ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 8

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-8-

Sulk

          วันต่อมาคือวันจันทร์... ผมมีเรียนบ่ายโมง... ตอนสิบเอ็ดโมงก็เลยไปเดินห้างแถวมหา’ลัย ไม่ใช่ไรหรอกจะมาหาซื้อของไปเซ่นคน... จะใครล่ะ มีคนเดียวที่มันงอนกูแล้วกูต้องลงทุนง้อขนาดนี้... ขอเอาของมาล่อหน่อยนะ... เมื่อวันที่ไปผับกูง้อได้เปลืองตัวมากบอกเลย! แล้วพี่แม่งก็รู้แกวกูหมดล้ะ ใช้มุกอ้อนคงไม่ได้ผลแล้วสินะ...

          แล้วคือกูจะซื้ออะไรดีล่ะ? ของกินมั้ย? แต่กูก็ไม่รู้อีกแหละว่าพี่มันชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร? เดี๋ยวเผื่อไปซื้อของที่แม่งไม่ชอบกิน มันจะยิ่งเพิ่มงานให้กูอ่ะสิ... เดินไปเดินมา เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ก็ยังไม่เจอไอ้ที่ถูกใจ... ยังตกลงกับตัวเองไม่ได้ว่ากูจะซื้ออะไรดี

          จนตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว... ขอหาอะไรกินก่อนนะ น้ำย่อยกูเริ่มทำงานแล้ว... ว่าแล้วผมก็เข้าร้านอาหารอะไรสักร้านใกล้ๆกับที่เดินๆอยู่ทันที ตอนนี้มีอะไรกูก็จะกิน... ร้านนี้เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแหละ พอสั่งอาหารเสร็จผมก็นั่งคิดไปพลางว่าจะซื้ออะไรดี...

          โอ้ยยยยย ตอนเรียนกูยังไม่เห็นต้องคิดอะไรมากขนาดนี้เลยเหอะ!

          นั่งไปก็มองร้านโน้นร้านนี้ไปเรื่อย... คือกูนั่งติดกระจกร้านไง คนก็ขยันเดินผ่านไปผ่านมาจัง เชี่ยเอ้ย รำคาญลูกกะตา... แต่แล้วสายตากูก็ไปหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนนึง เธอยืนเลือกตุ๊กตาอยู่ที่ร้านเท็ดดี้แบร์ฝั่งตรงข้ามร้านที่ผมนั่งอยู่...

          เชี่ยยยย ขนาดมองไกลๆยังโคตรสวยอ่ะ หุ่นก็ดี ขาวจั๊วน่าเจี๊ยะ...

          หืมมมมม อย่าถามเลยว่ากูชอบเพศไหน... เพราะตัวกูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน... คือผู้หญิงสวยๆใครก็อยากมองถูกมั้ย? ขนาดผู้หญิงกันเองยังหยุดมองเธอคนนั้นเลย แล้วนับประสาอะไรกับผู้ชายอย่างผมล่ะ ...แต่ถ้ากลับกัน ผู้ชายหล่อๆใครก็ต้องมองเหลียวหลังป้ะวะ ผู้ชายมันยังมองผู้ชายด้วยกันเล้ยยย... อย่าไปซี ของแบบนี้มันอยู่ที่คน

          ผมนั่งมองผู้หญิงคนนั้นอุ้มเท็ดดี้สีน้ำตาลอ่อนขนาดเท่าเด็กทารก โอ้ยยยย น่ารักอ่ะ...ทั้งคนทั้งหมี นี่อยู่ใกล้ๆกูแซวไปแล้วนะเนี่ย! J ระหว่างที่ผมนั่งมองเพลินๆ อาหารก็ถูกยกมาเสริฟ ผมละสายตาจากเธอมาสนใจอาหารตรงหน้า... แต่แล้วไม่รู้อะไรดลใจให้ผมหันไปมองที่เธอคนนั้นอีกครั้ง...

          คราวนี้เธอไม่ได้ยืนเลือกตุ๊กตาอยู่คนเดียว... แต่กลับมีผู้ชายผิวขาวหน้าตาดีและที่สำคัญ... ผมสีแดง ยืนอยู่กับเธอด้วย

          เชี่ยยยยยย นั่นพี่มาร์คไงมึง!

