ฟิคกระเรียน: ตอนที่ 21

ฟิคกระเรียน = เกรียนฟิค

#ฟิคกระเรียน

-21-

3 Pics make me so shy

Damn!

ฝาก OPV

มือบางไถหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ปากก็ยังไม่หยุดคำสบถออกมาเลยตั้งแต่เข้ามาในเพจนี้

‘YUGBAM is REAL’

“อีเหี้ย!”

“นี่อีก! อีสัสเอ้ย!!”

“พ่องตายไง ดีออก!!!!”

“ใจเย็นมึงไอ้แบม...” ไอ้ยูคที่นั่งข้างๆผมบอก ก่อนจะเอามือมาวางไว้ที่ไหล่พลางตบเบาๆ

“เย็นไม่ไหวแล้วอีเชี่ยยยย มึงดูดิ!” ผมบอกอย่างหัวเสีย

จะไม่ให้กูโมโหกูทำไม่ได้หรอกมึง… ไอ้เหี้ย นอกจากจะส่งรูปกันในไลน์แล้ว พวกแม่งคงไม่พอใจสินะ… ตอนนี้มาเปิดเพจให้กูอีกจย้าาา สลิดมากกกกกก

อิสเรียลพ่องเถอะ! ใครแม่งตั้งเพจแอนตี้กูขนาดนี้วะ! #เดี๋ยวๆ

อีแอดมินเพจนี้มึงแลว่างเนอะ อีสัส กูอยากจะบอกว่า…. ถ้ามึงว่างนักก็ไปคุยกับ อีเจี๊ยบ เลียบด่วนในเพจมันโน่นไป! อย่ามาทำตัวเป็นขยะสังคมแถวนี้เลย

ผมเลื่อนทามไลน์ดูก็ยิ่งอยากจะกรีดร้อง…. ไอ้เหี้ยยย ขนลุกสัส บอกว่ากูหวานอย่างโน้นอย่างนี้กับเชี่ยยูค

นี่อะไร?!!

‘มานั่งสวีทดินเนอร์กันสองคน หวานไม่แคร์สายตาใคร’

รูปผมกับเชี่ยยูคตอนไปหาข้าวเย็นแดกกัน หลังหลุดจากคาบอาจารย์ซีวอนที่สอนเกินเวลาไปตั้งยี่สิบนาที… คือวันนั้นจำได้ว่าท้องร้องตั้งแต่ต้นคาบ คือกูหิวมาก!!!!! แคปชั่นมึงนี่คือร่ะ?... หวานเหี้ยไร ต่างคนต่างแดก!!! แย่งกันแดกซะด้วยซ้ำ

แล้วนี่อะไรอีก?

‘ขับรถมาหา เช้าถึง เย็นถึง กลางคืนถึง อุ้ย… สารัตถีดีเด่น’

ในรูปเป็นรูปกูกะเชี่ยยูค และรถเชี่ยยูคมัน… โดยรูปมันเป็นรูปจากหลายๆเวลา หลายๆวัน แต่เอามารวมอยู่ในภาพเดียวเหมือนเชี่ยยูคมันมาหากูทุกเวลาตามแคปชั่นมันจริงๆ แต่มึงจะดูมั้ย… ถึงจะใส่ชุดนิสิตเหมือนกันทุกวัน แต่การเซ็ตผมของไอ้เชี่ยยูคมันต่างกันนะมึง! บางวันทำทรงผ้าม่าน บางวันแสกกลาง บางวันเปิดเถิก... หรือถ้ายังไม่เชื่ออีก จะดูกางเกงในกูมั้ย? กูเปลี่ยนสี เปลี่ยนแบรนด์ทุกวัน

เชี่ยย ทีหลังต้องโชว์ขอบเกงในล้ะ เผื่อแม่งแอบถ่ายกูอีกจะได้เอามาเป็นหลักฐานได้!

แล้วเหี้ยนี่คืออัลไล้

‘ยูคยอมหยิบใบไม้ออกจากผมแบมแบม น่ารักอ่ะ >//<’

อีเหี้ยยยย กูทนไม่ไหวล้ะ นั่นเชี่ยยูคมันเอามือตบหัวกูหรอก! ไหนใบไม้ของมึง อีหอกหัก!

