ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 10

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-10-

♥

          ผมเดินออกจากห้องน้ำอย่างหัวเสีย พอเดินมาถึงโต๊ะก็เห็นพี่คุณกับพี่มาร์คนั่งคุย นั่งหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน... คืออัลไล? กูพลาดอะไรไปหรอ? ไอ้ที่คิดว่าพี่มาร์คมึงต้องโดนพี่คุณสวดแน่ๆนี่กูคิดผิดไปใช่มั้ย? ไม่นะ...ปกติพี่คุณไม่ใช่คนแบบนี้นะ...  ผมมองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างงงๆ

          “ไม่หิวแล้วหรอ? หืม?” พี่คุณที่เห็นว่าผมไม่กินอะไรเลย หลังจากกลับมานั่งก็เอาแต่มองสองคนนี้คุยกัน... คือมันก็เป็นเรื่องสัพเพเหระมากอ่ะ พี่คุณก็เล่าเรื่องของตัวเองตอนอยู่ที่ไทยให้พี่มาร์คฟัง เล่าเรื่องอาหารโน่นนี่นั่น ส่วนอีพี่มาร์คมันก็นั่งตั้งใจฟังนะ... ดูเหมือนสนใจมาก... แล้วก็ยิ้มบ่อยด้วย

          หรือพี่มาร์คแม่งโดนพี่คุณสวดไปแล้ววะ? แม่งเกิดเป็นคนดี สำนึกได้ไรงี้... พี่คุณเลยไม่เอาเรื่อง หรือยังไง? ตอนนี้กันต์พิมุกต์งงนะบอกเลย!

          “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?” พี่คุณยกมือขึ้นมาหยิกจมูกผม 

          “สงสัยอะไร?” แน่ะ! รู้ด้วย... หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอพี่คุณ?

          “เปล่าสักหน่อย...” ผมยักไหล่แล้วหันมากินข้าวในจานตัวเองต่อ... ระหว่างที่กำลังตักอาหารเข้าปากก็เผลอไปสบตากับมาร์ค ต้วน อีกรอบ “มีอะไรติดหน้าผมหรอพี่มาร์ค?”

          “เปล่านี่” ผมขมวดคิ้วส่งไปให้มัน... แล้วเริ่มกินต่อ แต่พี่มันก็ยังไม่เลิกมองผมอยู่ดีอ่ะ ผมเลยวางช้อนในมือแล้วมองหน้ามัน

          “ไม่มีอะไรติดหน้า... แล้วพี่มองผมทำไมนักอ่ะ?” พี่มาร์คมันยื่นหน้าเข้ามาหา (มันนั่งตรงข้ามกับผม ส่วนพี่คุณนั่งข้างๆผมนะเผื่อใครนึกภาพไม่ออก)

          “ก็แค่อยากมอง” หน้าผมก็เหวอไปทันทีที่มันพูดจบ 

          ไอ้สลัด(ผัก) เดี๋ยวนี้มึงพัฒนานะ มึงกล้ามากอ่ะ นี่ต่อหน้าพี่กูเลยนะเว้ย! ผมหันไปหาตัวช่วยอย่างพี่คุณทันที... พี่คุณยอมไม่ได้หรอกที่น้องชายโดนม่อต่อหน้าต่อตา... แถมไอ้คนม่อมันยังมีแฟนแล้วด้วย!!

          “พี่คุณจัดการพี่มาร์คเลย”

          “เรื่องนี้พี่จะไม่ยุ่ง” แล้วพี่คุณก็หันไปกินอาหารในจานตัวเองต่อ คืออัลไล?... ไหนบอกรักกูไง แล้วนี่อะไร ตัดหางปล่อยวัดกูแล้วหรอ? กูจะฟ้องพ่อ!

          เมื่อพี่คุณไม่ยอมจัดการพี่มาร์คให้ ผมเลยต้องลงมือเองซะแล้ว... รู้จักกันต์พิมุกต์น้อยไปหน่อยล่ะมั้ง... เดี๋ยวรู้เลย!

