ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 14

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

   

-14-

Just be yourself

          พอกินไรกันเสร็จแล้วพี่มาร์คมันก็พาผมมากินไอติมต่อตามที่ผมอยาก.. ส่วนไอ้พวกที่เหลือน่ะหรอ? ตอนแรกก็ร้องจะตามมา(?) แต่ไม่รู้นึกอะไรกัน เปลี่ยนใจไม่มาด้วยซะงั้น... จริงๆผมก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ ถ้าพวกนั้นจะมาด้วยกัน

          ก็แหม.. ถึงขนาดถ่อมานั่งกินชาบูด้วยกันจนถึงตอนนี้ ผมก็ว่าพวกแม่งคงไม่มีแล้วล่ะ.. ไอ้เรื่องความเกรงใจน่ะ = =*

          “เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับนะ” พี่มาร์คมันบอกหลังจากเดินมาส่งผมที่หอแล้ว

          “พรุ่งนี้วันเสาร์ ผมไม่มีเรียนนะ”

          “รู้... จะมารับไปเที่ยว” หืออ?

          “เที่ยว? ไปไหนอ่ะ?”

          “อยากไปไหนล่ะ? จะพาไปทุกที่เลย” ผมยิ้มออกมาทันทีที่มันพูดจบ... โอ้ยเชี่ยยย ตามใจกูด้วย... แบบนี้ดิ่มันถึงจะเหมือนมาจีบกูหน่อย

          “อืมมม...” ผมทำท่านึก 

          “ไปทะเลมั้ย?... แต่ไม่เอาดีกว่า” พอมานึกๆอีกทีนะ แบบไปทะเลมันก็อยากไป แต่ถ้าให้ไปเช้าเย็นกลับนี่มันไม่สนุกอ่ะ อยากไปหลายๆวันไรงี้

          “ตกลงอยากไปไหน?” พี่มันถามอีกรอบ

          “ไปใกล้ๆแถวๆนี้ก็ได้..” พี่มันไม่มีรถนี่.. เอ๊ะ! หรือว่ามี? เห็นไปไหนมาไหนก็เดิน หรือไม่ก็ไปรถพี่บีคนชิคตลอดเลย 

          “ดูหนังกันดีกว่าพี่มาร์ค” ดูหนังก็ได้ หนังเข้าใหม่เพียบเลย

          “แล้วทะเล..ไม่อยากไปหรอ?”

          “ไว้ไปตอนปิดเทอมดีมั้ย? ผมอยากไปหลายๆวันอ่ะ” พี่มันยิ้มแล้วพยักหน้า

          “งั้นพรุ่งนี้เจอกันเนอะพี่มาร์ค” ผมโบกมือบ้ายบายมัน 

          “ผมขึ้นห้องแล้วนะ” ผมบอกมันแล้วหันหลังเตรียมจะขึ้นหอตัวเอง

          “แบมแบม..” พี่มันเรียกผมไว้แล้วเดินมาดักหน้า

          “มีอะ...”

          ฟอดดดด

          “ฝันดีนะ” แล้วพี่มันก็เดินไป... ทิ้งให้กูแข็งเป็นหินอยู่คนเดียว โอ้ยยย อีเชี่ยยย เขินบรรลัย! อยู่ๆก็มาหอมแก้มกู... เดี๋ยวนี้มึงพัฒนามากอีพี่ต้วน!!! ฮือออ กูเขิน.. รุกกูอีกแล้วช้ะ? แล้วเมื่อไหร่จะถึงทีกูบ้างล่ะวะ

          “ยังไม่เข้าหออีกหรอ? หรือจะให้ขึ้นไปส่ง” ระหว่างที่กำลังยืนอึ้งอยู่นั้น อีเชี่ยพี่มาร์คที่เหมือนจะเดินไปแล้ว มันกลับมาอีก แถมมายืนทาบข้างหลังแล้วพูดเบาๆที่หูกูอีกนะ... สัส ขนลุกชิบ

          ผมสะดุ้งแล้วรีบวิ่งขึ้นหอตัวเองอย่างไว...

          อีเชี่ยย ฮือออ กูจะฟ้องพี่คุณ TT’

.

.

.