ผมเลยคอมเม้นท์ใต้ภาพไปว่า

‘ไหนใบไม้หรอ? เห็นแต่ใบลาน!!!’

ใบลานกูเปรียบคือมือเชี่ยยูคมันไง ใหญ่เท่าใบลาน ดีออก!

“เชี่ยแบม... มึงลืมไปมั้ยว่ากูนั่งอยู่ข้างมึงเนี่ย!!” เชี่ยยูคมันตบหัวผมเบาๆ ผมเลยหันไปแยกเขี้ยวใส่แม่ง สักประเดี๋ยวการแจ้งเตือนก็สั่นรัวๆจนผมต้องหันกลับไปที่หน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง

อีเลวววววว แจ้งเตือนหรือน้ำป่า ทำไมไหลหลากได้ขนาดนี้!!!

พอกดเข้าไปดู อีเหี้ย คนกดไลค์เป็นร้อยแล้ว อะไรของพวกมึ๊งงงง

กดไลค์ไม่เท่าไหร่ ไอ้เม้นต่อกูนี่ มึงต้องการเหี้ยไรจากสังคมมากป้ะ…

‘น่ารักจุ่มเป้ย*’

*เสียงอูยองทูพีเอ็มตอนมาไทยสัมภาษณ์รายการช่องแบงแชแนล// นี่กูบอกละเอียดไปมั้ย?

‘แบมแบมมาเม้นด้วย!!!’

อีเหี้ย! กูต้องเม้นบ้าง โต้ตอบบ้างอะไรบ้าง! ของกูขึ้น ดีกูไม่เม้นด่ากราดพวกมึงเรียงตัว ไม่งั้นพวกมึงพรุนไปแล้วบอกเลย!

‘อุ้ย ตามมาหวานกันถึงในเพจ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แซวกันได้น่ารักจัง เขินแทนเลย >////<’

อีเหี้ยยยย เม้นนี้ของอีแอดมินเพจ! เขินมากมั้ยอีปลาทะเลน้ำลึก! อีหน้าส้นตีนเอ้ยยย

“ไอ่แบมมึงแลโมโหมาก...”

“กูเกลียดแม่งง อีสัส ทำไรมันไม่ได้เลย กดบล็อคแม่งก็ไม่หายแค้น กูต้องการรู้ตัวคนทำ มึงหาเจอยังไอ้ยูค!”

“ยัง… แต่ก็เกือบล้ะมึง รออีกหน่อย” ผมเลยถอนหายใจออกมา.. โอเค กูจะรอวันนั้น ถ้ากูรู้ว่ามึงเป็นใครนะ กูจะจัดไม่เลี้ยงเลย ดีออก

“เลิกส่องเพจมันแล้วแดกข้าวสักที อีกครึ่งชั่วโมงเข้าเรียนนะมึง” ผมเลยพยักหน้าเออออไปแล้ววางโทรศัพท์คว่ำหน้าไว้ ก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าวเที่ยง

“ยูคยอม” เสียงเพื่อนเทคไอ้ยูค หรือก็คือไอ้คนนั้นที่ร้านชาบู… ที่กูเรียกมันว่า นอนเซนส์ นั่นแหละ จริงๆแล้วมันชื่อ แทยอง กูก็เพิ่งรู้ไม่กี่วันมานี้อ่ะ มันเดินเข้ามาหาเชี่ยยูคที่โต๊ะ…

“เรารู้แล้วนะว่าพี่เทคคนสุดท้ายเป็นใคร” มันบอกก่อนจะเอามือเท้าโต๊ะ

ไอ้เหี้ย กูเกลียดมันอ่ะ ตั้งแต่วันนั้นล้ะ รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตา ไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับคนแบบมันเท่าไหร่… ดีนะไม่อยู่เทคกู

“หรอ? ใครอ่ะ?” เชี่ยยูคก็ตอแหลได้โล่ห์…

ไอ้สัส มึงรู้หมดแล้วว่าพี่เทคมึงเป็นใครบ้าง... ได้ลายเซ็นครบแล้วด้วย ซึ่งแน่นอนว่าอีพี่เจบีเซ็นให้มันเป็นคนสุดท้าย แต่ก่อนเซ็นก็สั่งให้มันเดินไปบอกชอบกะเทย… ซึ่งกะเทยมันเดินกันมาเป็นแก๊งค์ไม่ต่ำกว่าห้าคน... แม่งเกือบเอาชีวิตไม่รอด กูล่ะขำ!