          ภาพที่ผมเห็นคือพวกเค้าสองคนคุยกันแบบกระหนุงกระหนิง หยิบหมีตัวโน้นตัวนี้ขึ้นมาเทียบกันแล้วให้อีกคนเลือก ผลัดกันหยิบ ผลัดกันเลือกอยู่นั่นแหละ เป็นการหยอกล้อกันตามประสาคนหนุ่มคนสาวสินะ... เออ ก็สมกันดีเนอะ...

          เชี่ยยยย พี่มาร์คแม่ง!

          มีแฟนอยู่แล้วแล้วมาบอกจะจีบกูเพื่อ? ถึงตอนนั้นมึงจะบอกว่ามึงเมาก็เถอะ... แต่เมาแล้วมึงก็ไม่ควรปากพล่อยนะ!

          เหอะ!

          รอยยิ้มบนหน้ามึงนั่นมันอะไร? หน้าระรื่นเลยนะ... ทีกะกูมึงหน้าบึ้ง ดุโน่นดุนี่... สัสเอ้ย กูเลยไม่มีอารมณ์แดกข้าวเลย... ผมละสายตาจากทั้งสองคนแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา... ก่อนจะกดถ่ายรูปอาหารตรงหน้าตัวเองแล้วอัพลงไอจี โดยใช้แคปชั่นว่า

          ‘ข้าวหน้าปลาไหล อร่อยไปแดก :(’

          พออัพเสร็จผมก็ลงมือกินข้าวหน้าปลาไหลตรงหน้าอย่างหงุดหงิด อารมณ์เสียนิดหน่อยอ่ะนะ!! กินไปก็เล่นโทรศัพท์ไป... แจ้งเตือนไอจีไหลยังกับน้ำ ผมเลยต้องกดเข้าไปดู... ไอ้เย้ดโด้... ไม่ถึงสามนาทีคนไลค์เกือบร้อย เชี่ยนี่... พวกแม่งไม่มีห่าไรทำกันไงวะ 

          แล้วไอ้ไลค์แรกนี่กูสงสัยมากมึงนั่งเฝ้ารอกูอัพไอจีเลยใช่มั้ย? กูอัพลงปุ้บมึงไลค์ปั้บ... เค้าจิ้นกูกะมึงกันหมดแล้ว... นิคแบมคืออัลไลลลล? ตอบ!!!?? (แซะ555)

          ‘yu_gyeom แดกไม่ชวนนะมึง @bambam1a’  เชี่ยยูคมาล้ะ อีห่าทีงี้ไวเชียวนะ...

          ‘nicholas_edward อร่อยมั้ยครับ? @bambam1a’ นั่นไงร้อยวันพันปีไม่เคยเม้นลงไอจีกูหรอกนะ แล้ววันนี้เป็นเหี้ยอะไรครับ? คุณนิโคลัส ...

          สัส! กูก็เขียนแคปชั่นไปแล้วป้ะวะว่า ‘อร่อยไปแดก’ นี่มึงโง่หรือมึงโง่ ตอบ!!! ตอนนี้อารมณ์กูไม่ได้ดีเหมือนหน้าตาบอกเลย! *นิคผิดอัลไล?*

          ผมไม่ได้ตอบอะไรใครไปทั้งนั้น เพราะหลังๆเริ่มมีแต่คนมาเม้นบอกอยากกินบ้าง... น่าอร่อยบ้าง... ให้ผมซื้อให้กินบ้าง... เลี้ยงบ้างโน่นนี่นั่น... คือมึงอยากกินก็มากินที่ร้านสิวะ อีหอย! แล้วไอ้เชี่ยที่บอกเลี้ยงบ้างนี่คืออะไร? มึงเป็นใครฮะ! ชื่อมึงกูก็ไม่รู้จัก หน้ามึงกูก็ยังไม่เคยเห็นเพราะไม่ชอบส่องไอจีใคร... แอดมาเมื่อไหร่กูยังจำไม่ได้เลย แล้วกูรับแอดมึงตอนไหนนี่ไม่ต้องพูดถึง ไอ้เชี่ย แฟนบอยกูจะเยอะไปและ...

