ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค
#ฟิคกระเรียน
-7-
The Bed
แล้วกูก็ต้องหนีเข้าห้องมาอาบน้ำนอนคนเดียวสินะ ปล่อยให้พวกพี่แม่งนั่งแดกเหล้ากันต่อไปอยู่ตรงโซนที่ไว้ใช้รับแขก คือหอกูก็ไม่ได้แคบไง มีห้องนอนและห้องน้ำในตัว และก็มีห้องน้ำข้างนอกอีกห้องที่ไม่ค่อยได้ใช้ มีห้องครัวเล็กๆ และที่เหลือเป็นห้องรับแขกว่างๆที่มีแค่โซฟากับทีวี คือยอมรับอ่ะนะว่ามันค่อนข้างกว้างสำหรับการอยู่คนเดียว... แต่กูไม่ชอบใช้ของรวมกับใครดังนั้นกูก็เลยไม่มีรูมเมท...
โอเค... กูยอมสละโซนรับแขกนั้นให้พวกมึงไปเลย แต่กูจะไม่ทนเขินต่อหน้าไอ้พี่ต้วนนั่นเด็ดขาด ฮือออออออ
ราตรีสวัสดิ์
.
.
.
ถึงกูจะบอกราตรีสวัสดิ์ไปตอนเวลาห้าทุ่มครึ่ง แต่ตอนนี้...ตีหนึ่งกูก็ยังไม่ได้นอน...
ไอ้พวกเหี้ยเอ้ยยย เมาแล้วเรื้อนหรือไงวะ... นอกจากจะส่งเสียงดังรบกวนการนอนของกูแล้ว พวกแม่งยังมารุมเคาะประตูห้องกูกันอีก นำขบวนโดยไอ้เชี่ยยูคแน่เลย ไอ้สัส มึงไม่เมาหรอกกูรู้ แต่วันนี้เป็นห่าอะไร นี่เหล้าพวกมึงยังแดกกันไม่หมดอีกหรอวะ?
จนกระทั่งผมทนไม่ไหว และกลัวห้องข้างๆจะเอาขี้มาปาใส่เพราะพวกแม่งเสียงดังกัน ผมเลยต้องจำใจเปิดประตูออกไป... แล้วผลที่ได้คือ พวกมันคนใดคนหนึ่งวิ่งเข้าไปในห้องผมแล้วเข้าห้องน้ำทันที ส่วนไอ้ยูคก็ลากผมออกมาจากห้อง เชี่ยอะไรกั๊นนนนนน
“เคาะตั้งนานทำไมเพิ่งเปิด” ไอ้ยูคลากผมมายังห้องครัว
“มีอะไรมึง?” ผมสะบัดแขนตัวเองออกจากมือมัน
“หิว” ไอ้สัสอย่ามาทำง๊องแง๊งใส่กู... มันทำท่าเหมือนเด็กๆร้องกินขนม “ทำไรให้กินหน่อย”
“พ่องงงงงง” นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้ว หิวตอนนี้แดกตีนกูก่อนมั้ยสัส!
“กูหิวจริงๆอ่ะ พวกพี่แม่งก็บ่นหิวๆด้วย” ผมยู่หน้าใส่มันอย่างอารมณ์เสีย
“ตอนนี้จะทำอะไรได้ล่ะมึง... วัตถุดิบไรก็ไม่มี” ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
โอ้ยยยย กูไม่ใช่ผู้ปกครองพวกมึงนะ จะได้มานั่งหาข้าวหาปลาให้พวกมึงแดกกัน... แล้วนี่ถ้าพวกมึงแดกกันเสร็จ แล้วนอนไม่หลับ กูไม่ต้องไปนอนกล่อมพวกมึงนอนกันหรอกหรอ กูต้องถึงขั้นร้องโอ....ละเห่ ~ แบบนางนาคมั้ย? ไอ้สลิดดก
“เมื่อกี้กูค้นตู้เจอนี่” มันเดินไปหยิบถุงมาม่าออกมาจากตู้ ...นี่มันมาม่าประเทศไทย ซื้อโดยพ่อกูเอง... เชี่ยเอ้ย ตาดีด้วยนะมึง กูก็อุตส่าห์เก็บจนลืม ไม่รู้แม่งหมดอายุหรือยัง
“เออ! ไปนั่งรอไป เดี๋ยวกูทำไปให้” ผมเอ่ยปากไล่มันก่อนจะดันหลังมันให้ออกจากครัวไป...
