ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 12

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-12-

TEAM

          ระหว่างที่ผมได้แต่นั่งเซ็ง เพราะตัวเองยังหาพี่เทคคนอื่นไม่ได้เลยนอกจากพี่จินยอง อีพี่มาร์คมันก็เข้ามากวนประสาทผมอยู่นั่นแหละ มันแทรกกลางระหว่างผมกับพี่จินยองแล้วนั่งลอยหน้าลอยตา... โหยยย เชี่ยแม่ง ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้มาก กูจะงอนมึงล้ะนะ ช่วยก็ไม่ช่วยกู... ผมเลยเมินมัน มองไปทางอื่นแทน...

          แต่มึงรู้มั้ย กูเหมือนจะเห็นอะไรดีๆล่ะ...

          ไอ้เหรี้ยยยย มันใช่แบบที่กูคิดรึเปล่านะบีหนึ่ง.... กูก็คิดเหมือนมึงนะบีสอง *โคฟเป็นกล้วยหอมจอมซนเวอร์ชันซับนรก*

          กูเหมือนจะเห็นสายตาแปลกๆของเฮียหวังคนแมน... มองไปที่พี่ยองแจที่เหมือนจะเคยใส(?) ถึงจะแค่แว้บเดียว แต่เรดาร์กูไม่น่าพลาด... หึหึ เค้ามีซัมติงรองอะไรกันป่าววะ?

          แต่ระหว่างที่ผมกำลังลอบสังเกตการณ์คู่แจ็คแจอยู่นั้น.... จู่ๆพี่มาร์คแม่งก็เป่าเบาๆเข้ามาที่หู... ผมสะดุ้งแล้วหันไปค้อนพี่มัน... โอ้ยอีเชี่ย! มึงทำกูขนลุกอีกแล้วนะ!!!!! เป่าหาพ่อมึงหรอ? *ขอโทษครับป๊าต้วน อารมณ์มันพาไป*

          “ไม่อยากรู้พี่เทคแล้วหรอ?” ผมเบ้หน้าใส่พี่มันไปทีนึง... ทีอย่างงี้ทำมาเป็นถามนะ... ที่กูถามเสือกไม่ยอมบอก... ตกลงมึงจะเอาไงกะกูกันแน่ฮะอีพี่มาร์ค

          “เดี๋ยวผมหาเองก็ได้.. ถ้าหาเจอนะ จะกระโดดกอดให้ชื่นนนนนนใจ.. อุตส่าห์ใช้ความพยายามในการหาพี่เทคอย่างสุดความสามารถทั้งที... โดยที่ไม่มีใครช่วยเลย!” ผมบอกหน้าระรื่น แต่ประโยคสุดท้ายก็ยังไม่วายแอบแซะพี่มาร์คมันไปเบาๆ

          “กล้าหรอ?” พี่มาร์คแม่งหน้าตึง ทำตาดุใส่กูอีกล้ะ... เอ้า! กูจะประชดนิดประชดหน่อยไม่ได้เลยรึไง? อีห่าราก... เกิดเป็นกูเนี่ยนะ.. ทำห่าไรก็ผิดเนอะ... หายใจกูก็ผิดแล้วป้ะ? แม่งงงง!!

          แล้วทำไมคนอย่างกูต้องมากลัวมึงด้วยวะอีพี่หัวแดง อย่างนี้มันต้องจัด!!!

          “กะ... ก็พูดไปงั้นแหละ” จัดเอรี้ยอัลไลลลล... กูไม่กล้าไงมึง.. มึงดูหน้ามันตอนเข้าโหมดดาร์คซะก่อน... 

          “คนเพิ่งเจอกันใครจะไปกล้ากอด...” ผมยู่ปากถอนหายใจเบาๆ... ก็มีแต่มึงคนเดียวนี่แหละ... ที่กอดกูตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน กูจำได้นะ ตอนลงมาซื้อเหล้าให้พี่บีคนชิค ณ หอพี่แจ็คสันไง

          “กอดไปเลยแบมแบม” พี่บีคนชิคเอ่ย ผมเลิกคิ้วใส่พี่มัน... อะไรคือสิ่งที่มึงพูดเมื่อกี้?