          ผมเลิกสนใจโทรศัพท์แล้วจัดการอาหารตรงหน้าให้หมด กูจะได้ไปเรียน... พอ! ไม่ซื้อของให้แม่งล้ะ...  

          หึ! งอนเหรอ? ส้นตีนเหอะ... งอนก็เรื่องของมึง... 

          ถึงมึงไม่งอนกู ก็เรื่องของมึงอีกแหละ... กูจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว!

          RRRRrrrrr

          ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่วางคว่ำหน้าไว้กับโต๊ะก่อนจะกดรับ...

          “ไม?” ผมกรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงตึงที่สุดเท่าที่เคยทำมา... ไอ่เชี่ยยูคมันโทรมาแหละ

          (เป็นไรมึง? ไลน์ไปไม่ตอบ)

          “ขี้เกียจ”

          (เป็นห่าไรอีก? ข้าวหน้าปลาไหลมันไม่อิ่มรึไง? ไปไม่ชวนกูแล้วยังจะมาอารมณ์เสียใส่อีก) ผมถอนหายใจใส่โทรศัพท์...

          “มึง... มารับกูหน่อย” ผมเริ่มเข้าสู่โหมดง๊องแง๊งใส่ไอ้ยูคทันที ตอนนี้นอยด์ๆไงไม่รู้ นี่ถ้าไม่มีเรียนตอนบ่ายนะ กูจะกลับไปนอนที่หอ

          (ห้างอยู่ใกล้ม.แค่นี้ต้องให้กูไปรับด้วย?)

          “.....” ผมเบะปากใส่โทรศัพท์

          (เออ... รออยู่นั่นนะ ตอนนี้กูอยู่หอ... อีกสิบนาทีถึง) รักมึงก็ตรงนี้แหละไอ้ยักษ์!

          ผมที่วางสายไอ้ยูคไปแล้วก็ไม่มีอะไรทำเลยเข้าไอจีไปเช็คคอมเม้น... ถ้ากูตอบใครสักคนไป เดี๋ยวคนอื่นมันก็ต้องมาคะยั้นคะยอให้กูตอบมันอีก ชีวิต! 

          แต่กูก็อยากไง... มันเบื่อๆหาไรสนุกๆทำดีกว่า ผมอ่านคอมเม้นผ่านๆ เม้นไหนสะดุดตาผมก็ตอบ

          ‘nichkhun ไปกินกับใคร? ไม่มีเรียนหรอ?’ พี่คุณณณณณณณ

          ‘bambam1a พี่คุณ!! คิดถึงจังเลย ♥ @nichkhun’  ไม่เจอพี่คุณมาสักพักแล้ว... กลับบ้านไปก็ไม่ได้แวะไปร้านพี่คุณเลย สงสัยเสาร์อาทิตย์นี้ต้องแวะไปซะหน่อยแล้ว

          พี่คุณไม่ตอบแต่ทักไลน์มาแทน

          ‘กลับบ้านมั้ย?’ 12:34

อ่านแล้ว 12:35 ‘ว่าจะกลับวันศุกร์นี้อ่ะ นอนบ้านสองคืน’

          ‘มาช่วยงานที่ร้านด้วย’ 12:35

อ่านแล้ว 12:35 ‘แหม ไอ้เราก็คิดว่าคิดถึง... ที่แท้ก็จะให้ไปเป็นเด็กเสริฟ’

          ‘เดี๋ยวทำกับข้าวไว้รอ’ 12:36

อ่านแล้ว 12:36 ‘ไม่ปฎิเสธ’

อ่านแล้ว 12:36 ‘โอ้ยยย พูดแล้วหิวเลย... เจอกันวันศุกร์นะพี่คุณ 555’

          ‘โอเค :)’ 12.37

          เอาของกินมาล่อ กูก็ติดกับทุกทีสิหน่า~ แต่ไม่เป็นไร ยอมมมม โอ้ยยย รอคอยวันศุกร์ เมื่อไหร่จะมาถึงสักทีน้อ... ห่าราก! นี่เพิ่งวันจันทร์เอง ถุ้ย! คิดได้ดังนั้นแล้วก็กลับมาเซ็งอีกรอบ ผมเบะปากใส่โทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย... คุยกับพี่คุณมันก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมานิดนึงก็จริง แต่มันก็ยังนอยด์อยู่ดี เมื่อไหร่ไอ้ยักษ์จะมาวะ...