          นี่กูคิดถูกหรือคิดผิดวะที่มาดูหนังวันนี้ อื้อหืออออ คนเยอะบรมโคตรร นี่เยอะขนาดที่กูคิดว่า คณะ คสช. มาคืนความสุขให้ประชาชน โดยการให้ดูหนังฟรีเลยนะเนี่ย เดี๋ยวๆ กูจะโดนตำรวจจับมั้ย ขอโทษค้าบลุงประยุทธ์

          แต่ถึงแม้ว่าคนจะเยอะเพียงใด แต่ในเมื่อกูมาแล้วยังไงก็ต้องได้ดู ชิชะ ต่อแถวคนยาวเป็นวา.. ยืนจนเมื่อย พี่มาร์คมันเลยบอกให้มานั่งรอ เดี๋ยวมันต่อแถวซื้อเอง น่ารักจุงเบยยย หิหิ

          “ขอโทษนะนาย...” นั่งอยู่แปปนึงก็มีมือมาสะกิดที่ไหล่ พอหันไปมองก็พบว่า... ใครวะแม่ง!

          “ครับ?” มันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเบียดตัวเองนั่งลงข้างๆ คือที่กูนั่งอยู่มันก็เป็นเก้าอี้บิดๆเบี้ยวๆไม่เป็นรูปเป็นทรง คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นแฟชั่นอ่ะนะ... แต่ก็ยาวพอจะนั่งได้สองคน แต่ขอโทษ.. พอดีกูนั่งตรงกึ่งกลางเก้าอี้เลยไง ไอ้ห่า.. จะนั่งก็บอกกูดีๆก็ได้ป้ะ กูจะได้เขยิบให้ นี่อะไร... อยู่ๆก็มาเบียดกูเฉย เดี๋ยวปั้ด!

          “คือช่วยอะไรเราหน่อยได้มั้ยอ่ะ” ระหว่างที่ผมกำลังเขยิบออกจากมัน มันก็เอามือมาวางที่แขนพร้อมกับขอความช่วยเหลือ

          “ช่วย? อะไรเหรอ?” คือเอามือออกจากแขนกูได้แล้วมั้ง... กูไม่หนีมึงไปไหนหรอก คนระดับพี่กันต์แล้ว

          “คือ.. ช่วยเอานี่ไปให้คนที่ใส่เสื้อดำตรงโน้นให้เราหน่อยนะ” มันว่าพลางยัดของใส่มือกูแล้วชี้ให้ดูคนที่ว่า... ไอ้เชี่ยย คนเยอะแยะขนาดนี้ ใส่เสื้อดำกันไม่ใช่น้อยเลย

          “คนไหน?”

          “คนโน้นอ่ะ ที่ยืนต่อแถวซื้อป็อปคอร์นอยู่แถวที่สองอ่ะ ยืนอยู่คนที่สามอ่ะเห็นมั้ย?” ผมมองตามมันไป อ๋อออ... มันยืนหันหลังอยู่

          “เห็นๆ แต่... ทำไมไม่เอาไปให้เองอ่ะ?”

          “เราไม่กล้าอ่ะ ฝากนายเอาไปให้หน่อยนะ” มันพยายามอ้อนวอน ผมเลยได้แต่ถอนหายใจ... ไอ้เรามันก็เป็นคนดีเหมือนพี่คุณซะด้วยสิ.. ช่างกล้าพูด -*-

          “นี่ไม่ได้หลอกให้เราไปส่งยาช้ะ?” จริงๆกูถามกวนตีนๆไปงั้นแหละ ส่งยาเหี้ยไรกันบนห้างว้ะ กล้องวงจรปิดเยอะสึด แล้วอีกอย่าง ของที่มันยัดใส่มือผมเนี่ย มันเป็นกระป๋องกลมๆ ขนาดเท่าฝ่ามือ คือแค่เปิดฝาก็รู้แล้วอ่ะว่าข้างในเป็นอะไร ถ้าส่งยาจริงแม่งต้องเป็นการส่งยาที่หละหลวมมากๆอ่ะ

          “จะบ้าหรอ!!” อ้าวเหี้ย! ตกใจอย่างกับกูไปฆ่าใครตาย... กูรู้แล้วว่ามึงไม่ได้ส่งยา ไอ้ห่า นอกจากจะไม่รับมุกกูแล้ว.. มึงยังจริงจังกับมุกกูเกินไปอีก = =”

          “ล้อเล่นเฉยๆ นี่ก็จริงจังเชียว... แล้วจะให้เอาไปให้เลยมั้ยล่ะ?” มันพยักหน้ารัวๆ “ให้บอกว่าใครฝากมาให้อ่ะ?” มันนิ่งไปแปปนึง

          “ไม่ต้องบอกหรอก”

          “เอ้า! ถ้าเค้าถามจะให้ตอบยังไง?”

