่ได้พาตัวเองมาเที่ยว...
แผ่นอกบางขยับขึ้นลงตามอัตราการหายใจ… หลังจากที่มาร์คถอนแก่นกายตัวเองออกแล้วนอนกอดแบมแบมไว้ จู่ๆแบมแบมก็มีความรู้สึกบางอย่าง.. และคำถามที่มันรบกวนจิตใจเขาอยู่ในทุกๆครั้งที่เรามีอะไรกัน
“พี่มาร์ค..” แบมแบมเอ่ยเรียกอีกคนในความมืด มือบางแตะเบาๆลงบนอกแกร่ง
“หืม?” มาร์คครางตอบแล้วจูบเบาๆลงบนขมับแบมแบม
“พี่กับผม... จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนหรอ?”
“..........”
มาร์คไม่ตอบอะไร แบมแบมจึงได้แต่เม้มริมฝีปากตัวเองแล้วเงียบ…
เขาคงถามคำถามผิดไปล่ะมั้ง? เป็นคำถามที่มาร์คคงตอบยาก…
มาร์คกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น แบมแบมเองก็กอดตอบมาร์คเช่นกัน..
“พี่ไม่เบื่อผมหรอ?” แบมแบมเอ่ยถาม
“ไม่… อยู่กับนายแล้วสบายใจ” มาร์คตอบ..
แบมแบมยกยิ้มขึ้นน้อยๆเมื่อได้ยินคำตอบของมาร์ค แต่ไม่นานแบมแบมก็ต้องหุบยิ้มลงไป เพียงเพราะนึกขึ้นได้บางอย่าง...
“แค่นั้นหรอที่พี่รู้สึก?”
“อืม..” มาร์คตอบ
แบมแบมหน้าชา... เม้มริมฝีปากแน่นราวกับเก็บกลั้นความรู้สึกในตอนนี้เอาไว้..
ผมเป็นแค่นั้นจริงๆหรอ?
แค่คนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ.. แค่นั้นจริงๆหรอ…
ผมได้แต่หัวเราะเยาะตัวเองในใจ..
นี่ผมจะคาดหวังอะไรมากไปกว่านี้หรอ?
คาดหวังว่าจะได้ยินคำว่า… ‘รัก’ จากพี่มาร์คงั้นหรอ?
ก็รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้..
ก็รู้ทั้งรู้… ว่าถ้าถามออกไปแล้วจะต้องเจ็บ…
ผมก็ยังอยากถาม…
เผื่อว่าสักวัน ผมจะได้ยินคำนั้น…
เผื่อสักวัน… ผมจะได้ยิน...
แบมแบมเดินเข้ามาในงานปาร์ตี้ที่ถูกจัดเอาไว้อย่างเรียบๆ เป็นงานเล็กๆที่ชวนเพื่อนมาไม่กี่คน เป็นงานปาร์ตี้วันเกิด.. ที่แบมแบมเองก็ไม่รู้ว่าของใคร กระทั่งเขามาถึงที่งาน ทุกคนในงานต่างก็มองมาที่เขาอย่างสงสัย เพราะไม่มีใครรู้จักแบมแบมสักคน… กระทั่งแบมแบมได้เห็นป้ายที่ติดอยู่ในงานเขาก็รู้ได้ทันทีว่า… เขาไม่ควรมางานนี้
‘Happy Birth Day MINA’
“นายเป็นเพื่อนมินะหรอ?” หญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาทักทายผมอย่างเป็นมิตร
“เปล่าหรอก.. เราเป็นเพื่อนมาร์คน่ะ พอดีจะมาคุยธุระนิดหน่อยมาร์คเลยให้มารอที่นี่ แต่เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ” ผมโกหกออกไปเพราะไม่รู้จะบอกไปว่ายังไงดี เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
แบมแบมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาทันที… เขาไม่น่ามาเลยจริงๆ แต่ที่แบมแบมมาเพราะมาร์คเอ่ยชวนโดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไร.. เขาไม่คิดว่ามาร์คจะกล้าชวนตัวเองมางานวันเกิดแฟนแบบนี้
แบมแบมนั่งชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ ว่าจะกลับเลยหรือจะอยู่รอคุยกับมาร์คก่อนอย่างที่บอกเธอคนนั้นไป...
แต่แล้วดวงตาคู่สวยก็หยุดลงที่บุคคลที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่สองคน… มาร์คเดินโอบไหล่แฟนสาวของตัวเองเข้ามาในงาน.. พร้อมกับทักทายเพื่อนๆและคนอื่นๆที่มาร่วมงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...
