ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค
#ฟิคกระเรียน
-15-
Awkward Relationship
ในที่สุดก็ได้ดูหนังสมใจอยาก แต่ไม่ได้ดูสตรีเหล็กแบบที่บอกพี่บีไอมันหรอกนะ นั่นมันข้ออ้างเผื่อใครยังไม่รู้... จริงๆกฎของการดูหนังกันสองคนมันจะต้องแบบ.. มีไรกุ๊กกิ๊กช้ะ? แต่นี่ไม่เลยจย้าา ผมบอกให้พี่มันเป็นเหมือนเดิม มันก็เป็นเหมือนเดิมเปี๊ยบบบเลย นิ่งเชียะ...
หืมม อย่าเพิ่งคิดไปถึงไหน ผมก็ไม่ได้หวังอะไรจากมันหรอก *หราาา*
ในเมื่อพี่มันตั้งหน้าตั้งตาดูแต่หนัง ผมเลยต้องตั้งใจดูไปด้วย ดีล้ะ เกิดมันรุกกูในโรงขึ้นมาอีกกูคงช็อคตาย ยิ่งมืดๆอยู่ อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปิก้า... #เดี๋ยวๆ จะสื่ออะไร..
แต่จะว่าไปพี่มันก็ดูแลดีเหมือนกันนะ มีคนมานั่งข้างผม.. มันก็ให้ผมเอนไปหามันมากๆหน่อย... อย่างงี้เรียกหึงป้ะ? หิหิ *ป่าว แม่ งกลัวกูไปกัดใครเค้าไง ถุ้ย!*
.
.
.
ดูเสร็จก็เย็นพอดี ออกจากโรงแล้วก็เข้าห้องน้ำตามสไตล์ ก็มันช่วยไม่ได้ กูแดกน้ำเยอะเอง -*-
เข้ามาถึงห้องน้ำโถฉี่มันก็เต็มแล้วอ่ะ แหงล่ะ... คนออกจากโรงพร้อมกันขนาดนี้... ผมเลยเดินเข้าห้องน้ำที่มีประตูแทน เข้าไปทำธุระอะไรเสร็จพอกำลังจะออกเท่านั้นล่ะ ผมก็ต้องชะงักมือที่จับลูกบิดไว้ก่อนเพราะได้ยินอะไรบางอย่าง
จริงๆก็ได้ยินเสียงคนคุยกันมาตั้งแต่ตอนเข้ามาแล้วแหละ ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจฟังหรอกนะ แต่พอได้ยินชื่อยูคยอม ผมนี่หยุดเงี่ยหูฟังเลยครัช... ชื่อยูคยอมมีกี่คนกันวะในโซล..
ผมเงียบแล้วตั้งใจฟังผู้ชายสองคนที่น่าจะคุยกันอยู่ใกล้ๆห้องน้ำผมนะ... คงกำลังล้างมืออยู่ด้วย เพราะได้ยินเสียงน้ำไหล
“เห็นเค้าลือกันค่อนคณะว่ายูคยอมอ่ะมีแฟนแล้ว!”
เย้ดดด ใช่ยูคเพื่อนกูป่าววะเนี่ย! ถ้าใช่... แล้วมันมีแฟนแล้วคือระ?
“ใครเป็นผู้โชคดีคนนั้นวะ? น่าเสียดายอ่ะ หล่อ ล่ำ ขนาดนี้”
เอ๊ะ! หรือไม่ใช่เชี่ยยูค... ไอ้หล่อ ล่ำ นี่ใช่หรอม? มันไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย สู้ผมก็ไม่ได้สักนิด! #เดี๋ยวๆ
“ก็คนนั้นไง... ที่ไปด้วยกันบ่อยๆอ่ะ” คนไหนวะ... ผมก็นึกตามที่พวกนั้นพูด ไปด้วยกันบ่อยๆหรอ? มีใครไปไหนมาไหนกับมันบ่อยเท่ากูอีกหรอ?