“พี่ยองจี… ฉายาก็อตซิลาตอนแรกเราคิดว่าผู้ชายซะอีก ดีเลย เทคเรามีพี่ผู้หญิงตั้งสองคนพี่คริสตัลกับพี่ยองจี” ผมเลยเบะปากใส่มันน้อยๆ แต่แน่นอนว่ามันไม่เห็นหรอก… ตอนนี้นะ มันทำอะไรกูหมั่นไส้หมดแหละ เกลียดมันตั้งแต่คราวก่อน อีหอกหัก

“แล้วนายได้ลายเซ็นครบรึยังล่ะ?” เชี่ยยูคถาม

“ยังเลยขาดแค่พี่ยองจีกับ.. พี่มาร์ค”

อีสัส แค่พูดชื่ออีพี่ต้วนแล้วต้องทำหน้าอ้อยขนาดนั้นด้วยหรอ? จำเป็นป้ะ? ผมเลยวางช้อนลง เชี่ยแดกไม่ลงล้ะ ใครก็ได้เอามันออกไปจากโต๊ะนี้สักทีดิ๊ กูรำคาญ…

“อ้าว พี่มาร์คไม่เซ็นให้หรอ?” เชี่ยยูคถาม

“เปล่าหรอก คือเรายังไม่ได้เอาสมุดไปให้พี่มาร์คเซ็นเลย… อยากให้พี่เค้าเซ็นเป็นคนสุดท้าย” ผมนี่หัวเราะหึๆในใจเลยครัช… ดีออก

“ระวังไม่ทันนะ จะครบเดือนแล้วด้วย” ไอ้เชี่ยยูคหัวเราะเบาๆ กูรู้เลยแม่งหัวเราะเรื่องอะไร? อีสัส แกล้งกูสินะ…

“ทันอยู่แล้วล่ะ... พี่มาร์คไม่ยอมให้เราโดนทำโทษหรอก”

หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

พี่มาร์คไม่ยอมให้เราโดนทำโทษหรอก!!

พี่มาร์คไม่ยอมให้เราโดนทำโทษหรอก!!!!!!!!!!!

อีเหี้ยย มึงเป็นใคร???

มึงเป็นใครหรอ???

            “หึหึ” กูเผลอหลุดหัวเราะออกมาด้วยความหมั่นไส้

อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ฟรีคิคแม่ง!

“แล้วแบมแบมล่ะเจอพี่เทคครบรึยัง?” มันหันมาถาม… ผมเลยหันไปพยักหน้าใส่มันแบบส่งๆ… คือจริงๆกูยังหาไม่ครบหรอก แต่กูไม่อยากพูดกับมึง เดี๋ยวจะเผลอหลุดปากด่าอะไรออกไป… ปากกูยิ่งไวๆอยู่

“โอ๊ะ งั้นเดี๋ยวเรามานะยูคยอม” มันบอกก่อนจะเดินออกไปด้วยความรีบร้อน.. อีห่า ไม่ต้องกลับมาเลยมึง! ไปแล้วไปลับ หลับให้สบายนะอีมลพิษทางอากาศ

“สงสารมึงนะเชี่ยยูค มีเพื่อนเทคขี้มโนแบบนี้”

“กูก็สงสารตัวเอง… มันเจอหน้ากูทีไร พ่นเรื่องพี่มาร์คใส่กูทุกที… นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่ามันไม่ได้รู้จักกับพี่มาร์คเป็นการส่วนตัว กูต้องคิดว่ามันเป็นแฟนพี่มาร์คแน่เลยมึง”

“ขนาดนั้นเลยหรอ?” ผมนี่เบ้ปากรัวๆ คนห่าไรเป็นได้ขนาดนี้วะ?