          “บอกแค่ว่ามีคนฝากมาให้ก็พอ...” หน้ามันเศร้าไปแวบนึง 

          “ฝากด้วยนะนาย”

          “เอ่อ... โอเค ว่าแต่นายชื่อไรอ่ะ?” มันขมวดคิ้วเมื่อผมถามถึงชื่อมัน 

          “ไม่ได้จะไปบอกเค้าหรอก แค่อยากรู้ เผื่อได้เจอกันอีกไง” มันพยักหน้า

          “เราชื่อ.. จิน ห้ามบอกเค้านะ” ผมพยักหน้ายืนยัน 

          “ขอบใจนายมากนะ แบมแบม” แล้วหมอนั่นก็รีบเดินออกไปเลย อะไรของมึงวะ...

          แต่เดี๋ยวนะเฮ้ย! เมื่อกี้มึงเรียกชื่อกูนี่! เย้ดดด มึงเป็นใครวะ รู้จักกูได้ยังไง!!! มึงชักจะเริ่มน่ากลัวแล้วนะกูว่า... ผมก้มลงมองกล่องในมือ

          “สัส รีบเอาไปให้แม่งดีกว่า” ว่าแล้วก็เดินตรงไปที่แถวซื้อป็อปคอร์น ตอนนี้เป้าหมายถึงคิวซื้อป็อปคอร์นพอดี ยืนรอแม่งหน่อยแล้วกัน

          RRRrrrrr

          ผมล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา.. พี่มาร์คแม่งโทรมา

          “พี่มาร์ค”

          (อยู่ไหนเนี่ย? พี่มองไปไม่เจอ)

          “อ่อ.. ผมมาซื้อป็อปคอร์นอ่ะพี่มาร์ค พี่มาร์คซื้อตั๋วเสร็จแล้วหรอ?”

          (ซื้อป็อปคอร์น? ยังไม่ต้องซื้อหรอก คงไม่ได้ดูรอบนี้แน่ๆ)

          “อ่า.. โรงเต็มใช่มั้ยฮะ? งั้นเดี๋ยวผมกลับไปนั่งรอพี่ที่เดิมนะ”

          (โอเค รีบมานะ) หลังจากวางสายไป เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอไอ้คนเสื้อดำที่ว่าแล้วอ่ะ!

          เหรี้ยยย หายไปไหนวะ!!!

          ผมสอดส่องสายตาไปบริเวณใกล้เคียงที่มันเคยอยู่เมื่อกี้แล้วก็ไม่มีแม้แต่เงา เจอแต่ผู้ชายเสื้อดำคนอื่น ซึ่งไม่ใช่คนที่ผมต้องเอาของมาให้... ที่มั่นใจว่าไม่ใช่เพราะเมื่อกี้แอบเห็นรองเท้ามันอยู่... มันใส่รองเท้าสีแดง

          สัสเอ้ยยย แล้วกูจะเจอมั้ยเนี่ย? ช่างแม่ง เดี๋ยวค่อยให้พี่มาร์คช่วยหาอีกทีแล้วกัน

          พอหันหลังจะเดินกลับไปทางเดิมก็ต้องตกใจ เพราะมีคนมายืนอยู่ข้างหลังกูนี่สิ

          “เฮ้ย! พะ... พี่บีไอ!”

          แล้วไอ้ที่กูตกใจยิ่งไปกว่านั้นคือไรรู้มั้ย?...

          เสื้อดำ.. รองเท้าแดง 

          ไอ้เหี้ย เป๊ะเวอร์!!!

          “น้องแบมแบม หาใครอยู่หรอครับ? หลงกับเพื่อนหรอ?” สึด... หลงห่ าไร กูโตเป็นคนหล่อขนาดนี้แล้วไม่ใช่เด็กๆจะมาหลงมาเหลิงอะไรนัก..

          กูก็หามึงอยู่นั่นแหละ

          “เอ่อ... คือพี่บีไอครับ มีคนฝากของมาให้พี่อ่ะ” มันทำหน้างงๆแล้วชี้เข้าหาตัวเอง..

          ครับ มึงนั่นแหละ!

          “ใครฝากมาให้หรอครับ?” มันรับไว้ก่อนจะถามพลางเขย่ากล่องไปมาดังก็องแก็งๆ

          “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เค้าฝากมาให้แล้วก็วิ่งหายไปเลย” พี่บีไอหัวเราะน้อยๆแล้วเปิดฝากล่องออกมาดู...

          แหวน... แหวนเด็กเล่นอ่ะมึง แหวนพลาสติก... แค่เนี้ยะนะ!

          “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมเอ่ยหลังจากเสือก เอ้ย! เห็นแล้วว่าในกล่องไม่ใช่ยาจริงๆ

          “น้องแบมแบมมาดูหนังเหมือนกันหรอ... ดูรอบไหนหรอครับ?”