          “หมายความว่าไงอ่ะพี่เจบี?” คือมึงสนับสนุนให้กูกอดพี่เทคกูหรอ?...  พี่บีคนชิคไม่ตอบ เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากมาให้เท่านั้น

          เอ้า!!! ใครเอาไอ้ห่ านี่ไปเก็บทีดิ๊... ไอ้สัส มาทำให้อยากแล้วจากไป สลัดเอ้ย!!

          ผมเลยมองข้ามอีพี่มาร์คที่นั่งอยู่ระหว่างผมกับพี่จินยองแล้วใช้มือกระตุกแขนเสื้อพี่จินยองให้ช่วยจัดการอีพี่บีคนชิค

          “พี่จินยองงงงงงง” ผมใช้ลูกอ้อนปาใส่พี่จินยองไปเหมือนที่ชอบทำ แต่มันอ้อนไม่สะดวกเพราะติดอีพี่หัวแดงนี่แหละ “พี่เจบีหมายความว่าไงอ่ะ?”

          “อ๋ออออออ อย่าไปสนใจเลยนุ้งแบม คนบ้ามันพูดไม่รู้เรื่อง” พี่บีคนชิคถึงกับเก็บเงิงแทบไม่ทันเมื่อพี่จินยองหันไปแยกเขี้ยวใส่... เป็นไงล่ะมึง พี่บีคนดาร์คเจอเมียสุดประเสริฐเลิศหล้าในปฐพีเข้าไป เงิบเลย หึๆ บอกแล้วอย่ามาเล่นกับกรูววว กูมาก่อนยังไงพี่จินยองต้องเลือกกู ฮ่าๆๆ

          “เนียร์... บีงอนได้มั้ยเนี่ย?” พี่บีเบะปาก เฮ้ย.. เชี่ยยย สรรพนามน่ารักสุดติ่งกระดิ่งแมว... เฮ้ย... กูชอบคู่นี้! กูชอบคู่นี้ !!!!

          สัส ‘คู่นี้’ ไม่ได้หมายถึง ‘รองเท้า’ อย่าให้กูรู้นะว่ามึงคนใดคิดว่า ‘คู่นี้’ ที่กูพูดเป็นรองเท้า ล่อหน้าถึงบ้านแน่... เดี๋ยวนะ... แล้วกูพาลใส่ใคร? ขออภัยผู้อ่าน... อย่าคิดว่าผมเป็นคนหยาบคายนะ... มันเป็นฟีลลิ่ง

          มาต่อเรื่องคู่ป๊าม๊า... บีเนียร์แม่ง เอาใจกูไปเลย มึงน่ารักฟรุ้งฟริ้งอ่ะพี่บี... ไม่เคยคิดว่าผู้ชายหยาบโลน เอ้ย! หยาบกระด้างในมุมพี่ระเบียบ จะมีมุมอ่อนโยนแบบนี้...

          อย่าเพิ่งโวยวาย กูไม่ได้หลงเสน่ห์พี่บีมันหรอกนะ... ไม่มีทาง... เห็นเงิงมันกูก็กลัวล้ะ... แต่ที่ชมเนี่ย เพราะกูว่าพี่จินยองเลือกไม่ผิดว่ะ

          “อยากงอนก็งอนไป” พี่จินยองพูดเสียงเรียบ... พี่บีเลยทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้ จะสงสารแม่งอยู่และถ้าพี่จินยองไม่พูดประโยคต่อไปออกมา... 

          “เดี๋ยวง้อ” แล้วก็ทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่กัน...

          “ไม่ต้องง้อหรอก บีไม่งอนแล้ว” กัดปากด้วยมึงอีพี่บี...

          โอ้ยยยย... โมเมนต์นี้มันกระชากกูมากอ่ะ... บีเนียร์แอทแทค... ทำไมมันน่ารัก...

