ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 23

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-23-

First Kiss!!

ผมมองไปที่อีพี่ต้วนอย่างตกตะลึง… มันมองหน้าผมประมาณว่า… ทำไม มีอะไรหรอ?

กูนี่ไม่รู้จะถามคำถามไหนกับมึงก่อนดีเลยเนี่ย…

นี่รถใคร? 

รถมึงหรอ? 

หรือรถพี่จินยอง? 

แล้วทำไมมึงมาอยู่นี่? 

มึงไม่ต้องพาน้องเทคมึงไปที่ร้านหรอ? 

หรือยังไง?

“สงสัยอะไรถาม?” มันบอก… ในเมื่อมันเปิดโอกาสให้ถามแล้ว จะรออะไรล่ะครัช ถามสิดีออก!

“นี่รถพี่หรอพี่มาร์ค?”

“อื้ม เพิ่งถอยมาใหม่ ชอบไหม?”

“ก็สวยดีนะพี่มาร์ค… แต่นึกยังไงถึงถอยรถใหม่ ปกติผมไม่เห็นพี่จะขับรถเลย”

“ก็ซื้อมาขับให้แบมนั่งไง” มันบอก

เย้ดดดดดดด กูควรดีใจใช่มั้ย?

อีพี่มาร์คที่ปกติจะชอบติดรถอีพี่บีไปทั่วทุกสารทิศ หรือไม่ก็เดิน... แต่นี่มันลงทุนถอยรถใหม่เพื่อมาขับให้กูนั่งเลยหรอม?

“แค่นั้น?” ผมยักไหล่น้อยๆ แบบกวนตีนมันไประดับหนึ่ง ก็แค่อยากกวนตีนเฉยๆไม่มีไรหรอก เดี๋ยวมันรู้ว่ากูดีใจ… อีห่า นี่ไม่ได้ด่าใคร นี่ด่าตัวเอง -////-

“ก็ถือว่าเป็นรางวัลที่พี่ยังไม่ได้ให้แบมไง..” มันบอก

หืม? รางวัล?

ใช่ที่มึงบอกจะให้รางวัลกูเรื่องพี่แจ็คป้ะ?

อ้าวว… มึงไม่ได้ให้รางวัลกูไปแล้วหรอ เมื่อสองวันก่อนพากูไปแดกพิซซ่ามานี่

“ผมคิดว่าที่พาไปกินพิซซ่านั่นเป็นรางวัลซะอีก”

“นั่นแค่พาไปเพิ่มน้ำหนัก” มันบอกหน้าตาย กูนี่แทบจะยกส้นตีนเสยคางมันทันทีเลย…

“โอ้ยพี่มาร์ค ทำไมทะลึ่งตึงตัง” ผมเบ้ปากใส่มัน แต่เอาดีๆกูก็เขินนะ... อีสัสกูยังไม่ลืมจุดประสงค์ของการที่มันจะพากูไปเพิ่มน้ำหนักนี่... มันหัวเราะในลำคอก่อนจะสตาร์ทรถ

“เอ้อ.. แล้วพี่ไม่ต้องไปส่งน้องเทคพี่หรอ?”

ถึงเทคกูกับเทคมึงจะไปเลี้ยงเทคที่เดียวกัน แต่มึงควรไปดูแลน้องเทคมึงสิ…

“แบมก็แบม… น้องเทคก็น้องเทคสิ..” มันบอกแล้วออกรถทันที…

เอ่อ… หมายความว่าไง? กูไม่เก็ท

“หมายความว่าไงอ่ะ?”

“น้องเทคมีหลายคน พี่เทคก็มีหลายคน แต่แบมมีคนเดียว และพี่มีคนเดียว”

“.........” ผมเงียบไปเพราะกำลังประมวลผลไอ้สิ่งที่มันพูด...

เอานะ.. กูจะพยายามเข้าใจ มึงคงจะหมายความว่า มึงอยากเทคกูมากกว่าน้องเทคมึงงี้ช้ะ? ก็ไม่รู้ว่าแปลถูกมั้ยแต่แปลแบบนี้แล้วกูโอเค… รู้สึกเหนือ หึหึ

มันขับรถมาตามทางเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าเส้นทางมันออกจะไม่เหมือนทางเดิมที่เคยมากับเชี่ยยูคเลย

“มาผิดทางป้ะพี่มาร์ค ไปผับมันเลี้ยวซ้ายตรงสี่แยกที่แล้วไม่ใช่หรอ?” ผมบอกแต่มันก็ยังขับตรงมาเรื่อยๆ ผมเลยหันไปมองหน้ามันแทน…

“พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย?” ผมถามก่อนจะมองออกไปนอกรถ... ถนนโล่งๆที่ไม่ค่อยมีรถราวิ่งสักเท่าไหร่ ข้างทางก็มีแค่แสงไฟจากเสาไฟฟ้าตลอดถนนเท่านั้น… คือ... มันดูเงียบพิกล

อีเหี้ยยยยย มึงจะพากูมาฆ่าป้ะถามจริง!

