ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 23

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-23-

First Kiss!!

ผมมองไปที่อีพี่ต้วนอย่างตกตะลึง… มันมองหน้าผมประมาณว่า… ทำไม มีอะไรหรอ?

กูนี่ไม่รู้จะถามคำถามไหนกับมึงก่อนดีเลยเนี่ย…

นี่รถใคร? 

รถมึงหรอ? 

หรือรถพี่จินยอง? 

แล้วทำไมมึงมาอยู่นี่? 

มึงไม่ต้องพาน้องเทคมึงไปที่ร้านหรอ? 

หรือยังไง?

“สงสัยอะไรถาม?” มันบอก… ในเมื่อมันเปิดโอกาสให้ถามแล้ว จะรออะไรล่ะครัช ถามสิดีออก!

“นี่รถพี่หรอพี่มาร์ค?”

“อื้ม เพิ่งถอยมาใหม่ ชอบไหม?”

“ก็สวยดีนะพี่มาร์ค… แต่นึกยังไงถึงถอยรถใหม่ ปกติผมไม่เห็นพี่จะขับรถเลย”

“ก็ซื้อมาขับให้แบมนั่งไง” มันบอก

เย้ดดดดดดด กูควรดีใจใช่มั้ย?

อีพี่มาร์คที่ปกติจะชอบติดรถอีพี่บีไปทั่วทุกสารทิศ หรือไม่ก็เดิน... แต่นี่มันลงทุนถอยรถใหม่เพื่อมาขับให้กูนั่งเลยหรอม?

“แค่นั้น?” ผมยักไหล่น้อยๆ แบบกวนตีนมันไประดับหนึ่ง ก็แค่อยากกวนตีนเฉยๆไม่มีไรหรอก เดี๋ยวมันรู้ว่ากูดีใจ… อีห่า นี่ไม่ได้ด่าใคร นี่ด่าตัวเอง -////-

“ก็ถือว่าเป็นรางวัลที่พี่ยังไม่ได้ให้แบมไง..” มันบอก

หืม? รางวัล?

ใช่ที่มึงบอกจะให้รางวัลกูเรื่องพี่แจ็คป้ะ?

อ้าวว… มึงไม่ได้ให้รางวัลกูไปแล้วหรอ เมื่อสองวันก่อนพากูไปแดกพิซซ่ามานี่

“ผมคิดว่าที่พาไปกินพิซซ่านั่นเป็นรางวัลซะอีก”

“นั่นแค่พาไปเพิ่มน้ำหนัก” มันบอกหน้าตาย กูนี่แทบจะยกส้นตีนเสยคางมันทันทีเลย…

“โอ้ยพี่มาร์ค ทำไมทะลึ่งตึงตัง” ผมเบ้ปากใส่มัน แต่เอาดีๆกูก็เขินนะ... อีสัสกูยังไม่ลืมจุดประสงค์ของการที่มันจะพากูไปเพิ่มน้ำหนักนี่... มันหัวเราะในลำคอก่อนจะสตาร์ทรถ

“เอ้อ.. แล้วพี่ไม่ต้องไปส่งน้องเทคพี่หรอ?”

ถึงเทคกูกับเทคมึงจะไปเลี้ยงเทคที่เดียวกัน แต่มึงควรไปดูแลน้องเทคมึงสิ…

“แบมก็แบม… น้องเทคก็น้องเทคสิ..” มันบอกแล้วออกรถทันที…

เอ่อ… หมายความว่าไง? กูไม่เก็ท

“หมายความว่าไงอ่ะ?”

“น้องเทคมีหลายคน พี่เทคก็มีหลายคน แต่แบมมีคนเดียว และพี่มีคนเดียว”

“.........” ผมเงียบไปเพราะกำลังประมวลผลไอ้สิ่งที่มันพูด...

เอานะ.. กูจะพยายามเข้าใจ มึงคงจะหมายความว่า มึงอยากเทคกูมากกว่าน้องเทคมึงงี้ช้ะ? ก็ไม่รู้ว่าแปลถูกมั้ยแต่แปลแบบนี้แล้วกูโอเค… รู้สึกเหนือ หึหึ

มันขับรถมาตามทางเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าเส้นทางมันออกจะไม่เหมือนทางเดิมที่เคยมากับเชี่ยยูคเลย

“มาผิดทางป้ะพี่มาร์ค ไปผับมันเลี้ยวซ้ายตรงสี่แยกที่แล้วไม่ใช่หรอ?” ผมบอกแต่มันก็ยังขับตรงมาเรื่อยๆ ผมเลยหันไปมองหน้ามันแทน…

“พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย?” ผมถามก่อนจะมองออกไปนอกรถ... ถนนโล่งๆที่ไม่ค่อยมีรถราวิ่งสักเท่าไหร่ ข้างทางก็มีแค่แสงไฟจากเสาไฟฟ้าตลอดถนนเท่านั้น… คือ... มันดูเงียบพิกล

อีเหี้ยยยยย มึงจะพากูมาฆ่าป้ะถามจริง!

กระทั่งมันเอารถจอดเลียบข้างทางก่อนจะดับเครื่อง

“จอดทำไมอ่ะพี่?” ผมถาม แต่มันก็นั่งเอาแต่นั่งมองพวงมาลัยนิ่งๆ…

อีห่ามึงอย่าเงียบดิ มึงทำงี้กูยิ่งกลัวมึงนะ

“คิดว่าจะพามาฆ่ารึไง?” มันบอก

“เออ… พี่จะฆ่าผมหมกข้างทางป้ะเนี่ย มีไรคุยกันได้นะพี่” พี่มันหัวเราะก่อนจะหันมาหาผม

“เดี๋ยวจะให้ลองขับ” มันบอก

“ตอนนี้หรอ? วันหลังดีมั้ยอ่ะพี่ ป่านนี้พวกคนอื่นๆคงรอเรากันอยู่” ผมบอก… เอาดีๆ มึงจะให้กูลองขับเพื่อ? กูขับรถเป็นก็จริง แต่... ไหนมึงบอกซื้อมาขับให้กูนั่งไง…

มันไม่พูดอะไรแต่กลับข้ามฝั่งมานั่งเบียดกูที่เบาะข้างคนขับแทน…

คืออัลไล?

กูนี่เลยต้องเบียดเข้ากับประตูรถอย่างเสียไม่ได้ ไอ้ห่า! เบาะมันก็ไม่ได้ใหญ่โตขนาดที่ผู้ชายสองคนจะมานั่งด้วยกันได้นะเว้ย

มึงจะให้กูไปขับก็บอกให้กูลงจากรถแล้วเดินไปขึ้นฝั่งคนขับก็ได้มั้ย? อยู่ๆข้ามมานั่งฝั่งกูเฉย อีสลิดดก!