          RRRrrrr

          นั่นไงพูดถึงยักษ์ ยักษ์ก็มา

          “มึงถึงไหนแล้ว” ผมเบะปากใส่โทรศัพท์

          (กูถึงแล้วเนี่ย แต่หาที่จอดรถไม่ได้เลย มึงลงมาหากูหน้าห้างเลย เดี๋ยววนรถไปรับ)

          “เออๆ มึงวนเล่นไปสักสองรอบก่อนนะ...” ผมกวนตีนมันไปหนึ่งดอก.. จริงๆก็ไม่อะไรหรอก กว่าจะจ่ายตัง กว่าจะเดินไป มันก็สักพักแหละ

          (เร็วหน่อยก็ดีนะมึง... เรียนบ่ายอย่าลืม)

          “เออ” เชี่ยยูคแม่งก็ไม่ตลกกะกูเลยอ่ะ... ผมวางสายมันก่อนจะคิดเรียกพนักงานมาคิดเงิน...

          พอจะเดินออกจากร้านผมก็เห็นพี่มาร์คกับผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ที่โต๊ะหัวมุมตรงหน้าประตูร้าน... ผมชะงักไปเล็กน้อย เพราะผมและพี่มันสบตากันพอดี... แต่ผมก็ตั้งสติได้เร็วเดินออกมาจากร้านทันที เชี่ย! ร้านมีตั้งสิบๆร้านไม่ไปแดกหรอกนะ... เสือกมาแ ดกร้านเดียวกันหาเตี่ยมึงหรอ?

          ตอนแรกกูก็ว่าจะแวะซื้อขนมไปฝากไอ้ยักษ์มันสักหน่อย..ที่มันอุตส่าห์ขับรถมารับ... แต่ตอนนี้ไม่แวะแม่งล้ะ ผมจ้ำอ้าวอย่างกับไล่ควาย... ไม่อยากอยู่ห้างนี้ล้ะแม่ง! ในที่สุดผมก็มาหยุดอยู่หน้าห้าง ยืนรอไอ้ยักษ์อยู่แปปนึงมันก็ขับรถมารับ

          “หน้าบูดเป็นตูดหมามาเลยนะมึง” ไอ้ยูคเอ่ยแซวทันที่ที่ผมเปิดประตูขึ้นรถ

          “รีบไปเหอะมึง เดี๋ยวเข้าเรียนสาย” ผมคาดเข็มขัดก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ไอ้ยูคมันเลยเงียบแล้วออกรถทันที...

.

.

.

          เชี่ยแบม!

          ไม่ต้องตกใจกูเรียกสติกูเอง... โอเค สติมาปัญญาเกิด วิญญาณเตลิด ระเบิดดังตู้ม! เกี่ยวอัลไล? 

          กูเป็นใคร... แบมแบมนะครับผม... กูจะสูญเสียความเป็นตัวกูไปเพราะใครคนนึงไม่ได้!

          “เชี่ยยูคหาไรแดกกันมั้ย?” หลังจากเลิกคลาสตอนสี่โมงผมก็ชวนไอ้ยักษ์ไปหาไรกินทันที... ตั้งแต่เข้าเรียนผมก็ใช้เวลาสะกดจิตตัวเองให้เป็นปกติอยู่นาน อาจารย์สอนอะไรไม่ได้เข้าสมองกูหรอก...

          “กูว่าจะชวนพอดี...” ผมหันไปเลิกคิ้วใส่ไอ้ยักษ์ 

          “พอดีพี่แม่งชวนกูมาอีกที” ผมขมวดคิ้วทันที... ‘พี่’ ที่มึงพูดนี่หมายถึงใคร? พี่ไหนอีกวะเนี่ย?

          “พี่ไหน? ชวนอะไรของมึง?”