ให้ตายสิ ครั้งนี้ครั้งเดียวเลยนะ กูจะไม่ยอมให้พวกมึงมาแดกเหล้าห้องกูอีก สร้างความรำคาญใจให้กูไม่พอ ยังใช้กูทำของให้แดกอีก
เออ เจริญล่ะ...
ผมหยิบมาม่าออกมาประมาณห้าห่อ ก็ไอ้ยูคแดกเองก็สองห่อและ ไอ้พี่พวกนั้นอีก พี่แจ็คนี่อาจจะเมาหลับไปแล้วมั้งก็เห็นมันเมาตั้งแต่ที่ผับแล้วนะ ส่วนพี่เจบีกับพี่จินยองคงจะกินกันคนละห่อมั้ง พี่ยองแจคงจะห่อนึงหรือไม่ก็ไม่กิน พี่มาร์ค... ไม่กินหรอกมั้ง ทำไปหม้อนึงนั่นแหละให้พวกมันไปแย่งๆกันแดกเอาเอง
ผมยกหม้อขึ้นตั้งบนเตาแก๊สแล้วเติมน้ำก่อนจะเปิดไฟ และหยิบเอามาม่ามาแกะใส่ลงไปพร้อมกันทั้งห้าห่อเลย...
เอาจริงๆกูก็อยากจะแกล้งพวกมันนะ... คือมาม่ามันก็มีหลายรสไง อยากจะใส่รวมทุกรสห้าห่อห้ารสไปเลย... แบบหมูสับ ต้มยำกุ้ง แกงเขียวหวาน สุกี้ เย็นตาโฟ... เอาให้มันได้รสชาติแปลกใหม่ พวกแม่งจะได้จำขึ้นใจว่าไม่ควรให้กูทำอะไรให้กินอีก...
แต่คือแบบถ้าทำไปแล้วพวกแม่งไม่แดกล่ะ หรือพวกมันอาจจะแดกแล้วตามด้วยการอ้วกแตกกัน... กูก็ต้องมานั่งเช็ดอ้วกอีกไง... เก็บห้องกูเองอีกไง... เหนื่อยใครถ้าไม่ใช่กู...
ดังนั้นเวลานี้กูไม่ควรคิดหรือทำอะไรแผลงๆเด็ดขาด เพื่อตัวกูเอง!
ผมยืนหาวรอให้น้ำเดือดและเส้นมาม่าเริ่มนิ่ม... โอ้ยยย กูง่วงจะตายอยู่แล้ว ผมเอาตะเกียบคุ้ยๆให้เส้นมันแยกจากกันก่อนจะฉีกซองเครื่องปรุงรสใส่ลงไปจนหมด... ผมคนไปมาจนมันเช้ากันดีแล้วจึงปิดไฟแล้วยกหม้อลง... ถ้ายกไปทั้งหม้อพวกมันจะแดกกันในหม้อรึเปล่าวะ ยิ่งเมาๆกันอยู่ด้วย เกิดโง่ไป...โดนหม้อลวกอีก... กูไม่ต้องไปหาหยูกหายามาให้พวกแม่งทากันอีกหรอ เดือดร้อนกูไปอี๊กกก
แล้วผมก็ตัดสินใจเทใส่ชามใบใหญ่ๆ แล้วเอาชามใบเล็กไปให้มันตักกินกันอีกห้าใบ ช้อน ส้อม ตะเกียบกูเอามาให้หมดและ พร้อมเลย... มึงคอยดูนะ ถ้าทำแล้วมึงไม่แดกกันกูเอาเลือดหัวพวกมึงออกเรียงตัวแน่!
