ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 16

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-16-

YUGBAM(?) MARKBAM(?)

          ไถดูรูปไปเรื่อย เข้าอัลบัมนั้นออกอัลบัมนี้ ก็เหมือนเดิมอ่ะ... ไม่เห็นจะมีรูปผมเลยสักรูป... ก็แหม... ไอ้พี่แจ็คมันม่อผมอยู่ปาวๆ ก็คิดว่าแม่งจะจริงจัง... แต่คือไม่ช้ะ?.. แปลว่าม่อกูไปงั้นเองสินะ... รู้สึกเหมือนตัวเองถูกใช้เป็นเครื่องมือยังไงไม่รู้ว่ะ ดีออกกก

          จบกับรูป.. ผมเลยเข้าไปเผือกในไลน์ต่อ... ต้องหาไลน์พี่ยองแจสินะ... ไม่มีชื่อยองแจ... มีแต่...

          ‘ไอ้แตง’

          ผมไม่รอช้ากดเข้าไปดูทันที... ไม่มีบทสนทาอะไรเกิดขึ้นมาหลายวันแล้ว ล่าสุดคือเมื่อประมาณสองอาทิตย์ก่อน พี่แจ็คมันส่งไปว่า

อ่านแล้ว 1:30 ‘กูแม่งเหี้ยเนอะ’

อ่านแล้ว 1:30 ‘กูขอโทษ’

          พี่แตงมันอ่านแต่ไม่ตอบ... หรือตอบแล้วพี่แจ็คมันลบไปอันนี้ก็ไม่รู้นะ แต่พอเลื่อนขึ้นไปอ่านอีก ผมก็พบว่า... บทสนทนาเมื่อก่อนนั้นของพวกพี่มันน่ารักจริงๆ เข้าใจแล้วว่าคงสนิทกันมาก 

          พี่ยองแจมันชอบส่งสติกเกอร์แมวเหมียวมาให้ ส่วนพี่แจ็คก็จะส่งสติกเกอร์หมาน้อยกลับไปทุกครั้งที่จบการสนทนา... มันดูเป็นผู้ชายอบอุ่นอยู่นะพี่หวังอ่ะ... ส่วนพี่ยองแจ มันก็มีลุคใสๆแบ๊วๆอยู่นะ.. อ้อนพี่แจ็คเหมือนลูกแมวเลยดูจากที่คุยกัน 

          นี่กูคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่รึเปล่าวะ ที่ว่า... ยองแจไม่เคยใสเนี่ย!?

          แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีมือมาจับที่เอวก่อนจะตามมาด้วยการยืนซ้อนหลังของไอ้เชี่ยยูคมัน

          “เชี่ย! กูตกใจหมด!!” ผมด่ามันเบาๆ เพราะกลัวพี่หวังมันฟื้นมาแล้วรู้ว่ากูแอบเอาโทรศัพท์มันมาเผือก

          “ทำไร?” มันถามแต่มือก็ยังคงแตะเอวอยู่ไม่ปล่อย แถมยังยื่นหน้าเอาคางมาเกยไหล่ผมเพื่อจะดูโทรศัพท์พี่แจ็คมันอีก

          “ก็หาข้อมูลนิดหน่อย.. แล้วมึงตื่นมาทำไม? ไปนอนต่อไปมึง” ผมเอามือผลักหน้ามันออกไปแล้วแกะมือมันออกจากเอว.. มึงนี่ก็มาแปลกอีกคนและ มาโหมดนี้กะกู กูไม่ชินนะบอกเลย!

          “ไหนมึงบอกจะปลุกกูไง”

          “ก็กูยังไม่ง่วงไง มึงไปนอนเลย” ผมผลักให้มันไปนอนที่เดิม แต่มันก็ล็อคข้อมือผมไว้ก่อน ผมชะงักไปเพราะมันไม่พูดอะไรออกมาเลย ยืนเงียบๆมองหน้าผมอย่างเดียว

          “เป็นไรมึง?” มาแปลกว่ะเชี่ยยูค... ง่วงหรอ? หรือไม่สบาย?