          แต่เดี๋ยวนะ! มึงคิดว่าตรงนี้มีมึงนั่งกันอยู่แค่สองคนหรอวะ? อื้อหือ... ถึงไม่อายพวกกูก็ช่วยอายตัวเองกันหน่อยมั้ยล่ะ? หรือช่วยอายแทนกูหน่อยก็ได้... เชี่ยยยย กูก็เขินนะมานั่งดูคนเค้าจีบกันแบบนี้อ่ะ

          “เอ่อ.. พี่เจบี เคลียร์เรื่องนั้นจบ เคลียร์เรื่องนี้ต่อด้วย” มึงยังค้างไว้ให้กูสงสัยเรื่องกอดอยู่เลยนะ

          “ก็ไม่มีอะไร แค่แกล้งเล่น” พี่บีคนชิคยักไหล่ประกอบการพูดแบบไม่ยี่หระ ... แบบ.. มึงช่วยรับผิดชอบกับคำพูดมึงหน่อยมั้ยล่ะ... มึงเป็นถึงพี่ระเบียบนะเว้ย!

          “แกล้งผมเนี่ยนะ?” ผมชี้เข้าหาตัวเองแล้วทำหน้าแบบ... เพื่ออะไร? 

          “เปล่า.. แกล้งไอ้มาร์คมัน” ผมเลิกคิ้วขึ้นแล้วหันไปมองหน้าพี่มาร์ค... พี่มาร์คมันเลยหันไปทำปากเหมือนจะด่าพี่บีคนชิค...

          อ้าวเหี้ย นี่มันพี่มาร์คโหมดถ่อย เอ้ย! ไม่ใช่ดิใช้คำแรงไป... โหมดแบดบอยล้ะกัน... กูเพิ่งเคยเห็นมึง(เหมือนจะ)ด่า(แบบไม่มีเสียง)ก็วันนี้แหละ... เอาพี่มาร์คคนสุภาพ ไม่พ่นคำหยาบของกูคืนมา... ให้กูรับหน้าที่หยาบคายคนเดียวก็พอ...

          “หวงเค้าก็บอกไปดิว้า...อมตีนอยู่เหรอ?” เย้ดดด พี่บีมึงกล้ามาก... หยาบคายใส่หน้าคนหล่อแบบพี่มาร์คได้ไง ถึงกูจะชอบแอบด่าพี่มันในใจ แต่หน้าหล่อๆเงี้ย ให้กูด่ามันต่อหน้ากูก็ด่ามันไม่ลงนะ *ป่าว...แถวบ้านเรียกป๊อด*

          “ไอ้บี!” พี่มาร์คแม่งจะพุ่งเข้าหาพี่บีเลยเว้ย... เฮ้ยๆ อย่าตีกันเด็กๆ ใจร่มๆไว้ ผมดึงแขนอีพี่มาร์คให้มันนั่งลง

          “อะไรของพวกพี่เนี่ย..” พี่มาร์คมันยอมนั่งลงแต่โดยดี “นี่ไม่ได้คิดจะต่อยกันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย?”

          “ไม่หรอกนุ้งแบม... พวกนี้เล่นแบบนี้กันประจำ” พี่จินยองหัวเราะเบาๆ

          โอเค... ห่าราก รู้งี้กูไม่ห้ามให้เสียมือหรอก ถุ้ย!

          “เล่นอะไรกันแปลกๆนะพวกพี่เนี่ย” 

          หืมมม แล้วที่กูกับเชี่ยยูคเล่นกันไม่แปลกหรอ?... ใครถาม เดี๋ยวเสย... ไม่แปลกเว้ย พวกกูเล่นกันออกจะธรรมด๊าาาธรรมดา...

          “เล่นที่ไหน? นี่จริงจังน้ะแบม... ไอ้มาร์คมันหวงแบมนั่นแหละถึงไม่ยอมบอกพี่เทคให้แบมรู้อ่ะ” พี่เจบีบอกด้วยท่าทางจริงจัง...

          “หะ...หวงทำไม... ก็พี่เทคผมป้ะ?” ผมยู่หน้าใส่... ที่มึงไม่ช่วยกูเพราะงี้สินะ แหม พ่อคุณ... นี่ใจคอกะจะไม่ให้กูมีสังคมอื่นเลยรึไง

          “บอกแล้วไงพี่... ว่าไอ่แบมมันโง่” ไอ้เชี่ยยูค!!!! 

          “พี่มาร์คเค้าหึงมึงไง!”

