ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 18

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-18-
What the hell is this!!?

สวัสดีวันจันทร์ วันที่คนทั้งโลกเกลียด ต้องไปเรียนสินะ ดีออก!

วันนี้ผมมีเรียนเช้า

ตอนบ่ายว่าง ไอ้ยูคมันเลยชวนไปหาไรกิน… ไม่ต้องแปลกใจนะที่วันๆผมวุ่นวายอยู่แต่กับเรื่องกินอ่ะ…

ก็บอกแล้วไง เรื่องกินมันเรื่องใหญ่

ส่วนเรื่องรางวัลที่อีพี่หัวแดงมันบอกจะให้วันนี้… สงสัยจะไม่ได้ให้ว่ะ ก็วันนี้มันมีเรียนเช้าบ่ายเลย... เลยไม่ได้เจอกัน

ช่างมัน... เดี๋ยวกูก็หาเรื่องไปให้พี่มันเลี้ยงข้าวอยู่ดีนั่นแหละ เหอะๆ

ของฟรีมันอร่อยนะ ไม่เชื่อ… ลองดูสิ! 

สุขใดเล่าจะเท่ากินฟรี


ตอนนี้ผมกับเชี่ยยูคนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งระหว่างรอผมก็หาอะไรที่มีประโยชน์ทำ… นั่นก็คือ อ่านการ์ตูน

ผมเปิดการ์ตูนอ่านไปได้บทนึง เชี่ยยูคมันก็เอาตะเกียบมาสะกิดที่หนังสือการ์ตูนผม 


“อะไรมึง?” ผมเงยหน้าจากหนังสือการ์ตูนแล้วเลิกคิ้วใส่มัน

“มึงรู้มั้ย… ที่กูชวนมึงมาเนี่ยเพราะต้องการที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่าง...” เชี่ยยูคมันบอกด้วยท่าทางเคร่งเครียด

ผมเลยเอานิ้วคั่นหน้าที่อ่านไว้แล้วหันมาสนใจมันแทน

“พิสูจน์ไรของมึงว้ะ? นี่มึงเรียนนิเทศฯนะเว้ย ไม่ได้เรียน forensic science*”

*forensic science = นิติวิทยาศาสตร์นะเผื่อใครยังไม่รู้


ไอ้ยักษ์จิ๊ปากใส่ผมด้วยความหมั่นไส้

“มึงนี่มันมึงจริงๆ”

“ฟังดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่คำชม...”  ไอ้สัสยูค! ผมเลยลุกขึ้นเอาหนังสือการ์ตูนในมือไปฟาดกะบาลมันเบาๆ

“ตกลงมึงจะพิสูจน์ไรกันแน่ พูดมาให้เคลียร์สักที”

“ก็พิสูจน์ว่า… มันมีคนสะกดรอยตามพวกเรามาไงมึง” ผมนี่ตาโตเลยครัช

“เห้ยมึง พูดเป็นเล่น!”

“ไม่เล่นเลยมึง… กูรู้สึกได้สักพักล้ะ แล้วเมื่อวานที่หอมึงอีก… กูมั่นใจเลย ว่ามีคนตาม”

“มึงเป็นเจน ญาณทิพย์หรอวะ?”

“นี่มึงเอาฮาป้ะ?”

“เปล่า… แล้วมึงเห็นมั้ยว่าใคร?... คนหรือผีที่ตามอ่ะ?”

“กูต้องเรียกริว จิตสัมผัสมั้ยล่ะมึง? ถุ้ย! คนดิมึง คน!”

“ใครวะ?”

“กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่คนที่นั่งอยู่ร้านฝั่งโน้นอ่ะ น่าสงสัย... กูเห็นมันตามมาตั้งแต่ที่ม.แล้ว” เชี่ยยูคพยักเพยิดไป ผมเลยมองตามมันไป ก็เห็นผู้ชายคนนึงกำลังสั่งอาหารกับพนักงานอยู่...