          “เปล่า” มันยิ้มบางๆแล้วเปลี่ยนจากล็อคมือผม มาเป็นเอามือวางบนหัวแทน 

          “เสือกเรื่องพี่แจ็คถึงไหนแล้วล่ะ?”

          “นี่มึงจะไม่ไปนอนแล้วช้ะ?” มันพยักหน้า 

          “งั้นดีเลย มาเล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้ มันเกิดอะไรขึ้น!” ผมลากมันออกมาจากห้องนอน

          “เริ่มจากตรงไหนดีล่ะ?”

          “มึงรู้อะไรบ้าง เล่ามาให้หมดเลย”

          “กูก็รู้แค่เรื่องที่ผับวันนั้น กับที่มาต่อห้องมึงอ่ะ”

          “ที่ผับ? งั้นมันก็สักพักแล้วนี่... ทำไมเพิ่งมาอะไรกันตอนนี้วะ?” จริงๆมันผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วนะ นี่พวกมึงความรู้สึกช้ากันขนาดนี้เลยหรอวะ?

          “มันน่าจะมีอะไรที่ต่อเนื่องมาจากวันนั้นว่ะมึง กูเองก็ไม่รู้อะไรมาก... แค่วันนั้นกูก็เงิบแดกแล้ว”

          “ทำไม? มันมีอะไร ไหนเล่ามาดิ๊!”

          “เอาแบล็คหรือบลูดี?*” ผมนี่ยกตีนขึ้นมาถีบมันทันทีเลยครัช... 

          อีเชี่ยยักษ์!! กูให้ ‘เล่า’ ไม่ใช่ ‘เหล้า’ พ่องตายหรอสาส.. มันร้องโอดครวญใหญ่ที่โดนฝ่าตีนอรหันต์จากผมไป

          *Black Label กับ Blue Label นะเผื่อใครไม่รู้จัก มันคือชื่อเหล้า(วิสกี้)

          “ไม่โดนมานานล้ะตีนมึงเนี่ย คิดถึงชิบหาย”

          “ตลกล้ะสัส” มันหัวเราะแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา.. ผมเดินตามไป วางโทรศัพท์พี่แจ็คที่ถือติดมือมาด้วยไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะนั่งข้างไอ้ยูค

          “คืองี้.. วันนั้นที่ผับอ่ะ มึงก็เห็นสถาพพี่แจ็คมันใช่มั้ย? เมาปลิ้นเลย.. พี่แม่งแดกเหล้าเยอะชิบหาย กระดกเอาๆ แล้วพี่มันเมาง่ายอยู่แล้วไง ส่วนสาเหตุที่แดกเหล้าอย่างกับน้ำก็เพราะพี่ยองแจเจอเพื่อน เลยออกไปกับเขา”

          “ก็แค่เพื่อนป้ะมึง?”

          “เพื่อนห่าไรกอดเอวกันเดินออกไป” 

          เดี๋ยวๆ กอดเอวนี่ไม่ปกติช้ะในสายตาคนทั่วไป แต่กูนี่หลวมตัวไปล้ะ พี่มาร์คแม่งกอดเอวกูเดินรอบห้างล้ะมั้ง? แต่เมื่อกี้มึงก็เหมือนจะกอดเอวกูนะเชี่ยยูค -*- หรือกูคิดไปเองวะ?

          “งั้นแปลว่าพี่หวังมันหึงหรอ?”

          “เออ... แม่งไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่แสดงออกไรไม่ได้ ทำได้แค่มองแล้วยกแก้วกรอกปาก กูก็ไม่รู้จะทำไง วันนั้นพอมึงลุกไปเต้น พี่มาร์คแม่งก็หัวเสีย สักพักก็ตามมึงออกไป” 

          บางทีข้ามเรื่องกูไปบ้างก็ได้.. นึกถึงแล้วกูเขินไม่หาย -///-

          “ละ แล้วไงต่อ”

          “พี่แจ็คมันก็เมาแล้วออกไปเต้น เดือดร้อนกูต้องตามประกบ กลัวจะไปเหยียบตีนใครเค้าเข้า เดี๋ยวมีเรื่องแล้วมันไม่คุ้ม... ทีนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ดันไปเห็นพี่ยองแจกอดกะคนอื่นอยู่อีก หนักเลยทีนี้...” 