“เออ… พูดได้เป็นวรรคเป็นเวร แค่วันนั้นมันทักพี่มาร์คแล้วพี่มาร์คยิ้มให้นี่ก็เอามาเล่าได้เป็นฉากๆแล้ว เรื่องจริงสองวิถึงรึยังก็ไม่รู้ แต่มันเล่าได้สามวันอ่ะ กูล่ะเชื่อมันเลย”

“กูดีใจด้วยนะมึง เพื่อนเทคมึงนี่… กูยกนิ้วให้เลย… นิ้วหัวแม่โป้งตีนนะ”

“แหมม หึงพี่มาร์คอ่ะดิ๊” ไอ่เชี่ยยูคเอ่ยแซว

“หึงห่าไร! ไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย”

“หรอ...” เชี่ยยูคลอยหน้าลอยตาใส่ผม

“เมื่อกี้ได้ยินว่าใครหึงใครหรอ?”

ไอ้เชี่ยยย ไอ้แทยองมันเดินกลับมาตั้งแต่ตอนไหนวะแม่ง ตกใจ!

“เปล่านี่” ผมบอก

“อย่าบอกนะว่าแบมแบมหึงยูคยอมที่มาคุยกับเราแบบนี้อ่ะ เราขอโทษนะ”

อีหอกหัก อีพยาธิแส้ม้า อีมดคันไฟมะละกา

อีเหี้ยยยยยย!!!!!

“สัส” ผมพูดเสียงลอดตามไรฟันด้วยความโมโหแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

“ฮึ? เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?” มันเลิกคิ้ว เหมือนจะไม่ได้ยินที่กูพูดเมื่อกี้สินะ หึๆ

“อ๋อ.. เราบอกว่า เราอยากกิน สลัด อ่ะ” ผมเน้นเสียงคำว่าสลัด... มันพยักหน้าหงึกๆ แล้วไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก…

อีโง่!

“ยูคยอมนายก็พาแบมแบมไปกินด้วยล่ะ แฟนบ่นว่าอยากกินขนาดนี้แล้วแท้ๆ”

“นายเข้าใจไรผิดแล้วล่ะแทยอง เรากับแบมไม่ได้เป็นแฟนกันนะ” เชี่ยยูคบอก

“ไม่เชื่อหรอก… ใครๆเค้าก็คิดแบบเรากันทั้งนั้นแหละ” มันบอกพลางยักไหล่

ผมกรอกตาเป็นเลขแปดก่อนจะมองหน้ามัน

“งั้นเราก็เตือนนายด้วยความหวังดีนะ… ไม่ว่านายจะไปได้ยินอะไรมา หรือไปรู้ไปเห็นอะไรมาก็ตาม… นายต้องรู้จักใช้ ‘นี่’ นะ” ผมใช้นิ้วชี้ไปที่หัวตัวเอง ก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย แล้วเดินออกมาเลย

“หูเบาอย่าสมองเบา”

ผมไม่หันหลังกลับไปมองมันหรอก เดินออกมาแล้วก็แล้วกัน… แต่คนที่สะใจคงไม่ได้มีแค่ผมอ่ะ เพราะเชี่ยยูคมันก็ไลน์มาบอกทันทีเพราะยังไม่กล้าเดินออกมา

‘สัสแบม! มึงด่าเสร็จแล้วชิ่งเลยนะ’ 12:50    ผมหัวเราะออกมาก่อนจะส่งสติกเกอร์ไปให้มัน

‘ขำชิบหาย แม่งยืนหน้าชา อึ้งกิมกี่ไปเลยอ่ะมึง’ 12:52 แม่งคงเกลียดกูไปและ เผลอๆสาปแช่งกูในใจอีก ดีออก

อ่านแล้ว 12:52 ‘ฝากมึงปลอบมันด้วย หัวเราะหนักมาก 555’

‘มือกูพิมพ์ไลน์หามึง ปากกูก็บอกมันไปว่าอย่าคิดมาก มึงพูดเล่นเฉยๆ’ 12:55

‘มึงนะมึงไอ่แบม หาเรื่องให้กูไปอี๊กกก’ 12:57

.

.

.

อาทิตย์หน้าครบเดือนนึงแล้ว กำหนดการส่งสมุดลายเซ็นพี่เทคไงสาส… ดีนะที่กูใช้ความพยายามในการหาพี่เทคจนครบหมดอ่ะ… กล้าพูดมากเลย ก็อย่างที่รู้ๆกัน ว่ากูเหลือแค่ สวยสังหาร กับ อำพัน ใช่มั้ย?