          “อ่า.. น่าจะได้ดูรอบหน้านะครับ โรงเต็มหมดเลย”

          “อยากดูรอบนี้มั้ยครับ พอดีพี่เหมาโรงไว้กับเพื่อนๆน่ะ” 

          พ่อมึงเถอะ! เหมาโรง! เพื่อนมึงมีกี่ร้อยคนวะครับ?

          ผมนี่อึ้งไปเลย... ลำพังตัวกูเอง เคยมาดูหนังกับเพื่อน... เหมาที่นั่งมากสุดก็แค่สองแถว แล้วนี่อะไร? อื้อหือ.. บ้านผลิตแบงค์หรอวะ?

          “เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ พี่ดูกับเพื่อนพี่เลย”

          “ทำไมไม่มาดูด้วยกันล่ะ เพื่อนพี่มีไม่กี่คนหรอกครับ.. ชวนเพื่อนน้องแบมแบมมาหมดเลยก็ได้นะ” ผมโบกไม้โบกมือปฎิเสธแทบไม่ทัน...

          “ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมซื้อตั๋วไว้แล้วด้วย” หน้ามันเหมือนไม่เชื่อ แบบ... มองหาตามมือตามไม้กูไง ว่าไหนตั๋ว? 

          “คือพะ.. เอ่อ ต่อแถวซื้ออยู่ครับ” นี่จะหลุดพูดว่า พี่มาร์คไปล้ะนะ... แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่พูด...

          “งั้นโทรไปบอกเพื่อนว่าไม่ต้องซื้อแล้วยังทันนะครับ” โอ่ยยย กูบอกว่าไม่ก็คือไม่สิวะ! เห็นทีคงต้องใช้ไม้แข็งกะแม่งล้ะ

          “พี่ดูเรื่องอะไรกันหรอครับ?”

          “Seventh son ครับ”

          “อ๋ออ พอดีผมจะดูเรื่องสตรีเหล็กอ่ะพี่ น่าเสียดายจัง ไว้คราวหน้าเนอะพี่เนอะ” ผมแกล้งหยิบมือถือออกมาแนบหู

          “ไปแล้วๆ เจอกัน” ก่อนจะจัดการยัดมันลงกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว... ต้องเร็วสิของแบบนี้ เดี๋ยวมันก็รู้หมดว่าไม่ได้มีใครโทรมาหากูสักคน

          “เพื่อนผมโทรมาตามแล้ว ผมไปก่อนนะครับพี่เทค” ผมพูดตัดบทก่อนที่มันจะพูดอะไรออกมาอีก แล้วก็รีบวิ่งปรื้ดออกมาทันทีเลย เหนื่อยชิบ! 

          มึงนะมึง ไอ้จินห่าเหวอะไรนี่ อย่าให้กูเจออีกนะ.. แม่งงง

          ผมกดโทรศัพท์หาพี่มาร์คเพื่อจะบอกมันว่าผมจะลงไปรอที่ร้านอาหาร

          หนึ่งคือหนีพี่บีไอมัน เดี๋ยวตามมาตื้ออีกจะเป็นเรื่อง

          สองคือ...ไหนๆก็ไม่ได้ดูรอบนี้แล้ว.. ผมนี่หิวขึ้นมาทันทีเลยครัช  หาไรกินก่อนดีกว่า อีกตั้งนาน...

          นั่งรออยู่พักนึง พี่มาร์คมันก็มาถึง แล้วนั่งลงฝั่งเดียวกับผมเฉย...

          “ทำไมไม่นั่งฝั่งโน้นอ่ะพี่มาร์ค ที่ตั้งกว้างมานั่งเบียดกันทำไม?” มันไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มกลับมาให้เท่านั้น..

          เอาๆดีนะ.. ทำไมกูรู้สึกแปลกๆวะ

          “ผมยังไม่ได้สั่งอะไรนะ รอพี่มาก่อน” พี่มันพยักหน้าแล้วยิ้มให้อีกแล้ว..

          เห้ยย ยิ้มอะไรบ่อยนักวะ กูไม่ชินอ่ะบอกเลย

          “พี่มาร์ค พี่เป็นอะไรรึเปล่า?” อย่างที่คิด.. มันไม่ตอบแต่ส่ายหัวแล้วยิ้มให้เฉยๆ ...

          กูไม่เชื่อมึงหรอก..

          หลังจากที่สั่งอาหารกันเสร็จแล้ว ผมก็นั่งเงียบๆ ส่วนพี่มันก็นั่งเงียบๆ ...บรรยากาศมันไม่โอเคอ่ะมึง เข้าใจป้ะ?