          หืมม นี่มันละครไทยชัดๆ

          “พี่ยองแจนี่มีแฟนยังวะ?” ไอ้ยูคไหวไหล่

          “กูก็ไม่รู้ว่ะ.. แต่ไม่น่าจะมีนะมึง ดูพี่แกเป็นคนเรื่องเยอะอยู่”

          “เป็นคนเรื่องเยอะ ก็น่าจะชอบคนเยอะๆอย่างพี่แจ็คมันนะ” ผมหัวเราะน้อยๆ กูก็พูดไปเรื่อย ทฤษฎีไหนของกูก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ

          “ไม่รู้ดิ่.. แล้วพอมาต่อกันที่ห้องมึงอ่ะ พี่แจ็คแม่ง...จูบพี่ยองแจ.. จูบแบบเนื้อๆเน้นๆอ่ะมึง” 

          ผมนี่อ้าปากค้างเลยครับ... เหยดดดแหม่

          “จริงดิ! แล้วพี่แตงมันยอมหรอวะ?”

          “กูเห็นมันก็ยอมอยู่นะ ออกจะเคลิ้มด้วยซ้ำ” 

          เดี๋ยวๆ มึงก็เสือกไปรู้เค้าอีกเนอะว่าเค้าเคลิ้ม ไอ้ห่านี่!

          “พี่มันอาจจะเมาทั้งคู่ก็ได้” 

          จริงๆถ้าเกิดเหตุการณ์งี้.. มันต้องไม่เคลิ้มป่าววะ? มันต้องไม่ยอมดิ่วะ ถ้าคนที่ไม่ได้ชอบมาทำไรแบบนี้กับตัวเองอ่ะ แม่งต้องทำทุกวิถีทางเพื่อหลุดออกจากเหตุการณ์แบบนี้ป้ะ... 

          แต่นี่ไม่ใช่... แปลว่าถ้าพี่มันไม่เคลิ้มเพราะเมา... ก็ต้องเคลิ้มพราะ... รู้สึกแบบเดียวกัน

          “พี่แจ็คอ่ะเมา... แต่พี่ยองแจอ่ะ..ไม่”

          “มึงรู้ได้ไงว่าเค้าไม่เมา?”

          “ก็ตั้งแต่ที่ผับมาห้องมึง...พี่มันยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย”

          “จำเป็นป้ะมึง? คนเมาแม่งไม่จำเป็นต้องอ้วกทุกคนป่าววะ!”

          “กูไม่ได้หมายความว่าพี่มันจะเข้าไปอ้วก! กูหมายถึง ‘เยี่ยว!’ พี่มันต้องเยี่ยวถึงจะเมา”

          “เห้ย.. มีงี้ด้วย? ต้องเยี่ยวแล้วถึงเมา ไม่เยี่ยวก็ไม่เมาหรอวะ?”

          “เออดิ”

          “อ๋อออออ” 

          มันเป็นอย่างนี้นี่เอง วันนั้นที่ผับ พอพี่แกมาถึงก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำก่อนอันดับแรกเลย ที่แท้ก็ไปเยี่ยวก่อนแดกเหล้า.. กูเข้าใจล้ะ... กูก็หลงคิดไปว่ามึงต้องการคนสับไข่ก่อน อุ้ปส์

          “เชี่ยยยยย แล้วนี่ทำไมมึงรู้ลึก รู้ละเอียดถึงขนาดนี้เนี่ย! นี่มึงไปเจาะรูดูเค้าแสดงพฤติกรรมเกี้ยวพาราสีกันหรอวะ?”