          “หึงห่าอะไร!?” แล้วผมก็หลุดพ่นคำหยาบออกมาจนได้ด้วยความลืมตัว ก็ปากมันไวเงี้ย จะให้ทำไง... ไอ้เชี่ยยูค...มึงนะมึง นี่ถ้าอยู่กันสองคนกูจับมึงถลกหนังหัวแล้วเอาไปทำเสื้อให้หมาใส่แล้วนะ

          “หึงน่ะถูกแล้ว” พี่มาร์คแม่งพูดหน้านิ่งมากอ่ะ...  แบบ..ไปต่อไม่ถูกเลยกู... ผมเลยแกล้งทำเป็นกระแอมไอแทน

          “หึงทำไมเล่า?” ผมพูดอ้อมแอ้ม... ก็ไม่ปฎิเสธหรอกนะว่ารู้สึกดีที่ได้ยินพี่มันพูดแบบนั้น... แต่เฮ้ย! กูเพิ่งบ่นคู่บีเนียร์ไป อย่าให้กูต้องมานั่งเขินให้อายพวกมึงเลย

          “ไอ้มาร์ค มึงทำร้ายจิตใจกู กล้าจีบน้องแบมแบมต่อหน้ากูเลยหรอ กูจีบน้องก่อนมึงนะเว้ย..” พี่หวังแกทำหน้างอใส่

          “แจ็ค... มึงไปคุยกับตัวเองในห้องน้ำไป... ว่างมากคุยกับไอ้แตงไปก็ได้ นั่งเงียบมานานแล้วน่ะ” พี่มาร์คมันแรงอ่ะ นี่ถ้าเป็นเชี่ยยูคพูดกับกูแบบนี้นะ กูถอดรองเท้าตบปากแม่งเลย... ด่ากูได้ แต่อย่าไล่ให้กูไปคุยกับตัวเอง กูเหงา...

          ไอ้แตง=พี่ยองแจ พี่มาร์คมันเคยเล่าให้ฟังตอนโทรคุยกัน แบบชื่อแตงที่เพื่อนเรียกมาจากการที่พี่มันไม่ชอบกินแตงกวา... คนห่ าไรไม่ชอบกินแตงกวา มึงมาประเทศไทยไม่ได้แล้วนะ... อาหารทุกจานแม่งต้องมีแตงกวาประดับอยู่... กูก็ไม่เข้าใจว่าทำไม... ทีมะนาวนี่มึงให้กูมาตั้งเสี้ยวนึงแถมบีบแล้วไม่มีน้ำสักหยด เหยดแหม่ *สำเนียงใต้น้องเหนียวไก่*

          พี่แจ็คมันเงียบไปเลย แถมหันไปมองพี่ยองแจน้อยๆด้วย ส่วนพี่ยองแจก็ยังคงเงียบ.. รอยยิ้มแบบใสๆของพี่ยองแจหายไปจากใบหน้าได้ไง... เวลากูเห็นรอยยิ้มมันทีไรกูรู้เลยว่ากูต้องพลาดอะไรสักอย่าง...

          เอ่อ.. แล้วนี่พวกมึงนั่งอยู่ข้างกันทำไมวะ? นั่งข้างกันแต่ไม่มองหน้ากันเลยเนี่ยนะ... เล่นกันสักนิดก็ไม่ พูดกันสักหน่อยก็ไม่...

          มึงงอนอะไรกันหรอ กูอยาก เสือก..

          “มาร์คมึง...” พี่แจ็คเหมือนอยากจะเอาคืน 

          “เดี๋ยวกูก็ไปอยู่ทีมบีไอแบมแทนซะหรอก”

          “ทีมบี? ไอแบม?” นี่มึงเรียกกู ไอแบมหรอวะพี่หวัง? ไม่สนิทอย่าเรียกขอร้อง..

          “ไม่ใช่ๆ ทีม...บีไอแบม” มันคือเหรี้ยอัลไลวะน่ะ? เทคนิคอลเทอมหรืออย่างไร?

          “มึงอยู่ทีมนั้นหรอ งั้นกูอยู่ทีมมาร์คแบมนะ” อยู่ๆพี่ยองแจก็พูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน แล้วเหี้ย ทีมมาร์คแบมมาจากไหนอีก? แล้วทำไมชื่อกูต้องอยู่ท้ายทีมห่ าเหวไรของพวกมึงกันด้วยวะ?