กูก็ทำแบบนี้ไง ใช้ข้ออ้างเล่นเรื่องสั้นให้พวกพี่แม่งนี่แหละ จนได้รู้ว่า… สวยสังหารที่แท้คือพี่ซูจีสุดสวยของกูนี่เอง… กูนี่ก็โมเมไว้ก่อน ใครสวยก็ของกูหมดแหละ จำได้มั้ยล่ะพี่พยาบาลที่ชงโกโก้มาให้กู ตอนที่กูหนาวสั่นเพราะเข้าฐานน้ำแข็งอีพวกพี่เหี้ยพวกนั้นตอนรับน้องเข้าภาคไง คนนั้นล่ะมึง ไม่อยากจะเชื่อ พรหมลิขิตชัดๆ

ส่วนอำพันนี่กูโง่อยู่ได้ตั้งนาน…

แอมเบอร์ไงมึงแอมเบอร์!

ตรงตัวเหี้ยๆ นี่จะเล่าให้ฟัง... คือผมไปขอลายเซ็นพี่แอมเบอร์นี่คนสุดท้ายเลย พี่มันก็สั่งให้ผมไปพาใครมาก็ได้คนนึง แล้วตอนนั้นคือพวกพี่แก๊งค์จังไรแมนมันไปด้วยหมดเลยไง ไอ้ยูคด้วยอีกคนนึง ผมเลยตัดสินใจเอาคนใกล้ๆตัวนี่แหละ ขี้เกียจเดินไปหาไกลๆ

อีพี่เจบีรีบขวางพี่จินยองไว้เลย กลัวกูลากพี่จินยองไป… อีสัส ขี้หวง!

ผมเลยเบนเข็มมาที่เชี่ยยูคมันแทน แต่มันก็กระโดดไปหลบหลังพี่แจ็ค อีพี่แจ็คก็แลจะปกป้องมันอยู่… อีห่า! ทำอย่างกับเป็นคู่หูเตี้ยสูง

สุดท้ายเหลือให้กูเลือกอยู่สองคน อีพี่ยองแจกับอีพี่ต้วน

ทำไมต้องสองคนนี้วะ ไอ้เย็ดเข้!

เอาวะ! เอาพี่ยองแจแม่งนี่แหละ อย่างน้อยแม่งก็เป็นพี่เทคกู พอผมจะเดินตรงเข้าไปทางพี่ยองแจมันก็พูดขึ้นมาทันที

“แน่ใจหรอ?” พอมันบอกแบบนั้นทำให้ผมลังเล… ไอ้เชี่ยยย ยองแจไม่เคยใสของกูกลับมาอีกแล้ว เอาไงดีวะกู

กูนี่กลัวพี่ยองแจขึ้นมาทันที

“พี่มาร์ค” ผมเลยหันไปหาพี่มันก่อนจะงัดลูกอ้อนมาใช้ทันทีทันใด

“ทำไมถึงไม่มาหาเป็นคนแรก?” มันบอกนิ่งๆ

อีเชี่ยยย มึงงอนกูอีกแล้วใช่มั้ย? ก็กูไม่รู้นี่ว่าพี่แอมเบอร์มันจะให้พาคนไปหามันคนนึงเพื่ออะไร? กูก็ต้องเลือกคนที่กูสนิทไว้ก่อนถูกป้ะ

“ก็อยากให้เป็นคนสุดท้ายอ่ะ ได้ป้ะล่ะ?” ผมนี่หยอดมุกกันคนงอนไปหนึ่งมุกเบาๆ เดี๋ยวก่อน… เดี๋ยวกูรุกบ้าง

“มาเหอะ” ผมเลยถือโอกาส… ลากแขนมันแล้วพามาหาพี่แอมเบอร์ทันที… มัดมือชกแม่งล้ะ ให้กูได้ลายเซ็นก่อน แล้วกูค่อยง้อแม่งทีหลังถ้ามันยังงอนอยู่

“พามาแล้วครับ” ผมบอก

“คนนี้หรอ?” พี่แอมเบอร์เลิกคิ้ว

“ครับ” ผมพยักหน้ายืนยันอีกที แต่พี่มันก็ทำหน้าประมาณว่าแน่ใจหรอ?