          “ไม่ต้องมาทำหน้าโง่ๆใส่กูเลย” ไอ้สัส! ด่ากูโง่ตลอด มึงฉลาดตายห่าแหละ ผมหมั่นไส้มันเลยกระโดดขึ้นไปขี่หลังไอ้เชี่ยยักษ์ ซึ่งมันก็รับตัวผมไว้นะ แถมกระชับมือที่จับขาผมไว้กันผมตกลงไปอีก

          “กูไม่ได้โง่โว้ยยยยยย”  ผมตะโกนใส่หูมันจนมันต้องทำหน้าเหยเก

          “โอ้ยเชี่ยแบม หูกู!!” ไอ้ยูคออกเดินทั้งๆที่ผมยังอยู่บนหลัง... 

          ตอนนี้ใครๆก็มองมาที่ผมกับมัน คือกูก็รู้นะว่ากูโตแล้ว มาเล่นเหี้ยไรเด็กๆแบบนี้... แต่ถ้าถามว่ากูอายมั้ย... บอกเลยว่าไม่! นี่มันชีวิตกูไง อยากทำอะไรก็ทำ กูไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก็แล้วกัน...

          “ตกลงจะไปหาไรแดกกับกูมั้ยเนี่ย?” ผมเอ่ยถามมัน

          “วันนี้พี่เจบีแม่งชวนกูไปทำไรกินที่หอมันอ่ะ มึงจะไปป้ะล่ะ”

          “ไม่ไป” ผมตอบทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรมากเลย... 

          แค่ชื่อ ‘เจบี’ หลุดออกจากปากไอ้ยูค สมองผมก็สั่งการให้ปฎิเสธไปทันที... เพราะโอกาสที่เพื่อนพี่มันจะไปครบกันทุกคนมีแน่ๆ เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์... ไม่อยากเจอพวกพี่แม่งเลยบอกตรงๆ (อย่าแขวะ กูไม่อยากเจอทุกคนนั่นแหละ... ไม่ได้เจาะจงใคร #แบมแบมได้กล่าวไว้)

          “ทำไมมึง?”

          “กูเบื่อพวกพี่แม่งล้ะ”

          “ไปเหอะมึง ไปกะกูหน่อย”

          “ไม่!” ไอ้เชี่ยยูคมันก็ยังคะยั้นคะยอไม่เลิก 

          “กูบอกไม่ก็คือไม่! กูไม่อยาก...”

          ปี๊นๆ

          เสียงแตรรถดังขึ้นอยู่ตรงมุมถนนไม่ไกลนัก ก่อนจะตามมาด้วยการลดกระจกลงของคนในนั้น

          “ยูคยอม!” เสียงพี่เจบีดังออกมา 

          ตอนนี้พี่แม่งเป็นคนขับ พี่จินยองนั่งข้างคนขับ... ข้างหลังเป็นสามหน่อที่เหลือ... พี่หวัง พี่ยองแจ และพี่มาร์ค... 

          ไอ้ยูคมันแบกผมเดินไปหาพวกพี่แม่งที่รถ ผมเลยเอาหน้ามุดลงหลังไอ้ยูคมันไป ไม่อยากเห็นหน้าพวกแม่ง... 

          “ตกลงมึงไปป้ะ? เจอกันที่หอกูนะ” นี่มันประโยคคำถามหรือประโยคคำสั่ง อีเชี่ยพี่บีคนชิคมึงเรียนภาษาเกาหลีที่ไหนมา

          “นุ้งแบมไปมั้ย?” เสียงพี่จินยองดังขึ้นพร้อมกับที่พี่แกชะโงกหน้ามาฝั่งคนขับเพื่อให้ผมเห็นหน้า... ผมเลยต้องโผล่หน้าออกจากหัวไอ้ยักษ์แล้วตอบพี่มันไป

          “ไม่ไปนะพี่จินยอง” พี่จินยองขมวดคิ้ว “ผมว่าจะกลับหอเลย”

          “อ้าวไหนเมื่อกี้ยังชวนกูไปหาไรแดก” ไอ้ยูคหันกระซิบกับผม

          “กูไม่อยากและ” ผมกระซิบตอบมันกลับไปข้างหูไอ้ยูค บางทีก็ไม่อยากให้ไอ้พวกพี่มันได้ยิน 