“จะให้ลองขับจริงๆใช่มั้ยเนี่ยพี่มาร์ค?” ผมถาม... มันพยักหน้า ตอนนี้กูกับมันอยู่ใกล้กันกว่าที่มึงคิดเลยแหละ คือกูก็เบียดประตูแล้วมั้ยล่ะ? มึงจะเสือกเบียดกูอีกเพื่อ!!! ตอบ!!!

ผมเลยตัดสินใจก้าวขาตัวเองข้างหนึ่งเพื่อจะข้ามไปฝั่งคนขับแทนที่จะเปิดประตูแล้วเดินลงไป.. ก็แหม… ขืนกูเปิดประตูรถออกไปตอนนี้กูก็หงายเงิบสิครัช หลังกูติดประตูรถเลย!

พี่มันขยับเล็กน้อยเพื่อให้ผมข้ามไปได้สะดวกขึ้น… นั่นคือสิ่งที่กูคิดนะ

แต่ความจริงแล้ว… คือมันขยับเพื่อเหี้ยอะไรไม่รู้!! แต่ที่รู้ๆคือแม่งจับเอวกูให้เข้าหามันเรียบร้อย... แถมล็อคเอวกูแน่นยิ่งกว่ากุญแจโซโล…

อีห่า! เท่ากับว่าจากที่กูกำลังจะข้ามไป… กลายเป็นกูกำลังนั่งคร่อมลงบนตักมันแทน

อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่คืออะไร?

“ทำไรอ่ะพี่มาร์ค?!” ผมถามด้วยความตกใจ.. คือท่านี้แม่งล่อแหลมชอบกล

“ก็จะให้ลองขับไง” มันกระชับเอวผมเขามาหามันมากขึ้นทันทีที่พูดจบ

เดี๋ยว!!! ขะ ขับอะไรของมึง!! มึงหมายถึงขับอารายยยยยยยยยยยยยยย!!!

ผมใช้มือฟาดที่แขนมันไปทีนึง อีเหี้ยยย… กูว่ามึงไม่ได้หมายถึงขับรถสินะ มึงหมายถึงขับอย่างอื่นสินะ...

อีสัสสสสสส ทำไมอยู่ดีๆรุกกูอีกแล้ว!

“ทำไมเป็นคนงี้อ่ะพี่มาร์ค ทะลึ่งมาก!” กูว่าจะไม่คิดลึก แต่ท่าแบบนี้… สายตาแบบนี้ มันพาให้กูคิดนะ หรือมึงไม่คิด?

มันหัวเราะก่อนจะมองหน้าผมเงียบๆด้วยสายตาที่แปลกไปจากทุกครั้ง… เป็นสายตาที่ลึกซึ้งแบบเดียวกับตอนที่ถ่ายรูปพรีเวดดิ้งให้พี่แอมเบอร์ตอนนั้นเลย... ซึ่งพอผมเจอสายตาแบบนี้ของมันเข้าไป… ผมก็ใบ้แดกสิครับพี่น้อง…

พี่มาร์คมันขยับตัวนั่งหลังตรงแล้วโน้มมาหาผมช้าๆ ตอนนี้หน้าผมอยู่สูงกว่ามันเพราะผมนั่งคร่อมบนตักมันอยู่ แต่ก็แค่นิดหน่อย

ผมสบตากับมันก่อนที่จะรู้ตัวอีกทีว่าตัวเองกำลังหลับตาลง และไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นริมฝีปากหนาก็กดทับลงมาบนริมฝีปากของผมเบาๆ ก่อนจะถอนออก แล้วประกบริมฝีปากลงมาใหม่ด้วยแรงที่มากกว่าเดิม เป็นการจูบที่หนักหน่วงและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน

มือหนาข้างหนึ่งกระชับเอวผมอยู่ไม่ห่าง ส่วนอีกข้างก็เลื่อนมาล็อคท้ายทอยผมไว้กลายๆ… พี่มาร์คขบเม้มริมฝีปากล่างของผมย้ำๆ ซ้ำๆ ก่อนที่มือหนาข้างที่เคยอยู่ที่เอวจะสอดเข้ามาใต้เสื้อเชิ้ตสีดำที่ผมใส่… และไล้มือไปจนทั่วหลังผม

มือผมที่เคยใช้ดันเบาะอยู่เปลี่ยนมาเป็นคล้องคอมันตอนไหนก็ไม่รู้... ตอนนี้ไม่รู้อะไรสักอย่าง รู้แค่ว่า… อีพี่มาร์คแม่งจูบเก่งชิบหาย

มือหนาลูบไล้อย่างซุกซน.. พี่มันเอามือมาปลดกระดุมเสื้อกูตอนไหนไม่รู้... รู้อีกทีคือ เสื้อกูหลุดออกจากไหล่ไปแล้ว

RRRrrrrrr

ผมสะดุ้งกับแรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่ผมจะโกยเอาอากาศเข้าจนเต็มปอดเมื่อพี่มันเปลี่ยนจากจูบปากมาเป็นพรมจูบลงที่ซอกคอผมแทน…. ผมหอบหายใจถี่ๆพลางใช้มือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์

ตอนนี้สติมีไม่พร้อมจะทำอะไรทั้งสิ้น อีเชี่ยพี่มาร์คก็ไซร้กูอยู่นั่น

โหอีเหี้ยย ทำไมกูถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ได้วะ?

“อือ พี่มาร์ค ผมรับโทรศัพท์ก่อน” ผมบอกก่อนจะดูเบอร์ที่หน้าจอ… แต่พี่มันก็หยิบมือถือผมเขวี้ยงไปที่เบาะข้างคนขับแทน... ปากมันก็ยังไม่เลิกวนเวียนกับซอกคอกูอยู่อย่างนั้น…

เออดี… มึงคงไม่สนเหี้ยไรแล้วใช่มะ?

พี่มันเลื่อนขึ้นมาจูบที่หน้าผมก่อนจะจบลงที่ปากอีกรอบ… โดยใช้มือทั้งสองข้างบีบเค้นที่เอวและสะโพกผมไปด้วย

RRRrrrr

คราวนี้ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากกางเกงอีพี่มาร์คมัน... โทรศัพท์มันเข้า…

“พี่มาร์ค… อือ โทร.. โทรศัพท์ รับก่อน...” ผมพยายามบอกมันทั้งๆที่ปากตัวเองก็ยังคงไม่ห่างจากปากมัน.. พี่มันไล่ริมฝีปากลงไปที่คางและจบลงที่คอผมอีกครั้ง

“อือ… โทรศัพท์..” ผมบอกมันพลางหอบหายใจ… พี่มันจิ๊ปากอย่างหัวเสีย… หึหึ กูรู้นะว่ามึงขัดใจที่มีคนโทรมาขัดจังหวะ…

พี่มันเลิกวุ่นวายกับคอกูแล้วเงยขึ้นมาจูบปากกูแทน ก่อนจะผละริมฝีปากออกมันก็ยังอ้อยอิ่งอย่างกับไม่อยากเลิกจูบกูอย่างนั้นแหละ