พอใส่ถาดยกเข้ามาในโซนห้องรับแขกที่พวกแม่งอยู่กันก็ต้องพบกับความสะพรึง... โอ้ยยย อีเชี่ยย นี่ห้องหรือกองขยะ! ขวดเหล้ากลิ้งระเนระนาด ซองขนม กลับแกล้มเกลื่อนกระจายเต็มโต๊ะและพื้นห้อง... โอ้ยยยยย กูเพลีย แค่เห็นกูก็ท้อและ เอาห้องสงบสุขของกูคืนมา
ระหว่างที่ผมทำหน้าหมดอาลัยตายอยากถือถาดมาม่าอยู่ ไอ้ยูคก็เดินมาช่วยยกถาดจากมือผมไปวางที่โต๊ะ โดยการช่วยเหลือของพี่บีคนชิคที่ทำการเก็บกวาดเศษซากอารยธรรมบนโต๊ะที่เกลื่อนไปด้วยซองและเศษขนม...
อีเชี่ยพี่เจบีแม่งทำไงรู้มั้ย?... มันใช้แขนมันปาดไปกับโต๊ะตามแนวราบ... ทำให้ไอ้อะไรทั้งหลายแหล่ที่อยู่บนโต๊ะหล่นลงมากองกันอยู่ที่พื้นข้างล่าง
โอ้ยยยยย อีเ หี้ ยพี่บีแม่ง มึงก็ช่วยเก็บไปใส่ถังขยะให้กูจะตายหรอวะ! ปัดทิ้งลงพื้นให้พื้นห้องกูกลายเป็นที่ทิ้งขยะขนาดนี้ มึงเอาห้องกูไปเลยมั้ย ดีออกกกกกก
ผมจะทำอะไรได้นอกจากถอนหายใจแล้วส่งสายตาอำมหิตไปให้พี่บีมัน กูบอกเลยนะ ถ้าตอนเช้าพวกแม่งไม่เก็บกวาดกันให้สะอาดเรียบร้อย กูจะไม่นับพวกแม่งเป็นพี่เลย รุ่นพี่กูก็จะไม่ให้แม่งเป็น กูจะด่ามึงเช้าเย็น ก่อนและหลังอาหารทุกวันเลย!
ไอ้เชี่ยยูค มึงก็ไม่น่าแนะนำให้กูรู้จักคนอย่างพวกมันเลยนะ แนะนำมาให้รกชีวิตกูทำไม? คือก่อนหน้านี้ชีวิตกูโอเคดีแล้วอ่ะ... แล้วนี่คืออัลไลลลลลล ตอบ!!!
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามสะกดจิตตัวเอง... พอแล้ว... กูจะไม่ด่าพวกมึง... ยังก่อน... ตอนนี้กูง่วง เมื่อไหร่ที่กูไม่ได้นอนกูจะไม่โอเค ดังนั้นตอนนี้กูควรไปนอน...
“กูจะไปนอนแล้วนะมึง ห้ามกวนกูด้วย” ผมหันไปบอกไอ้ยูคที่ตอนนี้กำลังนั่งซดมาม่าอย่างเอร็ดอร่อย
เชี่ยเอ้ย กูก็สงสารมึงหรอกนะ... มาม่ากับเหล้าแม่งเข้ากันตรงไหน แต่ก็ต้องมานั่งกิน... ช่วยไม่ได้ เสือกหิวอะไรดึกๆล่ะ
แต่เออ... กูว่าห้าห่อที่กูทำคงจะเสร็จไอ้ยักษ์มันหมดแหละ เพราะอีพี่หวังตายคาหน้าทีวีไปและ พี่บีคนชิคกับเมียก็คงจะกินอย่างอื่นกันมากกว่า
แหม่! มึงนั่งตักกันเลยมั้ย โซฟาห้องกูก็ไม่ได้แคบ แต่มึงนั่งเบียดกันซะจน... ละไว้ในฐานที่กูเข้าใจคนเดียว
ส่วนพี่ยองแจน่ะหรอ... รายนั้นอารมณ์เปลี่ยวมาจากไหนไม่ทราบ ยืนดูดบุหรี่รับลมอยู่ตรงระเบียง
“เออมึง... ดูแลพี่ยองแจหน่อยนะ อย่าปล่อยให้โดดลงไปจากระเบียงห้องกูล่ะ” ผมก็อดห่วงไม่ได้ ถ้าพี่แม่งเกิดคิดว่าชั้นล่างของหอมีสระว่ายน้ำแล้วโดดลงไปกูก็แย่สิ ไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งนะเว้ย... บอกก่อนนะ จะตายก็ไปตายที่อื่น นี่หอกู...