กระทั่งมันเอารถจอดเลียบข้างทางก่อนจะดับเครื่อง

“จอดทำไมอ่ะพี่?” ผมถาม แต่มันก็นั่งเอาแต่นั่งมองพวงมาลัยนิ่งๆ…

อีห่ามึงอย่าเงียบดิ มึงทำงี้กูยิ่งกลัวมึงนะ

“คิดว่าจะพามาฆ่ารึไง?” มันบอก

“เออ… พี่จะฆ่าผมหมกข้างทางป้ะเนี่ย มีไรคุยกันได้นะพี่” พี่มันหัวเราะก่อนจะหันมาหาผม

“เดี๋ยวจะให้ลองขับ” มันบอก

“ตอนนี้หรอ? วันหลังดีมั้ยอ่ะพี่ ป่านนี้พวกคนอื่นๆคงรอเรากันอยู่” ผมบอก… เอาดีๆ มึงจะให้กูลองขับเพื่อ? กูขับรถเป็นก็จริง แต่... ไหนมึงบอกซื้อมาขับให้กูนั่งไง…

มันไม่พูดอะไรแต่กลับข้ามฝั่งมานั่งเบียดกูที่เบาะข้างคนขับแทน…

คืออัลไล?

กูนี่เลยต้องเบียดเข้ากับประตูรถอย่างเสียไม่ได้ ไอ้ห่า! เบาะมันก็ไม่ได้ใหญ่โตขนาดที่ผู้ชายสองคนจะมานั่งด้วยกันได้นะเว้ย

มึงจะให้กูไปขับก็บอกให้กูลงจากรถแล้วเดินไปขึ้นฝั่งคนขับก็ได้มั้ย? อยู่ๆข้ามมานั่งฝั่งกูเฉย อีสลิดดก!

“จะให้ลองขับจริงๆใช่มั้ยเนี่ยพี่มาร์ค?” ผมถาม... มันพยักหน้า ตอนนี้กูกับมันอยู่ใกล้กันกว่าที่มึงคิดเลยแหละ คือกูก็เบียดประตูแล้วมั้ยล่ะ? มึงจะเสือกเบียดกูอีกเพื่อ!!! ตอบ!!!

ผมเลยตัดสินใจก้าวขาตัวเองข้างหนึ่งเพื่อจะข้ามไปฝั่งคนขับแทนที่จะเปิดประตูแล้วเดินลงไป.. ก็แหม… ขืนกูเปิดประตูรถออกไปตอนนี้กูก็หงายเงิบสิครัช หลังกูติดประตูรถเลย!

พี่มันขยับเล็กน้อยเพื่อให้ผมข้ามไปได้สะดวกขึ้น… นั่นคือสิ่งที่กูคิดนะ

แต่ความจริงแล้ว… คือมันขยับเพื่อเหี้ยอะไรไม่รู้!! แต่ที่รู้ๆคือแม่งจับเอวกูให้เข้าหามันเรียบร้อย... แถมล็อคเอวกูแน่นยิ่งกว่ากุญแจโซโล…

อีห่า! เท่ากับว่าจากที่กูกำลังจะข้ามไป… กลายเป็นกูกำลังนั่งคร่อมลงบนตักมันแทน

อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่คืออะไร?

“ทำไรอ่ะพี่มาร์ค?!” ผมถามด้วยความตกใจ.. คือท่านี้แม่งล่อแหลมชอบกล

“ก็จะให้ลองขับไง” มันกระชับเอวผมเขามาหามันมากขึ้นทันทีที่พูดจบ

เดี๋ยว!!! ขะ ขับอะไรของมึง!! มึงหมายถึงขับอารายยยยยยยยยยยยยยย!!!

ผมใช้มือฟาดที่แขนมันไปทีนึง อีเหี้ยยย… กูว่ามึงไม่ได้หมายถึงขับรถสินะ มึงหมายถึงขับอย่างอื่นสินะ...

อีสัสสสสสส ทำไมอยู่ดีๆรุกกูอีกแล้ว!