          “พี่มาร์ค...ผมยืมโทรศัพท์หน่อยดิ” พี่มันทำหน้างงๆ แต่ก็ทำเหมือนจะไม่ให้... คือมันไม่รู้ไงว่าผมจะเอาไปทำอะไร “โทรศัพท์มาเร็ว!” ตอนนี้ผมใช้ไม้เดียวกับที่ใช้กับไอ้ยูคมันแหละ... มันได้ผลทุกทีนะ เพราะเวลาผมออกคำสั่ง คนที่โดนผมออกคำสั่งใส่มันจะยังงงๆ ยังไม่เข้าใจว่ากูจะดุไปเพื่อใคร?

          พี่มาร์คมันหน้าเหวอไปเลย แต่ก็ล้วงมือลงไปหยิบโทรศัพท์แล้วส่งให้ผม... ผมกดดู แต่พี่แม่งตั้งรหัสล็อคไว้... เชี่ย ความลับเยอะนักหรือไง?

          “รหัส!” ผมเริ่มออกคำสั่งอีกครั้ง

          “9397” พี่มันบอกอย่างรวดเร็ว... ผมเลยก้มลงไปกดรหัสตามที่มันบอกทันที... เดี๋ยวนะ... รหัสมันคุ้นๆมั้ย (555)

          พอปลดล็อคเสร็จผมก็เข้าไปเช็คข้อความในโทรศัพท์พี่มันทันที... อย่างน้อยมึงต้องมีข้อความแฟนมึงบ้างแหละ... ทีนี้ถ้ากูหาเจอกูจะโทรไปหาแฟนมึงเลย... แล้วบอกแฟนมึงว่ามึงนอกใจ ทีนี้ล่ะ... มึงตายแน่อีพี่หัวแดง

          แต่พอเข้าไปดูข้อความผมกลับไม่พบข้อความอะไรเลย ไม่แม้แต่ข้อความเดียว ไม่มีกระทั่งข้อความที่ชอบส่งมาให้โหลดเกม... หรือมันอยู่ในไลน์วะ ผมไม่รอช้ารีบเข้าไลน์มันทันที

          “แบมแบมเสียมารยาทมั้ยน่ะ?” พี่คุณสะกิดผม... ตอนนี้ผมเลยคำว่าเสียมารยาทมาแล้วพี่คุณ... ผมยกนิ้วชี้เรียวยาวของตัวเองขึ้นมาส่ายไปมาให้พี่คุณ แล้วเอามาแนบปากตัวเอง

          “พี่บอกว่าพี่จะไม่ยุ่งเรื่องนี้ไงพี่คุณ อย่าลืม” เอาดีๆ ตอนนี้ความเลวผมมันเข้าครอบงำแล้วอ่ะ แม้แต่ความดีของพี่คุณก็ฉุดผมไว้ไม่อยู่... ขอโทษนะพี่คุณ ... พี่คุณเงียบไป ผมเลยเช็คไลน์พี่มาร์คต่อ

          แต่ในไลน์พี่มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย... ผมกดเข้าไปดูแทบทุกอันที่มันคุยล่าสุดอ่ะ แต่ก็เป็นข้อความของเพื่อนส่งให้กันเท่านั้น...

          แต่เฮ้ย! นี่มันไลน์กูนี่...

          ผมเงยหน้ามองมัน... แล้วก้มลงมาที่หน้าจอใหม่... เชี่ย มึงมีไลน์กูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! สงสัยไอ้เชี่ยยูคแน่เลย... กูก็ไม่ได้เช็คคนมาเพิ่มเป็นเพื่อนนานแล้วด้วย ใครทักมากูถึงจะคุย แอดมาไม่ทักก็ปล่อยแม่งไป.. แต่มึงแอดกูมาแล้วไม่ทักกูเนี่ยคืออัลไล?!