“เดี๋ยวพี่มันก็กลับแล้วมึง เดี๋ยวลากพี่แจ็คกลับด้วยกันเลย” หูผึ่งขึ้นมาทันทีเลยกู... เออดีๆ กลับๆไปกันให้หมด
“แล้วพี่มันจะขับรถไหวหรอมึง?” ถ้ารถจะคว่ำ...ไปคว่ำไกลๆหอกูนะ...
“คนขับรถที่บ้านพี่มันมารับว่ะ” เย้ดดดดดดดดด คนใหญ่คนโตหรือยังไง มีคนขับรถด้วย ดีนะกูไม่ได้หลุดปากด่าอะไรพี่มันไป
“เออๆ” ผมพยักหน้าหงึกๆก่อนจะหาวหวอดใหญ่ แล้วหันหลังจะเดินเข้าห้องนอนตัวเอง...
แต่... เดี๋ยวนะ... ใครหายไป...
“แล้วพี่มาร์คอ่ะมึง?” พี่แม่งไปไหนแล้ววะ?
“เข้าห้องน้ำ” ไอ้ยูคตอบแบบไม่สนใจจะตอบมากนัก แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากินมาม่าลูกเดียว
“อือ” ผมครางตอบในลำคอก่อนจะรีบพาตัวเองเข้าห้องนอน... ดีนะที่แม่งเข้าห้องน้ำ เลยไม่เจอหน้ามัน กูทำหน้าไม่ถูก...
พอเข้าห้องตัวเองมาแล้วก็หาวอีกรอบด้วยความง่วง ผมเดินงัวเงียไปข้างเตียงแล้วทิ้งตัวลงไป เตรียมจะนอน ...แต่พอนอนลงไปกลับรู้สึกว่ามีอะไรขยับอยู่ใต้ผ้าห่มข้างๆ...
“เชี่ยคนหรือผีวะ?” คิดได้ดังนั้นผมก็เลยเลื่อนมือไปเปิดไฟที่โคมไฟหัวเตียง แล้วกระชากผ้าห่มอออก แล้วคือกูเจออะไรรู้มั้ย?
อีเชี่ยยยยยยยยย
พี่มาร์คแม่งนอนเปลือยอกอยู่... สภาพผมเปียกชื้น เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
เฮ้ยยยยย แล้วมึงมานอนในห้องกูได้ยังไง... แล้วมานอนห้องกูด้วยสภาพแบบนี้น่ะหรอ?
โอ้ยยยย กูจะไม่ทน
“พี่มาร์ค...” ผมสะกิดพี่มาร์คให้รู้สึกตัว พี่มันขยับนิดหน่อยแต่ก็ไม่ตื่น
“อือ..” ไอ้สัสเอ้ย หลับหรือซ้อมตาย
“พี่มาร์คอย่าเพิ่งนอน” ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าตัวเองก่อนจะหยิบเสื้อยืดออกมาตัวนึง คือกูจะใส่ให้พี่แม่งไง... ห้องผมเปิดแอร์ไงก็กลัวมันหนาว... แต่กว่ากูจะใส่ได้ก็ทุลักทุเลน่าดู... พี่แม่งก็ไม่ค่อยให้ความร่วมมือกูสักเท่าไหร่... ตัวก็หนัก
โอ้ย ไอสัส วันนี้กูจะได้นอนมั้ย? กูไม่มีอารมณ์มาเขินมึงล้ะตอนนี้ กูง่วงมากบอกเลย!