“ก็ที่ชื่อแบมแบมนั่นไงล่ะ!” ยะ.. เย้ดดดด ชัดเลย! กูเองหรอกหรอ...แฟนเชี่ยยูคมัน? กูนี่หรอม? เพิ่งรู้วันนี้นะเนี่ย
“อ๋อ คนนี้ก็ไม่เบานี่ เมื่อวานนี้เห็นพี่ฮันบินเอาดอกไม้ไปให้ แล้วพอยูคยอมมาพูดอะไรไม่รู้ เค้าเลยไม่รับดอกไม้เลย”
เดี๋ยวนะ! ได้ข่าวว่านั่นกูไม่รับเองป่าววะ... เกี่ยวไรกะเชี่ยยูคมัน กูล่ะเบื่อจริงๆกับการที่ไม่รู้เหี้ยไรจริงแล้วเอามาพูดกันสนุกปากแบบนี้อ่ะ!
“สงสัยจะกลัวแฟนหึงล่ะมั้ง”
“ใช่ที่ไหนล่ะ พอยูคยอมเดินออกไป... เจ้าตัวก็นั่งอยู่กับพี่มาร์คแทน นี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว สงสารก็แต่ยูคยอม แฟนท่าจะสวมเขาให้”
เฮ้ยย เดี๋ยว!!!! มันชักจะไปกันใหญ่แล้วมั้ยว้ะ!!!!
“แบมแบม! เสร็จรึยัง?” เหรี้ย! ตกใจหมด เสียงอีพี่มาร์คตะโกนอยู่นอกห้องน้ำ... นี่ถ้าให้กูเดาพี่แม่งต้องได้ยินบทสนทนาข้างต้นที่ไอ้สองคนข้างนอกมันคุยกันแน่ๆเลย...
แล้วมึงจะเรียกกูเพื่อ!!!! เค้ารู้หมดมั้ยว่ากูแอบฟังอยู่ ดีออกกกกกก!
“แบมแบม!!!” พี่แม่งเรียกอีกรอบ... คือจะให้กูออกไปเดี๋ยวนี้ให้ได้เลยใช่มั้ยอีพี่หัวแด๊งงงงง
ผมตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำออกมา... มองหน้าสองคนนั้นที่อยู่หน้าห้องน้ำ เงิบเลยสิมึง... ก่อนจะมองหน้าพี่มาร์ค พี่มันส่งสายตาดุมาให้ทันที เอาดีๆหน้ามันตอนนี้ตึงมากอ่ะ ฉีดโบท็อกซ์ที่ไหนมาครัช
ยังอีกนะมึง! ยังจะเล่นอีก!
“เดี๋ยวผมล้างมือก่อนแปปนึง” ผมว่าก่อนจะเดินมาเปิดก๊อกน้ำข้างๆสองคนนั้น มือก็ล้างไปแต่ตาก็มองพวกมันในกระจก.. พวกนั้นทำหน้าตื่นตระหนกแล้วหลบตาผมกันใหญ่
“นี่พวกนาย” ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดมือแล้วสะกิดเรียกหนึ่งในสองคนนั้น.. ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมพวกมันยังอยู่ ก็พี่มาร์คแม่งยืนขวางประตูทางออกอยู่อ่ะดิ่ หิหิ พวกมันสะดุ้งแล้วยิ้มแหยๆให้ผม
“ยูคยอมกับเราน่ะ.. เพื่อนกันนะ ไม่ใช่แฟน” กูก็คงต้องแก้ต่างให้ตัวเองสักหน่อยแหละ... ถ้ากูไม่พูดอะไรเลย กูก็มีแต่เสียกับเสียดิ่... เป็นทั้งแฟนเชี่ยยูคมัน(?) เป็นทั้งคนที่จะสวมเขาแฟน