“ทำไมหรอพี่?” ผมอดไม่ได้เลยเอ่ยถามออกไป… ก็มีอะไรก็พูดมาดิวะ? ถ้าพี่มาร์คใช้ไม่ได้กูจะได้ไปหาคนอื่น แหมม พูดเหมือนพี่มาร์คมันเป็นทิชชู่ที่ใช้เช็ดตูดแล้วโยนทิ้งได้เลยนะกู

“เปล๊า คนนี้ก็คนนี้” พี่แอมเบอร์มันยักไหล่ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์

“เรียนการถ่ายภาพอยู่ใช่มั้ย?” พี่มันถาม… ผมพยักหน้า… ใช่ ผมเรียนวิชานี้กะอาจารย์ชานซองแหละ…

“ดีเลย… งั้นให้ไปถ่ายรูปมาสามรูป”

โห่ แค่ถ่ายรูปสามรูปเอง แล้วให้กูไปลากคนมาเพื่อ? ถ่ายรูปแค่นี้ไม่ต้องมีคนช่วยกูก็ได้ กูทำเองได้

“ในรูปจะต้องเห็นหน้าทั้งสองคน” พี่มันชูสองนิ้วแล้วชี้มาที่ผมกะพี่มาร์ค... หมายถึง... ให้กูถ่ายรูปกับอีพี่มาร์คใช่อ้ะ? โอ้ยย ชิวๆ

“มีท่าให้… ฉากหลังแล้วแต่เลย อยากถ่ายที่ไหนก็ถ่าย แต่ท่าต้องตามนี้เท่านั้น” พี่แอมเบอร์มันยื่นซองสีน้ำตาลขนาดเท่าครึ่งกระดาษเอสี่มาให้ผม ผมรับมาถือไว้ในมือ

“เลือกเอานะอยากถ่ายท่าไหนก็ถ่าย แต่ต้องเป็นท่าที่อยู่ในซองนี้เท่านั้น” ผมนี่ชะงักมือที่กำลังจะเปิดซองแทบไม่ทันเหลยย กูรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้สิ… เอาไงดีวะกู?

ผมค่อยๆหยิบรูปในซองออกมา… พอดูรูปทั้งหมดก็แทบช็อค

อีเหี้ยยย นี่มันท่าถ่ายพรีเวดดิ้งใช่มั้ยหรือยังไง? ทำไมมันช่างโรแมนติกแบบนี้ อีห่าราก!!!!! คนในภาพนี่ผู้หญิงกับผู้ชายด้วยนะมึง… กูว่าแล้วแม่งทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นที่กูพาอีพี่มาร์คมา… ไอ้สัสเอ้ยยย

“เลือกท่าได้ยัง?” ผมส่ายหน้ารัวๆ ไอ้เชี่ยย ไม่น่าเลือกเลยสักท่า

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เลือกให้เอง” แล้วมันก็หยิบรูปจากมือผมไปสับๆเหมือนไพ่ เชี่ยมีแค่ 5 ใบ สับทำไม? ก่อนจะคว่ำรูปลงแล้วหยิบรูปขึ้นมาส่งให้ผม 3 ใบ

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเปิดดูรูปแรก

‘กอด… แบบโอบเอวโอบคอ’ ผมนี่แอบถอนหายใจเลยครัช ท่านี้ยังพอทน…

รูปที่สองผมนี่มือสั่นพั่บๆเลยครัช…

‘มองตาจมูกชนจมูกแล้วจับมือไปด้วย’

อีเลววววว พนันกันได้เลยว่ากูต้องเขินแน่ถ้ากูทำท่านี้… อีเชี่ยพี่มาร์คมันชอบเอาหน้ามาใกล้กูอยู่เรื่อยตอนรุกกูเนี่ย แล้วกูก็เขินทุกครั้งที่มันทำแบบนี้ด้วย สลิดมาก

รูปสุดท้ายล้ะอีห่า… อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดวะ… มันมีรูปอันตรายอยู่รูปเดียวคือจูบปาก… ถ้าได้ขึ้นมานะมึ๊งงงงงงง หยังเขียดแน่กู! แต่ไม่เป็นไร… เดี๋ยวกูใช้มุมกล้องเอาก็ได้ถ้าเกิดมันได้ท่าที่เหนือความคาดหมาย...