          “ก็เหตุมันเกิดในครัวมึงเว้ย... กูจะเข้าไปหาไรแดกนี่แหละ บังเอิญเจอแจ็กพอต กูเห็นว่าถ้าปล่อยไว้อีกสักแปป ห้องครัวมึงจะต้องกลายเป็น...” ไอ้เชี่ยยูคลากเสียงคำว่า 'เป็น' ยาวๆแล้วไม่พูดอะไรต่อ 

          พอๆ มึงไม่พูดกูก็เข้าใจ TT'

          “โอ้ยย ครัวกู” ผมนี่ยกมือขึ้นกุมขมับเลยครัช...

          “กูเลยแกล้งทำอะไรหล่นเสียงดัง พี่ยองแจเลยได้สติ ผลักพี่แจ็คแม่งลงไปนอนกับพื้น แล้วตัวเองก็ออกไปยืนอัดบุหรี่อยู่นอกระเบียงตามที่มึงเห็นนั่นแหละ” ขอบคุณพระเจ้าที่เชี่ยยูคมันขัดขวางไว้ได้ทัน.. ไม่งั้นไม่อยากนึกสภาพ

          “เออ...แล้วตอนนั้นพี่มาร์คแม่งอยู่ไหนวะ? กูเดาว่าบีเนียร์สติลเกยกันอยู่บนโซฟาตัวเนี้ยะ”

          “ก็ยืนอยู่นอกระเบียงกระทั่งพี่ยองแจมันออกไปอัดบุหรี่นั่นแหละ พี่มาร์คมันเหม็นมั้งเลยเข้ามานั่งแดกเหล้าต่อในห้อง”

          “แล้วพี่ยองแจมันรู้มั้ยว่ามึงเห็นอ่ะ”

          “ไม่... กูเนียนพอเว้ย กูก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไปนั่นแหละ... กูแกล้งเดินเข้าครัวมา.. แล้วเจอพี่แจ็ค มันนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น.. กูก็ไก๋เรียกพี่มาร์คมาช่วยลากพี่แจ็คไปไว้หน้าทีวี”

          “งั้นแปลว่าที่มึงมาเคาะห้องกูให้ทำไรให้แดกนี่ก็เป็นเพราะเรื่องนี้ช้ะ?” มันพยักหน้า.. นั่นไง! กูว่าแล้ว..

          “แต่พี่ยองแจมันก็พาพี่แจ็คกลับไปด้วยไม่ใช่หรอมึง วันนั้นอ่ะกูจำได้” 

          ใช่ เชี่ยยูคมันบอกว่าพี่ยองแจเรียกคนขับรถที่บ้านมารับ แล้วจะพาพี่แจ็คกลับด้วยเลย

          “ต่อจากนั้นกูไม่รู้แล้วมึง” ผมนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆเลยครัช... 

          จากการสันนิษฐานของผมนะ.. พี่แจ็คแม่งต้องแอบชอบพี่ยองแจแน่ๆร้อยเปอร์เซ็น.. ส่วนพี่ยองแจนี่.. ไม่ชัวร์เรื่องความรู้สึกว่ามันจะชอบพี่แจ็คมั้ย.. แต่ไอ้ที่ชัวร์แน่ๆคือมันต้องรู้สึกอะไรกับพี่แจ็คบ้างแหละ ถึงได้ยอมอ่ะ

          “เออ.. แล้วทำไมมึงถึงไปช่วยพี่แจ็คมันได้อ่ะ? ไปไหนกันมา?”

          “ก็ไปหาไรแดกนี่แหละ เผอิญร้านที่ไปแม่งมีสระว่ายน้ำ พอแดกแล้วเริ่มเมาก็เริ่มเรื้อน”

          “มันเล่าให้มึงฟังมั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น?”

          “เล่า.. แต่กูฟังไม่รู้เรื่อง พี่แจ็คมันเล่าไปก็ร้องไห้ไป เผลอแปปเดียว วิ่งลงน้ำไปแล้ว กูนี่ไปช่วยแทบไม่ทัน”

          “มึงคิดว่า.. สองคนนี้เค้าชอบกันป้ะ? พี่แจ็คแม่งจะมีสิทธิ์ป้ะ?”