สรุปไอ้คนที่วิ่งสวนกูเข้ามาในห้องแล้วเข้าห้องน้ำไปนี่คือมึงใช่มั้ย? กูก็คิดว่าห้องน้ำข้างนอกมีคนใช้อยู่ มึงกลั้นไม่ไหวเลยต้องรีบร้อนหาห้องน้ำเข้า... แต่ประเด็นคือมึงไม่ได้วิ่งเข้าห้องน้ำกูเพราะห้องน้ำข้างนอกมีคนใช้อยู่... และมึงก็ไม่ได้วิ่งเข้าห้องน้ำกูเพื่อจะมาถ่ายหนักหรือถ่ายเบา...
แต่นี่มึงถึงขั้นอาบน้ำเลย!
เชื่อมึงเลย!
ถามจริง... นี่ห้องกูมั้ย? ถามกูสักคำมั้ย? ขออนุญาตกูสักคำมั้ย? โอ้ยยยยย กูเครียดด สเตรส!!!!! แล้วคือ... ถ้ามึงคิดจะอาบน้ำแล้วนอนเลย มึงจะทำให้หัวมึงเปียกเพื่อ??????
ฟัคยู!
ดีออกกกกกกก แล้วกูก็ต้องมานั่งเช็ดผมมึงอยู่นี่ ดีเนอะ!
ผมดึงตัวให้พี่มันนั่งแต่มันก็จะนอน ผมเลยไปนั่งซ้อนหลังมันแล้วเอาขาล็อคเอวมันไว้ แล้วให้มันพิงกับอกผมแทนโดยที่ผมเอาหลังพิงหัวเตียงอีกที... คือมึงก็หนักไง กูต้องพึ่งหัวเตียงจริงๆ ณ จุดๆนี้... ผมก็รีบเอาผ้าเช็ดผมให้มันทันที
โอ้ยยย กูเป็นแม่มึงใช่มั้ย ตอบ!!!
เช็ดไปผมก็หาวไป นี่กูง่วงจริงๆนะ... ตีสองกว่าแล้ว พ่องงงง... พอผมเช็ดผมให้พี่มันเริ่มแห้งดีแล้วก็จับให้มันนอนลงไปตามเดิม... เออ! ไหนๆมึงก็หลับแล้ว งั้นถึงเวลานอนของกูบ้างนะ... ผมก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆมันก่อนที่วิญญาณผมจะออกจากร่างไป
.
.
.
เสียงเคาะประตูดังลั่นทำเอาผมต้องสะดุ้งตื่นจากฝัน ไอ้เชี่ยยย คนกำลังฝันดีเลย.. ได้กินของอร่อยฝีมือพี่คุณ... ผมยกมือข้างนึงขึ้นมาปิดตาพร้อมหาวอีกรอบ
ปัง ปัง ปัง!!!
โอ้ย...เชี่ย! เคาะอะไรนักหนาวะ!! พ่อมึงเป็นช่างไง? ผมขมวดคิ้วเป็นปมแน่น เข้าใจอารมณ์คนนอนไม่พอมั้ย? คือตากูยังไม่อยากจะลืมขึ้นมาเลย
เชี่ยแม่ง โคตรเกลียดความรู้สึกนี้เลย...
“ไอ่แบมมมมม ตื่นได้แล้วโว้ย!!!” เสียงไอ้เชี่ยยูคดังเข้ามาในโสตประสาทแทนที่เสียงเคาะประตู... กูว่าแล้ว เคาะประตูแรงขนาดนี้มีแค่แรงควายๆของมันคนเดียวนี่แหละ ประตูกูพังมั้ย!!! อีสลัด(ผัก)
ผมเบะปากก่อนจะลุกขึ้นนั่งพลางหรี่ตาสู้กับแสงที่มันแยงเข้าลูกกะตา... แม่ง... กูรู้สึกว่ากูนอนไม่พอ... ผมยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแรงๆหลายๆทีเพื่อปลุกตัวเองให้แอคทีฟ ก่อนจะหันไปทางข้างเตียงที่รู้สึกว่ามันยวบยาบ... แล้วกูเจออะไรรู้มั้ย?