          “กูกับเนียร์ก็อยู่ทีมมาร์คแบม มึงจะกบฏหรอไอ้หวัง?” พี่บีคนชิคก็เอากับเค้าด้วย

          “โหยย มึงอ่ะ..” พี่แจ็คทำท่างอแง..

          “ขอแทรกกลางแปปนะพี่...” ผมลุกขึ้นยืน 

          “คือไอ้ทีมที่พวกพี่พูดกันอยู่เนี่ย มันมีชื่อผมก็จริง... แต่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมใช่ป้ะ?”

          “เกี่ยวเต็มๆเลย” พี่บีกล่าว... 

          “ทีมมาร์คแบม ก็คือ มาร์คกับแบมแบม ส่วนทีมบีไอแบม ก็คือ บีไอกับแบมแบม เลือกทีมมาเลยแบมแบม”

          ทีม?... ทีมห่าอัลไลลลลล

          นี่กูมาแข่งรายการเดอะวอยซ์รอบบลายด์ออดิชั่นใช่มั้ย? ตอบ!!! งั้นกูขออยู่ทีมโค้ชแสตมป์แล้วกัน.. พอดีว่าแม่ไม่ได้มาด้วยเลยไม่ได้เลือกพี่ก้อง... ใช่เวลามั้ย สัส!!!

          เข้าเรื่องต่อ... ไอ้ทีมมาร์คแบม พอเข้าใจอยู่นะ.. แต่ไอ้บีไอแบมนี่คืออะไร? แบมคือกูเอง แล้วบีไอคือใคร????

          “บีไอคืออะไร?” ผมถามออกไป ปากก็พึมพำบีไอๆๆอยู่นั่น... ก็กูสงสัยอ่ะ ชื่อคนหรอ? หรือฉายา.. 

          “บี...ไอ...ไบ... ไบ!!! ไบเซ็กชวล!!! ใช่ป้ะพี่เจบี?” พี่บีหัวเราะแล้วพยักหน้า ถ้างั้นก็แปลว่า...

          ไบเซ็กชวล ฉายาพี่เทคกู

          เย้! ในที่สุดกูก็ค้นพบพี่เทคพิเศษกูครบสองคนแล้ว

          “ดีใจทำไม?” ผมหุบยิ้มทันทีที่พี่มาร์คถามแบบนั้น... 

          เอ้า! ก็กูเจอพี่เทคกูล้ะ.. ไม่ให้กูดีใจ จะให้กูร้องไห้แมะ? ก็พวกมึงอ่ะ ปีสองขู่พวกกูปีหนึ่งกันไว้หนิ ว่าถ้าหาไม่ครบโดนทำโทษ

          “หรือกูจะย้ายทีมดีวะไอ้หวัง? ดูท่าทางแล้ว ทีมบีไอแบมน่าสนุกว่าเยอะ” พี่บีคนชิคยกมือแทคกับพี่หวังขาสั้นทันทีที่พูดจบ... พี่จินยองเลยตีเข้าที่แขนพี่เจบีดังเพี๊ยะ

          “ยังจะเล่นอีก... ก็เล่าให้น้องฟังสักทีสิ น้องมันจะโดนคนข้างๆแดกหัวอยู่แล้วมั้ยบี?” พี่เจบีลูบแขนตัวเองปอยๆ แล้วพยักหน้า... อารมณ์แบบ.. จ้ะๆ ยอมแล้วจ้ะ เมียจ๋า

          “ก็ไม่มีอะไรมาก... แค่บีไอ... มันชอบแบมก็เท่านั้น” กูล่ะเกลียดคำว่า ...ก็ไม่มีอะไร ของมึงจริงๆเลยอีพี่บี.. เดี๋ยวกูเสย! นี่ ไม่มีอะไรมาก ของมึงใช่มั้ยยยย????? ตอบ!!!!

          “ชอบแบบ... เครซี่ด้วย แบบเป็นเอฟซีเลยอ่ะ” พี่จินยองเสริม... 