          ผมเหลือบตาไปมองพี่จินยองก่อนหางตาจะเห็นอีเชี่ยพี่หัวแดงที่นั่งเบาะหลังพี่จินยองมองมาอยู่เช่นกัน ผมเลยเบะปากใส่พี่มันไปทีนึง 

          “วางกูลงได้แล้ว กูจะกลับหอ” ผมทำท่าจะลงจากหลังไอ้ยักษ์ แต่มันก็ไม่ยอมปล่อยผมลง

          “เดี๋ยวกูไปส่ง” มันหันมาบอกผมคราวนี้ไม่ได้กระซิบ... ดูเหมือนมันจะพูดให้พวกพี่ในรถได้ยินกันด้วย 

          “เออพี่เจบี... เดี๋ยวผมตามไปนะ ขอไปส่งไอ้ดื้อนี่ที่หอก่อน” ผมจิ๊ปากใส่ไอ้ยูคและทำแก้มพองลมอย่างงอนๆ เดี๋ยวก็ว่ากูโง่ เดี๋ยวก็ว่ากูดื้อ สัส! มึงเพื่อนกูมั้ย?

          “นุ้งแบมเป็นอะไรรึเปล่า?” พี่จินยองยังคงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมจะอ้าปากตอบกลับไปแต่ไอ้ยูคมันก็ชิงตอบก่อน

          “มันไม่ค่อยสบายนิดหน่อยอ่ะพี่” หืมมมม กูเนี่ยนะไม่ค่อยสบาย “ให้มันกลับหอไปนอนพักเหอะ”

          “น้องแบมแบมให้พี่แจ็คสันคนหล่อไปดูแลมั้ยครับ?” พี่หวังที่แม่งลดกระจกลงตอนไหนไม่รู้เอ่ยขึ้น... นี่มึงยังมีหน้ามาม่อกูอีกเนอะ! ผมกรอกตาไปมาก่อนจะชะโงกหน้าไปตอบพี่มัน...

          “ไม่ เป็น ไร ครับ” แล้วผมก็เอาหน้าซุกหลังไอ้ยูคอีกรอบ 

          “มึง...กูอยากกลับแล้ว” ผมพึมพำกับไอ้ยูคเบาๆ ไอ้ยูคก็รับคำก่อนจะหันไปบอกพวกพี่แม่ง

          “เจอกันที่หอนะพี่” 

          แล้วมันก็แบกผมเดินออกมาซึ่งระหว่างนั้นผมก็หันไปมองคนในรถอีกครั้ง... แล้วก็เห็นหน้าพี่มาร์คมันกำลังมองมาที่ผมพอดี ผมเลยหันหน้าหนีไปอีกทางแทน... เชี่ย กูไม่อยากเห็นหน้ามึง

          ไอ้ยูคขับรถมาส่งผมที่หอ นี่มันยังไม่ห้าโมงดีเลย ผมเลยกะจะยังไม่กินข้าวตอนนี้... ว่าจะลงมาหาไรกินตอนทุ่มนึง จะได้ไม่หิวตอนดึกๆ ผมเลยยังไม่ได้อาบน้ำเพราะเดี๋ยวยังไงก็ต้องลงไปซื้อข้าวอีกอยู่ดี ก็เลยพาตัวเองมานอนเล่นบนเตียงแล้วเอาหูฟังเสียบโทรศัพท์กดเพลงฟัง... ฟังไปเพลินๆแล้วก็เผลอหลับไป กระทั่งสะดุ้งตื่นมาอีกทีตอนสามทุ่มกว่า

          เชี่ยเอ้ยย เผลอหลับไปซะได้นะกู... ดีนะผีไม่อำ...

          แล้วป่านนี้ร้านข้าวแม่งไม่ปิดไปหมดแล้วหรอวะ? กูต้องพึ่งข้าวเซเว่นอีกแล้วใช่อ้ะเนี่ย? 

          ผมลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์ไปชาร์จแบตฯ สงสัยจะหมดไปตอนฟังเพลงนั่นแหละ พอกดเปิดเครื่องแล้ว... ทั้งไลน์ ทั้งไอจี ทั้งเฟซบุ๊ค ทั้งทวิตเตอร์ ทั้งอัพเดทเหี้ยอะไรไม่รู้เด้งเตือนขึ้นมาเต็มเลย... 