อีเชี่ยพี่มาร์คแม่งนอนตาแป๋วมองกูอยู่!
“เฮ้ยยย!!!!” ผมถอยตัวเองออกห่างจากพี่มันทันที
ตุ้บ!
“โอ้ยเชี่ยเอ้ย!” ตอนนี้ผมนั่งร้องโอดโอยเอามือลูบก้นตัวเองปอยๆอยู่ที่พื้นห้อง... คือกูถอยหนีมันกูก็ลืมนะ ว่ากูอยู่บนเตียง ไอ้สัส! เตียงหกฟุตแม่งไม่ได้กว้างเหี้ยไรเลย! ผมนิ่วหน้าเพราะเจ็บอยู่แปปนึง ก็มีมือมาช่วยดึงผมขึ้นไป... จะใครล่ะ... ก็อีเชี่ยพี่หัวแดงนี่แหละ
โอ้ย เจ็บเหี้ยๆ ใครไม่เคยหงายหลังตกเตียงกูแนะนำเลย มึงต้องลอง!
“ซุ่มซ่าม” ดูนะ... ดูมันพูด มันพยุงผมขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะนั่งลงตามมา
ผมจิ๊ปากไม่พอใจมัน ก็เพราะใครล่ะ! อีหอยหลอด... กูก็ไม่ได้คิดว่ากูตื่นมาจะมีไอ้หน้าหล่อที่ไหนมานอนมองกูตอนกูเพิ่งตื่นแบบนี้หรอกนะ...
สภาพคนเพิ่งตื่นนอนแม่งไม่น่าพิศมัยหรอกเอาจริงๆ หัวยุ่งเหมือนไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ขี้ตาเกรอะกรัง น้ำลายยืดเลอะเทอะไปหมด แต่ทำไมมึงอ่ะ... อีพี่มาร์ค... นี่มึงเพิ่งตื่นมั้ย? ตอบกูหน่อย สภาพมึงดูดีเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะ... คนหรือเทพบุตรลงมาจุติ...
แต่กูขอขำหน่อยนะ... เสื้อที่มึงใส่อยู่อ่ะ ลายเหี้ยมาก...
เสื้อกูเองไง... กูจำได้ว่าใส่ให้พี่แม่งเมื่อวาน คือจะโทษกูไม่ได้นะ ตอนนั้นไฟในห้องกูเปิดแค่โคมไฟหัวเตียง กูหยิบตัวไหนได้กูก็หยิบ แล้วเผอิญกูมือดีไง... หยิบได้เสื้ออิมพอร์ตจากประเทศไทย เป็นลายสติกเกอร์สิบล้อ เขียนว่า...
‘ถึงจะเตี้ยแต่ก็ทำให้เพลียได้’
แล้วมึงคิดดู... คนหน้าตาอย่างอีพี่ต้วนมันใส่เสื้ออะไรแบบนี้แล้ว กรูขรรรม บอกเลยเสื้อตัวนี้เหมาะกับอีพี่หวังที่สุดในสามโลกล้ะ กร๊ากกกกก
“ขำอะไร?” พี่มาร์คแม่งคงจะงงอ่ะ คืออยู่ดีๆกูก็ขำออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยไง
“เปล่านี่” ผมยกมือขึ้นกุมท้องตัวเองเพราะเมื่อกี้หัวเราะจนท้องแข็ง
“พี่ไปเปิดประตูให้ไอ้ยูคมันหน่อยสิ ผมลุกไม่ไหว” พี่มันก็ว่าง่ายเดินไปเปิดประตูตามที่ผมบอก
“ไอ่แบม...อ้าวพี่มาร์ค” ไอ้เชี่ยยูคที่เห็นว่าคนเปิดประตูไม่ใช่ผม มันก็รีบเสือก เอ้ย! สอดส่องสายตาเข้ามาในห้องเพื่อหาผมทันที
“เมื่อคืนนอนด้วยกันหรอ?”