          เดี๋ยวๆ กูจะหลงประเด็นไปและ... นี่เข้ามาหาไลน์แฟนพี่มัน แต่ไม่เจอเหรี้ยอะไรเลย ผมเลยจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ

          แต่แล้วผมก็นึกได้ว่ามันต้องโทรหากันบ้างแหละ! ยังไงๆก็ต้องมีเบอร์ แล้วก็กดดูเบอร์โทรออกทันที... เลื่อนไปเรื่อยๆก็มีแต่ชื่อพวกพี่ในกลุ่มมันอ่ะ... นี่วันๆมึงโทรหาแต่เพื่อนมึงเหรอวะ มีเบอร์ไอ้เชี่ยยูคโผล่มาหน่อยนึง... ผมเลยกดเข้าสมุดโทรศัพท์มันแทน ทีนี้ไล่หาตั้งแต่ชื่อแรกเลย...

          มันอาจจะตั้งชื่อไว้เป็นรหัสลับก็ได้ อย่างที่เค้าชอบๆใช้กันอ่ะ... เช่น ที่รัก ฮันนี่ เบบี้ อะไรเทือกๆนั้นอ่ะ

          พอผมไล่หาไปเรื่อยๆ... จนในที่สุดก็...

          เจอแล้ว!

          ‘♥’   พี่มันเมมไว้เป็นสัญลักษณ์อ่ะ... หึๆ เสร็จกูล่ะ

          ผมกดโทร.ออกทันทีแล้วยกโทรศัพท์แนบหู พลางมองหน้าพี่มันอย่างกวนตีนสุดๆ เดี๋ยวรู้เลย!

          แล้วผมก็สะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ตัวเองกำลังสั่นเตือนอยู่ในกระเป๋าเสื้อ พอหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้ ก่อนที่จะได้กดรับ... พี่มาร์คแม่งก็หยิบมือถือของผมจากมือผมไป เฮ้ย!!

          มันกดรับแล้วยกโทรศัพท์แนบหู

          “หายสงสัยรึยัง?” ผมเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อประโยคที่พี่มันพูด เป็นประโยคเดียวกับที่ผมได้ยินในโทรศัพท์พี่มัน... เมื่อผมเอาโทรศัพท์พี่มันมาดูก็ต้องเงิบไป...

          ก็เบอร์มันที่เมมไว้ คือเบอร์กูเอง

          เชี่ยยยยยย แรงอ่ะ

          “นี่มันเบอร์ผมนิ่” ผมกดวางสายแล้วไล่หาเบอร์อื่นแทน... แต่ไม่มีเบอร์ไหนสักเบอร์ที่เมมชื่อด้วยอะไรแปลกๆแบบของผมอ่ะ... เฮ้ย! มันยังไงวะเนี่ย?

          “อยากรู้อะไรทำไมไม่ถาม?” พี่มาร์คมันบอกก่อนจะเอื้อมมือมายึดโทรศัพท์มันคืนไป

          เฮ้ยย!!! นี่ยังไม่ได้เข้าไปดูในอัลบัมรูปเลยนะ! พลาดเลยกู ผมจิ๊ปากใส่พี่มันไปอย่างลืมตัว... กระทั่งรู้สึกได้ว่าพี่มันส่งสายตาดุๆมาให้... เชี่ยแล้วไง กูก็ลืมไปว่าพี่มาร์คโหมดโหดเป็นยังไง

          “ถามสิ...จะตอบให้” พี่มันบอก

          “ไม่เห็นอยากรู้เลย ขอโทรศัพท์ผมคืนด้วย” ผมเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเองแล้วยื่นมือไปทางพี่มัน นอกจากพี่มันจะไม่คืนโทรศัพท์ให้ผมแล้ว มันยังเอามือถือผมใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อมันอีกต่างหาก ก่อนจะยกมือขึ้นเท้าคางแล้วมองมาที่ผม

          “พี่ยังไม่มีแฟนสักหน่อย”

          “โห่พี่มาร์ค... ผู้ชายหน้าตาดีอย่างพี่ ยังไม่มีแฟนมันก็เชื่อยากพออยู่แล้วนะ... แล้วผู้หญิงคนนั้นก็โคตรน่ารักอ่ะ ตอนพี่สองคนคุยกันนะ หืมม โคตรของโคตรกระหนุงกระหนิงอ่ะ... แล้วมันก็ไม่แปลกเลยที่คนหน้าตาดีสองคนจะเป็นแฟนกันอ่ะ”

          “แบมแบม...” พี่มาร์คถอนหายใจเบาๆ 

          “ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนพี่... ขอยืนยันด้วยเกียรติของลูกผู้ชายคนนึงเลย” ผมหรี่ตามองพี่มาร์ค... ไม่ค่อยเชื่อขี้หน้าพี่มันเลย บอกตรงๆ คนน่ารักๆแบบนั้น ใครจะปล่อยให้หลุดมือวะ?