          “พี่มาร์ค...” ผมเอ่ยเรียกมันเบาๆ ไม่ได้หันไปมองมันหรอกว่ามันจะมองมารึเปล่า 

          “เมื่อกี้เห็นใช่ป้ะ?” มันไม่ตอบผมเลยถามย้ำอีกครั้ง 

          “เห็นผมกับเค้าใช่มั้ย?” ทีนี้หันไปมองหน้ามันตรงๆเลย มันไม่มองผมเอาแต่นั่งจ้องแจกันดอกไม้บนโต๊ะ

          “เห็นก็บอกว่าเห็นสิ...”

          “อืม...”

          “อยากให้เล่าให้ฟังมั้ย?” พี่มันส่ายหน้า 

          “......”

          “แต่ผมอยากเล่า.. ก็มันไม่มีอะไรนี่” ยักไหล่แบบชิลๆให้แม่งเห็นว่าไม่มีอะไรจริงๆ

          “มีคนฝากให้ผมเอาของไปให้เค้าแค่นั้นเอง.. แต่จริงๆเค้าก็ชวนผมดูหนังด้วยกันนะ..” ขอแหย่คนสักหน่อย..

          “หรอ..” พี่มันไม่พูดอะไรต่อ.. ทำหน้าหงอยๆ

          โอเค กูไม่แหย่แล้วก็ได้..

          “แต่ผมก็เลือกมาอยู่นี่.. เพราะพี่ไง”

          “......” มันหันมามองทันควันเลย แบบอะไรจะขนาดนั้น... รู้นะเว้ย ดีใจอ่ะดิ๊!!

          “ก็พี่ชวนผมมาเที่ยว... แล้วจะให้ผมไปกับคนอื่น... มันใช้ได้ที่ไหนล่ะ” พี่มันส่งสายตาดุๆมาให้แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มให้แทน..

          “ผมอยากให้พี่เป็นพี่มาร์คคนเดิมอ่ะ... เหมือนว่าตอนนี้ พี่กำลังพยายามเป็นใคร.. ใครสักคนที่ไม่ใช่ตัวพี่เอง... ผมรู้สึกได้นะพี่มาร์ค... ผมเคยบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้โง่”

          “ไม่ชอบหรอ..แบบนี้?”

          “พี่ดุผมซะยังดีกว่าพี่ยิ้มให้ผม.. ยิ้มที่มันฝืนอ่ะ ผมไม่อยากได้... เมื่อก่อน...ผมไม่เคยคิดหรอกนะว่าการที่พี่เอาแต่ดุผม ทำหน้ายักษ์ใส่ผม มันจะเป็นสิ่งพิเศษตรงไหน แต่ตอนนี้.. ผมว่าผมรู้แล้ว ที่พี่ทำแบบนั้น... ถ้าผมไม่พิเศษจริงๆ พี่จะไม่ทำหรอก”

          จริงๆนะ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของพี่มันอ่ะ... ใครๆก็ได้รับ บ่อยๆดี ยกเว้นผม... แต่มีสักคนมั้ยล่ะที่พี่มันจะดุ จะตีหน้ายักษ์หน้ามาร ราวกับจะแดกหัวแบบที่มันทำกับผม

          “ไม่ชอบให้ดุไม่ใช่หรอ?”

          “แล้วคือต้องชอบหรอ? คนบ้าอะไรชอบให้คนอื่นมาดุ..” ผมยู่ปาก

          “.......”

          “ผมว่าผมก็บ้าแหละ” ก็ไม่ได้ชอบให้พี่มันดุนักหรอก.. แต่เวลามันดุแล้วรู้สึกดี.. อุ่นใจ คนที่เค้าไม่สนใจเรา เค้าไม่มานั่งดุนั่งสอนเราหรอก จริงมั้ย?

          “พูดแล้วนะ..”

          “อืออ” แล้วก็หัวเราะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

          “พี่มาร์ค..”

          “หืม?”

          “แค่พี่เป็นตัวพี่เอง.. เวลาอยู่ด้วยกัน ผมขอแค่นี้...ได้มั้ย?”

          “แล้วจะเสียใจที่พูดแบบนี้” พี่มันมองมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แบบเดียวกับตอนที่มันรุกกูเป๊ะเลย... กูพลาดอีกแล้วช้ะ?

          ได้... มึงเป็นตัวเอง กูก็จะเป็นตัวเองเหมือนกัน... 

          ดูซิใครกันแน่ที่จะต้องเสียใจ ฮ่าๆๆ ขอบอกไว้เลย เรื่องแบบนี้พี่กันต์ก็ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน... เดี๋ยวรู้เลย! 

.

.

.

#ฟิคกระเรียน