“อือ” พี่มาร์คแม่งตอบก่อนจะเบี่ยงตัวให้ไอ้ยูคเดินเข้ามา ผมมองไอ้ยักษ์ที่มองมาที่ผมกับพี่มาร์คสลับกันไปมา... ไอ้สัส... กูรู้นะมึงคิดอะไรอยู่
“อะไรมึง? เก็บกวาดข้างนอกเรียบร้อยยัง? ถ้ากูออกไปแล้วห้องกูยังเหมือนเมื่อวานนะ กูล่อหน้ามึงแน่” ไอ้ยูคยักไหล่มาให้ผมอย่างไม่กลัวเกรง
“สัส!”
“แหมๆ เปลี่ยนเรื่องไวเชียะ” ผมลุกขึ้นยกส้นตีนพุ่งตรงไปทางมันด้วยความรวดเร็ว แต่มันเสียหลักนิดหน่อย ตีนผมเลยไปไม่ถึงมัน แล้วตัวเองก็ต้องมานั่งจุมปุ๊กอยู่ที่พื้นอีกรอบ
โอ้ยยย เชี่ยยยย สองรอบและนะ
“ซุ่มซ่าม” อีกแล้วนะอีเชี่ยพี่ต้วน! ถึงปากมันจะบอกอย่างนั้น แต่มันก็กำลังพยุงผมให้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอีกรอบ ทั้งๆที่ไอ้เชี่ยยักษ์มันอยู่ใกล้กว่าพี่มาร์คแท้ๆ มันยังไม่คิดจะช่วยผมเลย เอาแต่ยืนหัวเราะ... ไอ้เพื่อนเลวววววว!!!
“กลับไปเลยมึงอ่ะ ก่อนที่กูจะถลกหนังหัวมึงไอ้เชี่ยยูค!”
“อยากอยู่กันสองคนก็บอก... ไม่ต้องไล่หรอก กูจะเข้ามาบอกว่ากูจะกลับแล้ว”
“กลับไปเลยมึง กลับไปให้หมดเลยกูจะนอน” ผมเอ่ยปากไล่ คือกูไล่ทุกคนนั่นแหละ... สร่างเมากันหมดแล้วก็ขับรถกลับกันไหวแล้วแหละ อย่าอยู่ให้รกหอกูอีกต่อไปเลย
“มึงกล้าไล่พี่มาร์คหรอ?” ไอ้เชี่ยยูคถามด้วยหน้าตากวนตีน แล้วพยักเพยิดไปทางพี่หัวแดง เชี่ย... หน้าตึงอีกแล้ว โบท็อกซ์มาใช่มั้ย ตอบ!!
“พี่มาร์คก็ต้องกลับพร้อมพวกพี่เจบีอยู่แล้วหนิ...” ผมไม่มองหน้าอีพี่มาร์ค แต่หันไปพูดกับไอ้ยักษ์แทน...
เอาดีๆนะ กูก็ไล่ทุกคนป้ะวะ แต่ทำไมรู้สึกผิดที่ไล่ไอ้คนที่นั่งข้างๆตอนนี้ก็ไม่รู้... โอ้ยยยย กูเพลีย! เชี่ยยูคนะมึงหาเรื่องให้กูอีก!
“พี่เจบีกับพี่จินยองเค้าเก็บกวาดห้องมึงเสร็จก็กลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว” ผมอ้าปากหวอ... หันไปมองนาฬิกา จะสิบเอ็ดโมงแล้ว...
“แล้วนี่กูก็จะกลับแล้วเหมือนกัน แม่โทร.บอกให้ไปรับญาติที่สนามบิน”
“แล้วพี่มาร์คกลับไง?” คำถามมันมีชื่อพี่มาร์คอยู่ก็จริง แต่คนที่กูถามคือไอ้ยูค...