          “กูก็ไม่แน่ใจนะ... แต่พี่เจบีเคยบอกว่าเมื่อก่อนอ่ะ... สองคนนี้สนิทกันมากกว่านี้อีก.. แต่พักหลังๆมานี่ ไม่ค่อยเลย อาจจะมีเรื่องอะไรอย่างอื่นที่เราไม่รู้ก็ได้มั้ง”

          “เฮ้อ... อาจจะเป็นเพราะชอบเพื่อนตัวเองก็ได้มั้ง... คงไม่สนิทใจเหมือนแต่ก่อน”

          “แล้วถ้ากูบอกว่าชอบมึงบ้าง มึงจะทำไงวะแบม?” 

          เชี่ยยยย

          “ไม่ตลกนะสัส”

          “หน้ากูดูเหมือนกำลังพูดเล่นอยู่หรอ?”

          ไม่เลย... หน้ามึงจริงจังมาก มากจนกูกลัวว่ามึงจะไม่ได้พูดเล่น

          “สัส” ไอ้ยูคจับตัวผมกดลงบนพนักโซฟาทันที... เฮ้ยเชี่ย! ไม่เล่นนะมึง

          “ทำเหี้ยไรของมึงเนี่ย!?” มันไม่ตอบแต่เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ เรื่อยๆ 

          “เชี่ยยูคไม่ตลกนะเว้ย” มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนผมหลับตาปี๋

          “แกล้งมึงนี่สนุกดีว่ะ” มันพูดก่อนจะหัวเราะร่วน แล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระ

          “เล่นเหี้ยไรแบบนี้วะ!” แล้วก็จัดการเอามือฟาดแขนมันไปหลายที... แม่ง!!!

          “จริงๆแล้วกูเคยคิดกับมึงเกินเพื่อนนะ...” ผมชะงักมือที่กระหน่ำตีมันอยู่แทบไม่ทัน 

          “แต่พอกูมาคิดดูแล้ว...” ผมนี่กลั้นหายใจเลยครัช

          “มึงแม่งขี้เหร่ไป”

          ไอ้ฉัดยูค! 

          ไอ้เหี้ย!! แม่ง... โล่งอก มึงพูดเล่นนี่เอง ครวย กูเกือบเครียดล้ะไง!

          “นอกเรื่องไปไกลเกินไปแล้วมึง กลับมายังปัจจุบัน ณ บัดนาว”

          “บางสถานะ บางความสัมพันธ์ เราเหมาะที่จะเป็นเพียงแค่สถานะเดียวสำหรับคนๆนึงเท่านั้นแหละ... อย่างกูที่รู้ตัวไง ว่ากูเหมาะกับเป็นเพื่อนมึงมากกว่าอย่างอื่น”

          เอิบบบ... นี่ตกลงจริงหรือเล่น กูงงล้ะนะ... 

          ผมนิ่งไปกับท่าทีของมัน... เท่าที่รู้สึกได้... เหมือนมันจะจริงจัง

          งั้นถ้าที่มันพูดเป็นเรื่องจริง...

          “มึงคิดถูกแล้ว...” ผมบอกมันก่อนจะยกมือขึ้นมาวางที่ไหล่มัน

          “เพราะสถานะอื่น... กูคงให้มึงอยู่ที่อื่น... แต่ถ้าสถานะเพื่อน... กูให้มึงอยู่ที่หนึ่ง... เพื่อนรักกูคือมึง เพื่อนแท้กูคือมึง เข้าใจยัง?”

          “มึงก็เป็นที่หนึ่งของกูเสมอไอ้แบม” ผมยิ้มให้มันแล้วยื่นมืออกไป มันจับมือผมกลับมา เพื่อยืนยันในคำพูดของตัวเอง... ถึงผมจะตกใจที่มันบอกว่าเคยคิดเกินเพื่อนกับผม... แต่ยังไงตอนนี้มันก็คือเพื่อนคนที่สำคัญที่สุดของผม... ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ผมกับมันก็ยังเป็นเพื่อนกัน 

          และผมมั่นใจว่ามันจะไม่มีวันยกที่หนึ่งให้ใครนอกจากผม... เหมือนกับที่ผมก็จะไม่มีวันยกที่หนึ่งให้ใครนอกจากมัน

.