ก่อนที่มันจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดรับ เสียงหอบหายใจถี่ๆของผมกับมันดังสลับกันระงมภายใต้ความเงียบสงัด

“ว่า?” มันรับสายด้วยน้ำเสียงห้วนๆโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอก่อน

(ไอ้มาร์ค!!!! กูพาน้องเทคกูมาเลี้ยง! มึงเอาน้องกูมาหากูเดี๋ยวนี้เลย! แล้วมึงก็รีบมาดูแลน้องเทคมึงด้วย ไอ้ห่า! พาน้องเทคกูไปไหน พากลับมาเดี๋ยวนี้เลย!!) เสียงพี่จีดีดังลอดปลายสายมา…

เอาดีๆกูได้ยินที่มันพูดชัดแจ๋วเลย… ไม่รู้ว่าเพราะรถมันเงียบ หรือเพราะกูกับอีพี่มาร์คอยู่ใกล้กันมากเกินไป…

“......” อีพี่มาร์คมันไม่ตอบอะไรเพียงแค่หอบเบาๆแล้วมองหน้าผม… 

คือมึงอยากต่อช้ะ? กูรู้นะ อีเหี้ยยยยยยยย

(ไอ้มาร์ค!!!!!!!!! มึงหายใจแรงไปมั้ย!!!! กูรู้นะมึงทำอะไรอยู่!!! มึงทำขนาดนี้ย้ายมาอยู่เทคกูเลยมั้ย มึงทำอะไรน้องเทคกูอยู่ หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!!!!! กูให้เวลามึงสิบนาที พาน้องกูมาเดี๋ยวนี้!!!!!!) 

พี่จีดีประกาศเสียงดังลั่นจนผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นจากตักพี่มันเพื่อพาตัวเองข้ามมาอยู่เบาะฝั่งคนขับ ซึ่งอีพี่มาร์คมันก็ยังคงจะยื้อกูไว้อย่างนั้น ผมเลยพูดใส่โทรศัพท์ไปว่า

“พี่จีดี พี่มาร์คแกล้งผมอ่ะ” อีพี่มาร์คมันเลยยอมให้ผมย้ายมาแต่ก็ยังไม่วายตามมาหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่

อีเหี้ยยยย พออารมณ์มันหมดแล้วตอนนี้กูกลับมาเขินหนักเลยอ่ะมึง!

ผมดึงเสื้อตัวเองขึ้นก่อนจะติดกระดุมจนครบทุกเม็ดแล้วสตาร์ทรถ…

นี่แหละ... กูได้ลองขับรถจริงๆและ เมื่อกี้เกือบได้ขับ แต่เป็นขับอย่างอื่น -*-

“พี่โดนพี่จีดีเล่นงานแน่พี่มาร์ค ฮ่าๆ” ผมทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนทั้งๆที่ก็พอรู้ว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าวขนาดไหน... เป็นเพราะยางอายเริ่มมา และกูก็รู้สึกว่า… เมื่อกี้ทำไมกูยอมมันง่ายจังวะ ดีออก!

เปล่าหรอก.. กูว่าจริงๆแล้วอีพี่มาร์คมันอ่านทางกูถูกไง… ถ้าเวลาปกติมันรุกใส่กูแล้วกูรู้ทัน… กูจะต้องทำทุกทางเพื่อหลีกเลี่ยง… ไม่ใช่อะไรหรอก.. แก้เขิน! กูเขินมันไง!

แต่นี่คือแบบ… จะทำคือทำเลย.. ไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้า… อีเหี้ยยยย ทำงี้กูก็เคลิ้มสิครัช อารมณ์มันพาไป… พออารมณ์หมดกูถึงได้มานั่งหน้าร้อนอยู่ตอนนี้ไง อีเหี้ยยยยยยย เขินหนักมาก!

อย่างที่กูบอก… ในกรณีศึกษาของคู่แจ็คแจตอนที่มันจูบกันอ่ะ… เอามาเปรียบเทียบกับกู… มันเป็นทฤษฎีเดียวกันเป๊ะเลยอ่ะมึง…

ถ้ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมัน กูไม่เคลิ้มหรอก………………………….

ผมเลี้ยวรถกลับและขับตรงไปที่ผับที่นัดกันไว้ทันที… ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีผมก็ขับรถมาถึง และระหว่างทางที่นั่งรถมา พี่มาร์คก็ยังคงคุยกับพี่จีดีอยู่ เพราะพี่จีดีมันบอกห้ามวาง! ให้ถือสายคุยกับพี่มันตลอดเพื่อกันไม่ให้พี่มาร์คมันทำอะไรกู

โถววว! มึงหวงกูมากเลยนะอีพี่จีดี… พี่เทคกูนี่ ประเสริฐจริงๆ

“ถึงแล้ว… เดี๋ยวเจอกันนะพี่” พี่มาร์คมันบอกพี่จีดีก่อนจะกดตัดสายทันที ผมดับเครื่องก่อนจะเปิดประตูรถเตรียมจะลง แต่อีพี่ต้วนมันก็รั้งไว้ก่อน ผมเลยหันไปมองหน้ามันด้วยความเขินอีกรอบ ไอ้เหี้ยยยยย กูเขินจริงๆนะ เหตุการณ์เมื่อกี้… อีกนิดเดียวอ่ะมึง เย้ดเข้!

“ไว้น้ำหนักเพิ่มแล้วค่อยมาต่อส่วนที่เหลือกันนะ” มันบอก… ผมนี่ฟาดมือใส่มันแทบไม่ทันเลยครัช อีเหี้ยยยยยยยย

“ทะลึ่ง!!!”

เอาดีๆกูด่ามันว่าทะลึ่งก็ไม่ถูกนะ… เพราะกูกับมันเลยจุดที่เรียกว่าทะลึ่งนั่นมาแล้ว…. อีสัส เขินหนักมาก!

“first kiss บนรถ จำไว้ให้ดีล่ะ… ครั้งต่อๆไป จะไม่ใช่บนรถแล้ว” มันบอกแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้... ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถทันที…

อีเชี่ยยยยยยย โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่บนรถแล้วที่ไหนวะ? อีสัส ที่ไหนกูก็เขินอยู่ดี ห่าราก!!

ผมลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในผับพร้อมอีเชี่ยพี่มาร์ค หมั่นไส้มันอยู่เหมือนกัน… แต่พอเข้ามาเจอพี่จีดี อีพี่มาร์คมันก็โดนเรียกไปสอบเสียยกใหญ่ เหอะ! สมน้ำหน้า หัวเราะหนักมาก ผมเลยพาตัวเองมานั่งแถวๆเพื่อนเทคตัวเอง

คือ..ก็อย่างที่บอกว่าเทคผมกับเทคไอ้ยูคพี่มันนัดมาเลี้ยงพร้อมกัน… โต๊ะที่จองไว้ก็เป็นโต๊ะใกล้ๆกัน พี่จินยองมันก็ย้ายไปนั่งกับพี่เจบี ส่วนอีพี่แจ็คก็ย้ายมานั่งกับพี่ยองแจ... คือมึงยุบรวมกันเหลือเทคเดียวมั้ยล่ะ?