          เชี่ย เหมือนกูขาดการติดต่อกับโลกภายนอกไปสามล้านปีแสง... ผมกดเข้าไปดูในไลน์ก่อนดันดับแรก... ไอ้เชี่ยยูค 135 ข้อความ พี่คุณ 12 ข้อความ แม่ 4 ข้อความ และเพิ่มเป็นเพื่อนอีก 10 คน

          ผมกดเข้าไปดูของแม่กับพี่คุณก่อน แม่บอกว่า วันศุกร์ให้กลับบ้านก่อนแล้วเดี๋ยวไปร้านพี่คุณพร้อมแม่ และตามด้วยสติกเกอร์อีกหนึ่งอัน ผมเลยส่งสติกเกอร์กลับไปว่าโอเค...

          ส่วนของพี่คุณ พี่แกส่งมาถามว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย? แล้วก็มีลิสต์เมนูมาให้เลือก ซึ่งผมก็ตอบไปว่า ‘ทุกรายการที่กล่าวมา’ จบปิ๊ง...

          ส่วนไอ่ยักษ์ยูคยอม ผมเลื่อนดูข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน มีสติกเกอร์แล้ว 90% จนท้ายๆนั่นแหละคือตัวหนังสือจริงๆ มันส่งมาตอนประมาณหกโมงครึ่งเริ่มจากสติกเกอร์แรกๆเลยนะ แล้วก็ส่งมาเรื่อยๆกระทั่งตอนสองทุ่มยี่สิบเป็นข้อความสุดท้าย

          ‘ทำไมไม่ตอบกู’ 19:15

          ‘ละโทรไปทำไมปิดเครื่อง’ 19:16

          ‘มึงตายหรือยังไอ่แบม?’ 20:01

          ‘ข้าวอยู่หน้าห้อง’ 20:20

          หืมมมมม ข้าวอยู่หน้าห้องคืออัลไล? ผมขมวดคิ้วก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไปดูหน้าห้อง ก็เจอกับถุงพลาสติกใส่กล่องข้าวแขวนประตูไว้อย่างที่ไอ้ยูคมันบอก... คือถึงจะงงๆแต่ผมก็หยิบเอาถุงข้าวมาถือไว้แล้วเดินเข้าห้องมา... ผมวางถุงไว้บนโต๊ะในห้องครัวแล้วเดินมากดโทรศัพท์ที่ชาร์จแบตฯไว้ในห้องนอนอีกรอบ กะจะพิมพ์ไปถามไอ้ยูคสักหน่อย แต่พอเปิดไลน์มันก็ทักมาก่อนแล้ว

          ‘อ่านแล้วทำไมไม่ตอบกู?’ 21:24

อ่านแล้ว 21:26 ‘กูเพิ่งตื่น’

          ‘กินข้าวยังมึง?’ 21:26

อ่านแล้ว 21:27 ‘ยัง แต่เห็นข้าวมึงแล้ว สัสเหมือนรู้เลยว่ากูยังไม่ได้กินข้าว’

          ‘กูไม่ได้ซื้อหรอก พี่มาร์คซื้อ’ 21:27

          พอกูอ่านจบเท่านั้นแหละ... เชี่ยอยากจะเอาถุงกลับไปแขวนหน้าห้องเหมือนเดิม พี่มาร์คแม่งต้องการอะไรจากกูวะ?

          ‘อ่านไม่ตอบกูอีกแล้วนะ’ 21:30

          ‘เชี่ยแบมจะตอบกูมั้ย? สัส’ 21:32

อ่านแล้ว 21:35 ‘เออ’

อ่านแล้ว 21:36 ‘กูจะไปอาบน้ำนอนแล้ว เจอกันพรุ่งนี้’

          แล้วผมก็ปิดเสียงโทรศัพท์แล้วคว่ำหน้าไว้ทันที... กูจะกินดีมั้ยข้าวอ่ะ... ไอ้หิวมันก็หิวอยู่นะ แต่...มันติดอยู่ที่คนซื้อนี่แหละ 

          พ่องงงงงง...