“นั่นมันเพื่อนในภาคเรานี่มึง… มันอาจจะหาข้าวแดกเหมือนกูกับมึงก็ได้” เชี่ยยูคถอนหายใจแรงๆ

“นี่แปลว่ามึงยังไม่รู้ใช่ป้ะ?”

“เรื่องอะไรอีกเนี่ย!!? นี่วันๆนึง ชีวิตกูต้องรู้เรื่องอะไรต่อมิอะไรมากขนาดไหนวะ?”

“มีคนปล่อยข่าวว่ากูกับมึงอ่ะ เป็นแฟนกัน” 


ห้ะ?... เดี๋ยวนะ… 


พูดไปก็นึกถึงไอ้สองคนในห้องน้ำที่โรงหนังเมื่อวันเสาร์

มันก็ดูจะมั่นอกมั่นใจว่าผมกับเชี่ยยักษ์เป็นแฟนกัน….

“กูก็ได้ยินมาบ้างว่ามีคนเข้าใจว่ากูกะมึงเป็นแฟนกัน… แต่กูคิดว่าเค้าคงเข้าใจผิดเพราะกูกับมึงไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย มึงก็ยังไม่มีแฟน กูก็ยังไม่มีแฟน… มันก็ไม่น่าจะแปลกนะที่จะมีคนเข้าใจแบบนั้น”

“มันก็จริงของมึง… แต่มันก็แปลกอยู่ดีอ่ะ… มึงกับกูไปไหนมาไหนด้วยกันมาตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะเว้ย... ตอนปฐมนิเทศ ตอนรับน้อง ไปเรียน กินข้าว ทุกอย่างอ่ะมึง… แล้วทำไมช่วงนั้นถึงไม่มีข่าวอะไรแบบนี้หลุดมาเลยวะ? คิดดิคิด!”

ผมเหยหน้าใส่มัน… แบบ ยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นอ่ะ… ใครจะมาสนใจเรื่องของกูกับมึงนักวะ?

เอาดีๆ พวกผมก็ไม่ได้เป็นคนดังอะไรเลย... หลีด สันฯ มะกัน เชียร์ อะไรก็ไม่ได้เป็นสักอย่าง เป็นนิสิตปีหนึ่ง ธรรมด๊า ธรรดา… ถึงจะรู้ว่าตัวเองหน้าตาดีก็เถอะ! แต่คนอื่นก็หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่อะไรมากสักหน่อย

“มึงจะบอกว่า… มีคนปล่อยข่าวแบบที่มึงพูดจริงๆหรอ?” มันพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“แล้วมันเกี่ยวกับเพื่อนในภาคเราคนนั้นที่มึงสงสัยยังไงวะ?”

“กูมีสายรายงานมาเว้ย… มันบอกว่าปีหนึ่งด้วยกันนี่แหละที่เป็นคนปล่อยข่าว...”


“มึงจะบอกว่ามันเป็นคนปล่อยข่าวหรอ?” ผมพยักเพยิดไปทางไอ้คนนั้นที่เชี่ยยูคชี้ให้ดู

“กูไม่รู้ว่าใครปล่อย… ถ้ากูรู้กูไม่ปล่อยไว้หรอก แม่ง! สกัดดาวรุ่งกูชัดๆ” ไอ้ยูคพูดใส่อารมณ์เหมือนของขึ้น

“สัส! มึงหล่อมากเลยเนอะ ต้องมีคนมาคอยขัดแข้งขัดขาเนี่ย”

“หลักฐานมันอยู่ที่นี่เว้ย” มันเอานิ้วชี้เข้าที่หน้าตัวเอง


“กูหล่อเกินไป”

คุณพระ!!! 



อยากรู้จริงๆว่าเค้าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน... เพื่อนกูเป็นเอามาก

“เอาที่มึงสบายใจนะเชี่ยยูค” เป็นอีกครั้งที่ผมหันหน้าหนี แล้วกลับมาอ่านหนังสือการ์ตูนในมือต่อ

“เดี๋ยวดิมึง นี่มึงไม่คิดอะไรเลยหรอ?”

“คิดอะไรของมึงวะ?”