ไม่เอาดีกว่า! อยู่เทคเดียวกับอีปลัดขิกแทยอง กูยอมตาย

อีสัส พูดถึงก็เสนอหน้ามาเลยนะ….

“ทำไมมาช้าล่ะแบมแบม?” ไอ้แทยองถาม… มันเดินมาพร้อมกับเพื่อนมันอีกสองคน ดูท่าทางแล้วเหมือนชวนมาต่างหาก เพราะเพื่อนมันไม่ได้อยู่เทคเชี่ยยูค

เสือก

“ทำไมหรอ?” ผมถามด้วยสีหน้ากวนตีนขั้นสุด

“เห็นพี่จินยองมาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมแบมมาช้าล่ะ ไม่ได้มากับพี่จินยองหรอกหรอ?” ซองแจเพื่อนเทคผมถามขึ้น…

อ่า… ใช่ ตอนแรกพี่จินยองบอกจะให้กูไปกับพี่มันนี่ พวกที่เหลือมากับพี่พีเนียล ก็ไม่แปลกที่มันจะสงสัย

“มารถพี่มาร์คอ่ะ… พอดี… แวะทำธุระนิดหน่อย” ผมลากเสียงคำว่า ‘พอดี’ ยาวๆ พร้อมกับหันมามองหน้าไอ้ปลัดขิกแทยองก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย

“อย่ามาโกหก! พี่มาร์คไม่มีรถสักหน่อย!” ไอ้แทยองขึ้นเสียง จนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอึ้งไป… อ้าววววว ลายจะออกแล้วหรอหนู? จัดมาเลย พี่รออยู่…

“ก็เพิ่งถอยมาใหม่ ไม่แปลกหรอกที่ ‘คนอื่น’ จะไม่รู้” ผมเน้นเสียงที่คำว่าคนอื่น ชัดๆ เอาแบบให้คำนี้กระแทกหน้ามันไปเลย

“นั่นน่ะสิแทยอง แกจะไปรู้ดีกว่าแบมแบมแฟนพี่มาร์คได้ไง” เพื่อนไอ้แทยองมันพูด… มึงใช่มั้ยที่เอาเรื่องนี้มาบอกเชี่ยยูคมันอ่ะ กูเดาจากที่เวลามึงพูด มึงดูสะใจมาก..

“ไม่ใช่! แบมแบมเป็นแฟนยูคยอม” ไอ้แทยองมันเถียง

“บ้ารึเปล่า ใครๆเค้าก็รู้ว่าแบมแบมกับพี่มาร์คคบกันอยู่” เพื่อนมันอีกคนบอก

เดี๋ยว! ไอ้ใครๆก็รู้นี่มันใครบ้างวะ? ทำไมตัวกูเองยังไม่รู้เลยว่ากูคบกับอีพี่ต้วนมันแล้ว อีห่า! ไม่ได้คบกันแต่เกือบได้กันในรถไปแล้วกู สลิดมาก!

“คบกันเมื่อไหร่?!!” ไอ้แทยองถามหน้าตึง

คบกันมาตั้งแต่195ล้านปีที่แล้วมั้งอีเหี้ย!

กูต้องตอบมึงมั้ย? อีห่าเอ้ย!

“แกจะถามทำไมฮะแทยอง เค้าจะคบกันมานานรึยังมันไม่เกี่ยวกับแกสักหน่อย” เพื่อนมันพูด… ดีมาก รู้งาน!

“เกี่ยว!!!!” มันพูดเสียงดังจนเพื่อนมันสะดุ้ง

เดี๋ยวๆ มึงเกี่ยวอะไรหรอม? นี่มึงคงไม่ได้สอบแกทเชื่อมโยงมาใช่มั้ย?

อ่ะ… ในเมื่อมึงต้องการอย่างนั้น…

ได้… เดี๋ยวกูจัดให้

อยากเกี่ยวใช่มั้ย?...

ได้… เดี๋ยวมึงได้เกี่ยวสมใจ

“เราว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวอ่ะนะ… ไม่พูดล้ะกัน” ผมบอกก่อนจะเหยียดยิ้มให้มันน้อยๆ… แล้วยกแก้วเหล้าที่เพิ่งเอามาเสิร์ฟกระดกเข้าปากจนหมดแก้ว…

ก็ทำไมอ่ะ กูถือไพ่เหนือกว่ามันอ่ะ หึหึ

“ไม่อยากพูด หรือไม่มีอะไรให้พูดกันแน่!” ไอ้แทยองบอกแล้วหัวเราะเยาะ…

อีเหี้ยยยยย ใครจะปั้นน้ำเป็นตัวเก่งเท่ามึงล่ะ อีดอก!

            อยากถามเหลือเกินว่ามึงนี่.. รู้จักกับนาธาน โอมาน เป็นการส่วนตัวใช่มั้ย? ตอบ!!!

ผมลุกขึ้นยืน… แล้วเดินเข้าไปใกล้มัน แบบนี้มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน ผมกับมันจ้องหน้ากัน เล่นสงครามเย็นกันอยู่แปปนึง…

“จะให้พูดคงยาก...” ผมบอก... มันแสยะยิ้มใส่ผมทันที…

ยิ้มทำไม? เดี๋ยวสิมึง อย่าเพิ่งยิ้ม… อย่าเพิ่งรีบคิดว่าตัวเองชนะสิ สงครามมันเพิ่งเริ่มเอง…

“เราขอไม่พูดแล้วกัน… แต่เราจะทำให้ดู” ผมบอกแล้วเดินออกมา… แต่ก่อนจะเดินออกมาผมก็ยิ้มเหยียดๆไปให้มันอีกรอบเพื่อความสะใจ…

กลับไปเม้นให้โหน่ยย

http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1216340&chapter=33

#ฟิคกระเรียน

สนใจสั่งจองฟิคกระเรียน

Click

ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 22

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-22-
Wicked Blood!

          หลังจากส่งสมุดลายเซ็นให้อีพวกพี่ปีสองมันแล้ว มันก็นัดวันเปิดเทค... อีเหี้ยยย นัดก่อนสอบหนึ่งอาทิตย์! ดีนะแค่มิดเทอม ถ้าไฟนอลกูจะตามไปเผาบ้านพวกมึงทุกคนเลย


          กูต้องอ่านหนังสือนะเว้ยยย!!!! โคนันดองเอาไว้ตั้งแต่ของเดือนก่อนยังไม่ได้อ่านต่อเลย... อุ๊ย #ท่ดๆ


          “ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวอ่ะมึง?” ไอ้เชี่ยยูคเดินเข้ามานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับผม

               

          “อยู่คนเดียวก็หล่อได้...” ผมบอกด้วยเสียงนอยด์ๆ…

          “อะไรของมึงวะ? เมากัญชาหรอ?” มันถาม

          อีเหี้ย ก็มึงมาช้าอ่ะ ดีออก กูนั่งรอเป็นชาติล้ะ

          แม่งบอกว่าอีพวกพี่แก๊งจังไรแมนมันนัดออกมาหาไรแดกกัน... ให้มานั่งรอที่หน้าคณะ แต่เชี่ยยูคมันต้องไปทำธุระก่อนแล้วจะตามมา กูเลยต้องนั่งรออยู่คนเดียวไง

          ดีออก! มึงยังมาเร็วกว่าอีพวกพี่พวกนั้นเลย แม่ง!!!!