“ทำไมเป็นคนงี้อ่ะพี่มาร์ค ทะลึ่งมาก!” กูว่าจะไม่คิดลึก แต่ท่าแบบนี้… สายตาแบบนี้ มันพาให้กูคิดนะ หรือมึงไม่คิด?

มันหัวเราะก่อนจะมองหน้าผมเงียบๆด้วยสายตาที่แปลกไปจากทุกครั้ง… เป็นสายตาที่ลึกซึ้งแบบเดียวกับตอนที่ถ่ายรูปพรีเวดดิ้งให้พี่แอมเบอร์ตอนนั้นเลย... ซึ่งพอผมเจอสายตาแบบนี้ของมันเข้าไป… ผมก็ใบ้แดกสิครับพี่น้อง…

พี่มาร์คมันขยับตัวนั่งหลังตรงแล้วโน้มมาหาผมช้าๆ ตอนนี้หน้าผมอยู่สูงกว่ามันเพราะผมนั่งคร่อมบนตักมันอยู่ แต่ก็แค่นิดหน่อย

ผมสบตากับมันก่อนที่จะรู้ตัวอีกทีว่าตัวเองกำลังหลับตาลง และไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นริมฝีปากหนาก็กดทับลงมาบนริมฝีปากของผมเบาๆ ก่อนจะถอนออก แล้วประกบริมฝีปากลงมาใหม่ด้วยแรงที่มากกว่าเดิม เป็นการจูบที่หนักหน่วงและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน

มือหนาข้างหนึ่งกระชับเอวผมอยู่ไม่ห่าง ส่วนอีกข้างก็เลื่อนมาล็อคท้ายทอยผมไว้กลายๆ… พี่มาร์คขบเม้มริมฝีปากล่างของผมย้ำๆ ซ้ำๆ ก่อนที่มือหนาข้างที่เคยอยู่ที่เอวจะสอดเข้ามาใต้เสื้อเชิ้ตสีดำที่ผมใส่… และไล้มือไปจนทั่วหลังผม

มือผมที่เคยใช้ดันเบาะอยู่เปลี่ยนมาเป็นคล้องคอมันตอนไหนก็ไม่รู้... ตอนนี้ไม่รู้อะไรสักอย่าง รู้แค่ว่า… อีพี่มาร์คแม่งจูบเก่งชิบหาย

มือหนาลูบไล้อย่างซุกซน.. พี่มันเอามือมาปลดกระดุมเสื้อกูตอนไหนไม่รู้... รู้อีกทีคือ เสื้อกูหลุดออกจากไหล่ไปแล้ว

RRRrrrrrr

ผมสะดุ้งกับแรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่ผมจะโกยเอาอากาศเข้าจนเต็มปอดเมื่อพี่มันเปลี่ยนจากจูบปากมาเป็นพรมจูบลงที่ซอกคอผมแทน…. ผมหอบหายใจถี่ๆพลางใช้มือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์

ตอนนี้สติมีไม่พร้อมจะทำอะไรทั้งสิ้น อีเชี่ยพี่มาร์คก็ไซร้กูอยู่นั่น

โหอีเหี้ยย ทำไมกูถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ได้วะ?

“อือ พี่มาร์ค ผมรับโทรศัพท์ก่อน” ผมบอกก่อนจะดูเบอร์ที่หน้าจอ… แต่พี่มันก็หยิบมือถือผมเขวี้ยงไปที่เบาะข้างคนขับแทน... ปากมันก็ยังไม่เลิกวนเวียนกับซอกคอกูอยู่อย่างนั้น…

เออดี… มึงคงไม่สนเหี้ยไรแล้วใช่มะ?

พี่มันเลื่อนขึ้นมาจูบที่หน้าผมก่อนจะจบลงที่ปากอีกรอบ… โดยใช้มือทั้งสองข้างบีบเค้นที่เอวและสะโพกผมไปด้วย

RRRrrrr

คราวนี้ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากกางเกงอีพี่มาร์คมัน... โทรศัพท์มันเข้า…

“พี่มาร์ค… อือ โทร.. โทรศัพท์ รับก่อน...” ผมพยายามบอกมันทั้งๆที่ปากตัวเองก็ยังคงไม่ห่างจากปากมัน.. พี่มันไล่ริมฝีปากลงไปที่คางและจบลงที่คอผมอีกครั้ง