“กูว่าล้ะ หน้าโง่ๆของมึงมันไม่จบแค่ที่หน้า แต่มันลามไปสมองมึงด้วย” สัสยูค!!!!

“หยาม! มึงหยามกูมาก!” ผมปิดหนังสือการ์ตูนดังป้าบ! ของขึ้นล้ะกู... เชี่ยยูค มึงจะลองใช่มั้ย? ได้! พี่กันต์จิจัดให้!!! ผมลุกขึ้นยืน เตรียมถลกแขนเสื้อล้ะ

“มึงดูนี่!” มันบอกก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าผม

“ความพยายามของไอ้คนปล่อยข่าวมันไม่จบแค่ข่าวเว้ย! มันตามถ่ายรูปพวกเราด้วย” ผมชะงักไปก่อนจะค่อยๆนั่งลงช้าๆ จากนั้นก็วางหนังสือการ์ตูนในมือลง แล้วรับเอาโทรศัพท์มาถือไว้ทันทีเมื่อเห็นภาพที่ปรากฎบนหน้าจอมือถือของไอ้ยูค…

เหี้ย… รูปผมกับเชี่ยยูคทั้งนั้นเลย… มันเป็นรูปที่ตั้งใจถ่ายให้มีแค่ผมกับเชี่ยยูคมัน… อย่างรูปนี้ผมจำได้ว่าวันนั้นอยู่กับพวกพี่จินยองด้วย แต่มันจงใจตัดภาพให้เหลือแค่ผมกับเชี่ยยูค…

“มึงไปเอารูปพวกนี้มาจากไหนเนี่ย?”

“มันส่งกันมาในไลน์ ส่งต่อๆกันมา ยังหาต้นตอไม่ได้”

เอาล่ะสิ! กูนี่เครียดขึ้นมาทันที… อยากจะรู้ว่าคนที่ทำแบบนี้มันต้องการอะไรวะ? กูแค่ไม่เข้าใจ…

“แล้วรูปล่าสุดคือเมื่อวานนี้ ที่กูไปหามึงตอนตีสาม… ในรูปมีแค่มึงกับกู ไม่มีพี่แจ็ค…” มันหยิบมือถือคืนไปแล้วเปิดให้ผมดูใหม่…

ในรูปมันเป็นตอนที่ผมลงมาหาเชี่ยยูคมัน ส่วนพี่แจ็คนอนอยู่เบาะข้างคนขับซึ่งตอนนั้นผมยังไม่ได้เข้าไปดูมัน

“แล้วก็ตามด้วยรูปนี้” มันเปิดให้ผมดูอีกสองรูป

“ตอนซื้อของในเซเว่น และตอนเดินกลับขึ้นหอ”

“มึงรู้อะไรมั้ย ตอนนี้ทุกคนคิดว่ากูกับมึงไปไกลเกินกว่าคำว่าแฟนอีก… เค้าคิดกันว่ากูกับมึงอ่ะ… อยู่ด้วยกัน ได้กันแล้วแน่ๆ”


“เหี้ย!!”


“ทีนี้รู้สึกยัง?”

“รู้สึกแล้ว… รู้สึกหิวมาก อาหารมาพอดี แดกก่อนค่อยคุย” เชี่ยยูคได้แค่ส่ายหน้าให้ผม…

กูขอโทษที

เรื่องกินสำหรับกู ใหญ่กว่าทุกเรื่อง

.

.

.

เป็นกูนี่ต้องอดทนขนาดไหนวะ เจอแต่เหี้ยไรนักไม่รู้เนี่ย!

มึงเชื่อมั้ย เรื่องที่ยูคมันบอกกูก็ลืมไปเลยหลังจากกินข้าวเสร็จ… พอมันยกประเด็นเรื่องตามหาพี่เทคมาพูด ทำให้กูยิ่งใจเสียเข้าไปอีก 

ไอ้สัสยูค! ก็มึงลอยตัวแล้วนี่! มึงหาพี่เทคได้เกือบครบแล้วอ่ะ พี่เจบี พี่แจ็ค พี่มาร์ค แล้วก็พี่คังจุน ที่มึงไปหลอกถามอีพี่แจ็คมา อีเลว!  