          “ให้พี่สาบานเลยก็ได้...” คราวนี้เป็นผมเองที่ถอนหายใจ... ถ้ามึงจะเล่นถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้ล่ะก็... กูจะไม่ทนนะ เกิดฟ้าผ่ามึงขึ้นมากูจะทำยังไงล่ะทีนี้

          “โอเค...” กูจะเชื่อมึงก็ได้... แต่ไม่เต็มร้อยหรอกนะ “แต่จริงๆพี่ไม่ต้องพยายามอธิบายอะไรให้ผมฟังก็ได้นะ...”

          “ก็พี่จะจีบแบมนี่” พี่มันพูดหน้าตายมาก

          “เหอะ! จีบ? นี่พี่เอาจริงช้ะ?” พี่มันพยักหน้า

          “ถามจริง?” พี่มันก็พยักหน้าอีก...

          “ตลกและ”

          เชี่ยย.. มึงจะจีบกูเหรอ? เอาจริง?... ตั้งแต่กูรู้จักกับมึงมาเนี่ย... กูจำได้นะ... มึงดุกูตลอดเลย ชอบทำหน้ายักษ์ใส่ แถมกูยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ นี่เหรอวะการที่จะจีบใครสักคน...

          วิธีการจีบคนของมึงนี่ เหนือมาก...

          “ตลกตรงไหน?” นั่นไง... หน้าตึงใส่กูไปอี๊กก แล้วอย่างนี้จะให้กูเชื่อเหรอว่ามึงจะจีบกูอ่ะ

          “ก็ดูพี่ดิ่... คนเราเวลาจะจีบคนอื่นเค้าจะทำท่าทางแบบนี้กันเหรอ? หน้าก็ดุ เสียงก็แข็ง”

          “ก็ทำแค่กับแบมคนเดียว” หืมมมม นี่กูควรดีใจดีมั้ย? ทำไมกูไม่รู้สึกถึงความพิเศษเลยวะ...

          “ถามผมป้ะว่าผมชอบมั้ยกับไอ้ที่พี่ทำอ่ะ... พี่ว่าผมรู้สึกดีจริงๆหรอ? กับผม...พี่ชอบดุ แต่กับคนอื่นพี่กลับหัวเราะ ยิ้มร่า... โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กับผู้หญิงคนนั้น!”

          สัสเอ้ย! แล้วกูก็วนมาที่ผู้หญิงคนนั้นอีกรอบ... หงุดหงิดตัวเองว่ะ ก็ท่องจนขึ้นใจอยู่นะว่าเรื่องของพี่มัน ไม่ใช่เรื่องของกู มันจะมีแฟน ไม่มีแฟน จะคบใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับกู...

          แต่มึงดูนะ... คนที่พี่มันบอกไม่ใช่แฟน..

          กับกูที่มันบอกว่าจะจีบสิ... การปฎิบัติมันก็ต่างกันแล้วอ่ะ... พี่แม่งสองมาตรฐานรึไงวะ

          “หึงหรอ?” พี่มันถามแล้วยิ้มให้... เออ ทีงี้มึงยิ้มนะ แต่มันใช่เวลามั้ย ดูหน้ากูด้วยก่อนจะเล่นอะไรอ่ะ!

          “.....”

          “ใจเย็นก่อนมั้ยแบม” พี่คุณแตะมือลงบนไหล่ผม... ผมถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าให้พี่คุณ โอเค... สติ!