กระทั่ง มาร์คจูงมือมินะเดินเข้ามานั่งโต๊ะใกล้ๆแบมแบม ตลอดทางที่เดินมาร์คจับมือมินะเอาไว้ตลอด..
แบมแบมมองไปที่มือที่กุมกันอยู่แล้วรู้สึกโหวงเหวงในใจชอบกล… เขาเห็นแบมแบมแล้ว แต่ทำเหมือนมองไม่เห็นและไม่รู้จักกัน
แบมแบมจึงตัดสินใจเมินหน้าหนีไปอีกทางแทน..
ไม่อยากมอง ไม่อยากรับรู้..
แต่…
“แต่งงานกับผมนะ มินะ”
แบมแบมได้ยินที่มาร์คพูดชัดเต็มสองหู.. เขาหันกลับมามองหน้ามาร์คอย่างเสียไม่ได้… ใบหน้าหล่อเหลาที่เปื้อนยิ้มกำลังมีความสุขขณะมองไปที่หญิงสาวที่ตัวเองกำลังคุกเข่าขอแต่งงาน..
เสียงเฮดังลั่นไปทั่วทั้งร้านเมื่อหญิงสาวตอบตกลง มาร์คลุกขึ้นยืนแล้วสวมแหวนให้เธอ ก่อนที่ริมฝีปากหนาประกบลงบนริมฝีปากบางของหญิงสาวทันที..
แบมแบมหันหน้าหนีแทบจะทันทีที่เขาเห็นภาพบาดตานั่น… แม้เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขาเห็น มันก็ติดตาเขาไปแม้กระทั่งตอนหลับตา..
แบมแบมยกมือขึ้นบีบที่หน้าอกตัวเองตรงตำแหน่งของหัวใจ.. ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินออกมาที่หลังร้านอย่างเงียบๆ ขณะที่ทุกคนต่างร่วมแสดงความยินดีให้กับมาร์คและมินะอยู่..
ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาหรอก… ไม่มีสักคน…
แบมแบมเดินออกมาแล้วพิงกับกำแพงอย่างหมดแรง… เขาสูดหายใจเข้าลึกๆเพราะคิดว่ามันจะช่วยทำให้หัวใจเขาหายเจ็บได้บ้าง..
แต่ก็ไม่เลย...
แบมแบมเดินเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง… เขาเดินช้าๆไปเรื่อยๆ… คิดเพียงแต่ว่าอยากเดินออกไปจากตรงนี้… ไปให้ไกลจากเสียงแสดงความยินดีพวกนั้น…
ก่อนหน้านี้ผมตกใจที่งานนี้เป็นงานวันเกิดมินะ...
แต่ผมก็ไม่รู้ว่าพี่มาร์คชวนผมมาทำไม...
แต่ตอนนี้ผมคิดว่า.. ผมรู้แล้วล่ะ...
พี่มาร์คคงอยากให้ผมรู้... ว่าคนที่เค้ารักคือใคร...
พี่มาร์คคงอยากให้ผมรู้... ถึงสถานะของตัวเอง
กระทั่งแบมแบมไม่สามารถก้าวขาตัวเองได้อีกต่อไป.. ดูเหมือนว่าความอดทนของเขาจะจำกัดเพียงแค่นี้..
แบมแบมนั่งยองๆกอดเข่าตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
ผมเจ็บ… ผมเจ็บมากๆเลย
หัวใจมันเหมือนถูกบีบ
ผมเหมือนหายใจไม่ออกเวลาที่ต้องทนมองดูพวกเขารักกัน
ผมทำไม่ได้…
ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว…
น้ำใสๆยังคงไหลรินออกมาเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด…
เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาเพื่อตอกย้ำเขา…
และเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาเพื่อบรรเทาความเจ็บให้เขาในเวลาเดียวกัน…
แต่น้ำตา... ก็เป็นตัวบ่งบอกความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้ดีที่สุด... รสเค็มๆของมัน บอกได้ถึงความเสียใจ ความเจ็บปวด และความจริงที่เกิดขึ้นได้ดี จนแบมแบมอยากให้เรื่องทั้งหมดนี่เป็นแค่ฝัน...
แม้มันจะเป็นฝันร้ายก็ตาม...