แล้วกูล่ะ...

กูรู้อยู่แค่สองคนคือพี่จินยองกับพี่บีไอ

แล้วลายเซ็นต์พี่บีไอกูก็ยังไม่ได้เลยด้วย อีเหี้ย!! มึงเป็นแฟนบอยกูภาษาอะไรวะ

มาเซ็นต์ให้กูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!

ตอนนี้เรื่องสำคัญคือกูต้องหาพี่เทคให้ครบ… กูไม่อยากโดนทำโทษหรอกนะ เพราะอีพี่แก๊งค์จังไรแมนมันสปอยล์มาว่าโดนหนักแน่ๆถ้าหาไม่ครบ

เดี๋ยวๆ แก๊งค์จังไรแมนประกอบด้วย อีพี่เจบี พี่จินยอง พี่หวัง พี่แตง และพี่มาร์ค นะเผื่อใครสงสัย…

ส่วนเรื่องข่าวลือนั่น ผมจัดการไปเรียบร้อยและ… ด้วยการบอกเชี่ยยูคว่า...

‘ไหนๆมึงก็หาพี่มึงเจอจะครบแล้ว งั้นหน้าที่มึงตามหาคนปล่อยข่าวห่าเหวไรนั่น กูยกให้มึงนะ จบปิ๊ง!’

ฮือออ จะว่าไปก็เหลือเวลาตามหาพี่เทคอีกแค่ไม่กี่อาทิตย์เองอ่ะ… ใกล้จะครบเดือนแล้วด้วย ไม่ได้การล้ะ… กูต้องหาตัวช่วย

ฮริ๊ง! 

ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่จินยองคนงามของกรูว์เอง ฮ่าๆๆ

ว่าแล้วผมก็จัดการโทรหาพี่มันตอนเย็นๆ ซึ่งคิดว่ามันน่าจะเลิกเรียนมาได้สักพักแล้ว พี่จินยองบอกว่าตอนนี้อยู่หอ ให้ผมไปหาได้… มันบอกทางผมมาเรียบร้อย... ซึ่งหอมันก็หาไม่ยากหรอก อยู่หลังมอ เห็นป้ายเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าหอเลย...

แล้วพอมาถึงนะ… มึงอย่าเรียกหอเลย! มึงเรียกคอนโดเถอะ ไอ้เหี้ยใหญ่ซิงจิงเกอเบล

พอเข้ามาในหอได้ผมก็มองไปรอบๆเพื่อหาลิฟท์ เพราะพี่จินยองมันอยู่ชั้น 7 ซึ่งผมไม่เดินขึ้นบันไดไปแน่ๆล่ะ…

เจอแล้ว! นั่นไงลิฟท์

“รอด้วยครับ” ผมตะโกนบอกเพราะเห็นประตูลิฟท์กำลังจะปิด ไอ้คนข้างในคงได้ยินเลยกดเปิดประตูไว้ให้รอผมวิ่งไป แต่พอวิ่งไปถึงผมก็ต้องเงิบแดก

“พี่บีไอ!” ผมมองหน้าพี่มันที่ก็ตกใจเหมือนกันที่เจอผม... ผมเลยเดินเข้าลิฟท์ไปอย่างเสียไม่ได้…

“น้องแบมแบมมาทำอะไรที่นี่ครับ?” มันถามด้วยท่าทางตื่นเต้น 


ตื่นเต้นทำไม? อีห่า! กูไม่ได้มาหามึงก็แล้วกัน จะดีใจไปเพื่อสิ่งใด? หืม?


“ผมมาหาพี่จินยองครับ”

“จินยอง? สนิทกับจินยองหรอ? พี่ก็เป็นพี่เทคน้องแบมแบมเหมือนกันนะ”

เอิบบบบ แล้วเกี่ยวไรกับเป็นพี่เทคกู… คือกูต้องบอกมึงสินะว่ากูสนิทกับพี่จินยองไม่ได้เป็นเพราะพี่มันเป็นพี่เทคกู..