แท่น แทน แท๊นนนนนนนนน

‘จูบ...หน้าผาก’

อีเหี้ยยยยย กูนี่โล่งขึ้นมาทันทีเลยครัช แค่จูบหน้าผากเองมึง(?) อีเชี่ยพี่มาร์คมันเคยทำแล้วตอนเช็คไข้ให้กูไง… (หวังว่ามันจะ) ชิวๆ

หราาาาาาาาา

อีเหี้ยยยยยยยยยยยย กูลองดูแล้ว เขินบรรลัยเลย

โอ้ยยย ตาย! กูยอมได้มั้ยวะ? ไม่ได้ยอมอีพี่ต้วนมันนะอย่าเข้าใจผิด… กูหมายถึงยอมไม่เอาลายเซ็นพี่แอมเบอร์แม่งล้ะได้มั้ย? กูเขินเกินไปอีสัสเอ้ย!

ไอ้ท่ามองตานี่กว่าจะถ่ายได้… กูนี่แทบตาย… ไอ้คนถ่ายให้ก็คือไอ้เชี่ยยูคนี่แหละ… มันอาสา แล้วพ่วงท้ายมาด้วยคนดูอีกสี่ตน… เจ้าเดิม ทั้งแก๊งมันนั่นแหละ…

เอาดีๆนะ… ท่านี้ กูเขินมันมากกว่าเวลามองหน้ากันปกติหลายเท่าตัวเลย… กูว่าสายตามัน… แลมองกูลึกซึ้งแปลกๆ กูไม่ได้คิดไปเอง กูสัมผัสได้ ฮืออออ

กว่าจะได้รูปที่ใช้ได้…. ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ได้อยู่ท่าเดียว อีหอกหัก! ยังเหลืออีกตั้งสองท่า แม่เจ้า!

กอด… กูนี่เคยโดนมันกอดกี่ครั้งแล้ววะ จำไม่ได้แล้ว… แต่กูไม่เคยกอดมันตอบเลยไงประเด็น…  แค่คิดกูก็หน้าชาแล้วอ่ะมึง… อีเหี้ยยย ตอนโพสท่ากูเก้กังวังเวงมากเลยอ่ะมึง ทำไมเชี่ยพี่หัวแดงแม่งพริ้วซะ… อีสัส! โอบเอวกูแน่นไปม้างงงง

“ไอ่แบม! มือมึงอ่ะเมื่อไหร่จะเอื้อมถึงคอพี่มาร์คสักที?” เชี่ยยูคมันโวยวายที่ผมไม่ยอมยืดแขนออกไปคล้องคออีพี่ต้วนมันสักที กูได้แต่หดมืออยู่ตรงหน้าอกตัวเอง มันไม่ชินอ่ะมึง ทำไงดี?

“ไม่ถนัดหรอ?” อีพี่มาร์คมันถาม อีเหี้ยย! แล้วมันใช่เรื่องที่กูต้องถนัดมั้ยล่ะ!!!? อีสลิดดก!

“ถนัดก็แปลกล้ะพี่...” พอผมพูดจบมันก็ทำตาขวางใส่ผมเลย ดีจย้าาาา ดีออก!!

“โอเค… ถนัดก็ได้...” ผมบอกก่อนจะค่อยๆยืดแขนขึ้นไปคล้องคอพี่มันไว้ ก่อนที่จะเอามือมาประสานทับกันที่บริเวณท้ายทอยพี่มัน

“ไอ่แบมเขยิบหน้าเข้าไปอีก”

“เพื่อ?!!” ผมหันไปแหวใส่เชี่ยยูคที่ยืนถือกล้องอยู่ อีสัส แค่นี้ก็ใกล้จนกูจะมุดเข้าไปอยู่ในโพรงจมูกอีพี่ต้วนแล้วป้ะมึง

“ก็ในรูปต้นแบบมันใกล้กว่านี้อ่ะ! มึงก็เขยิบเข้าไปหน่อย แปปเดียวก็เสร็จแล้ว อย่าลีลา กูเมื่อยล้ะนะ” เชี่ยยูคร่ายยาวผมเลยได้แต่จิ๊ปากก่อนจะหันหน้ากลับไปหาพี่มาร์คมันตามเดิม มันมองหน้าผมอยู่นานแล้วล่ะ พอหันมาป๊ะกับสายตามันแล้วผมเหมือนโดนสะกด… มันไม่ได้ทำตาดุเหมือนตะกี้… ไม่ได้ตีหน้ายักษ์เหมือนทุกครั้ง