          “ขอโทรศัพท์ผมคืนด้วยพี่มาร์ค” ผมบอกเสียงตึง พี่มันก็ยอมหยิบออกมาคืนให้แต่โดยดี

          “ขอโทษ... ถ้าพี่ทำอะไรให้แบมรู้สึกไม่พอใจ...” ผมก้มหน้ากดโทรศัพท์ตัวเองไม่ได้เงยหน้ามามองพี่มันหรอก...

          “แบมโกรธอะไรพี่ พูดตรงๆได้มั้ย?”

          “ผมไม่ได้โกรธ... ขอโทษแล้วกันที่ขึ้นเสียงใส่เมื่อกี้”

          “พี่คุณ ผมขอตัวน้องชายพี่เดี๋ยวนะ” อยู่ๆพี่มาร์คก็ลุกขึ้นมาแล้วฉุดแขนผมให้ลุกขึ้น แล้วก็ลากออกจากร้านไปเลย... เฮ้ย!! มันจะมากไปแล้วนะ!

          “พี่มาร์ค! ปล่อยยยยย” ผมขืนตัวเองไว้ แต่ก็สู้แรงพี่มันไม่ได้อ่ะ โอ้ยเชี่ย! กูไม่ใช่ท่อนซุงนะ มึงไม่ต้องลากกูขนาดนี้ก็ได้ป้ะวะ ผมโวยวายใส่พี่มันไปเท่าไหร่ก็ดูจะไม่เป็นผลอะไรเลย เพราะพี่มันก็ยังคงลาก ลาก แล้วก็ลาก... นี่หรือคือการกระทำต่อคนที่มึงจีบ... อีสลิดดกเอ้ย!

          ตอนนี้คือขี้เกียจโวยวาย ขี้เกียจขืน ขี้เกียจทุกอย่างแล้ว เอาเลย...เอาที่มึงสบายใจเลยนะ... จะลากกูไปไหนก็ไป...

          แล้วมึงดูนะ... พอกูยอม มันก็หยุดลากกูซะงั้นอ่ะ เชี่ย!

          “ไม่ลากต่อแล้วหรอ?” ผมค้อนมันไปหนึ่งดอก แต่พี่มันก็ไม่ตอบเพียงแค่ถอนหายใจ “ลากมาถึงนี่ทำไมเนี่ย?” ตอนนี้ผมยืนอยู่แถวๆทางไปห้องน้ำ คือมึงลากกูมาทำไม? กูเพิ่งจะเข้าห้องน้ำไปเอง

          “เราคุยกันดีๆไม่ได้หรอ?”

          “ผมก็ไม่ได้กำลังด่าพี่อยู่นี่พี่มาร์ค” กูไม่ได้ใช้คำหยาบอะไรคุยกับมึงเลยนะ...

          “หมายถึงคุยดีๆ คุยด้วยเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์” เป็นผมเองที่ถอนหายใจออกมา... 

          โอเค กูอาจจะยังติดความโมโหอยู่บ้าง ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ทั้งสองข้างแล้วหันหน้าเข้ากำแพง... กูไม่ได้กำลังร้องไห้อยู่หรอกนะอย่าเข้าใจผิด...

          ผมเพียงแค่นับหนึ่งถึงสิบในใจ... แค่กำลังสะกดจิตตัวเอง แค่กำลังทำสมาธิ...

          แล้วอยู่ๆพี่มันก็ดึงผมไปกอด... เชี่ยยยยยย ผมลดมือลงจากหน้าแล้วมองหน้าพี่มันด้วยระยะที่เรียกว่าใกล้มาก... ไอ้สัส กูยกมือปิดหน้าตอนนี้ยังทันป้ะวะ

          “พี่มาร์ค!!” เอาล่ะกู ตอนนี้ตาเหลือกเลย เชี่ยพี่มาร์คแม่ง ระยะแค่นี้ก็ใกล้มากแล้ว มึงเสือกยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกหาพ่องงงงงหรอ??