ถ้ามึงคิดว่าการเป็นพี่เทคกูจะได้รับสิทธิพิเศษในการสนิทกับกูล่ะก็… มึงคิดผิดล้ะพี่น้องเอ้ย!

“คือผมรู้จักกับพี่จินยองมาตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะครับ” ผมตอบแล้วเอานิ้วไปจิ้มเลข 7 ทันที ก็อีเชี่ยพี่บีไอแม่ง! ไม่ยอมกดห่าไรเลยสักอย่าง ทั้งปิดลิฟท์ ทั้งชั้นที่จะไป


ไม่เป็นไร กูกดเองก็ได้…

“ไหนๆก็เจอพี่พอดีเลย... พี่เซ็นให้ผมหน่อยสิพี่บีไอ” ผมหยิบเอาสมุดเซ็นชื่อในกระเป๋าเป้ส่งให้มัน… ดีนะที่หยิบติดมาเพราะจำฉายาพี่เทคตัวเองได้ไม่หมด ว่าจะเอามานั่งถามพี่จินยองเรียงตัวเลย

“พี่ก็อยากเซ็นให้นะ… แต่ถ้าเซ็นแล้วกลัวจะไม่ได้เจอหน้าน้องแบมแบมอีกน่ะสิ” ไอ้ชิบหาย

“เจอสิพี่ ทำไมจะไม่ได้เจอ ผมเป็นน้องเทคพี่นะ ยังไงก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว” ผมพยายามพูดหว่านล้อม นี่กูจะชักแม่น้ำทั้งห้าร้อยแปดสิบสามสายมาหมดล้ะนะ…

เซ็นให้กูเถ๊อะะะะะ

“ถ้าพี่ไม่เซ็นให้ผมต้องโดนทำโทษแน่ๆเลย” ผมเบะปากเหมือนจะร้องไห้

“ไม่หรอกครับน้องแบมแบม เดี๋ยวพี่เซ็นให้ก็ได้ครับ” เห้ยยย มุกนี้ใช้ได้ผลกับมันด้วย! มันหยิบสมุดไปถือไว้ก่อนจะเปิดดู

“ได้แค่คนเดียวเองหรอครับ?” ผมพยักหน้าหงึกๆ พลางทำหน้าตาน่าสงสาร

“เอางี้! เดี๋ยวพี่พาไปหาพี่เทคที่อยู่หอนี้เหมือนกันดีมั้ย?”

“จริงหรอพี่บีไอ!” ผมดีใจเกือบจะกระโดดแล้ว ว่าแต่... มันจะอยู่หอนี้กันสักกี่คนวะ?

“ไปเลยมั้ย?” ผมพยักหน้า.. ในใจก็คิดว่า พี่จินยองรอผมไปก่อนนะ แปปเดียว ขอล่าลายเซ็นแปป 


พี่มันกดชั้น 12 ทันที ระหว่างรอลิฟท์เปิดและปิดอีกทีที่ชั้น 7 เพราะกดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว


“ขอบคุณพี่มากๆเลยนะครับพี่บีไอ”


“จริงๆพี่อยากให้น้องแบมแบมเรียกพี่ว่าฮันบินมากกว่านะครับ”

“ได้ครับ.. พี่ฮันบิน” 


มึงคงจะอายที่ บีไอ = ไบเซ็กชวล สินะ ฮ่าๆๆ

“ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้นะ...”  


หืมมม? คือระ?

“ไม่ดีมั้งครับพี่ฮันบิน เดี๋ยวผมโดนหาว่าปีนเกลียว”

“จริงๆพี่อายุเท่าน้องแบมแบมแหละครับ แต่เรียนเร็ว”

“อ๋อ… แต่ผมว่าผมเรียกพี่ฮันบินก็ไม่เป็นไรนะครับ เพราะยังไงพี่ก็เป็นรุ่นพี่ผมอยู่ดี”

“แต่พี่อยากให้เรียกฮันบินเฉยๆ แค่ฮันบิน... แลกกับลายเซ็น ตกลงนะ” 


เอิ่มมม มึงมัดมือชกกูนี่อีห่า… เจองี้ให้กูพูดไรได้ล่ะนอกจากเออๆออๆไปตามมึงเนี่ย…

ขืนกูปฎิเสธมึงก็ไม่เซ็นให้กูอ่ะดิ่ เชี่ยแม่ง!