.

.

          ก๊อก ก๊อก ก็อก!

          ผมสะดุ้งตื่นจากฝัน ลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ นี่มันโซฟานี่หว่า แถมมีผ้าห่มด้วย.. แล้วกูหลับไปเมื่อไหร่เนี่ย.. เสียงเคาะประตูก็ยังคงดังอยู่อย่างนั้น.. เคาะอะไรของมึงนักวะ? เคาะรัวขนาดนี้ มึงคิดว่ามึงตีกลองแต๊กอยู่ไง?

          ผมเดินไปเปิดประตูแล้วขยี้ตา

          หมับ

          แรงกอดจากทางด้านหน้าทำเอาผมต้องก้าวถอยเพื่อตั้งหลัก... 

          อะไรเนี่ย? เปิดประตูแปปเดียว อยู่ๆมันก็เข้ามากอดผมอ่ะ แต่ผมก็ตกใจได้ไม่นานเพราะกลิ่นของอีกคนมันคือกลิ่นพี่มาร์ค... ผมนี่หายง่วงเลยครับ

          “พี่มาร์ค” พี่มันผละออกแล้วจับไหล่ จับแขน จับผมหมุนตัว 

          เฮ้ย! ว๊อทเดอะฟัคครับพี่? ทำอัลไล?

          “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

          “ผมหรอ?” นี่กูต้องเป็นฝ่ายถามมึงมากกว่าว่ามึงอ่ะ... เป็นไรมากมั้ย? -*-

          “ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ย?” ว่าแล้วมันก็สำรวจร่างกายผมอีก.. เดี๋ยวๆ นี่มันอะไร?

          ว่าแต่.. นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะ พอผมเหลือบไปดูนาฬิกาที่ผนังห้องก็พบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงหน่อยๆ แล้วดูจากสภาพพี่มันแล้ว... รีบร้อนแน่ๆ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีแดงลายสก็อตของมันยังพับแขนไม่เสร็จด้วยซ้ำ... หรือมันจะเป็นเทรนใหม่วะ? ไอ้พับข้างไม่พับข้างเนี่ย

          “ผมไม่ได้เป็นอะไร แต่พี่อ่ะ... รีบร้อนมาขนาดนี้เลยหรอ ผมหวียังเนี่ย?” หัวยุ่งมาเชียว นี่วิ่งสี่คูณร้อยมาใช่มั้ย? ตอบ!!! ผมเลยใช้มือตัวเองจัดผมให้พี่มัน

          “ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ย?” 

          เฮ้ย... ถามย้ำจนกูเริ่มแปลกใจกับมึงล้ะนะ... นี่กูควรไปตรวจร่างกายเอาใบรับรองแพทย์มายืนยันกับมึงเลยมั้ย ว่ากูไม่ได้เป็นอะไร กูปกติดีทุกอย่างเนี่ย!

          “ถามอย่างนี้อย่าบอกนะว่า...พี่กลัวพี่แจ็คเค้าจะทำไรผมอ่ะ?” ผมหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้ อย่าบอกนะว่าพอมันเห็นไลน์ผมปุ้บมันก็รีบมาปั้บเลยอ่ะ กูส่งไปแค่นั้นมันอาจจะคิดว่ากูอยู่กะพี่แจ็คสองคนป่าววะ? (ใครจำไม่ได้ว่าผมส่งไปว่าไร กลับไปอ่านตอนที่แล้วใหม่นะครับ)

          “คนแบบพี่แจ็คสันอ่ะทำไรผมไม่ได้หรอก”

          “พี่ไม่ได้กลัวแจ็คสัน.. พี่กลัวคนอื่นมากกว่า”

          “คนอื่น?” ใครวะ? ไอ้เชี่ยยูครึเปล่า เพราะนอกจากพี่แจ็ค ก็มีมันนี่แหละที่อยู่กับผมอ่ะ

          “พี่หมายถึงใคร ไอ้ยูคป้ะ? มันก็อยู่นะ” ผมชี้ไปทางห้องนอน คิดว่ามันคงจะไปนอนในนั้นแหละ เฝ้าพี่หวัง..