          ห้ะ?... กะ..กูเนี่ยนะ มีคนชอบขนาดมาเป็นเอฟซีเลย... มันกินได้เหมือนเคเอฟซีป้ะว้ะไอ้เอฟซีเนี่ย? สัส! มันใช่เวลาเล่นมั้ยแบม!

          “ชอบผมเนี่ยนะ?” ผมหัวเราะออกมา จะว่าไปก็แอบภูมิใจ ฮ่าๆๆๆ 

          “ว่าแต่พี่บีไอเค้าหล่อป้ะ?” ผมถามทำหน้าทะเล้นใส่พี่จินยอง... โดยที่กูก็ลืมไปอีกแล้วว่า พี่มาร์คมันนั่งขวางอยู่... แล้วมึงคิดดูนะ หน้าระรื่นเลยกู... แบบหันหน้ามองพี่มาร์คปุ้บ... กูรู้เลย... ว่ากูต้องมีเรื่องให้ง้อมันอีกแน่ๆอ่ะ...

          ก็กูเป็นคนแบบนี้อ่ะ... กูผิดอัลไล? T^T

          “ก็คนที่อยู่ฐานเดียวกับพี่ตอนรับน้องเข้าภาคไงแบม จำไม่ได้หรอ?” พี่จินยองบอก... ผมเลยอาศัยจังหวะนั้นหลบหน้าพี่ต้วนแม่งแล้วทำเป็นนั่งนึกอยู่คนเดียว... ฐานพี่จินยองมันให้เล่นเกม ใครแพ้เต้น ตอนเข้าฐาน พวกพี่มันก็พูดแนะนำตัว ก็ไม่มีใครชื่อบีไอเลยสักคนนะ

          ผมขมวดคิ้วเพราะนึกยังไงก็นึกไม่ออก...

          “ไม่ต้องนึกแล้ว... โน่น.. เดินมาโน่นแล้ว” ผมเงยหน้าขึ้นมองไปทางที่พี่ยองแจแกพยักเพยิดไปทางด้านหลังผม...

          โอ้โห อีเหี้ยยยยย ขอมิวสิคประกอบการเดิน อื้อหือ คือมันใช่อ่ะ.... ลมพัดเบาๆทำให้เส้นผมปลิวไปตามแรงลม ใบไม้แห้งร่วงลงมาประหนึ่งคนเดินกำลังถ่ายมิวสิควีดิโอ ในมือถือช่อดอกกุหลาบสีแดงสด มืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกง... แล้วยิ้มเท่ห์ๆส่งมาให้... สาบานว่านี่มึงใส่ชุดนิสิตอยู่ ถ้ามึงใส่ชุดอื่นกูจะคิดว่ามึงเป็นไอดอลมาถ่ายหนังเรื่องสุภาพบุรุษจุฑาเทพสมัยใหม่เวอร์ชั่นเกาหลี.. อื้อหือ ออร่ากระจาย...

          “ไอ่แบม.. เช็ดน้ำลาย” ไอ้เชี่ยยูคเอามือมาตบหน้าผมเบาๆ... ไอ้ห่านี่ กูก็ไม่ได้หื่นขนาดนั้นป้ะวะ กูก็แค่คิดว่ามันหล่อดี เท่ห์ด้วย สาส! นี่พี่เทคกูจริงดิ! ดูๆไปกูก็คุ้นๆหน้ามันและ... 

          มันคือคนที่เพื่อนในกลุ่มกูที่แบ่งไปเข้าฐานพากันกรี๊ดกร๊าดนั่นเอง... แต่ตอนแนะนำตัวในฐานมันไม่ได้แนะนำตัวเองว่าชื่อบีไอนี่หว่า... มันแนะนำตัวเองว่า... บิน... บินอะไรสักอย่างนี่แหละ... บิน... 

          เอ้อออออ! ฮันบิน

          คิม ฮันบิน

          “ดอกไม้ให้น้องเทคครับ” ผมที่เพิ่งนึกชื่อมันออกก็ต้องอึ้งไปเพราะมันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมแล้ว... แถมยื่นช่อกุหลาบแดงมาให้อีก...