เห้อมมม ชีวิตกูแลบัดซบดีเนอะ!!!!! นี่กูหรือละครช่องสาม
“แบมแบม” พี่มาร์คแม่งก็เรียกอีกล้ะ กลัวคนอื่นเค้าไม่รู้ไงว่ากูชื่อแบมแบมอ่ะ อีหอยหลอด
“เรียกจังเลยพี่มาร์ค” ผมยู่ปากแล้วเดินไปหามัน แต่พี่มันก็ไม่วาย...มองเลยผมไปที่พวกนั้นอีกนะ... หึ.. นี่กูควรดีใจที่มีคนอื่นได้รับสายตาพิฆาตจากพี่มันนอกจากกูใช่อ้ะ? แต่คือมันไม่เหมือนกันไงมึง... พลังอาฆาตมันคนละเลเวล ฮ่าๆๆ
“ทีหลังจะพูดอะไร... ถ้าไม่รู้จริงๆก็เงียบไว้ดีกว่านะ” หนึ่งประโยคตักเตือนจากมาร์ค ต้วน พวกนั้นเลยยิ่งคอหดกันไปใหญ่ มึงรู้ยังล่ะ ทีนี้เข้าใจกูยัง เวลาที่พี่มาร์คแม่งดาร์คใส่อ่ะเป็นยังไง
“หวังว่าจะไม่มีคราวหน้านะ” และอีกหนึ่งประโยคเชือดคอจากมาร์ค ต้วน แม่งโหดไปนะมึง ติดนิสัยพี่เจบีมาจากการเป็นพี่ว้ากหรอม?
“หิวยัง?” พี่มันหันมาพูดกับผมสั้นๆ แล้ววาดแขนโอบเข้าที่เอว... เช้ดดดด โอบไหล่ก็ไม่แปลกเท่าไหร่นะมึง โอบเอวกูสยิวกิ้ว ไอ้ที่ดาร์คเมื่อกี้หายไปไหน ไวแท้เหลา
“หิวมากกกกกกกกกกกกก” ผมลากเสียงยาวไปถึงแม่น้ำอยุธยาเพื่อบ่งบอกระดับความหิว เป็นการขยายคำขยายคำกริยาอีกทีนึง.. กูจะพูดให้งงทำไม ก็แค่ขยายคำว่า ‘มาก’ จบป้ะ
“กระเพาะรั่วหรือไง?” มันพาผมเดิน ถึงจะแซะหน่อยๆ แต่ก็รู้แหละว่ามันจะพาไปหาไรกิน.. เหมือนว่าบางทีกูก็ลืมไอ้สองคนนั้นไป ช่างแม่ง ปล่อยให้มันเอาหัวยัดส้วมตายไปแล้วกัน...
มึงเคยมั้ยล่ะ โมเมนต์สุดตีนที่แบบ... นินทาใครแล้วแม่งดันเสือกโผล่มาพอดี แถมได้ยินไอ้ที่นินทาไปด้วย โมเมนต์เหี้ยๆแบบนี้... อยากมีวิชาหายตัว แบบหายไปจากตรงนั้นเลยอ่ะมึง...
“ขอบคุณนะพี่มาร์ค”
“เรื่อง?”
“ก็ที่วันนี้พาผมมาดูหนัง... เลี้ยงข้าว... แล้วก็ขอบคุณเรื่องเมื่อกี้ด้วย”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” แหมมม ทำฟอร์ม กูรู้นะมึงแอบยิ้ม
“หรอ? ว่าจะให้รางวัล งั้นไม่ต้องแล้วเนอะ ก็พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่นา” ผมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันอย่างกวนตีนสุดชีวิต แต่...
“ไม่เห็นอยากได้เลย”
เพล้ง!
เสียงหน้ากูเอง... แตกดังเพล้ง!