          “มึงก็รู้ว่ากูไม่เมาหรอก กูเมพขิงๆ” ผมบอกหน้าตาย…   

          “ภาษาเหี้ยไรของมึงอีกเนี่ย” เชี่ยยูคหัวเราะ อีสัส จะหัวเราะไรดูหน้ากูด้วย... ว่าแต่อีพวกนั้นเมื่อไหร่จะเสด็จวะ? นี่กูรอจนรากจะงอก ออกดอก ออกผลล้ะนะ

          “มึงแน่ใจหรอว่าพวกพี่มันนัดสี่โมงเนี่ย… นี่มันเลยมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะเว้ย!! กูหิว! อุตส่าห์หิ้วท้องรอ.. จะจัดหนักมื้อเย็นสักหน่อย”

          “เดี๋ยวก็มาแหละมึง พวกพี่มันคงยังไม่เลิกเรียนมั้ง” เชี่ยยูคบอก

          “แล้วนี่มึงไปไหนมา? ธุระด่วนขนาดทิ้งกูไปเลยหรอ?” ผมทำตาขวางใส่มัน ถ้ามันไม่ติดธุระ ผมก็คงไม่ต้องนั่งแหง่วอยู่คนเดียวแบบนี้หรอก...

          “ด่วนมาก! กูรู้แล้วนะว่าใครปล่อยข่าวลือเรื่องกูกะมึงเนี่ย” ผมหันขวับไปหามันทันที

          “จริงดิ่มึง!!! ใครวะ? บอกกูมาดิ๊ กูจะไปเอาเลือดหัวมันออก” ผมกัดฟันกรามจนขึ้นเป็นสัน อีเชี่ยย ไม่บอกก็รู้ว่ากูแค้นมาก!

          “กูว่าถ้ามึงรู้ว่าเป็นใครนะ มึงจะอยากเอาเลือดหัวมันออกมาแล้วเอามาล้างส้วมแทนน้ำยาล้างห้องน้ำเลยล่ะ”

          “อย่าลีลา บอกกูมาได้แล้วเชี่ยยูค”

          “ฟังแล้วอย่าตกใจล่ะ… มันคือเพื่อนรักมึงไง” เชี่ยยูคยักคิ้วสองสามที

          “มึงหรอ?” ผมขมวดคิ้ว

          “มึงนี่โง่อีกล้ะ… เพื่อนรักมึง ก็ไอ้แทยองไง!!!!” ไอ้เชี่ยยูคบอก

          “อีเหี้ยยยยยยย เพื่อนรักกับผีอ่ะดิ่!!!” ผมทำหน้าเหยเกใส่แม่ง

          อีสัส!!! กูเกลียดการที่เอาคนที่กูเกลียดมาบอกว่านั่นคือเพื่อนรักกู

          อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยูค!!!!!!

          “แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันเป็นคนทำอ่ะ”

          “เพื่อนมันแหนะบอกกู! คงหมั่นไส้ไอ้แทยองเหมือนกูกับมึงแหละมั้ง”

          “หมั่นไส้? เพื่อนมันเนี่ยนะหมั่นไส้มัน”

          “เออ เพื่อนแม่งเล่าให้กูฟังด้วยความอัดอั้น… ว่าไอ้แทยองพูดถึงแต่พี่มาร์ค งู้นงี้งั้น... เล่าเรื่องตัวเองกับพี่มาร์คให้พวกมันฟังจนมันเบื่อ เพราะมันก็พอรู้อยู่แหละว่าเรื่องที่แทยองมันเล่า ไม่ใช่เรื่องจริง” เชี่ยยูคร่ายยาว...

          “เดี๋ยวมึง… ไอ้แทยองมันปล่อยข่าวกูกับมึงนะ แล้วเกี่ยวเชี่ยไรกับพี่มาร์ค?”

          “สมองมึงนี่ มีไว้คั่นหูอย่างเดียวมั้ย? คิดดิมึง คิดหน่อย ใช้บ้างสมองอ่ะ รอยหยักจะได้เพิ่มขึ้นมาบ้าง”

          “สัสยูค!!!!”

          “ก็แทยองมันชอบพี่มาร์คไงมึง! มันก็ต้องหาทางสกัดมึงถูกป้ะ?”

          “........”

          “เงียบทำไมอ่ะมึง?” ไอ้เชี่ยยูคถามเมื่อเห็นว่าผมนิ่งไป

          “กูกำลังคิดว่า… ไอ้สิ่งที่มันทำ…. มันได้ผลมัั้ย? ถ้ามันหวังปล่อยข่าวให้พี่มาร์คมันรู้เรื่องแล้วเลิกยุ่งกะกูงี้… มันคงจะเฟลอ่ะมึง… เพราะจนป่านนี้อีพี่มาร์คมันก็คงยังไม่รู้ข่าวลือของกูกับมึงเลยมั้งเนี่ย!” ผมพูดใส่อารมณ์ไปนิดๆ

          “ใครบอกมึงอ่ะว่าพี่มาร์คไม่รู้” ไอ้ยูคบอกก่อนจะยักคิ้วให้..

          “เฮ้ย! พี่มันรู้หรอ? ทำไมมันไม่เห็นพูดเรื่องนี้กับกูเลยวะ?” ผมนี่อ้าปากค้างเลยครัช อีเชี่ยพี่ต้วนมันรู้ด้วยหรอวะ? ถ้ารู้แล้วไม่คิดจะถามอะไรกูหน่อยหรอ? หรือยังไง?

          “พี่มาร์ครู้ก่อนที่จะมีเพจยูคแบมอีก มึงแหน่ะโง่เองที่ไม่รู้ว่าพี่มันรู้” เออ… ด่ากูเข้าไปไอ้เพื่อนชั่ว กูนี่โง่มากเลยเนอะ อีสัส ใครจะไปตรัสรู้ได้ทุกเรื่องวะ? กูไม่ใช่พระพุทธเจ้า!

          “จะว่าไปกูก็รู้สึกสมเพชไอ้แทยองมันอยู่เหมือนกันนะ… ไอ้ห่า อุตส่าห์ลงทุนปล่อยข่าว ตามถ่ายรูป สร้างเพจ แต่ดูเหมือนจะไม่เกิดประโยชน์เหี้ยไรเลย”

          เพราะอีพี่มาร์คมันก็ยังขยันรุกกูอยู่ทุกวี่ทุกวันอยู่ดี อีสัส พูดแล้วเขิน!