มือหนาจับลงบนไหล่ที่กำลังสั่นเทาของแบมแบม ก่อนที่เจ้าของมือจะเลื่อนแขนทั้งสองข้างโอบกอดเขาไว้
“เป็นอะไร? หืม?” เสียงทุ้มของมาร์คถามแบมแบมราวกับเป็นห่วงเป็นใยเขาเสียมากมาย
แบมแบมไม่ตอบ แต่กลับหลับตาลงเมื่อมาร์คซบหัวลงมาที่ไหล่ของเขา
“ผม... ฮึก ผมขออะไรอย่างนะพี่มาร์ค” แบมแบมเอ่ยเสียงสั่นๆ
“ขออะไร?” มาร์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น… แบมแบมยิ่งเจ็บ…
ทำไมพี่มาร์คถึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลย... ทำไมยังทำตัวเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย...
แบมแบมกลั้นลูกสะอื้นที่จุกอยู่ที่คอเอาไว้ ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดออกมา..
“ผม... ขอไปจากพี่นะ” แบมแบมกลั้นใจพูดออกไปในที่สุด
เขารู้ตัวเองแล้วว่าเขาทนมันไม่ได้อีกต่อไป… มาร์คไม่มีวันรักเขาเหมือนที่รักมินะได้...
และเขาก็รู้และยอมรับแล้วว่า... สักวันหนึ่ง ที่เขาฝันเอาไว้.... มันไม่มีอยู่จริง
เสียงสะอื้นของแบมแบมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ... มาร์คนิ่งไป ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ผมไม่รู้ว่าพี่มาร์คกำลังคิดอะไรอยู่...
ผมไม่รู้ และไม่เคยรู้เลย...
ผมรู้แค่ว่า...
ผมทนเจ็บอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก… หัวใจของผมมันเจ็บช้ำมามากพอ..
มากเกินผมจะทนรับไหว...
หัวใจของผมมันบอกว่า.. มันทนรักคนที่เอาแต่ทำร้ายแบบนี้ไหวอีกต่อไปแล้ว…
“อืม” มาร์คครางตอบเบาๆในลำคอแล้วคลายอ้อมกอดออกช้าๆ แบมแบมยิ่งรู้สึกเจ็บมากขึ้นเป็นทวีคูณ..
พี่มาร์คยอมให้ผมไปอย่างง่ายดาย…
เขาไม่รั้งผมไว้เลยสักนิด…
มันแปลว่า…
ผมไม่เคยสำคัญกับเขาเลยใช่ไหม?
มันแปลว่าที่ผ่านมา…
ผม… ไม่เคยมีค่าอะไรกับเขาเลยใช่ไหม?
มาร์คลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขณะที่แบมแบมยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่เดิมด้วยหัวใจที่เจ็บจนมันด้านชา… เหมือนมาร์คได้มาตอกย้ำความเจ็บปวดของเขา..
“โชคดีนะ” มาร์คบอกก่อนจะเดินออกไป… ทิ้งให้แบมแบมนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ที่เดิม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวใจเจ็บเกินจะทนรับไหว...
จากวันนั้นจนถึงวันนี้..
ก็ยังมีแค่ผมคนเดียว ที่เป็นคนที่เสียใจ…
มีแค่ผมคนเดียว ที่เจ็บปวดกับเรื่องทั้งหมด…
มีแค่ผม..
ผมคนเดียว ที่รักเขา…
มีแค่ผม...
#thelastfic
-End-
อยากแต่งฟิคม่าที่ไม่แฮปปี้เอนดิ้งสักครั้ง TT
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามฟิคเรามาจนถึงวันนี้นะคะ
ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายแล้วของเรา
เราก็บอกไม่ได้ว่าจะเลิกแต่งไปเลยไหม...
แต่ที่บอกได้แน่ๆคือ เรายังไม่มีแรงบันดาลใจในการเขียนฟิค
เหมือนมันหมดไฟ...
อาจจะแค่พักเพื่อไปหาแรงบันดาลใจ..
หรืออาจจะเลิกไปเลย.. เราเองก็ยังไม่รู้
ถ้ากลับมา เราคงได้เจอกันนะรีดเดอร์ทั้งหลาย
555555555555555
สุดท้าย
หวังว่าฟิคเราหลายๆเรื่องที่แต่งมานี้
จะช่วยคลายเครียด คลายเหงา
สร้างรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะให้ใครหลายๆคนได้นะ
อาจมีน้ำตาซึมไปบ้าง ซึ้งบ้าง เศร้าบ้าง
ทั้งหมดทั้งมวลนั้น เราตั้งใจแต่งมากเลยนะ
หากต้องการกลับไปเม้น เชิญได้ที่นี่นะคะ >> จิ้ม
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
Syncrain