“ครับๆ ฮันบินก็ฮันบิน” ผมลอบถอนหายใจ

ยังไงล่ะเนี่ยกู มีพี่เทคแล้วได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคน เหอะๆ

ระหว่างนั้นลิฟท์ก็เปิดออกที่ชั้น 12 พอดี มันเดินนำผมออกมาแล้วพาไปห้องๆนึง ห้อง 1212 ก่อนจะกดออดหน้าห้อง และไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกโดยคนๆนึง

“อ้าว...ว่าไงไอ้ไบ” พี่คนนี้เอ่ยทักทายพี่ฮันบิน เรียกไอ้ไบด้วย… เฮ้ย มันทำให้กูนึกถึง แดง ไบเล่ นะมึง ฮ่าๆ

*แดง ไบเล่ ใครไม่รู้จัก กูเกิลนะลูก

“เรียกแบบนี้อีกแล้ว บอกว่าให้เรียกฮันบินไง” พี่คนนั้นหัวเราะก่อนจะมองมาที่ผม


“อย่าบอกนะ...”

“นี่น้องแบมแบม อยู่เทคเราไง” ผมก้มหัวให้พี่มันน้อยๆ

“เฮ้ย… ตัวจริงน่ารักดีว่ะ” พี่มันเดินเข้ามาหาแล้วเอามือขยี้หัวกูเฉย..

อีสัส!

ผมกูยุ่งหมด ดีออก

“พี่ชื่อพีเนียลนะ ฉายาคือ หนุ่มน้อยชิคาโก ยินดีต้อนรับเข้าสู่เทคชาร์ทรูซ” พี่มันอ้าแขนรอเหมือนจะให้กูเข้าไปกอดแม่งอ่ะ



ผมเลยหยิบสมุดจากมือพี่ฮันบินมันมาส่งให้พี่พีเนียลมันแทน… จะให้กูกอดคนที่เพิ่งเจอเมื่อกี้ กูทำใจไม่ได้จริงๆนะ… แล้วอีพี่ต้วนจิตใจมันทำด้วยอะไรวะ?

“ไม่ยอมให้กอดด้วย ใจร้าย ฮ่าๆ” มันรับไปถือไว้แล้วเดินเข้าห้องไปหยิบปากกา เซ็นยุกยิกๆอยู่ที่โต๊ะแล้วเดินเอามาส่งคืนให้ผม

“เสียดายที่พี่ไม่ได้เป็นพี่เทคพิเศษ ไม่งั้นจะสั่งให้ไปแจกฟรีฮักกลางคณะให้ครบห้าร้อยคนก่อนแล้วถึงจะเซ็นให้”

โห อีเหี้ยย ถ้ากูต้องทำถึงขนาดนั้นกูยอมโดนทำโทษที่ได้ลายเซ็นพี่เทคไม่ครบดีกว่ามึง..

ห้าร้อยคน! 


กอดกูคงเป็นกะหรี่พอดี

“ผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่พี่ไม่ได้เป็นพี่เทคพิเศษผมอ่ะ” กวนตีนใส่ไประดับสอง เอาสิมึง! กูไม่หงอนะบอกเลย!

“งั้นพี่คงโชคดีแล้วล่ะที่ไม่ได้เราเป็นน้องเทคพิเศษ กินยากใช่เล่น” 


หึหึ… ไม่ได้แดกกูหรอก


“แล้วนี่จะไปไหนกันต่อ”

“เดี๋ยวจะพาไปขอลายเซ็น GOD ต่อ” ผมเลยบอกลาพี่พีเนียลแล้วเดินมาเข้าลิฟท์กับพี่ฮันบิน

พี่มันกดที่ชั้น 19 ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของหอนี้

“ฉายา GOD นี่เค้าชื่อพี่ก็อดอยู่แล้วหรอครับ?”