“อือ… โทรศัพท์..” ผมบอกมันพลางหอบหายใจ… พี่มันจิ๊ปากอย่างหัวเสีย… หึหึ กูรู้นะว่ามึงขัดใจที่มีคนโทรมาขัดจังหวะ…

พี่มันเลิกวุ่นวายกับคอกูแล้วเงยขึ้นมาจูบปากกูแทน ก่อนจะผละริมฝีปากออกมันก็ยังอ้อยอิ่งอย่างกับไม่อยากเลิกจูบกูอย่างนั้นแหละ

ก่อนที่มันจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดรับ เสียงหอบหายใจถี่ๆของผมกับมันดังสลับกันระงมภายใต้ความเงียบสงัด

“ว่า?” มันรับสายด้วยน้ำเสียงห้วนๆโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอก่อน

(ไอ้มาร์ค!!!! กูพาน้องเทคกูมาเลี้ยง! มึงเอาน้องกูมาหากูเดี๋ยวนี้เลย! แล้วมึงก็รีบมาดูแลน้องเทคมึงด้วย ไอ้ห่า! พาน้องเทคกูไปไหน พากลับมาเดี๋ยวนี้เลย!!) เสียงพี่จีดีดังลอดปลายสายมา…

เอาดีๆกูได้ยินที่มันพูดชัดแจ๋วเลย… ไม่รู้ว่าเพราะรถมันเงียบ หรือเพราะกูกับอีพี่มาร์คอยู่ใกล้กันมากเกินไป…

“......” อีพี่มาร์คมันไม่ตอบอะไรเพียงแค่หอบเบาๆแล้วมองหน้าผม… 

คือมึงอยากต่อช้ะ? กูรู้นะ อีเหี้ยยยยยยยย

(ไอ้มาร์ค!!!!!!!!! มึงหายใจแรงไปมั้ย!!!! กูรู้นะมึงทำอะไรอยู่!!! มึงทำขนาดนี้ย้ายมาอยู่เทคกูเลยมั้ย มึงทำอะไรน้องเทคกูอยู่ หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!!!!! กูให้เวลามึงสิบนาที พาน้องกูมาเดี๋ยวนี้!!!!!!) 

พี่จีดีประกาศเสียงดังลั่นจนผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นจากตักพี่มันเพื่อพาตัวเองข้ามมาอยู่เบาะฝั่งคนขับ ซึ่งอีพี่มาร์คมันก็ยังคงจะยื้อกูไว้อย่างนั้น ผมเลยพูดใส่โทรศัพท์ไปว่า

“พี่จีดี พี่มาร์คแกล้งผมอ่ะ” อีพี่มาร์คมันเลยยอมให้ผมย้ายมาแต่ก็ยังไม่วายตามมาหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่

อีเหี้ยยยย พออารมณ์มันหมดแล้วตอนนี้กูกลับมาเขินหนักเลยอ่ะมึง!

ผมดึงเสื้อตัวเองขึ้นก่อนจะติดกระดุมจนครบทุกเม็ดแล้วสตาร์ทรถ…

นี่แหละ... กูได้ลองขับรถจริงๆและ เมื่อกี้เกือบได้ขับ แต่เป็นขับอย่างอื่น -*-

“พี่โดนพี่จีดีเล่นงานแน่พี่มาร์ค ฮ่าๆ” ผมทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนทั้งๆที่ก็พอรู้ว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าวขนาดไหน... เป็นเพราะยางอายเริ่มมา และกูก็รู้สึกว่า… เมื่อกี้ทำไมกูยอมมันง่ายจังวะ ดีออก!

เปล่าหรอก.. กูว่าจริงๆแล้วอีพี่มาร์คมันอ่านทางกูถูกไง… ถ้าเวลาปกติมันรุกใส่กูแล้วกูรู้ทัน… กูจะต้องทำทุกทางเพื่อหลีกเลี่ยง… ไม่ใช่อะไรหรอก.. แก้เขิน! กูเขินมันไง!

แต่นี่คือแบบ… จะทำคือทำเลย.. ไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้า… อีเหี้ยยยย ทำงี้กูก็เคลิ้มสิครัช อารมณ์มันพาไป… พออารมณ์หมดกูถึงได้มานั่งหน้าร้อนอยู่ตอนนี้ไง อีเหี้ยยยยยยย เขินหนักมาก!

อย่างที่กูบอก… ในกรณีศึกษาของคู่แจ็คแจตอนที่มันจูบกันอ่ะ… เอามาเปรียบเทียบกับกู… มันเป็นทฤษฎีเดียวกันเป๊ะเลยอ่ะมึง…

ถ้ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมัน กูไม่เคลิ้มหรอก………………………….