          เออ... กูกินก็ได้ เห็นแก่ท้องที่กำลังร้องโหยหาอาหารอยู่หรอกนะ ชิ! ว่าแล้วผมก็ไปจัดการอุ่นข้าวในไมโครเวฟอีกรอบ คือแม่งก็นานแล้วไง ข้าวมันหายร้อนหมดแล้ว...

          พอกินข้าวเสร็จผมก็ไปอาบน้ำเตรียมจะนอน แต่กลัวเป็นกรดไหลย้อนก็เลยออกมายืนรับลมอยู่ริมระเบียง... ลมเย็นๆปะทะกับใบหน้า ผมหลับตาลงรับไอเย็นๆพลางสูดอากาศเข้าเต็มปอด... เชี่ยรู้สึกดีชิบหาย... ผมชอบตอนกลางคืนที่สุดแล้ว มันเงียบ สงบ และไม่วุ่นวาย... แต่กลางคืนมันก็เหงาๆนะว่ามั้ย?

          เชี่ยยย แล้วกูจะมาอารมณ์เปลี่ยวอะไรตอนนี้เนี่ยฮะ!? ผมถอนหายใจกับตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้าห้องมา... เมื่อไม่มีอะไรทำผมเลยเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอีกรอบ เพราะเมื่อกี้เช็คไปแค่ไลน์... กดเช็คโน่นเช็คนี่ไปเรื่อยๆ ก็กดเข้าไลน์ไปอีกรอบเพื่อดูข้อความที่ไอ้ยูคมันไลน์มาแล้วไม่ได้เปิดอ่าน

          ‘สัสแบม!’ 21:36 มันด่าผมไว้ตอนที่ผมบอกจะไปอาบน้ำนอน แล้วตามด้วยสติกเกอร์มากมายก่ายกองเพื่อกวนประสาต...ไอ้เชี่ยยูค กวนตีนนะสัส

          ‘กินข้าวรึยัง?’ 22:02 เวลา ณ ปัจจุบัน คือมึงเห็นกูอ่านปุ้บ มึงก็ไลน์มาปั้บเลยช้ะ?

อ่านแล้ว 22:03 ‘เชี่ยไรมึง? มึงถามกูไปแล้วนะ’

อ่านแล้ว 22:04 ‘เงียบไม? ส่งแต่สติกเกอร์ให้กูจนมึนเลยหรอ?’

          ‘จะนอนยัง?’ 22:05

อ่านแล้ว 22:05 ‘เสือก’

อ่านแล้ว 22:05 ‘จะนอนแล้ว บาย’

          เมื่อมันไม่ตอบอะไรผมเลยวางโทรศัพท์ไว้กับโต๊ะตามเดิมแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง... ไม่มีอะไรจะสุขไปกว่าการได้นอนหลับอีกแล้ว... พอก่อนวันที่แสนจะน่าเบื่อ

.

.

.

          ‘ฝันดีนะ’ 22:10

          ตื่นเช้ามาผมก็เช็คไลน์ทันที แต่ไอ้ที่ตกใจและงงมากก็คือ... ไอ้เชี่ยยูคแม่งบอกฝันดีผมด้วย!! คืออัลไล? ร้อยวันพันปีมึงไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับกูเลยนะ ผมเลยส่งสติกเกอร์ไปให้มัน แล้วถามมันว่า

อ่านแล้ว 8:03 ‘เป็นเหี้ยไรมาบอกฝันดีกู ขนลุกสัส’

          ‘ขนลุกไปให้พอ’ 8:05  อะไรของมึงวะ... นี่มันประโยคประเภทไหน? ผมกำลังจะพิมพ์ไปถามมันแต่มันก็พิมพ์ต่อมาก่อน... ซึ่งพออ่านแล้ว ขนกูก็ลุกทันที... ลุกจนขนจะร่วงหมดตัวแล้วเนี่ย!!!

          ‘เพราะพี่มาร์คแม่งเป็นคนพิมพ์’ 8:05

          ไอ้เย้ดดดดเข้! นี่มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่วะ? อีเชี่ยพี่มาร์ค!!!

          อีสลิดดกเอ้ย! 

.

.

.

#ฟิคกระเรียน