“ไม่อยากได้ก็ไม่ต้องได้!” ผมจับมือมันที่โอบเอวออกไปแล้วเดินหนีมัน เชี่ยยย ทำงี้กูเสียหน้ามากอ่ะมึง ทีหลังไม่เล่นกะมึงแล้วนะแบบนี้ หน้าแตกยับเลย
หมับ
ผมหยุดตามแรงที่รั้งข้อมือตัวเองไว้
“จับทำไม? ปล่อยดิ จะไปกินข้าว” ผมเมินพี่มัน
“นี่โกรธหรืองอน?”
“ดูไม่ออกก็เรียนอนุบาลใหม่ไปพี่” แล้วสิ่งที่กูได้กลับมาคือ.. เสียงหัวเราะ ตลกมากป้ะมึง? หน้ากูดูเหมือนเท่ง เถิดเทิงหรอวะ? เมื่อกี้กูไม่ได้เล่นมุกด้วย กูพูดจริง!
“ที่บอกว่าไม่อยากได้อ่ะ... ไม่อยากได้จริงๆนะ”
“ก็รู้แล้วไง ย้ำเพื่อ?” โห อีเหี้ย นี่มึงตอกย้ำกูเข้าไปอีก หน้าแตกละเอียดเลยครัชทีนี้ พ่องงงงง
“ก็เคยให้มาแล้วไง รางวัลน่ะ”
“ตลกล้ะพี่... ผมเนี่ยนะ? ให้เมื่อไหร่?”
“ก็วันนั้นในผับ... วันรับน้องเข้าภาค... แล้วก็เมื่อวาน” ผมก็นึกตามที่พี่มันพูดนะ...
วันนั้นในผับนี่มัน... เห้ยย ใช่ที่กูหอมแก้มพี่มันโดยบังเอิญมั้ยวะ?!
แล้ววันรับน้องเข้าภาคนี่มัน... เห้ยย ที่พี่แม่งเช็คไข้ด้วยการจุ้บเหม่งกูมั้ยวะ?!
ถ้างั้นเมื่อวาน... ที่พี่แม่งหอมแก้มกูแหงเลย...
กร๊าซซซซ ความจำดีเหลือเกินพ่อคุณ... นั่นเรียกรางวัลเหรอวะ? ไอ้รางวัลที่กูหมายถึงนี่คือจะเลี้ยงไอติมมึงหรอกนะ นี่มึงคิดไปถึงไหนกันฮะ!!
“ไม่เห็นจำได้เลยว่าเคยให้รางวัลไรพี่... แต่ถ้าพี่ไม่อยากได้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ผมก็แค่จะเลี้ยงไอติมเฉยๆ ไม่อยากกินก็ตามสบาย เอาที่พี่สบายใจแล้วกัน” ต้องทำเป็นนึกไม่ออก จำไม่ได้ไปสินะ... ไม่ได้หรอกไปเดินตามเกมพี่มันกูนี่สิจะแย่เอา -*-
“ถ้าจะให้เอาที่สบายใจ แบมจะลำบากนะ” พี่มันทำหน้าตากรุ้มกริ่มใส่กูไปอี๊กก.. คือมึง! เชี่ยเอ้ย!
“เดี๋ยวๆ พอเลยพี่ นี่เป็นคนแบบนี้เองหรอ?” ผมทำหน้าเอือมระอา ซึ่งเอาจริงๆก็ไม่ได้อะไรหรอก.. แค่แกล้งพี่มันเฉยๆแหละ
“ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว หิวจะตาย” ได้ทีก็ต้องเปลี่ยนเรื่องกันสักหน่อย เดี๋ยวจะเตลิดเข้าป่าเข้าดงไปซะไกล
พี่มาร์คตีหน้าขรึมอีกครั้งก่อนจะล็อคคอผมไว้
“รางวัลเดี๋ยวขอทีเดียวคราวหลัง.. ตอนนี้เพิ่มน้ำหนักให้เราก่อน” มันกระซิบข้างหูแล้วพาเดิน ไอ้เชี่ยยยยย กูจะไม่ทน! แม่งพาเข้าป่าตลอดเลย กูไม่เถียงกับมึงแล่ว แม่ง เข้าตัวตลอด!