“ไม่ต้องไล่หรอก” พี่มาร์คแม่งลุกเดินออกจากห้องผมไปทันทีเลย... เย้ดดดดดดด กูยังไม่ได้เอ่ยปากไล่มึงสักคำ... ที่ถามไอ้เชี่ยยูคว่าพี่แม่งกลับยังไงเพราะกูก็เป็นห่วงว่าจะไม่มีคนไปส่งมึงไง ก็ตอนขามา...มึงมารถพี่บีคนชิค แล้วขากลับมึงจะกลับยังไงถ้าไม่ให้ไอ้ยูคไปส่ง... คือกูก็ไม่รู้นะว่าหอมึงอยู่ไหน วันก่อนที่มาส่งกู แล้วมึงก็กลับเลยอันนั้นมึงกลับยังไงกูก็ไม่รู้... ถึงหอแล้วกูก็ขึ้นห้องมาเลย
“พี่มาร์คงอนมึงอ่ะ”
“งอนเชี่ยไร กูยังไม่ทันทำไรให้เลย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ชะเง้อออกไปมองหน้าประตูอยู่นะ... โอ้ยยยย กูล่ะเพลีย ใจนึงกูก็อยากจะลุกตามพี่มันไปนะ พี่แม่งอารมณ์ไหนนี่กูไม่อยากเดา... แต่อีกใจคือถ้าลุกตามไปตอนนี้ พนันได้เลยว่าไอ้ยูคมันต้องแซวล้านเปอร์เซ็นต์...
โอ้ยยยยย คือกูต้องง้อมึงมั้ย? อีเชี่ยพี่มาร์ค!!!
“น่าสงสารพี่มาร์คเนอะ ตื่นมาก็โดนไล่เลย” ไอ้เชี่ยยูคตีหน้าสงสาร สัส กูดูออกว่ามึงแกล้งทำ
“ฝากไปส่งพี่มาร์คด้วยนะมึง” ผมชี้หน้ามัน
“บอกพี่มาร์คด้วยว่ากูไม่ได้ไล่” พอพูดจบผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำตัวเองอย่างไว... ถึงจะวิ่งไม่ค่อยไหวเพราะปวดบั้นท้ายที่กระแทกกับพื้นเมื่อกี้ก็ตาม แต่กูจะไม่อยู่ตรงนี้ให้มึงล้อกูแน่อีเพื่อนชั่ว!
โอ้ยยยย นี่ถ้าเจอหน้ากันที่มหา’ลัยแล้วมึงเมินกูล่ะ...
กูก็คงต้องง้อมึงสินะ... แต่กูทำอะไรผิดดดดดด ?
เมื่อวานมันโกรธอะไรกู...กูยังไม่รู้เลย แต่กูก็ง้อ... วันนี้ก็เสือกงอนกูไปอี๊กกก... สรุปแล้วกูก็ยังไม่รู้ว่ากูผิดอะไร? ขยันงอนกูจัง! กูกับมึงก็ไม่ได้เป็นอะไรกันป้ะวะ! เชี่ยยยยแม่ง!
วันจันทร์กูคงต้องทำพานไปไหว้ขอขมามึงสินะ...
พ่องงงงง มึงเป็นใครรรรรรร???????
เชี่ยยเอ้ย...
แล้วกูจะเอาอะไรไปง้อพี่แม่งดีวะ :(
.
.
.
#ฟิคกระเรียน
ฮ่าๆๆ
ตอบลบนี้ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกันน่ะ
ง่อววววววววววว
แบมลูก รู้ตัวมั้ยว่าโคตรปากแข็ง บ่นนนๆๆๆๆๆๆ ด่าาาๆๆๆๆๆๆ อย่างนู้นอย่างนี้ แต่ก็ยอมพี่เค้าทุกอย่างป้ะะ
ตอบลบงอนอะไรครับมาร์คต้วน ชอบให้แบมง้ออะดี้ กิ้วๆ
ตอบลบเอาตังแบมเองไปง้อเลยจย้าาาาา ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ตอบลบ