อีเหี้ยยย ทำไมแค่มองตามันกูต้องเขินด้วย กูบ้าไปแล้วแน่ๆ

ผมมองตามันอยู่พักนึง ก่อนจะหลับตาลงอย่างอัตโนมัตเมื่อพี่มาร์คมันเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

อีเหี้ยยย กูหลับตาทำไม

จุ้บ

และก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสเบาๆที่หน้าผาก

คราวนี้มันนานกว่าคราวที่เช็คไข้มาก… มันค้างอยู่ท่านั้น ก่อนจะไล่ริมฝีปากลงมาที่ดั้งจมูกผม… แล้วค่อยๆไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงปลายจมูก ก่อนจะรู้สึกว่ามันเอียงหน้าไปฝั่งนึง

“คัทดีกว่ามั้ยล่ะ... เดี๋ยวมันจะเลยเถิด” เสียงพี่ยองแจดังขึ้นก่อนที่ผมจะสะดุ้งแล้วดีดตัวเองออกโดยอัตโนมัตเมื่อนึกได้ว่าถ้าพี่ยองแจไม่มาขวางไว้มันจะเกิดอะไรขึ้น…

“หรืออยากจะให้เลยไปเถิดก็บอกนะ...” พี่ยองแจมันว่าก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้แล้วหันหลังเดินออกไป…

อีเหี้ยยยย กูก็ลืมไปว่านี่มันที่สาธารณะ… ดีนะที่คนไม่พลุกพล่านเท่าไหร่เพราะมาถ่ายที่ใต้ต้นสนหลังคณะ… แต่อีห่า แค่มีอีพวกจังไรแมนพวกนี้อยู่ด้วยกูก็เครียดแล้ว

อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผมเลยเดินออกมาหาเชี่ยยูคมันเพราะไม่กล้ามองหน้าอีเชี่ยพี่ต้วน แม่งงงงงงง กูเขิน!เมื่อกี้เกือบไปแล้วอ่ะมึง…. เสียดาย #ผิดๆ

“เคลิ้มเลยนะมึง...” เชี่ยยูคหัวเราะใส่หน้าผม ผมเลยฟาดมือเข้าที่หน้ามันเต็มแรงแล้วผลักหน้ามันออกไป

“ปากเหม็นนะมึงอ่ะ เอาหน้าไปไกลๆกูเลย”

“ปากใครก็ไม่เหมือนปากพี่มาร์คหรอก… แหมๆๆ”

“พอเลยมึงอ่ะ ได้รูปครบแล้ว! กูจะกลับและ!!”

“เฮ้ยไรอ่ะ… ยังไม่เซ็ตฉากหลังท่าสุดท้ายเลย ว่าจะให้ไปถ่ายริมแม่น้ำ”

“ไม่ต้อง!! เอาตรงนี้แหละ! กูรู้มึงถ่ายไว้ เอารูปไปล้างแล้วเอามาให้กูด้วย สัสยูค” ผมพูดก่อนจะเดินออกมาทันที…

แล้วมึงดูนะ… ดูรูปที่ไอ้เชี่ยยูคมันเอาไปล้างมา… ผมนี่อยากด่ามันเป็นภาษารัสเซีย โปรตุเกส เขมร เวียดนาม… แม่งล้างรูปมาทุกขนาดเลย อีเหี้ยยยย มึงจะให้กูเอาไปติดฝาบ้านเป็นวอลเปเปอร์มั้ยล่ะ!!!! ดีออกกูประชด

แล้วกูจะทำยังไงได้… เอาไปเก็บใส่ลังไว้ในห้อง ห้ามเผยแพร่เด็ดขาดเลย… อีสัส แค่ดูรูปกูยังรู้เลยว่ากูเขินมาก… ยิ่งเห็นรูปกูก็ยิ่งเขิน ทางที่ดีเก็บมันไว้ให้พ้นสายตากูนั่นแหละ จะได้ไม่เป็นภาระให้ตัวเอง

#ฟิคกระเรียน

ตอนนี้มันไม่มีอะไรหรอก แต่อยากแต่งไง

55555555

สงสัยไรถามได้ 555555

เม้นได้นะ แต่อย่าด่าเราเลย 55

กลับเด็กดีไปเม้นกัน