          “ไม่ใช่แค่นั้นดิมึง… มันเที่ยวไปบอกใครต่อใครด้วยนะว่ามึงอ่ะคอยจะนอกใจกู”

          “ว๊อท!!!!!”

          อีเหี้ยยยย กูจะด่ามึงเป็นภาษารัสเซียจริงๆด้วย!!!

          “มึงเตรียมไปเอาเลือดหัวมันออกได้เลย” ไอ้ยูคบอก

          กูทำแน่! บอกเลย! เรื่องแบบนี้กูจะไม่ทน!

          มึงคิดว่ามึงแน่แล้วช้ะไอ้แทยอง ไอ้ปลัดขิก เดี๋ยวมึงเจอกู!

          เดี๋ยวรู้เลย!!!!

          “รอนานมั้ย?” มือหนาของอีเจ้าของคำถามวางลงบนหัวผม อีเหี้ยยยยยยย

          “พี่มาร์ค?” ผมแหงนหน้าขึ้นไปมองมันก่อนจะเลิกคิ้ว…

          วันนี้มึงจะมาไม้ไหนกะกูอีก? เอามือวางบนหัว ถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น อีสัส!

          “รอนานมาก... นานจนกระเพาะทะลุแล้ว!!” ผมเบะปากอมลมตามสไตล์ พี่มันนั่งลงข้างๆ แล้วอีพวกที่เหลือก็ทะยอยเดินกันมานั่งที่โต๊ะ

          “พอดีคุยกันเรื่องงาน เลยนานไปหน่อย” พี่มาร์คมันบอก ผมเลยยิ่งเบะปากใส่มันเยอะเข้าไปอีก

          อีเหี้ยยย เห็นงานสำคัญกว่ากูเหรอ ปล่อยกูรอรากงอก แต่ไม่คิดจะโทรมาบอกสักคำ

          “แล้วโทรศัพท์พี่มีไว้ปาหัวหมาหรอพี่มาร์ค โทรมาบอกหน่อยจะเปลืองเงินมากมั้ยล่ะ?” กูบอกงอนๆ แต่สิ่งที่กูได้จากพี่มันคือเสียงหัวเราะ

          อีเชี่ยยยย ช่วยง้อกูหน่อย ง้อกูให้เหมือนที่กูง้อมึงหลายต่อหลายครั้งได้มั้ยวะ? อีดอก เอ้ย! ดีออก!

          “เดี๋ยวหลังสอบพาไปเที่ยว” อีพี่มาร์คมันบอก

          “เที่ยวไหน?” ผมนี่หันไปถามมันด้วยหน้าระรื่นเลยครับ… เรื่องกิน เรื่องเที่ยว กูนี่เต็มที่กับชีวิตมากอ่ะ

          “นุ้งแบม สอบมิดเทอมถึงวันไหน?” พี่จินยองถามขึ้นมา

          “ผมมีสอบแค่อาทิตย์แรกเอง อาทิตย์ที่สองว่าง… พอดีอาจารย์แกติดธุระ เลยให้สอบในคาบไปแล้วเมื่อวันก่อน” ผมบอก

          “ดีเลย งั้นเราไปเที่ยวกันอาทิตย์นั้นเนอะ” พี่จินยองบอกแล้วยิ้มให้ผมจนตีนกาขึ้น

          “ไปกันหมดนี่เลยหรอ?” ผมถามด้วยความตื่นเต้น รู้สึกดีใจนะถ้าไปกันหมดนี่อ่ะ ผมว่ามันต้องสนุกแน่ๆ

          “ใช่ เตรียมแพ็คกระเป๋าได้เลยนะครับน้องแบมแบม!” พี่หวังบอก

          “ว่าแต่จะไปเที่ยวไหนกันหรอพี่?” ผมถาม… ก็ไม่ใช่อะไร จะได้เก็บกระเป๋าถูก

          “อยากไปทะเลไม่ใช่หรอ?” พี่มาร์คมันบอก... ผมยิ้มออกมาทันทีที่พี่มันพูดจบ… อีเหี้ยยย มึงจำได้ด้วย

          “อยากไปมากกกกกกกกกกกกกกก… แต่ตอนนี้หิวมากกว่าอ่ะ” ผมบอกเมื่อท้องเริ่มร้องโครกครากๆ พี่มาร์คมันได้ยินเสียงท้องกูร้องมันก็ขำ อีสัส ตลกมากนักไง น้ำย่อยกูทำงานมันผิดด้วยหรอ เดี๋ยวปั๊ด!!!

          “เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเองนะแบมแบม” พี่ยองแจบอก ผมนี่ตาลุกวาวเลยครัชชช

          พี่เทคกูเองคร้าบบบ พี่เทคกูเอง…

          เย้!!!!

          พวกพี่มันพาผมมากินอาหารทะเลมื้อใหญ่เลย มันบอกซ้อมไว้ก่อนไปทะเลจริง อีเหี้ยยย กูแทบรอไม่ไหว อยากไปเร็วๆ

          “เอ้อ วันเปิดเทคอ่ะ จบงานแล้วไปต่อกันนะ” พี่เจบีบอก

          “ที่เดิมป้ะพี่?” ไอ้ยูคถามพลางเคี้ยวปลาหมึกตุ้ยๆ

          “อืม คราวนี้ไปกันทั้งเทคเลยนะ แต่มีเทคเราแค่สองเทค... พวกพี่จะได้เลี้ยงน้องเทคไปในคราวเดียวกันเลย”

          ผมกับเชี่ยยูคหันมามองหน้ากันด้วยความรวดเร็ว

          มึงคิดเหมือนที่กูคิดรึเปล่าวะบีหนึ่ง กูคิดเหมือนมึงนั่นแหละบีสอง

          ไปกันทั้งเทค….

          ไอ้แทยอง! เดี๋ยวรู้เลย! กูจะเอาเลือดหัวมึงออกงานนี้แหละ!