ผมเลี้ยวรถกลับและขับตรงไปที่ผับที่นัดกันไว้ทันที… ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีผมก็ขับรถมาถึง และระหว่างทางที่นั่งรถมา พี่มาร์คก็ยังคงคุยกับพี่จีดีอยู่ เพราะพี่จีดีมันบอกห้ามวาง! ให้ถือสายคุยกับพี่มันตลอดเพื่อกันไม่ให้พี่มาร์คมันทำอะไรกู

โถววว! มึงหวงกูมากเลยนะอีพี่จีดี… พี่เทคกูนี่ ประเสริฐจริงๆ

“ถึงแล้ว… เดี๋ยวเจอกันนะพี่” พี่มาร์คมันบอกพี่จีดีก่อนจะกดตัดสายทันที ผมดับเครื่องก่อนจะเปิดประตูรถเตรียมจะลง แต่อีพี่ต้วนมันก็รั้งไว้ก่อน ผมเลยหันไปมองหน้ามันด้วยความเขินอีกรอบ ไอ้เหี้ยยยยย กูเขินจริงๆนะ เหตุการณ์เมื่อกี้… อีกนิดเดียวอ่ะมึง เย้ดเข้!

“ไว้น้ำหนักเพิ่มแล้วค่อยมาต่อส่วนที่เหลือกันนะ” มันบอก… ผมนี่ฟาดมือใส่มันแทบไม่ทันเลยครัช อีเหี้ยยยยยยยย

“ทะลึ่ง!!!”

เอาดีๆกูด่ามันว่าทะลึ่งก็ไม่ถูกนะ… เพราะกูกับมันเลยจุดที่เรียกว่าทะลึ่งนั่นมาแล้ว…. อีสัส เขินหนักมาก!

“first kiss บนรถ จำไว้ให้ดีล่ะ… ครั้งต่อๆไป จะไม่ใช่บนรถแล้ว” มันบอกแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้... ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถทันที…

อีเชี่ยยยยยยย โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่บนรถแล้วที่ไหนวะ? อีสัส ที่ไหนกูก็เขินอยู่ดี ห่าราก!!

ผมลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในผับพร้อมอีเชี่ยพี่มาร์ค หมั่นไส้มันอยู่เหมือนกัน… แต่พอเข้ามาเจอพี่จีดี อีพี่มาร์คมันก็โดนเรียกไปสอบเสียยกใหญ่ เหอะ! สมน้ำหน้า หัวเราะหนักมาก ผมเลยพาตัวเองมานั่งแถวๆเพื่อนเทคตัวเอง

คือ..ก็อย่างที่บอกว่าเทคผมกับเทคไอ้ยูคพี่มันนัดมาเลี้ยงพร้อมกัน… โต๊ะที่จองไว้ก็เป็นโต๊ะใกล้ๆกัน พี่จินยองมันก็ย้ายไปนั่งกับพี่เจบี ส่วนอีพี่แจ็คก็ย้ายมานั่งกับพี่ยองแจ... คือมึงยุบรวมกันเหลือเทคเดียวมั้ยล่ะ?

ไม่เอาดีกว่า! อยู่เทคเดียวกับอีปลัดขิกแทยอง กูยอมตาย

อีสัส พูดถึงก็เสนอหน้ามาเลยนะ….

“ทำไมมาช้าล่ะแบมแบม?” ไอ้แทยองถาม… มันเดินมาพร้อมกับเพื่อนมันอีกสองคน ดูท่าทางแล้วเหมือนชวนมาต่างหาก เพราะเพื่อนมันไม่ได้อยู่เทคเชี่ยยูค

เสือก

“ทำไมหรอ?” ผมถามด้วยสีหน้ากวนตีนขั้นสุด

“เห็นพี่จินยองมาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมแบมมาช้าล่ะ ไม่ได้มากับพี่จินยองหรอกหรอ?” ซองแจเพื่อนเทคผมถามขึ้น…

อ่า… ใช่ ตอนแรกพี่จินยองบอกจะให้กูไปกับพี่มันนี่ พวกที่เหลือมากับพี่พีเนียล ก็ไม่แปลกที่มันจะสงสัย

“มารถพี่มาร์คอ่ะ… พอดี… แวะทำธุระนิดหน่อย” ผมลากเสียงคำว่า ‘พอดี’ ยาวๆ พร้อมกับหันมามองหน้าไอ้ปลัดขิกแทยองก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย

“อย่ามาโกหก! พี่มาร์คไม่มีรถสักหน่อย!” ไอ้แทยองขึ้นเสียง จนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอึ้งไป… อ้าววววว ลายจะออกแล้วหรอหนู? จัดมาเลย พี่รออยู่…

“ก็เพิ่งถอยมาใหม่ ไม่แปลกหรอกที่ ‘คนอื่น’ จะไม่รู้” ผมเน้นเสียงที่คำว่าคนอื่น ชัดๆ เอาแบบให้คำนี้กระแทกหน้ามันไปเลย

“นั่นน่ะสิแทยอง แกจะไปรู้ดีกว่าแบมแบมแฟนพี่มาร์คได้ไง” เพื่อนไอ้แทยองมันพูด… มึงใช่มั้ยที่เอาเรื่องนี้มาบอกเชี่ยยูคมันอ่ะ กูเดาจากที่เวลามึงพูด มึงดูสะใจมาก..

“ไม่ใช่! แบมแบมเป็นแฟนยูคยอม” ไอ้แทยองมันเถียง

“บ้ารึเปล่า ใครๆเค้าก็รู้ว่าแบมแบมกับพี่มาร์คคบกันอยู่” เพื่อนมันอีกคนบอก

เดี๋ยว! ไอ้ใครๆก็รู้นี่มันใครบ้างวะ? ทำไมตัวกูเองยังไม่รู้เลยว่ากูคบกับอีพี่ต้วนมันแล้ว อีห่า! ไม่ได้คบกันแต่เกือบได้กันในรถไปแล้วกู สลิดมาก!

“คบกันเมื่อไหร่?!!” ไอ้แทยองถามหน้าตึง

คบกันมาตั้งแต่195ล้านปีที่แล้วมั้งอีเหี้ย!

กูต้องตอบมึงมั้ย? อีห่าเอ้ย!

“แกจะถามทำไมฮะแทยอง เค้าจะคบกันมานานรึยังมันไม่เกี่ยวกับแกสักหน่อย” เพื่อนมันพูด… ดีมาก รู้งาน!

“เกี่ยว!!!!” มันพูดเสียงดังจนเพื่อนมันสะดุ้ง

เดี๋ยวๆ มึงเกี่ยวอะไรหรอม? นี่มึงคงไม่ได้สอบแกทเชื่อมโยงมาใช่มั้ย?

อ่ะ… ในเมื่อมึงต้องการอย่างนั้น…

ได้… เดี๋ยวกูจัดให้

อยากเกี่ยวใช่มั้ย?...

ได้… เดี๋ยวมึงได้เกี่ยวสมใจ

“เราว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวอ่ะนะ… ไม่พูดล้ะกัน” ผมบอกก่อนจะเหยียดยิ้มให้มันน้อยๆ… แล้วยกแก้วเหล้าที่เพิ่งเอามาเสิร์ฟกระดกเข้าปากจนหมดแก้ว…

ก็ทำไมอ่ะ กูถือไพ่เหนือกว่ามันอ่ะ หึหึ

“ไม่อยากพูด หรือไม่มีอะไรให้พูดกันแน่!” ไอ้แทยองบอกแล้วหัวเราะเยาะ…

อีเหี้ยยยยย ใครจะปั้นน้ำเป็นตัวเก่งเท่ามึงล่ะ อีดอก!

            อยากถามเหลือเกินว่ามึงนี่.. รู้จักกับนาธาน โอมาน เป็นการส่วนตัวใช่มั้ย? ตอบ!!!

ผมลุกขึ้นยืน… แล้วเดินเข้าไปใกล้มัน แบบนี้มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน ผมกับมันจ้องหน้ากัน เล่นสงครามเย็นกันอยู่แปปนึง…

“จะให้พูดคงยาก...” ผมบอก... มันแสยะยิ้มใส่ผมทันที…

ยิ้มทำไม? เดี๋ยวสิมึง อย่าเพิ่งยิ้ม… อย่าเพิ่งรีบคิดว่าตัวเองชนะสิ สงครามมันเพิ่งเริ่มเอง…

“เราขอไม่พูดแล้วกัน… แต่เราจะทำให้ดู” ผมบอกแล้วเดินออกมา… แต่ก่อนจะเดินออกมาผมก็ยิ้มเหยียดๆไปให้มันอีกรอบเพื่อความสะใจ…

กลับไปเม้นให้โหน่ยย

http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1216340&chapter=33

#ฟิคกระเรียน

สนใจสั่งจองฟิคกระเรียน

Click