          “พี่มาร์คคคคคค” ผมหลับตาปี๋เมื่อพี่มันยังไม่หยุดเลื่อนหน้าเข้ามา.. เชี่ยกูนึกภาพออกเลยว่าตอนนี้หน้ากูเป็นยังไง

          “ผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวพี่ ไม่ใช่แฟน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นที่ข้างหู... ขนลุก ไอ้สัส 

          ตอนนี้กูไม่อยากรู้แล้ว กูเขินมึงมากกว่าอีเชี่ยยยยยย โอ้ยยยย รุกกูได้รุกกูจังเลย... อย่าให้ถึงเวลากูเอาคืนมึงบ้างนะ ฮึ่ยยย

          “ปล่อยได้แล้ว” ผมตอบมันเสียงอู้อี้ 

          “พี่มาร์ค คนเยอะแยะเห็นมั้ยเนี่ย?” เมื่อมันไม่ยอมปล่อยผมเลยเอามือตัวเองดันอกมันไปเบาๆ ก่อนจะออกแรงดันมากขึ้นเพราะไม่มีทีท่าว่ามันจะปล่อยผมเลย

          “บอกก่อนว่าหายโกรธยัง?”

          “โกรธอะไร? ใครโกรธ?” ผมยักไหล่น้อยๆ พี่มันเลยจะยื่นหน้าเข้ามาอีก 

          “โอเคๆๆๆๆ หายแล้ว” พี่มันหยุดค้างไว้แค่นั้น ไม่เลื่อนเข้ามาอีกแต่ก็ไม่ถอยออกไป ฮืออออออออ ไม่ได้การล่ะ... กูต้องเปลี่ยนหัวข้อสนทนา...

          “คนนั้นน้องพี่หรอ?” พี่มันพยักหน้า 

          “แท้ป้ะ?” พี่มันส่ายหัว

          “ลูกพี่ลูกน้อง” ผมพยักหน้าก่อนจะยิ้ม

          “ยิ้มอะไร?”

          “ยิ้มไม่ได้หรอ?” กวนตีนไประดับหนึ่ง เชี่ย กูก็ไม่ได้ดูสถานการณ์ตอนนี้เลยเนอะว่ากูควรจะกวนตีนพี่มันมั้ย? ปากมันไวอย่างนี้ทุกที...

          “น้องพี่ชื่อไรอ่ะ?” พี่มาร์คขมวดคิ้ว 

          “น่ารักดี... ผมจีบได้ป้ะ?”

          “ไม่ได้!!”

          “โหย... ไรอ่ะ... แค่นี้ก็ต้องหวงน้องด้วย.. ดูพี่คุณดิ๊! หวงน้องที่ไหน... ยกให้คนอื่นง๊ายง่าย” ผมเบะปากใส่พี่มัน

          “ไม่ได้หวงน้อง แต่หวงเรานั่นแหละ” เชี่ยยยยยย ตาเหลือกอีกแล้วกู 

          อ๊ากกกกกก กูเกลียดสถานการณ์แบบนี้ ไอ้ความเลวที่กูสั่งสมมมามันหายไปไหนโม๊ดดดดด งัดเอาออกมาใช้หน่อยสิเว้ย 

          กันต์พิมุกต์!!!!! อย่ายอมพี่มัน เอาคืน! มึงต้องเอาคืน!! เชี่ยยย.. เอาไงดีวะ

          เมื่อเห็นว่าผมเงียบไปพี่มันก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง โอ้ยยยยย มึงจะอะไรกับหน้ากูนัก!! ผมคิดอะไรไม่ออก เลยตัดสินใจเอาหัวตัวเองโขกไปที่หัวพี่มันอย่างแรง กระทั่งพี่มันยอมคลายอ้อมกอดนั่นแหละ... ผมยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง เอ้า! กูก็เจ็บเหมือนกันนะ

          “ผมหิวแล้ว กลับไปกินต่อดีกว่า” พอหลุดจากพี่มันได้ปุ้บผมก็รีบวิ่งกลับร้านทันที ฮืออออออออ กูจะเอาคืนบอกเลย! ไม่ยอมให้มึงรุกกูฝ่ายเดียวหรอก(?) เดี๋ยวได้เห็นดีกันอีพี่มาร์ค

          จะจีบกูเหรอ? เร็วไปสิบชาติ

.

.

.

#ฟิคกระเรียน