วันนี้รับมือกับหลายคน หลายเรื่อง กูเหนื่อยมากจริงๆ ขอรับศึกแต่เพียงเท่านี้ก่อน หาไรแดกแปป เติมพลัง เดี๋ยวพี่แม่งต้องไปส่งกูที่หอแน่ๆอ่ะ คงต้องรับมืออีกตามเคย เดี๋ยวเพิ่มน้ำหนัก เอ้ย! เพิ่มพลังแปป
.
.
.
เฮ่นโหล๊วววว ฮาวอาร์ยูทูเดย์ แอมโซโซ.. โซสลีปปี้มากๆเลยจย้าาา แล้วมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ยไอ้ยักษ์!!!
“โทรมาหาเตี่ยมึงหรอวะ?” เชี่ยยูคแม่งโทรมา.. จะไม่อะไรเลยถ้านี่ไม่ใช่เวลาตีสาม ไอ้สัส! ตื่นมาขูดมะพร้าว คั้นกะทิ เตรียมทำขนมไปขายรึไงวะ แม่ง!!
(ไอ้แบม!!! ตื่น!!!)
“อะไรมึง? นี่มันนอกเวลาราชการ มีเรื่องไรคุยพรุ่งนี้ได้มั้ยวะ! กูง่วง”
(มาช่วยกูหน่อย)
“ช่วยเหี้ยไร? ขูดมะพร้าวหรอ?”
(เรื่องคอขาดบาดตายเลยมึง... พี่แจ็คแม่งจะโดดน้ำ!)
“โดดน้ำ? แล้วอะไร ยังไง? เกี่ยวไรกะกูวะ?”
(เอาดีๆพี่แจ็คมันโดดไปแล้วแหละ กูเนี่ยโดดลงไปช่วย... พี่แม่งเมา ร้องไห้ใหญ่เลย)
“แล้วทำไมมึงไม่โทรบอกเพื่อนพี่มันล่ะเว้ย!!!” เชี่ย นี่มันเรื่องเหี้ยไรวะ? คนอย่างอีพี่หวังมันมีโมเมนต์นี้ด้วยหรอ.. ร้องไห้? โดดน้ำ? จะฆ่าตัวตายหรือยังไง? ผมนี่กระดกจากเตียงทันทีเลยครับ... กูคงต้องไปสินะ...
(กูโทรหาพี่เจบีแล้ว แต่พี่มันอยู่ต่างจังหวัดกับพี่จินยอง กูเลยไม่ได้บอก... ส่วนพี่มาร์ค โทร.ไปแล้ว...ไม่รับโทรศัพท์)
“เอ้า!” ทำไมพี่มันไม่รับโทรศัพท์วะ... ตอนเที่ยงคืนยังคุยกันอยู่เลย สงสัยแม่งจะหลับลึก.. ช่างมัน
“แล้วพี่ยองแจอ่ะ?” ผมหยิบกุญแจห้อง ใส่รองเท้าเตรียมออกจากห้อง ก็คงต้องไปทั้งชุดนอนงี้แหละ ดีที่วันนี้ใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวนอน
(รายนั้นคงไม่รู้อ่ะมึง... พี่แจ็คมันก็คงไม่อยากให้รู้หรอก)
“ทะเลาะกันหรอ? หรือว่า...”
ไอ้เชี่ย อย่าบอกกูนะว่า... มึงคิดเหมือนที่กูคิดรึเปล่าบีหนึ่ง... กูก็คิดเหมือนมึงนั่นแหละบีสอง...
(มึงก็ฉลาดเหมือนกันนี่ไอ้แบม! รีบมาเร็ว)
“แล้วมึงอยู่ไหนล่ะสัส! ให้กูวาร์ปไปหามั้ย? บอกสถานที่กูด้วย!”