          คือกูจะบอกยังไงดี... กูเกลียดกุหลาบสีแดงที่สุดในสามโลก เหตุผลน่ะหรอ? ก็ไม่ทำไมหรอก... มันมีประวัตินิดหน่อย... ไม่เล่าล้ะกัน กูไม่สบายใจ

          ผมทำหน้าแหยๆ แล้วหาคนช่วย... เป็นคนอื่นคงรู้สึกดีอ่ะ แบบมีคนเอาดอกม้งดอกไม้มาให้... แต่ไม่ใช่กูไง... ผมไม่ได้ยื่นมือออกไปรับมาหรอก พี่เทคผมมันก็หน้าเสียเลย...

          “พี่ๆ ผมขอโทษนะ” ไอ้ยูคเดินมายืนข้างพี่บีไอ พี่แกหันไปมอง 

          “พอดีเพื่อนผมมันไม่ชอบกุหลาบสีแดง ไม่ชอบมากๆ พี่เอากลับไปเหอะ” พี่บีไอมันหน้าเสียไปเลย ผมก็รู้สึกผิดนะ พี่มันอุตส่าห์เอามาให้อย่างเท่ห์อ่ะ

          “พี่ขอโทษนะ... พี่ไม่รู้ว่าน้องแบมแบมไม่ชอบ” ผมรีบยกมือขึ้นโบกว่าไม่เป็นไร

          “ขอบคุณมากครับ แต่คราวหลังถ้าพี่จะให้ผม.. ขอเป็นของกินดีกว่านะครับพี่เทค” ผมยิ้มให้พี่เทคตัวเอง แบบถ้าเปลี่ยนจากช่อดอกไม้ตอนนี้เป็นของกินนะ กูจะกระโดดกอดมึงตรงนี้เลย... ฮึ่ยยย

          “ได้เลยครับ” พี่มันยิ้มให้ แล้วเอามือเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ... คือมึงเขินใช่มั้ย? มึงเขินกูเหรอ????? 

          ผมมันเป็นประเภทชอบแกล้งซะด้วยสิ...

          “ขอช็อคโกแลตนะพี่เทค... เค้าชอบ” ผมใช้น้ำเสียงอ้อนๆ แล้วผมก็ส่งวิงค์ไปให้พี่มันทีนึง...

          ไอ้เหรี้ย อ้อนไปหน่อยเดียว... หน้าแม่งแดงเป็นลูกตำลึงเลย พี่มันพยักหน้ารัวๆแล้วหันหลังวิ่งออกไปเลย...

          ฟินมากมั้ยล่ะมึง? เห็นว่าเป็นเอฟซีกูหรอกนะ เซอร์วิสให้เต็มสตรีมขนาดนี้...

          แต่เหมือนกูจะลืมอะไรไป...

          “กูว่ากูย้ายทีมไปอยู่กะมึงแล้วกันนะไอ้เจบี” พี่ยองแจส่ายหน้าน้อยๆ

          “กูว่ากูก็จะย้ายล้ะ” ไอ้ยูคบอกผม ก่อนจะจับให้ผมหันหน้าเข้ามาที่โต๊ะตามเดิม 

          “แต่ก่อนอื่นมึงช่วยเคลียร์ทีมมาร์คแบมให้เรียบร้อยด้วย จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน” ไอ้ยูคพูดจบก็เดินออกจากโต๊ะไป... ก่อนที่พี่บีคนชิคจะลากพี่แจ็คและพี่จินยองออกไป 

          และตามด้วยรอยยิ้ม+เสียงหัวเราะของพี่ยองแจใสๆ...

          กูบอกแล้ว เมื่อไหร่ที่กูได้เห็นรอยยิ้มมัน แปลว่ากูต้องทำอะไรพลาดไปแน่ๆ... ฮือออออ แล้วมันก็เกี่ยวกับ ทีมมาร์คแบมด้วยใช่มั้ยอ่ะ?

          ตอนนี้เหลือผมกับพี่มาร์คอยู่สองคนที่โต๊ะ... ผมเหลือบมองหน้าพี่มันแล้วลอบกลืนน้ำลาย...

          นี่กูคงต้องง้อมึงอีกแล้วสินะ... โถ ชีวิต

.

.

.

#ฟิคกระเรียน