               

          หึหึ

               

          “พาน้องไปเลี้ยงเหล้าจะดีหรอวะ? เดี๋ยวพวกพี่ปีสามปีสี่มันรู้ มึงตายแน่ไอ้เจบี” พี่หวังบอก

              

          “พวกพี่ปีสามปีสี่เค้าไม่ให้เลี้ยงเหล้าหรอพี่?” ไอ้ยูคถาม

          “เปล่า… แต่พวกพี่มันจะโกรธที่ไม่ได้ชวนพวกมันไปด้วย”

          “อ้าว ซะงั้นอ่ะ… แล้วทำไมพี่ไม่ชวนพี่ปีสามปีสี่ไปด้วยกันเลยอ่ะ?” ผมถามพี่บีมัน

          “ไม่เอาอ่ะ ขืนชวนพวกพี่ปีสามปีสี่ไป มันก็ต้องออกตังเลี้ยงพวกเราอีกอ่ะดิ พี่อยากเป็นคนเลี้ยงมากกว่า” อีพี่บียืดอก…

          โถววว อีเหี้ยย มึงแลดูภูมิใจกับการที่จะได้ออกตังเลี้ยงเหล้าน้องเทคมึงมากอ่ะ ช่างเป็นพี่เทคที่ประเสริฐเสียยิ่งกระไร

          “พวกพี่นี่ใจดีกันจัง ชอบเลี้ยงน้อง อย่างวันนี้ก็เลี้ยงผม อิ่มมาก บอกเลย!” ผมเอามือลูบท้องตัวเองปอยๆ ตอนนี้ท้องแน่นมาก สงสัยต้องพึ่งอีโน คลายกรดลดแน่นเฟ้อสักหน่อยล้ะ

          ป้าบ

          ผมสะดุ้งน้อยๆเมื่อจู่ๆอีพี่ยองแจมันก็เอาอะไรมาฟาดท้องผมก็ไม่รู้

          อีเหี้ยยยยย อะไรของมึง เดี๋ยวกูก็อ้วกแตกพอดี ฟาดมาได้ คนกำลังอิ่มๆ

               

          แล้วมันก็เอาไอ้สิ่งที่ฟาดกูเมื่อกี้มายัดใส่มือกูไว้… เออ! กูบอกไปยังว่ากูนั่งตรงกลางระหว่างพี่มาร์คและพี่ยองแจนะ…

          ผมเอาสิ่งที่มันยัดมาใส่มือ มาพิจารณาดู…

          มันคือ… สมุดขนาดเท่ากระดาษเอสี่ปึกบางๆ  

          “เอาบทไปท่องนะ ตอนไปทะเลจะได้ใช้” ผมหยิบสมุดนั่นมาพลิกดูทันที…

          อีเหี้ยยยย หน้าปกนี่มัน…..

          ‘บทละครเรื่อง Love at first sight’

          อีเหี้ยยยยยย ร้องไห้หนักมาก

          มึงเลี้ยงกูเพราะงี้เองสินะ ดีออก

          พี่เทคกูเองจ้า พี่เทคกูเอง…

          #กูร้องไห้ทำไม

.

.

.

          วันเปิดเทค…

          พวกพี่ปีสองมันนัดให้มางานในวันเสาร์ งานเริ่มตั้งแต่ตอนเย็นเป็นต้นไป งานเปิดเทคมันก็ตามชื่อมันแหละเนอะ… แบบเหมือนงานที่มาทำความรู้จักกันกับพี่เทคทุกคน ทุกชั้นปีไรงี้อ่ะ

          ซึ่งวันนี้กูเจอหมดเลยจย้า เจอพี่เทคยันปีสี่เลย อีเหี้ยยย มีแต่เด็ดๆทั้งนั้น

          “อยู่เทคนี้ต้องคอแข็งนะ ไม่แข็งโดนแกล้งไม่รู้ด้วย” พี่จีดีลุกขึ้นยืนบอก… เหมือนเป็นการกล่าวสุนทรพจน์

          กูว่ามึงคงอาวุโสสุดในสายเทคกูแล้วล่ะ ทุกคนดูจะเชื่อฟัง และให้ความเคารพมึงมากเลยนะ รวมถึงพวกปีสามปีสี่ด้วย

          “พี่จีดีอย่าแกล้งน้องสิ น้องยังเด็ก” พี่แอมเบอร์บอก… มึงไม่ต้องเลย มึงแหละตัวดี กูยังจำได้นะ มึงให้กูถ่ายรูปกับอีพี่มาร์คในคอลเลคชั่นพรีเวดดิ้ง อีสัส! แล้วพอกูเอาไปส่ง… มันเสือกเอาไปติดบอร์ดหน้าสโมสรนิสิตของคณะ….

          อีเหี้ยยย กูนี่เลือกด่ามึงไม่ถูกเลยสักภาษา...

          “นั่นสิคะ หน้าละอ่อนกันทั้งนั้น” พี่ซูจีเสริม

          อื้อหืออ อย่าพูดอย่างนี้ครับพี่ซูจีคนสวย... มันดูเหมือนเป็นการหยามผมนะครับ

          “อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่านัดไปต่อกันน่ะพวกปีสอง!!!” พี่อูบินเอ่ยเสียงเข้ม พี่มันอยู่ปีสี่ล้ะ แต่หน้านี่รุ่นเดียวกับพวกกูเลยมั้ง

          อีพวกพี่ปีสองนี่ตาเหลือกเลยครัช สมควร!

          “ไปแล้วไม่ชวนพวกกูได้ไง? ไหนใครเป็นตัวตั้งตัวตี” พี่ท็อปพูด

          “พี่จีดีเลยครับพี่ท็อป” พี่ยองแจชี้ไปที่พี่จีดีทันที อีพี่จีดีแม่งก็หันขวับไปถลึงตาใส่พี่ยองแจทันทีเหมือนกัน… ก่อนจะหันมาหาพี่ท็อป

          “ทำไม? ไม่ได้หรอท็อป” พี่จีดีเลิกคิ้วขึ้น

          “ได้ดิ ทำไมจะไม่ได้ แต่เราจะไปด้วย ไม่ปล่อยให้จีดีไปคนเดียวหรอก” เฮ้ยยย เพิ่งสังเกตว่าอีพี่ท็อปมันไม่ได้เรียกพี่จีดีว่า ‘พี่’ ว่ะทั้งๆที่มันอยู่ปีสาม และอายุน้อยกว่าพี่จีดี… หนึ่ง สอง สาม สี่ ไอ้เหี้ย กี่ปีวะ ช่างแม่ง!… คือมันเรียกชื่อเฉยๆเองอ่ะ

          “ต้องถึงขนาดตามไปคุมเลยหรอท็อป อิจฉาว่ะ” พี่อูบินบอก

          เย้ดดดด อย่าบอกกูนะว่า พี่ท็อปกะพี่จีดีเค้า….

          “ผมนี่อยากมีแฟนบ้างอะไรบ้าง อยากมีคนห่วงใย” พี่อูยองบอกแล้วทำหน้าแบ๊วๆ มันน่ารักจนผมหลุดขำออกมาเบาๆเลย อีเหี้ยยย แบ๊วไปป้ะมึง!

               

          “แบมแบมสนใจมาเป็นแฟนกับพี่มั้ย? ว่างอยู่ป่าว?” มันถามผมทันทีที่ได้ยินผมหัวเราะ

               

          “เสียใจครับพี่อูยอง คนนี้ของไอ้มาร์คเพื่อนผม” พี่ยองแจบอก

              

          “ว้าา เสียดายจัง อยากได้แบบนี้อ่ะ ที่บ้านมีอีกสักคนสองคนมั้ย?” พี่อูยองถามต่อ.. อีสัส ถามหาแฟนหรือถามหาผักชี แบบที่บ้านมีปลูกไว้สักต้นสองต้นมั้ยอะไรแบบนี้อ่ะ

              

          “พี่คุณไง แนะนำให้พี่อูยองรู้จักเลยนุ้งแบม” อีพี่จินยองบอก

          “อ๋อ พี่คุณหรอ? ผมว่าพี่คุณ...”