(กูอยู่ข้างล่างหอมึงนี่แหละ)
ห้ะ! อยู่หอกู? ผมรับคำแล้วตัดสายแม่งทิ้งก่อนจะรีบออกจากห้องไปข้างล่าง...
พอมาถึงไอ้เชี่ยยูคก็ยืนพิงรถทำหน้าเครียดๆอยู่ มันเปียกไปทั้งตัวเหมือนกัน... ผมเข้าไปหามันและดูอาการอีพี่หวัง... นอนเป็นทิชชู่เปียกอยู่เบาะข้างคนขับเลย...
“ถามจริงมึงพาพี่มันมาหอกูทำไม? ทำไมไม่พากลับหอมัน?”
“มึงจะบ้าหรอ? คนมันเพิ่งโดดน้ำมานะเว้ย! ถ้ากูเอาไปปล่อยไว้ที่หอพี่มัน เกิดตื่นมาแล้วอยากจะหยิบมีดมาแทงตัวเองก็แย่ดิ่วะ”
เออ เหี้ย.. กูลืม... คนมันกำลังเฟล คงจะหดหู่มากอ่ะถ้าตื่นมาแล้วอยู่คนเดียว ความคิดฟุ้งซ่านคงกระจายไปทั่ว..
“แล้วพามาหอกู เกิดมันตื่นมาแล้วเอามีดมาแทงกูแทน.. กูก็แย่ดิ่วะ..”
“ก็ที่กูพามาเพราะงี้แหละ ถุ้ย! กูพามาหอมึงเพราะจะได้ช่วยกันดู...”
“งั้นก็แบกพี่มันขึ้นไปเลย เดี๋ยวปอดบวมตายคารถกูไม่รู้ด้วยนะ” ไอ้ยูคพยักหน้าแล้วแบกพี่แจ็คขึ้นหลัง ผมจัดการล็อครถให้มันแล้วเดินนำมันขึ้นห้อง... พอดีไม่ต้องนอนกันล้ะกู...
พอถึงห้อง ผมกับเชี่ยยูคก็ช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่แจ็คมัน.. เอาเป็นว่ากูยกเตียงให้มึงเลยนะพี่สั้น... หลังจากเอาเสื้อผ้าที่ตัวใหญ่ที่สุดของผมให้เชี่ยยูคมันเปลี่ยนแล้ว... นี่ใหญ่สุดของกูเท่ากับฟิตเปรี๊ยะของมึงสินะ...
ผมเอาที่นอนมาปูรองกับพื้นห้องข้างๆเตียง อย่างน้อยก็ให้เชี่ยยูคมันนอนหน่อย ดูท่าทางแล้วคงจะยังไม่ได้นอนแน่ๆ อย่าถามว่าทำไมไม่ให้มันไปนอนโซฟาข้างนอก... คำตอบง่ายมาก เผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน... เดี๋ยวกูเรียกไม่ทัน
“มึงนอนไปเลย เดี๋ยวกูเฝ้าเอง” ผมตบหมอนมันเบาๆ
“ขอบใจที่ไม่ด่ากู”
“กูด่าแน่! แต่หลังจากที่มึงเล่าให้กูฟังแล้ว! ตอนนี้นอนไป เดี๋ยวกูง่วงกูจะปลุกมึงตื่นมาเปลี่ยนเวรกันเฝ้า” เชี่ยยูคพยักหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงนอน...
นอนไปเถอะมึง... กูไม่ปลุกมึงหรอก หน้ามึงดูอิดโรยมากอ่ะ กูสงสาร... นี่ถ้าให้เดาคงไปผจญภัยในโลกกว้างกับพี่หวังแม่งมาทั้งวันแน่ๆเลย
มีเรื่องเหี้ยไรเกิดขึ้นกันวะ... นี่กูสนิทกับพวกพี่แม่งถึงขนาดต้องมารับรู้เรื่องอะไรต่อมิอะไรของพวกมันขนาดนี้แล้วหรอ? เฮ้อ.. จริงๆกูก็บ่นไปงั้นแหละ... เอาดีๆกูก็ใจหายเหมือนกัน... เห็นคนสนุกสนานเฮฮาอย่างพี่แจ็คมันเป็นแบบนี้... เป็นมุมที่กูไม่คิดว่ากูจะได้เห็นเลยว่ะ... แปลว่าเรื่องที่ทำให้พี่มันเป็นได้ขนาดนี้ ต้องไม่ธรรมดาใช่มั้ยวะ? เรื่องพี่ยองแจเนี่ย...