          “ไม่ใช่หรอก.. ช่างเถอะ แล้วนี่เกิดเรื่องอะไร? ทำไมแจ็คสันมันถึงมาอยู่ห้องแบมได้”

          “ยูคมันพามา พี่แจ็คเมาแล้วโดดน้ำ” พี่มันขมวดคิ้วทันที แล้วก็นิ่งไป

          “พี่มาร์คพอจะรู้เรื่องพี่แจ็คบ้างมั้ย?” ผมถามหยั่งเชิงออกไปก่อน... ยังไม่อยากเล่าให้ฟังเรื่องพี่ยองแจ..

          เพราะมันยาว.. ขี้เกียจ #ท่ดๆ

          ไม่ใช่ดิ่! เกิดมันไม่รู้ แล้วพี่แจ็คมันไม่อยากให้ใครรู้ผมก็แย่ดิ ไม่เอาเดี๋ยวโดนหาว่าปากโป้ง

          “คงไม่มีอะไรหรอก มันคงจะกินเหล้ามากไป” ถึงพี่มันจะพูดอย่างนั้น แต่กูรู้สึกได้ว่าพี่แม่งต้องรู้เรื่องอะไรแน่ๆอ่ะ ไอ้ผมก็อยากจะถามมันนะ แต่ไม่เอาดีกว่า... รู้มากไปมันก็ไม่ดีนักหรอก

          “ตอนนี้คงยังไม่ตื่นหรอก” 

          “ทำไมพี่ไม่รับโทรศัพท์ยูคมันอ่ะ” แล้วผมก็หาวอีกรอบ 

          เริ่มกลับมาง่วงอีกแล้วครับพี่น้อง... กูบอกแล้วไงว่าถ้ากูนอนไม่พอกูจะไม่โอเค... กูยังนอนไม่ครบหกชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ...  เมื่อกี้คงเผลอหลับไปตอนก่อนพี่มาร์คมันจะมาแปปเดียวนี่แหละ เพราะคุยกะไอ้ยูคต่ออีก..

          พี่มันไม่ตอบแต่ลากผมมานั่งที่โซฟาแทน

          “ง่วงก็นอนต่อเถอะ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเอง”

          “ไม่เอาอ่ะ ผมเกรงใจ” แล้วพี่มันก็นั่งลงข้างๆแล้วจับให้ผมนอนหนุนตักมัน ตอนแรกผมก็ไม่ยอมนอน แต่พอเจอสายตาพิฆาตของมันเข้าไป ผมนี่ต้องยอมมันเลยครับ...

          “นอนซะ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น” 

          น้ำเสียงมันอบอุ่นจนผมรู้สึกแบบที่มันพูดจริงๆนะ... ว่าไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น

          ผมหลับตาลง.. แล้วพี่มันก็ลูบหัวผมเบาๆเหมือนจะกล่อมนอน... เชี่ยกูเคลิ้มล้ะนะ.. ว่าจะไม่นอนๆ ตอนนี้ความง่วงมันเข้าสิงกูอีกล้ะ...

          “พี่มาร์คขอมือหน่อย” ผมพูดเบาๆทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ แล้วยื่นมือไปรอรับมือพี่มัน ไม่นานพี่มันก็เอามือมันวางลงบนมือผม.. ผมเลยยึดแขนมันไว้ทั้งแขนแล้วใช้แขนตัวเองกอดแขนมันไว้ซะเลย 

          “ยืมเป็นหมอนข้างหน่อยนะ” แล้วทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง โดยมีมืออีกข้างของพี่มันคอยลูบหัวผมเบาๆไปด้วย...

.

.

.

#ฟิคกระเรียน