          เดี๋ยวนะ… พี่จินยองมันรู้จักพี่คุณได้ไง? พี่คุณเพิ่งมาอยู่เกาหลี… แถมพี่จินยองมันก็ย้ายบ้านไปนานมากแล้วด้วย

          “พี่จินยองรู้จักพี่คุณด้วยหรอ? ผมจำได้ว่าผมไม่เคยพูดถึงพี่คุณนะ” ผมถามด้วยความสงสัย

          พี่จินยองหันไปมองหน้าพี่ยองแจ ก่อนที่พี่ยองแจมันจะเป็นฝ่ายตอบผมแทน

          “มาร์คมันเล่าให้ฟังอ่ะ” ผมนิ่งคิด… อ๋อ อีพี่มาร์คเล่าให้ฟังนี่เอง แหม! แอบเอาเรื่องครอบครัวกูไปเล่าให้คนอื่นฟัง

          “พี่คุณเป็นใคร?” พี่อูยองถาม ผมเลยควักโทรศัพท์แล้วเปิดรูปพี่คุณให้พี่มันดู พี่อูยองมันอึ้งไปเลย พอทุกคนเห็นว่าพี่อูยองนิ่งไปก็พากันชะโงกหัวมาดูรูปพี่คุณกันบ้าง

          เสียงร้องอื้อหือ โอ้โห ดังตามมาเป็นระยะๆ เมื่อมันผลัดกันหยิบโทรศัพท์ผมไปดูรูป… อีเหี้ยยย วนกันดูจะครบทั้งสายเทคล้ะมั้ง

          “ทำไมหล่อจัง หล่อมาก นี่มันคนจริงๆหรอ?” พี่อูยองบอก อ้าวพูดได้แล้วหรอ? เห็นเงียบไปนานมาก กูคิดว่าใบ้แดกไปและ

          “โสดด้วยนาา สนใจติดต่อหลังไมค์ครับพี่ แต่ผมขอแสกนก่อน พอดีผมหวงพี่คุณม๊ากกกมากก” ผมยักคิ้วให้พี่มัน หึหึ กูพูดจริง ใครไม่ผ่านกู กูไม่มีทางแนะนำให้รู้จักพี่คุณแน่ พี่กูเป็นคนดีเกินไป ไม่อยากให้มาเจอพวกเสือสิงห์กระทิงแรดหงส์ เดี๋ยวๆ นี่มันซี่รีย์เลือดมังกรช่องสามป้ะวะ

          “ไม่ต้องเสียเวลาแสกนหรอกแบมแบม พี่อูยองนี่โคตรเป็นคนดีเลย” พี่ซูจีบอก

          จริงหรอ? ใครพูดกูไม่เชื่อนะ แต่พอพี่ซูจีพูด กูยอมมมม เชื่อก็ได้ พี่เค้าสวย..

          “อ่า งั้นหลังไมค์นะพี่อูยอง” ผมบอกก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่ที่เดิมมานาน โดยที่ไม่พูดอะไร ไม่ขยับไปไหนเลย… พี่บีไอ

          คือกูจะทักมันก่อนก็ไม่ใช่เรื่องอ่ะ ไม่รู้จะคุยอะไรว่ะ แถมถ้าทักก่อนกูต้องเรียกมันว่าฮันบินเฉยๆอีก เดี๋ยวคนเค้าจะสงสัยกูได้ว่าเป็นไรกะพี่มันรึเปล่า…

          เอ้า! อีเหี้ย ขนาดพี่ท็อปไม่เรียกพี่จีดีว่าพี่กูยังคิดเลย ดีออก!

          “สรุปว่า… จบงานเปิดเทคใครจะไปต่อก็เชิญได้นะปีสามปีสี่... แต่ปีสองและปีหนึ่งพี่บังคับทุกคน” พี่จีดีประกาศ เป็นอันจบพิธีพบปะพี่เทคของสายเทคกู ณ บัดนาว ไอ้พวกเพื่อนเทคผมอีกสามคนมันก็มองหน้ากันหวั่นๆ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย

          “เป็นไรกันรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นกันอ่ะ” ผมถาม

          “เรากินเหล้าไม่เก่งอ่ะ” ซังฮยอกบอก อืมม กูดูจากทรงและ มึงเรียบร้อยเกินกว่าจะมาอยู่เทคนี้หรือคณะนี้ด้วยซ้ำ

          “เราก็แพ้แอลกอฮอล์” ซองแจบอก อีเหี้ยยย เสียชาติเกิด แพ้อะไรไม่แพ้ดันมาแพ้แอลกอฮอล์ เสียดายแทนมึงจริงๆที่ชีวิตนี้จะไม่ได้รับรู้ความสุขที่แท้จริง

          “แต่เราคอแข็งมากนะ” แทฮยอนบอก… อีเหี้ย มึงไปเปลี่ยนชื่อไป ชื่อมึงคล้าย แทยอง จนกูเกลียด อีสัส

          “แล้วแบมแบมอ่ะ นายคอแข็งมั้ย?” ซองแจถาม

          “นิดหน่อย” ผมบอก.. ก็ไม่อยากอวด เดี๋ยวเอาไว้ให้เห็นเอง หิหิ

          “เดี๋ยวปีหนึ่งไปรถพวกปีสองนะ ส่วนปีสามปีสี่ใครจะไป ขับรถตามไปเอง เจอกันที่โน่นเลย” พี่จีดีบอกก่อนจะเดินออกไปโดยมีพี่ท็อปเดินตามประกบอยู่ไม่ห่าง

          “คร้าบบบบบ” เสียงทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

          “นุ้งแบมไปกับพี่นะ ส่วนอีกสามคนไปรถพีเนียล โอเคนะ แล้วเจอกัน” พี่จินยองบอกแล้วลากผมมาอีกทาง

          “ไปนั่งรอในรถก่อนนะนุ้งแบม” มันเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้ผมขึ้นไปนั่ง ผมก็ว่าง่ายนะ… ขึ้นไปนั่งแล้วสำรวจภายในรถทุกซอกทุกมุม

          นี่มันรถใครวะ? รถพี่จินยองหรอ? ออดี้สีดำ เหมือนเพิ่งถอยมาใหม่… ผมจับโน่น แงะนี่ในรถไปเรื่อย กระทั่งมีใครบางคนเปิดประตูรถฝั่งคนขับแล้วเข้ามานั่งประจำที่…

          “พี่มาร์ค!!”

#ฟิคกระเรียน

http://writer.dek-d.com/syncrain92/story/viewlongc.php?id=1216340&chapter=31
กลับไปเม้นได้นะเทอว์

สนใจสั่งจองฟิคกระเรียน
Click