ผมนั่งเล่นมือถือ ไถทวิตเตอร์จนโหลดแล้วโหลดอีกก็ไม่มีแจ้งเตือน... ก็นี่มันตี่สี่ ใครจะตื่นมาขูดมะพร้าวตอนนี้ล่ะวะ... เค้าก็ยังนอนกันอยู่เพราะมันเป็นวันอาทิตย์ไงมึง จะว่าไปแล้ว... ไลน์ไปหาพี่มาร์คแม่งหน่อยดีกว่า
4:13 ‘พี่มาร์ค’
4:13 ‘ตื่นแล้วโทรมาหน่อยนะ’
4:14 ‘ตอนนี้พี่แจ็คสันอยู่ห้องผม เกิดเรื่องนิดหน่อย’
ผมส่งไปแค่นั้นแหละ... มันยังไม่อ่านแปลว่าคงยังไม่ตื่น... แหงล่ะ ดูเวลาด้วย... เดี๋ยวมันตื่นแล้วคงเช็คไลน์เอง ตอนนี้คงทำได้เท่าที่ทำอยู่เนี่ยแหละ...
ผมนั่งสัปหงกอยู่หลายรอบ ก็คนมันง่วงอ่ะ นอนไปได้แค่สามชั่วโมงเอง หาไรทำแก้ง่วงดีกว่า... อ่านการ์ตูนไงมึง... วันพีชกูยังไม่จบ
เชี่ยย.. อ่านไปก็หาวไป ยิ่งอ่านยิ่งง่วงนะเนี่ยกู... ปกติถ้าไม่ใช่หนังสือเรียนไม่มีทางที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับกูหรอก... แต่นี่กระทั่งหนังสือการ์ตูนกูก็เป็น... กูคงเกินเยียวยาแล้วจริงๆ ง่วงบรรลัย... จะปลุกเชี่ยยูคมาเปลี่ยนเวรก็ไม่กล้า เห็นแม่งนอนหลับอุตุเหมือนเด็กน้อยล้ะน่าเอ็นดู... มึงอย่าได้ตื่นมาเชียว หมาทั้งฟาร์มเลยน่ะ... ว่ามันแล้วเหมือนจะเข้าตัวเองยังไงไม่รู้... นิสัยถอดกันออกมาอย่างกับแม่พิมพ์เดียวกันอย่างงั้นแหละ... เหมือนฝาแฝดที่พลัดพรากกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
อีกนิดก็เช้าแล้วมึง สู้ดิ่! ฮ้าวววว ~~ เหี้ย... หาวน้ำหูน้ำตาไหล... ระหว่างที่หาวไปนั้น เผอิญตาผมมันเสือกไปเห็นอะไรวาวๆอยู่หัวเตียง เย้ดดดด... นั่นใช่โทรศัพท์ใช่มั้ย? ผมนี่ลุกขึ้นยืนเลยครับ... ยืนแล้วเดินไปหยิบมา... โทรศัพท์พี่แจ็คใช่ป้ะ? ของเชี่ยยูคไม่ใช่รุ่นนี้...
พอกดดูมันขึ้นให้ใส่รหัส... ชิบหายล้ะ รหัสมันคือไรวะแม่ง...
ผมลองกด 1234 ดู .. อ้าวชิบหายล้ะ รหัสผิด...