“อ๋อ จริงๆแล้วพวกเราเรียกเค้าว่า พี่จีดีน่ะ แต่ที่เรียกก็อดเพราะให้เกียรติ” มันบอก

“พี่จีดี? พี่ฮันบินต้องเรียกเค้าว่าพี่ด้วยหรอครับ?” พี่มันหรี่ตามองผม ก่อนที่ผมจะรู้ตัวว่าพูดอะไรผิด… 


ก็กูเผลอไปเรียกมันว่าพี่ไง ดีออก 


ผมเลยหัวเราะแหะๆ นี่กูต้องถามใหม่อีกรอบสินะ เห้อมมม

“เอ่อ.. ฮันบินก็เรียกพี่จีดีว่าพี่ด้วยเหรอ?” ทีนี้มันยิ้มกว้างๆมาให้

“ใช่... พี่เค้าซิ่วมาจากวิศวะฯ จริงๆถ้าเทียบตามอายุ พี่เค้าจบปริญญาตรีได้สองรอบแล้วนะ”

หืมมมมม อีเหี้ย!! มึงซิ่วอีท่าไหนของมึงวะ? มึงดูเป็นผู้อาวุโสในสายเทคกูมากอ่ะ เป็นบุคคลสำคัญใช่มั้ย บอกมา! 


ว่าล้ะทำไมถึงเรียก GOD ...เป็นการเรียกที่ให้เกียรติมึงมากอ่ะ

อาเมน~

พอมาถึงชั้น 19 ก็ตรงไปที่ห้องมันเลย แต่ก่อนที่จะกดออดหน้าห้อง 1911… พี่จินยองมันก็โทร.เข้ามาหาผมก่อน ผมเลยต้องกดรับอย่างเสียไม่ได้


“ครับพี่จินยอง”

(ทำไมยังไม่ถึงอีกนุ้งแบม หลงรึเปล่า?)

“เปล่าครับ ตอนนี้ผมมาขอลายเซ็นพี่จีดีอยู่… เดี๋ยวลงไปหานะครับ”

(พี่จีดี? ไปกับใครเนี่ย?)

“มากับพี่บีไอครับ” ผมพูดกรอกใส่โทรศัพท์เบาๆ ก็เจ้าของชื่อมันไม่ให้กูเรียกพี่... แถมยังให้เรียกว่าฮันบินไม่ใช่บีไออีก

(บีไอ?)

“ครับพี่ เดี๋ยวอีกประมาณสิบนาทีผมจะลงไปหานะ”

ผมกดวางสายไปเมื่อพี่มันรับคำ ตอนนี้พี่บีไอมันกดออดห้องพี่จีดีแล้ว ว่าแต่… ไอ้สัญลักษณ์กลมๆสีดำๆหน้าห้องมึงนี้ยังไงกันแน่วะ

เหมือนพวกเผ่าวูดู บูชาซาตานไรสักอย่างนึง

ไม่นานพี่มันก็เปิดประตูแง้มๆแล้วโผล่เสี้ยวหน้าออกมาดู พอเห็นว่าเป็นพี่ฮันบินมันก็แง้มอีกหน่อย แต่พอมันเห็นผม มันก็แง้มปิดอีก

ไอ้สัส

มึงจะเอายังไง? จะเปิดหรือจะปิด

เอาดีๆมึงปิดประตูแล้วอยู่ในห้องก็พอนะ เดี๋ยวกูสอดสมุดลายเซ็นไปใต้ประตูมึงเอง

“พี่จีดี นี่น้องเทคเราครับ ชื่อน้องแบมแบม” พี่บีไอบอก... พี่จีดีมันปิดประตูไปเลยทีนี้

อ้าวไอ้สัส!

กูผิดอัลไล?

#ฟิคกระเรียน