ก็ไม่แปลกป้ะวะ... ใครมันจะโง่ตั้งรหัสง่ายขนาดนั้น... แล้วนี่แม่งกดผิดได้สามหรือสี่ครั้งนะ?... เอาวะ! ลองอีกสักทีแล้วกัน วัดดวง... ถ้าไม่ได้กูจะถอยทัพแล้วหาอย่างอื่นทำแทน
“รหัสเหี้ยไรวะ?” ผมพึมพำเบาๆ ยืนนึกอยู่นานจนเมื่อย เลยตัดสินใจกด 1111 ดู
“ชิบหาย” อุทานออกมาเบาๆ ชิบหายจริงๆ...
แม่งเสือกเข้าได้... แปลว่ารหัสที่กูกดมันถูกใช่อ้ะ?...
ไอ้เหี้ย กูว่า 1234 แม่งง่ายแล้วนะ 1111 แม่งเสือกง่ายกว่า ไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนบนโลกนี้ตั้งรหัสง่ายขนาดนี้เพื่อจะล็อคโทรศัพท์... มึงตั้งอย่างนี้มึงอย่าตั้งเลย... จะตั้งระบบล็อคไว้ทำไมวะ เสียเวลามานั่งจิ้มเลขหนึ่งติดกันสี่ทีเพื่อ? รหัสแม่งเดาง่ายโคตร นี่ขนาดกูมั่วเอานะเนี่ย...
กูต้องเริ่มจากตรงไหนวะ? อัลบัมรูปมั้ย? เออดี... เผื่อไม่ได้เสือกแค่เรื่องเดียว อุ้ปส์! หลุดปาก... จุ๊ๆอย่าบอกใครนะว่าผมแอบแฮคเข้าโทรศัพท์พี่หวัง... ใช้คำว่าแฮคมันยังหรูไปด้วยซ้ำ นี่กูไม่ได้ใช้ความสามารถเหี้ยไรเลยในการปลดล็อคเครื่อง...
พอกดเข้าอัลบัมรูปผมก็เจอกับรูปพี่แจ็คมันมากมายหลายร้อยล้านรูป! นี่ก็เว่อร์ไป... แต่มันเยอะจริงๆ นี่ไม่คิดว่าคนอย่างนี้จะบ้ากล้องหรอกนะ... ดูแต่ละรูปนะ... หล่อจริงๆพ่อคุณ ตอนมันมีสตินี่หล่อจริงๆนะ.. นอกจากรูปมันก็มีรูปคนอื่นบ้างประปราย ทั้งถ่ายเดี่ยว ถ่ายหมู่ ส่วนมากก็เพื่อนในแก็งค์นี้ทั้งนั้น... แต่ถ้าให้เทียบอัตราส่วน... รูปพี่ยองแจเยอะกว่าชาวบ้านเค้าจริงๆด้วย...
แล้วส่วนใหญ่... มันเป็นรูปแอบถ่าย...
ไอ้ซัมติงรองที่กูคิด... เห็นทีว่ามันจะกลายมาเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะแล้วว่ะ... พี่แจ็คเอ้ยย จะสงสารหรือสงสารมึงดีวะ... ไม่ต้อง งง กูควรสงสารมันยกกำลังสองเลย.. ก็มึงคิดดู ความสัมพันธ์น่าอึดอัดเหี้ยๆ เพื่อนกันอ่ะมึง.. นี่กูก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันนะว่าถ้าเกิดขึ้นกับกูมันจะเป็นยังไง... ถ้าสมมุติเ หี้ยยูคแม่งเกิดเดินมาบอกว่าคิดกะกูเกินเพื่อน... กูแม่ง คงใบ้แดกอ่ะ....
.
.
.
#ฟิคกระเรียน
โอ้วโหมดดราม่า
ตอบลบเออ ถ้ายูคแอบชอบแบมนี่งานหยาบเลยนะ..
ตอบลบอิพี่มาร์ครุกหนักมาก รุกใจกรูหนักมาก😆😆 มุกจิไม่ทน!!!
ตอบลบ